ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 404

เฉี่ยนอินขายรับแล้วจึงพุ่งออกไปอย่างรีบร้อนอีกครั้ง หยุนชางมองร่างที่ว่องไวปราดเปรียวราวกับสายลมแล้วก็หัวเราะเบาๆ สูดหายใจครั้งหนึ่งแล้วจึงเอนกายลงบนเบาะนุ่มนั้น

เมื่อตื่นมาอีกทีก็เป็นยามเช้าแล้ว หยุนชางตกตะลึงเล็กน้อย ช่วงนี้นางไม่ได้หลับลึกเช่นนี้บ่อยนักเพราะจิ้งอ๋องไม่อยู่ นางรู้สึกไม่เคยชินจึงได้นอนไม่หลับอยู่หลายคืน นางมักตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยครั้ง วันนี้ช่างเป็นการนอนหลับแสนสบายที่หาได้ยากยิ่ง

"เฉี่ยนอิน..." หยุนชางร้องเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอยู่นาน นางขมวดคิ้ว เลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้น ห้องด้านข้างเป็นห้องที่เฉี่ยนอินใช้นอน เพราะเกรงว่าเมื่อหยุนชางตื่นมาแล้วจะต้องการอะไร หากหยุนชางไม่ได้นอนกับจิ้งอ๋อง เฉี่ยนอินก็มักจะมานอนที่ห้องด้านข้างนี้ หยุนชางเดินไปดูที่ประตูแต่ด้านในกลับไร้เงาคน

กลับเป็นสาวใช้ด้านนอกที่เมื่อเห็นหยุนชางก็รีบเข้ามาทันที "พระชายากำลังหาพี่เฉี่ยนอินอยู่หรือเจ้าคะ?"

หยุนชางพยักหน้า สาวใช้คนนั้นจึงรีบเอ่ยว่า "เมื่อคืนพี่เฉี่ยนอินดูรีบร้อนมาก เข้ามาดูพระชายาอยู่หลายรอบ เมื่อเห็นว่าพระชายาหลับอยู่ตลอดจึงได้จากไปอีก นางได้กำชับข้าน้อยไว้ว่าหากพระชายาตื่นแล้วให้คอยปรนนิบัติพระชายาเจ้าค่ะ"

สาวใช้ผู้นี้เป็นผู้ที่มารับใช้นางหลังที่นางสมรสกับจิ้งอ๋องแล้ว ดูเหมือนนางจะชื่อเหออวิ้น? หยุนชางพยักหน้า "เข้ามาเถอะ"

เหออวิ้นรีบก้าวเข้าไป นางหาชุดกระโปรงสีขาวกับสีฟ้าที่เข้ากันแล้วจึงหันมาหาหยุนชาง "วันนี้พระชายาสวมชุดนี้เป็นอย่างไรเจ้าคะ?"

หยุนชางกวาดตามองอย่างเรียบเฉยแล้วพยักหน้าน้อยๆ เหออวิ้นจึงหยิบชุดนั้นมาแล้วค่อยๆ ช่วยหยุนชางแต่งตัวอย่างระมัดระวัง "ข้าน้อยเห็นว่าพระชายามักจะทำทรงผมที่ค่อนข้างเรียบง่าย เช่นนั้นหม่อมฉันจะเกล้าเป็นมวยเซียนโบยบิน*นะเพคะ" (*เป็นการเกล้ามวยสูงชนิดหนึ่ง ทำให้มวยผมที่เกล้าขึ้นไปตั้งยอดสูงนั้นแยกเป็นสองข้างคล้ายเซียนสาวที่กำลังโบยบิน สตรีชั้นสูงนิยมทำ โดยสตรีที่ทำทรงผมดังกล่าวมักถูกเปรียบเทียบเป็นดังเทพเซียนที่งดงาม)

หยุนชางตอบรับไปอย่างลวกๆ เหออวิ้นรีบหยิบหวีขึ้นมาเกล้าผมให้หยุนชาง ในขณะที่กำลังรวบผมอยู่ เฉี่ยนอินก็พุ่งเข้ามาราวกับพายุ เพียงแต่เมื่อเห็นว่าเหออวิ้นกำลังจะเกล้าผมให้หยุนชาง ปากที่กำลังจะอ้าเอ่ยอะไรออกมาก็ปิดลงและกลืนคำพูดนั้นลงไป

หยุนชางมองเห็นเฉี่ยนอินในกระจก เมื่อพินิจดูนางโดยละเอียดแล้วจึงเอ่ยว่า "เมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอนหรือ?"

เฉี่ยนอินผงกศีรษะแล้วมองดูหยุนชางในกระจกพลางยิ้มจนตาหยี "เหออวิ้นเกล้าผมได้ไม่เลวเลย ดูฝีมือแล้วดีกว่าข้าตั้งเยอะเลย"

เหออวิ้นยิ้มอย่างเขินอายและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

หยุนชางมองเหออวิ้นจากกระจกแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก "อืม มวยผมที่เฉี่ยนอินเกล้าให้นั้นแย่ที่สุดในบรรดานางกำนัลทั้งหมด คนที่เกล้าได้สวยที่สุดก็คือฉินยี"

เฉี่ยนอินเเลบลิ้นออกมา "รู้แล้วเพคะว่าพระชายารังเกียจหม่อมฉันเป็นที่สุด หม่อมฉันไม่มีฝีมือเท่าฉินยี แต่หม่อมฉันก็ร่าเริงน่ารักว่าฉินยีนะเพคะ"

หยุนชางเห็นมือของเหออวิ้นสั่นอย่างแรง ท่าทางกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลังจึงได้แต่ส่ายหัว "เจ้ามันหลงตัวเอง"

เมื่อเหออวิ้นเกล้าผมให้หยุนชางเรียบร้อยแล้ว หยุนชางก็โบกมือให้นางออกไปได้แล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างเชื่องช้า "มีเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้าไม่ได้นอนทั้งคืนหรือ?"

เฉี่ยนอินรีบนำม้วนกระดาษหนังแกะยื่นให้นางแล้วพยักหน้า "ประทับแล้ว อยู่ตรงนี้เพคะ"

หยุนชางเปิดออกอ่านอย่างละเอียดแล้วพยักหน้าน้อยๆ "ข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เมื่อวานเจ้าก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ"

"เพคะ" เฉี่ยนอินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตกลง "พระชายานำเหออวิ้นไปด้วยเถอะเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า เฉี่ยนอินรีบออกไปนอกห้อง สั่งให้คนเตรียมรถม้าแล้วกำชับเหออวิ้นอย่างละเอียดเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องระมัดระวังยามอยู่ในพระราชวัง แล้วจึงเข้ามาในห้องอีก นางเอ่ยเสียงเบากับหยุนชาง "ลั่วอี้เคยบอกหม่อมฉันว่าเหออวิ้นเป็นสายลับของท่านอ๋อง เพียงแต่ก่อนหน้านี้หม่อมฉันคิดว่าเพียงหม่อมฉันอยู่ข้างกายพระชายาก็พอแล้ว พระชายาเองก็วิทยายุทธ์สูงส่งย่อมไม่เป็นอะไรแน่ แต่หลังจากคราวที่แล้วในระหว่างกลับจวนที่พระชายาโดนคนลอบสังหารจนได้รับบาดเจ็บนั้น ท่านอ๋องกำชับหม่อมฉันอย่างหนักแน่นว่าจะให้ข้างกายของพระชายาขาดคนไปไม่ได้เด็ดขาด"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไป นางเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยว่า "ข้ารู้แล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ"

เหออวิ้นเป็นผู้มีนิสัยสงบเรียบร้อยไม่เหมือนกับเฉี่ยนอินที่ชอบส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจ หยุนชางเองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบ เมื่อเข้าวังไปก็พบว่าจักรพรรดิหนิงยังว่าราชการไม่เสร็จ ขันทีเจิ้งก็ไม่อยู่ เมื่อขันทีที่ยืนอยู่นอกห้องเห็นหยุนชางก็รีบบอกนางว่า "ยังไม่มีสัญญาณว่าฝ่าบาทจะว่าราชการเสร็จเลยพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าพระชายาอาจจะต้องรอนานสักหน่อย"

หยุนชางพยักหน้า "ขอชาให้ข้าสักกา"

ขันทีผู้นั้นรีบขานรับแล้วนำหยุนชางเข้าไปในตำหนักฉินเจิ้งและนำเก้าอี้มาให้นางนั่งรอแล้วจึงยืนรอฟังคำสั่งของหยุนชางอยู่ด้านข้าง