ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 432

เซี่ยหวนอวี่เดินไปหาฮองเฮา และเอื้อมมือออกไปพยุงนางลุกขึ้น และตรัสเบาๆว่า "ช่วงเวลานี้ ข้าไม่อยู่ในวัง ลำบากฮองเฮาแล้ว"

ฮองเฮายิ้มลุกขึ้นยืนและพูดเบาๆ "ฝ่าบาททรงตรัสเกินไปแล้วเพคะ" แต่ดวงพระเนตรของนางกวาดมองไปที่ผู้คนที่อยู่ด้านหลังเซี่ยหวนอวี่ และหยุดชั่วครู่ที่ลั่วชิงเหยียนและหยุนชางก่อนที่จะละสายออกอย่างช้าๆ "ฝ่าบาทคงจะทรงเหน็ดเหนื่อยมากจากการเดินทางมาหลายวัน เสด็จไปพักผ่อนที่ตำหนักฉางเล่อก่อนดีไหมเพคะ คืนนี้ หม่อมฉันได้เตรียมงานเลี้ยงในวังสำหรับฝ่าบาทด้วยเพคะ"

เซี่ยหวนอวี่ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า "ดี" ขณะที่เขาพูด เขาหันกลับมา ชี้ไปที่ลั่วชิงเหยียนและตรัสกับฮองเฮาว่า "นี่คือโอรสของฮองเฮาฮวา ชื่อชิงเหยียน ก่อนหน้านั้นข้าให้หลิวเหวินอันร่างราชโองการแต่งตั้งเป็นรุ่ยอ๋อง ชิงเหยียนเพิ่งมาเมืองจิ่นเป็นครั้งแรก และเขายังไม่มีที่จวนของตัวเอง ก่อนหน้านี้รัชทายาทได้สิ้นพระชนม์ ตอนนี้จวนของรัชยาทก็ว่างอยู่ ก็เปลี่ยนชื่อเป็นจวนรุ่ยอ๋อง และยกให้ชิงเหยียนเถิด"

ทันทีที่เสียงหายไป สีหน้าทุกคนในที่นั้นต่างเปลี่ยนไป ฮองเฮาลืมตาขึ้น และดวงพระเนตรของนางจ้องไปที่ร่างของลั่วชิงเหยียนหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ตรัสว่า "ฝ่าบาท เรื่องนี้เกรงว่ามันจะมิถูกต้องนะเพคะ"

เหล่าขุนนางที่อยู่ด้านหลังต่างก็พยักหน้า ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ฮองเฮาตรัส

เซี่ยหวนอวี่โบกมือและพูดว่า "ไม่มีอะไรที่มิสมควร รัชทายาทไม่อยู่ที่นั่นแล้ว จวนของเขาก็ว่าง ไม่ได้ใช้งาน เมื่อเดือนที่แล้วกรมคลังก็มาวิงวอนกับข้า ในเมื่อไม่มีเงิน จึงไม่มีความจำเป็นที่จะสร้างเพิ่มเติม ก็แค่นั้น" ขณะที่เขาพูด เขาก็มองไปที่จิ้งอ๋องอีกครั้ง "เจ้ากับชางเอ๋อร์คงเหน็ดเหนื่อยในการเดินทาง ชางเอ๋อร์ก็ป่วยหนักอีก ร่างกายก็ไม่ค่อยสบาย งั้นก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด หลิวเหวินอัน... หลิวเหวินอันล่ะ?

เซี่ยหวนอวี่ตะโกนสองครั้ง และชายวัยกลางคนที่แต่งตัวเป็นขันทีก็รีบเดินมาข้างๆเซี่ยหวนอวี่และพูดว่า "ฝ่าบาท หม่อมฉันอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ"

เซี่ยหวนอวี่ขมวดคิ้ว "ให้เจ้าอยู่ที่ในวัง ข้ากลับมาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องมารับเสด็จ รุ่ยอ๋องมาเมืองจิ่นเป็นครั้งแรก ไม่รู้ทาง เจ้านำเสด็จกลับจวนเถิด"

"พ่ะย่ะค่ะ" ชายที่แต่งตัวขันทีตอบรับอย่างรวดเร็ว เดินไปหาลั่วชิงเหยียน ยิ้มและกล่าวว่า "ท่านทั้งสองคงเป็นรุ่ยอ๋องและพระยาชารุ่ยใช่หรือไหมพ่ะย่ะค่ะ? เชิญท่านทั้งสองทางนี้พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหวนอวี่ แต่เห็นว่าเขาได้นำฮองเฮาและเหล่าขุนนางเข้าไปในวังแล้ว หยุนชางขมวดคิ้ว เมื่อท่านอ๋องมาเมืองจิ่นครั้งแรก เซี่ยหวนอวี่ก็ทรงให้ท่านอ๋องไปอยู่จวนของอดีตรัชทายาท เห็นได้ชัดว่าต้องการยั่วยุให้ทุกคนไม่พอใจ แต่จุดประสงค์ของการกระทำดังกล่าวคืออะไรกันนะ?

หยุนชางสังเกตเห็นการจ้องมองที่โหดเหี้ยมมองจากระยะไกล หยุนชางมองตามสายตานั่น และได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองมาที่นาง หยุนชางขมวดคิ้ว แล้วนี่...เป็นใคร?

"พระชายา?" มีคนเรียกหยุนชาง ทำให้หยุนชางก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ยิ้มเล็กน้อยให้ขันทีชื่อหลิวเหวินอัน และเดินตามฝีเท้าของลั่วชิงเหยียน คิดในใจว่า วังหลวงแห่งแคว้นเซี่ยแห่งนี้ เกรงว่ามันจะซับซ้อนกว่าแคว้นหนิงมาก ต่อจากนี้ เกรงว่าจะต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว

"ท่านอ๋อง พระชายา นี่คือคนรับใช้ที่เดิมรับใช้ในจวนรัชทายาท ก่อนหน้านั้นตอนที่อดีตพระชายารัชทายาทออกจากจวนก็ได้นำไปบางส่วนแล้ว ตอนนี้ในจวนเหลือสองร้อยกว่าคน ท่านอ๋อง ท่านว่า เก็บไว้หรือให้ออกจากจวนท้งหมด แล้วคัดเลือกใหม่เองพ่ะย่ะค่ะ?" หลิวเหวินอันหันศีรษะเล็กน้อยและพูดกะบลั่วชิงเหยียน

ลั่วชิงเหยียนเงียบไปสักครู่ แล้วมองไปที่หยุนชางแล้วพูดว่า "ชางเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าอย่างไรดี"

ดวงตาของหยุนชางกวาดไปทั่วใบหน้าของคนเหล่านั้น พวกเขาดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดา คิดในใจว่า แม้ว่ารัชทายาทจากไปแล้ว แต่พระชายารัชทายาทต้องพาคนที่เหล่าหัวหน้าในจวนออกไปทั้งหมด แต่ในหมู่คนเหล่านี้ คงต้องมีสายจากจวนอื่นแทรกเข้ามาอาศัยอยู่ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยุนชางกล่าวว่า "พวกเรายังใหม่ต่อที่นี่ กฎมากมายของแคว้นเซี่ยนั้นพวกเขาคงจะชัดเจนกว่าเรา เก็บไว้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เดิมสามสิบสองคนที่เราคุ้นเคยในแคว้นหนิง ก็ให้มารับใช้เรือนของเรา ส่วนจุดอื่นก็ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมาก พ่อบ้านสามารถดูแลจวนมาก่อนได้ ดังนั้นฝากเรื่องต่างๆไว้กับพ่อบ้าน"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ "เช่นนั้นก็ทำตามคำสั่งของพระชายาเถิด"

หลิวเหวินอันตอบอย่างรวดเร็ว และพูดต่อว่า "เนื่องจากฝ่าบาทได้ประทานจวนรัชทายาทให้แก่ท่านอ๋องแล้ว ท่านอ๋องสามารถตัดสินใจเองได้พ่ะย่พค่ะ หม่อมฉันก็พาท่านอ๋องและพระชายามาถึงจวนแล้ว ดังนั้น ต่อจากนี้คงต้องรบกวนท่านอ๋อง พระชายาแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับวังไปรับใช้ฝ่าบาทก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ หันกลับมาและให้พ่อบ้านส่งเขาไป จากนั้นมองดูผู้คนกว่าสองร้อยคนที่ยืนอยู่ในลาน และพูดอย่างเฉยเมยว่า "จวนหลังนี้มีเรือนที่เงียบสงบกว่านี้ไหม?"