ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 443

หยุนชางได้ฟังก็แอบยิ้ม นางเดินเข้าไปด้านใน

"เอ๋" พวกเด็กๆที่กำลังต่อล้อต่อเถียงกันร้องขึ้นเมื่อพวกเขาได้พบกับหยุนชาง พวกเด็กๆจ้องมองหยุนชางกันอยู่พักใหญ่ แล้วหันมารายงานท่านฮูหยินด้วยความตื่นเต้น "ท่านย่า ท่านย่า ดูนี่สิครับ มีนางฟ้ามาที่นี่ด้วย"

หยุนชางเห็นเด็กน้อยช่างจำนรรจาเช่นนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

เมื่อกั๋วกงฮูหยินมองมาก็รู้สึกดีใจ "เอ๋ ชางเอ๋อร์มาแล้ว" พูดจบก็หันไปกำชับสาวใช้ข้างๆ "เร็วๆเข้า ไปนำเก้าอี้มาให้พระชายาประทับเร็ว"

สาวใช้รีบยกเก้าอี้มาให้ หยุนชางคำนับท่านฮูหยินแล้วนั่งลง นางยิ้มให้กับเด็กๆที่กำลังจ้องมองนางด้วยความฉงน จากนั้นก็มองมาที่กั๋วกงฮูหยิน "ที่นี่ไม่เงียบเหงาดีนะคะ ท่านยาย"

กั๋วกงฮูหยินได้ฟังหยุนชางเรียกนางว่าท่านยายก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา

"เอ๋ นางเรียกท่านย่าว่าท่านยาย ท่านยายคืออะไรหรือครับ? ท่านพ่อเรียกท่านย่าว่าท่านแม่" เด็กชายที่อายุน้อยที่สุดถามเด็กหญิงที่โตกว่าตนเล็กน้อย

เด็กหญิงคนนั้นเชิดหน้าหนีไม่ยอมสนใจเขา แต่นางก็ยังคงจ้องมองไปที่หยุนชาง "นางสวยจังเลย สวยกว่าท่านย่าอีกแหนะ"

"เจ้ายังไม่เคยเห็นท่านย่าของเจ้าสักหน่อย" เด็กชายคนข้างๆพูดขัด

เด็กหญิงยังคงไม่ยอมแพ้ "ข้าเคยเห็นสิ ข้าเคยเห็น ในห้องของท่านปู่มีภาพวาดของท่านย่าด้วย"

หยุนชางฟังเด็กๆคุยกัน เมื่อจับใจความได้แล้ว ทำให้นางรู้ว่า ท่านย่าที่เด็กหญิงพูดถึง คงจะเป็นฮวาหลิง แม่แท้ๆของลั่วชิงเหยียนนั่นเอง

กั๋วกงฮูหยินหัวเราะและยกมือขึ้นมาสงบศึกสงคราม "เอาล่ะๆ วันนี้ตรวจผลงานที่พวกเจ้าได้เล่าเรียนมาแค่นี้พอ พวกเจ้าพากันไปเล่นข้างนอกได้แล้ว อีกประเดี๋ยวจะต้องไปทานอาหารกันแล้ว ข้าให้คนเตรียมของกินที่พวกเจ้าชอบเอาไว้ด้วยนะ"

พวกเด็กๆดีใจกันยกใหญ่ พวกเขารีบหยิบกระดาษแล้วกระโดดโลดเต้นก่อนพากันออกไปเล่นข้างนอก

กั๋วกงฮูหยินตบไปที่เก้าอี้ของตนเบาๆ "มานี่มา ชางเอ๋อร์ มานั่งกับยายตรงนี้เร็วเข้า"

หยุนชางลุกขึ้นยืน นางเดินไปนั่งข้างๆกั๋วกงฮูหยิน กั๋วกงฮูหยินถามนางด้วยความอารมณ์ดี "มาอยู่แคว้นเซี่ยแล้วชินหรือยัง? บ่าวไพร่ในจวนดูแลรับใช้ขาดตกบกพ่องตรงไหนหรือเปล่า?"

"ทุกอย่างดีมากเลยค่ะ ท่านยายวางใจเถิด" หยุนชางยิ้ม

กั๋วกงฮูหยินพยักหน้า "ดีแล้วล่ะ ถ้ามีเรื่องอะไรล่ะก็ เจ้าต้องบอกให้ยายรู้ทันทีเลยนะ เจ้าเด็กน้อยลั่วชิงเหยียนนั่นชอบทำตัวห่างเหิน แต่เจ้าเป็นคนโอบอ้อมอารี ชิงเหยียนมีตำแหน่งสูง แต่ 20 กว่าปีมานี้เขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่อื่นตัวคนเดียว ป่านนี้จู่ๆก็กลับมา ก็คงรู้สึกไม่ชินกับอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็ไม่ต้องกลัวหรอก จวนกั๋วกงของพวกเราพร้อมจะดูแลและสนับสนุนเขาเสมอ"

กั๋วกงฮูหยินเงียบไปสักครู่ก่อนจะเอ่ยว่า "ข้าน่ะมีลูกชายอยู่หลายคน แต่มีลูกสาวแค่เพียงคนเดียว ข้าฟูมฟักดูแลทะนุถนอมนางมาเป็นอย่างดี เดิมทีข้าไม่ได้อยากให้นางเข้าวังเลย แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่นางเลือกเอง นางกับฮ่องเต้รักใคร่ปรองดองกันดี ฮ่องเต้ก็ทรงรับปากพวกเราแล้วว่า ในวังหลังจะยกนางให้เป็นใหญ่สุด ฮ่องเต้ก็ทรงทำตามคำพูดได้แล้ว แต่ว่า นางยังอายุน้อย ไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆก็มาหายสาบสูญ"

หยุนชางเห็นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาของกั๋วกงฮูหยิน ก็รีบกุมมือกั๋วกงฮูหยินเอาไว้ "ท่านยายคะ......"

หยุนชางพยักหน้าแล้วเดินไปคารวะผู้หญิงทั้งสาม แต่ละคนก็นำเครื่องประดับออกมามอบให้ หญิงที่อายุมากที่สุดเอ่ยขึ้นว่า "ตามหลักแล้ว เจ้าเป็นพระชายา พวกเราควรคารวะเจ้าจึงจะถูก แต่ในเมื่อเจ้ายึดถือข้อปฏิบัติเรื่องผู้อาวุโสและผู้น้อย พวกเราก็ขอรับการคารวะ นี่เป็นของกำนัลสำหรับการพบกันครั้งแรกนะ"

หยุนชางยิ้มและรับเอาของมา ท่านป้าใหญ่แซ่สวีค่อยๆพาหยุนชางไปทำความรู้จักกับญาติพี่น้องฝ่ายหญิงแต่ละคน หยุนชางคารวะพวกนางทีละคนๆ

เมื่อรู้จักกับญาติพี่น้องฝ่ายหญิงแล้ว ฮวากั๋วกงก็เดินเข้ามา มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินตามเขามาด้วย เมื่อฮวากั๋วกงได้พบกับหยุนชางก็รู้สึกดีใจ เขากวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วเลิกคิ้ว "นี่เจ้ามาได้อย่างไร"

หยุนชางยังไม่ทันได้ตอบก็ได้ยินเสียงดุของกั๋วกงฮูหยินดังขึ้น "พูดกับลูกหลานต้องพูดอย่างไร ไม่กี่วันก่อนก็เห็นบ่นอยู่ว่า อะไรนะ อุตส่าห์มาถึงเมืองจิ่นแล้วแต่กลับไม่มาที่จวนกั๋วกงเลย วันนี้มาแล้ว ท่านจะพูดจาให้นางรีบกลับถึงจะสบายใจใช่ไหม?"

ฮวากั๋วกงหน้าแดงเล็กน้อย เขาเดินไปหาและนั่งข้างๆกั๋วกงฮูหยิน ไม่ได้พูดอะไร

"ท่านพี่มาดูเร็วเข้า หญิงสาวที่งดงามปานนางฟ้าผู้นี้ นางก็คือพระชายารุ่ยอ๋องนั่นเอง" ท่านป้าเล็กแซ่หลินพูดขึ้นมา หยุนชางจึงมองไปที่กลุ่มผู้ชายที่เดินตามฮวากั๋วกงมา นางเดินเข้าไปคารวะ "ชางเอ๋อร์คารวะท่านลุงและพี่ๆน้องๆทุกคน"

"ดีๆๆ" ชายที่ดูจะอายุมากหน่อยคงจะเป็นท่านลุงใหญ่ เขายิ้มและพูดว่า "ที่งานเลี้ยงในวังคราก่อนก็ได้เจอกันแล้ว แต่ในงานจัดที่นั่งแบ่งแยกชายหญิง จึงไม่ค่อยได้สนทนากันเลยนะ"

กั๋วกงฮูหยินสั่งให้คนยกอาหารเข้ามา นางจูงหยุนชางมานั่งข้างๆ ทุกคนในจวนกั๋วกงล้วนเป็นกันเอง บ้างก็ถามนางเกี่ยวกับเรื่องราวของแคว้นหนิง บ้างก็คุยเรื่องภายในจวนกั๋วกง ซึ่งหยุนชางเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้บ้างแล้ว แต่นางก็ตั้งใจฟังอย่างมีมารยาท

หลังทานอาหารกันเสร็จแล้ว กั๋วกงฮูหยินก็ให้หยุนชางอยู่คุยกับนางต่อ คนอื่นเห็นดังนั้นแล้วจึงไม่มีใครลุกไปไหน ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ณ ห้องแห่งนั้น

"เคยได้ยินฮ่องเต้ตรัสว่า ฝีมือการเล่นหมากของเจ้าไม่ธรรมดา ลองมาประลองกับข้าสักตาดูเถิดหนา" ฮวากั๋วกงเอ่ยกับหยุนชาง