ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 444

หยุนชางยิ้มและตอบตกลง นางมองบ่าวไพร่ยกกระดานหมากเข้ามา แล้วจึงเดินไปนั่งเพื่อเตรียมเล่นหมาก คนอื่นๆพากันมาห้อมล้อมเพื่อชมการดวลหมาก หยุนชางหันไปเห็นท่านป้าเล็กมองมาที่นาง สายตาของนางเหมือนกำลังรู้สึกสงสารหยุนชางอย่างบอกไม่ถูก

ไม่นานนักหยุนชางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดพวกเขาจึงรู้สึกตื่นเต้นกันเช่นนี้ เป็นเพราะว่า ฮวากั๋วกงชื่นชอบการถอยหมากกลับมามากๆนั่นเอง

"ไม่ได้ๆ เจ้าจะวางตรงนี้ไม่ได้" เมื่อหยุนชางวางหมาก ฮวากั๋วกงก็หยิบหมากที่นางเพิ่งวางลงขึ้นมา "เจ้าวางตรงนี้ดีกว่า" เขาพูดพลางชี้ไปที่จุดๆหนึ่ง

"......" หยุนชางค่อยๆวางหมากลงบนจุดที่ฮวากั๋วกงชี้

"ไม่เอาๆ เจ้าวางตรงนี้ดีกว่านะ" เขาตัดสินใจใหม่อีกครั้ง

"......" หยุนชางเงียบไปแล้วจึงถามขึ้นมาว่า "ปกติท่านตาจะใช้มือซ้ายและมือขวาเล่นหมากคนเดียวใช่ไหมคะ?"

ทุกคนได้แต่เงียบแล้วจึงค่อยๆพยักหน้า

หยุนชางครุ่นคิด นางควรจะแกล้งป่วยแล้วขอตัวกลับไปดีหรือไม่ ทันใดนั้นเอง ผู้ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่หน้าห้องก็ตะโกนเข้ามาว่า "นายท่าน ท่านฮูหยิน รุ่ยอ๋องเสด็จมาขอรับ"

ทุกคนรู้สึกตกใจ หยุนชางเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่ประตูทางเข้า นางดีใจราวกับสวรรค์มาโปรด

ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาด้วยชุดสีน้ำหมึก ท่าทางองอาจภูมิฐาน เขากวาดสายตามองทุกๆคน แล้วมาหยุดสายตาลงที่หยุนชาง เขาค่อยๆขมวดคิ้ว

หยุนชางรีบยืนขึ้นแล้วเอ่ยถาม "ท่านอ๋องเสวยพระกระยาหารเย็นมาแล้วหรือยังเพคะ?"

กั๋วกงฮูหยินได้ฟังดังนั้น จึงรีบสั่งการ "ข้าจะให้คนไปเตรียมมาให้ ท่านอ๋องชอบกินอะไรล่ะ?"

หยุนชางหันมายิ้มให้ท่านฮูหยินแล้วตอบว่า "ท่านอ๋องเสวยอะไรก็ได้ค่ะ แต่ไม่ชอบเสวยรสหวาน"

"ได้ๆๆ" กั๋วกงฮูหยินพูดจบก็หันไปสั่งบ่าวไพร่ให้ไปจัดการ

ลั่วชิงเหยียนยังคงยืนหน้าขรึม หยุนชางจึงไปพาเขามานั่งลงที่โต๊ะอาหาร

ลั่วชิงเหยียนมองหยุนชางแล้วนั่งลง เขามองคนอื่นๆที่อยู่ในห้องนั้นแล้วมองไปที่ฮวากั๋วกงที่กำลังก้มหน้ามองดูกระดานหมาก เขาเอ่ยขึ้นมาว่า "ฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ท่านนำทหารไปจัดการเหตุการณ์ความไม่สงบของชาวหย่าแล้ว แต่ว่า ครั้งนี้ทรงให้ข้าเป็นคนตรวจตราเหล่าทหาร"

ฮวากั๋วกงเงยหน้าขึ้นมามองลั่วชิงเหยียน เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแต่อย่างใด พลันก็เอ่ยปากว่า "แล้วอย่างไร เจ้ากลัวหรือ? ถ้าหากว่าเจ้ากลัว ไม่กล้าไป ข้าจะไปทูลฮ่องเต้ให้ การตรวจตราเหล่าทหารแม้จะไม่ต้องลงสนามทำศึก แต่ก็ต้องอาศัยความกล้าหาญ เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไปแล้ว"

รุ่ยอ๋องรู้สึกฉุน เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก "กลัว?" ข้าลั่วชิงเหยียน ชีวิตนี้ไม่เคยมีคำนี้ปรากฏขึ้นในใจ"

"อะไรนะ ลั่วชิงเหยียน แม่ของเจ้าแซ่ฮวา พ่อแซ่เซี่ย เจ้าไปเอาแซ่ลั่วมาจากไหนกัน" ฮวากั๋วกงไม่พอใจ เขาปัดหมากบนกระดานจนกระจัดกระจาย แล้วเดินมานั่งข้างหน้าลั่วชิงเหยียน "ข้าหิวแล้ว ไปนำของว่างมาให้ข้าที"

แล้วเขาก็บอกนางว่า "เจ้าอยู่ที่เมืองจิ่นก็ระวังตัวด้วยนะ จะไปไหนมาไหนจะต้องให้มีสายลับคอยติดตามตลอดเวลา"

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็หัวเราะออกมา "พวกเราพูดเหมือนกำลังจะจากกันเลยนะเพคะ ยังมีเวลาอีกตั้งครึ่งเดือนกว่าท่านจะเสด็จน่ะ"

รุ่ยอ๋องเองก็ยิ้มไปกับนาง เขาผลักศีรษะนางเบาๆและถอนหายใจออกมา "เจ้านี่นะ"

เมื่อกลับมาถึงจวน ก็เห็นมีคนรอพวกเขาอยู่ตรงประตูทางเข้าจวนด้วยท่าทางร้อนใจ หยุนชางเห็นท่าทางของเขาแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่าคงต้องเกิดเรื่องขึ้นอีกแน่ๆ จึงรีบลงจากรถม้า นางขมวดคิ้วแล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือ?"

ชายคนนั้นมองซ้ายมองขวาแล้วบอกหยุนชางและลั่วชิงเหยียนว่า "ท่านอ๋องกับพระชายาเสด็จเข้าข้างในจวนก่อนเถิด หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนมองหน้ากันแล้วเดินตามเขาเข้าไปในจวน เมื่อมาถึงในห้องจึงถามขึ้นมาว่า "เจ้ามีเรื่องอะไร? หน้าของเจ้าดูซีดๆนะ"

เขาเงียบไปสักพักแล้วจึงพยายามรายงานด้วยเสียงที่เบาว่า "วันนี้ในขณะที่บ่าวไพร่กำลังทำความสะอาดห้องอยู่ เขาได้ไปเจอกับตุ๊กตาผ้าที่เขียนดวงพระชาตาของฮ่องเต้ไว้ บนตุ๊กตามีเข็มเงินปักอยู่หลายเข็ม แต่บ่าวไพร่คนนั้นมิได้มารายงานต่อหม่อมฉัน เขาเพียงแต่บอกให้คนอื่นมาดู ตอนที่หม่อมฉันทราบเรื่องนี้ บ่าวไพร่คนนั้นก็ได้ตายอย่างไร้สาเหตุไปเสียแล้ว ส่วนตุ๊กตาตัวนั้นก็ยังไม่มีผู้ใดหาเจอเลยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางได้ฟังก็ถึงกับหน้าซีด ลั่วชิงเหยียนก็หน้าเสียไปตามๆกัน ไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน แคว้นไหนดินแดนใด คุณไสยและมนต์ดำพวกนี้ล้วนเป็นของต้องห้าม แต่ดวงพระชาตาของฮ่องเต้เป็นความลับ หากมีผู้ใดร่วมมือกันกับผู้ที่ทำคุณไสย ผู้นั้นจะต้องโทษประหารล้างโคตรอย่างแน่นอน

"หลังจากที่เจ้ารู้เรื่องนี้แล้ว ในจวนมีคนเข้านอกออกในหรือไม่?" หยุนชางรีบถามต่อในทันที