ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 557

ไม่นานหลังจากที่เฉี่ยนหลิ่วออกไป หยุนชางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาที่ห้อง มีคนมาบอกว่าลั่วชิงเหยียนรอนางอยู่ที่ห้องพัก แต่กลับมีคนเดินตรงเข้ามาที่ห้องของตน.........

หยุนชางส่งสัญญาณให้เฉี่ยนจั๋ว เฉี่ยนจั๋วเร่งมองไปรอบๆ จากนั้นก็โอบเอวหยุนชางเอาไว้แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังจากห้อง หยุนชางเห็นว่ามีคนเปิดม่านออก นางจึงรีบดึงเฉี่ยนจั๋วหันกลับมา และพยายามซ่อนตัวเองอยู่บนหลักคาห้อง

ผ่านไปอยู่นานข้างล่างนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้น หยุนชางค่อยๆ ชะโงกหัวออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นนางก็พบว่ามีคนมองมาที่มองพร้อมอมยิ้ม หยุนชางตกตะลึงแล้วจึงโล่งอก กระโดดลงจากเพดานของห้อง คนที่อยู่ด้านล่างรีบยื่นมือออกมารับนางไว้

"เจ้ามาได้อย่างไร? เมื่อสักครู่นี้มีคนที่ข้าไม่รู้จักมาบอกกับข้าว่าเจ้ารอข้าอยู่ที่ห้องพักข้างๆ ข้าสงสัยจึงส่งเฉี่ยนหลิ่วไปสืบดู" หยุนชางยิ้มและมองไปที่ลั่วชิงเหยียน จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เช่นนั้นหรือ?" ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้ว "เมื่อสักครู่มีคนมาบอกกับข้าว่าให้ข้าไปรอเจ้าที่ห้องพักห้องที่ห้าฝั่งซ้ายมือ แต่ข้านึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เฉี่ยนจั๋วกล่าวว่าเจ้าพักผ่อนอยู่ห้องนี้ ข้าจึงมาหาเจ้า แต่ไม่คาดคิดว่าข้าจะพบเจ้าหนูน้อยสองตัวซ่อนตัวอยู่บนเพดาน" ลั่วชิงเหยียนกล่าวด้วยความหยอกล้อ จากนั้นก็อมยิ้ม

หยุนชางกะพริบตา เหตุใดคนนั้นจึงต้องนัดให้ลั่วชิงเหยียนและตนไปที่ห้องพักห้องนั้นหรือ?

ลั่วชิงเหยียนกะพริบตาตามนาง จากนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า "เราไปดูสักหน่อยดีหรือไม่?"

หยุนชางพยักหน้า "ไปดูว่าพวกเขาต้องการทำอะไร"

ลั่วชิงเหยียนเดินไปที่หน้าต่าง และผลักหน้าต่างออก กระโดดออกจากหน้าต่างพร้อมกับหยุนชาง จากนั้นก็นับห้องรับแขกไปถึงห้องที่ห้าฝั่งซ้าย แล้วยืนอยู่นอกหน้าต่าง

มีเสียงซุบซิบดังมาจากข้างใน จากนั้นหยุนชางก็ได้ยินเสียงของซูหรูอิงดังขึ้น ดูเหมือนนางจะประหม่าเล็กน้อย เสียงของนางสั่น "ท่านอ๋องเพคะ เหตุใดจึงต้องปิดตาหมองฉันไว้เพคะ หรูอิงเตรียมพร้อมแล้วเพคะ ท่านเข้ามาเถิด......."

ท่านอ๋อง? หยุนชางตกตะลึงหันหน้ามองลั่วชิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ ตน จากนั้นนางก็กระจ่างเล็กน้อย คนคนนั้นหลอกล่อลั่วชิงเหยียนไปเพื่อที่จะให้ลั่วชิงเหยียนและซูหรูอิงมีความสัมพันธ์กัน จากนั้นก็หลอกให้ตนเข้าไปเห็นกับตา ช่างเป็นฉากจับชู้ที่น่าสนุกกันเลยทีเดียว

เพียงแต่ลั่วชิงเหยียนอยู่ที่นี่ แล้วคนที่อยู่ในห้องนั้นคือใครหรือ?

ขณะที่หยุนชางกำลังสงสัยอยู่นั้น ในห้องนั้นก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น " ข้าชอบปิดตาขณะที่ทำเรื่องเช่นนี้ เมื่อปิดตาลงจึงจะได้รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของร่างกายอย่างถ่องแท้" เขาเน้นเสียงคำสุดท้ายอย่างหนัก เมื่อกล่าวจบ ก็ได้ยินซูหรูอิงร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็มีเสียงที่อดกลั้นต่อความเจ็บนั้นดังขึ้นเป็นครั้งๆ "อ๊า... ท่านอ๋อง ช้า... ช้าลงหน่อยเพคะ หรูอิงเจ็บมากเพคะ.......เจ็บเพคะ"

หยุนชางหันมามองที่ลั่วชิงเหยียน เสียงของชายในห้องนั้นค่อนข้างคล้ายกับเสียงของลั่วชิงเหยียน แต่หากเป็นคนที่รู้จักลั่วชิงเหยียนก็จะรู้ว่ามีความแตกต่างในเสียงนี้

หยุนชางกำลังฟังอย่างตั้งใจ จากนั้นลั่วชิงเหยียนที่อยู่ข้างหลังนางก็ปิดหูนางไว้ หยุนชางตกตะลึงนางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยปากกล่าวอย่างไม่มีเสียงว่า " หยุดฟังได้แล้ว ฟังเรื่องสกปรกแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีนัก"

หยุนชางเกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่นางก็นึกขึ้นมาในใจได้ว่า ดูเหมือนนางจะเคยแอบฟังคนอื่นพร้อมลั่วชิงเหยียนอย่างบังเอิญอยู่สองสามครั้งเมื่อตอนอยู่แคว้นหนิง และเนื้อหาที่ได้ยินก็เกือบจะเป็นเนื้อหาเหล่านี้

ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนชางก็เห็นสายลับปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา หยุนชางดึงมือที่ลั่วชิงเหยียนปิดหูนางไว้ลงมา และในห้องนั้นยังมีเสียงร้องดังขึ้นเป็นระยะ สายลับทำสัญลักษณ์ทางมือกล่าวว่า "ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังตามหาพระชายา และตามหาอยู่นานก็ไม่พบ ตอนนี้กำลังไปเรียกคนอื่นๆ มาเพื่อเปิดประตูขอรับ"

หยุนชางได้ยินก็ยิ้มมุมปาก ก็จริง ฉากที่สนุกเช่นนี้ไม่มีนางจะสมบูรณ์ได้อย่างไร? หยุนชางคิดจากนั้นก็เงยหน้ามองลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนจึงยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น เขาคว้าตัวหยุนชางไว้ทั้งคู่กระโดดโดยใช้วิชาตัวเบาพาหยุนชางไปถึงกลางลานสวนดอกบ๊วย หยุนชางดึงเฉี่ยนจั๋วมายืนอยู่ใต้ต้นบ๊วย แสร้งทำเป็นว่ากำลังชมดอกบ๊วย

จากนั้นไม่นานก็มีคนใช้มาตามหานาง " พระชายารุ่ยอ๋องอยู่ที่นี่ได้อย่างไรขอรับ ท่านอ๋องกำลังหาตามหาท่านอย่างเร่งรีบขอรับ"

หยุนชางหันไปมองชายคนนั้นแล้วแสดงสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย "โอ้ แย่แล้ว ข้าออกจากห้องมาพบว่าดอกบ๊วยนี้เบิกบานได้งดงามยิ่งหนักจึงแวะชมจนลืมไป ท่านอ๋องคงกังวลอย่างมากกระมั้ง" จากนั้นนางก็ถามต่ออีกว่า "ให้ข้าไปพบที่ห้องใดหรือ ข้าลืมไป?"

บ่าวใช้นั้นรีบกล่าวว่า "พระชายาโปรดตามข้าน้อยมาเถิดเพคะ"

หยุนชางละสายตากลับมา จากนั้นดูสีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างลับๆ คนใช้ที่พานางมาเริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ จึงค่อยๆ ขยับออกนอกประตูไปในขณะที่ทุกคนมิได้สนใจ เขาคงจะไปส่งข่าว

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยกมือขึ้นอย่างลับ ๆ หยิบขลุ่ยหยกเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อแล้วเป่ามันอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เก็บขลุ่ยหยกกลับไปในแขนเสื้อและเงยหน้าขึ้น หยุนชางพบว่าหลิ่วหยินเฟิงกำลังดูการกระทำของนาง หยุนชางตกตะลึงแล้วยิ้มจากนั้นก็หันหน้าออกไป

"เหลวไหล!" ฮูหยินใหญ่ฮวาเหล่าด้วยความไม่สบอารมณ์ สีหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อย "ไปเอาน้ำเย็นมาสาดให้ทั้งสองคนนี้ตื่นประเดี๋ยวนี้ เหลวไหลจริงๆ"

คนใช้ข้างๆ ฮูหยินใหญ่ฮวารีบตอบรับ และออกไปยกน้ำเย็นเข้ามา แล้วสาดไปที่ทั้งสองที่อยู่บนเตียง ทั้งสองตัวสั่นกะทันหัน จากนั้นก็ได้สติคืนมาเล็กน้อย

"ใครบังอาจสาดน้ำเย็นใส่ข้า อยากตายหรือไง?" ซูหรูอิงดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของตนเอาไว้จากนั้นก็หันกลับมา แต่นางตกใจกับรูปลักษณ์ของชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างมากจึงถอยหลังไปติดมุมกำแพง สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความกลัว "เจ้าเป็นใคร?"

ชายผู้นั้นมีสติมากกว่าซูหรูอิง หยุนชางเห็นเช่นนี้ เกรงว่าเขาคงมิได้ต้องยาเสน่ห์นั่นหรอก เมื่อท่าทีเมื่อสักครู่นี้เขาก็คงแสร้งทำออกมา เขามองหญิงงามที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าหลงใหล แล้วยิ้มออกมาด้วยความซื่อบื้อ " ฮ่าฮ่า ข้าน้อยเป็นบ่าวใช้กวาดพื้นของจวนองค์หญิงใหญ่ไงล่ะ"

สีหน้าของซูหรูอิงขาวซีด นางหันมามองและเห็นว่าหยุนชางและกลุ่มคนยืนอยู่ในห้องและจ้องมองมาที่พวกเขา นางจึงดึงผ้าห่มขึ้นสูงอย่างร้อนรน "เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ท่านอ๋องล่ะ ท่านรุ่ยอ๋องอยู่ที่ใด?"

ชายคนนั้นตบหัวตัวเองเบาๆ เพราะว่ามีคนมองอยู่จำนวนมาก เขาจึงตัวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดรู้เรื่อง " ข้าน้อยชื่อหวังเหย่ (ชื่อนี้ออกเสียงเหมือนคำว่า "ท่านอ๋อง" ในภาษาจีน) ไงขอรับ เมื่อสักครู่ข้าน้อยกำลังทำความสะอาดลานบ้าน จากนั้นก็ได้ยินคุณหญิงเรียกข้าน้อยว่า "หวังเหย่หวังเหย่" ข้าน้อยจึงได้รีบวิ่งเข้ามา จากนั้นคุณหญิงก็ยื่นแท่งหฤหรรษ์ให้ข้าน้อย ของเล่นตัวนี้ ฮ่าฮ่า ภรรยาของข้าน้อยก็แอบใช้อยู่ขอรับ ข้าน้อยเห็นว่าคุณหญิงถอดเสื้อผ้าของตนออกจนหมดสิ้น จึงคิดว่าคุณหญิงให้ข้าน้อยช่วยทำเรื่องนี้ขอรับ ฉะนั้นจึงได้ใช้แท่งหฤหรรษ์นี้ช่วยคุณหญิงทำแบบนั้นขอรับ......"

ซูหรูอิงมองไปที่แท่งหฤหรรษ์ สีหน้าของนางก็ยิ่งขาวซีดกว่าเดิม และรีบกล่าวอย่างเร่งรีบว่า " เหลวไหล! เจ้าพูดจาเหลวไหลไร้สาระ! เมื่อสักครู่นี้คนที่อยู่ในห้องคือท่านรุ่ยอ๋องต่างหาก ข้าได้ยินเสียงของเขา"

หยุนชางยิ้มอย่างเย็นชา และกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก็ได้ยินเสียงของเฉี่ยนหลิ่วดังมาจากด้านนอก "พระชายาเพคะ ท่านอ๋องให้หม่อมฉันมาตามท่านเพคะ ท่านอ๋องกำลังเล่นหมากรุกกับฮัวกั๋วกงเพคะ จึงสั่งให้ข้าน้อยมาตามพระชายาไปเพคะ..........."