ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 568

ทุกคนในห้องต่างตกตะลึง ผ่านไปครู่หนึ่งหยุนชางจึงชักมือกลับอย่างเฉยเมย "ข้าเข้าใจแล้ว" พูดจบนางก็หันไปหาพ่อบ้านแล้วพูดว่า "เจ้าพาท่านหมอไปรับเงินเถอะ"

เมื่อหมอผู้นั้นได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไปแล้วจึงลังเลเล็กน้อย "พระชายาสีหน้าไม่ดีนัก ข้าเกรงว่าท่าจะเหน็ดเหนื่อยมากเกินไป เช่นนั้นให้หม่อมฉันจ่ายยาบำรุงครรภ์ให้ดีหรือไม่?"

หยุนชางส่ายหัว "ไม่จำเป็น ขอบคุณท่านมาก"

พ่อบ้านจึงรีบพาหมอออกไป เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วมองหยุนชางและกล่าวอย่างร้อนรน "พระชายา ที่หม่อมฉันไปเตี๊ยมกับท่านหมอไว้ไม่ใช่เรื่องข่าวดีเช่นนี้ หม่อมฉันเพียงให้เขาบอกว่าพระชายาเสียใจมาก ทำให้ลมปราณหัวใจติดขัดและร่างกายย่ำแย่ลง เรื่องนี้พระชายาจะยังคงทำตามแผนที่วางไว้หรือไม่เพคะ?"

นิ้วที่หยุนชางวางไว้ข้างเตียงขยับเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ทำสิ ทำไมจะไม่ทำล่ะ นอกจากนี้เรื่องตั้งครรภ์จะไม่ยิ่งน่าเชื่อถือกว่าเรื่องที่ว่าเสียใจเกินไปหรือ?"

"แต่ว่าพระชายา..." เฉี่ยนหลิ่วขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น หยุนชางได้ยินน้ำเสียงของนางก็รู้ว่านางกำลังจะพูดอะไรจึงรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว "เจ้าไม่จำเป็นต้องเกลี้ยกล่อมข้า ข้าตัดสินใจแล้ว พวกเรามาอยู่ที่แคว้นเซี่ยนี้ได้ครึ่งปีแล้ว ถึงแม่ว่าท่านอ๋องจะเป็นถึงองค์ชายมีฐานะสูงส่ง แต่กลับถูกขุนนางต่างๆ ในราชสำนักเมินเฉย นอกจากฮวากั๋วกงแล้วไม่มีผู้ใดสนับสนุนท่านอ๋องอีก นี่เป็นโอกาสที่ดีที่ท่านอ๋องจะได้สร้างฐานอำนาจภายในราชสำนัก ในเมื่อเขามอบภารกิจสำคัญเช่นนี้ให้ข้าแล้ว ข้าย่อมไม่อาจทรยศความไว้วางใจของเขาได้"

หยุนชางยกมือขึ้นมาและค่อยๆ ลูบหน้าท้องของนาง มุมปากปรากฏรอยยิ้มขึ้น สวรรค์เมตตานางนัก นางกำลังจะได้เป็นแม่คนอีกครั้งแล้ว ชาติที่แล้วเหิงเอ๋อร์อยู่กับนางมักจะถูกทอดทิ้งและรังเกียจ ไม่เคยมีวันที่ดีเลย นางหวังว่าลูกในท้องของนางจะยังคงเป็นเหิงเอ๋อร์ของนาง ชาตินี้นางจะใช้ทุกอย่างเพื่อทะนุถนอมเขาและทำให้เขาเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก

หยุนชางยกมุมปากขึ้นยิ้มและเอ่ยเบาๆ ว่า "พวกเจ้าวางใจเถอะ ข้าจะปกป้องตัวเองและลูกในท้องของข้าเป็นอย่างดี ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาได้รับอันตรายใดๆ ทำตามแผนที่ข้าเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้เถอะ"

เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วมองหน้ากันไปมา เฉี่ยนอินยืนมองหยุนชางอยู่อีกด้านและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นางเพียงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเท่านั้น "หม่อมฉันดีใจแทนพระชายาจริงๆ เพคะ ท่านอ๋องและพระชายาต่างก็เป็นหงส์และมังกรในหมู่คน เด็กที่เกิดมาจะต้องโดดเด่นมากแน่" นางหยุดพูดชั่วครู่แล้วจึงลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน "หม่อมฉันลืมไปเสียสนิทเลยว่าเฉี่ยนจั๋วกับเฉี่ยนหลิ่วไม่เคยปรนนิบัติหญิงมีครรภ์มาก่อน พระชายาเองก็ตั้งครรภ์เป็นครั้งแรก ควรจะหามามาที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลหรือไม่เพคะ?"

หยุนชางยิ้มแล้วกล่าวว่า "ไม่เป็นไร มามาย่อมต้องหา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนนัก"

เฉี่ยนอินยิ้มและพยักหน้าพลางหันหันไปพูดกับเฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วว่า "พวกเจ้าก็ไม่ต้องวิตกกังวลเกินไป พระชายารู้ตัวเองดีอยู่เสมอ อีกทั้งแผนการในครั้งนี้ก็ไม่ได้อันตรายเกินไปนัก แต่พวกเจ้าต้องมีคนใดคนหนึ่งอยู่ข้างกายพระชายาเสมอ แล้วก็เพิ่มกำลังสายลับรอบตัวพระชายาอีกสักหน่อยเถิด"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าวว่า "ไม่จำเป็นต้องเพิ่มแล้ว ตอนนี้มีมากพอแล้ว หากยังเพิ่มคนอีก ข้าคงเป็นหัวหน้ากองร้อยได้แล้ว"

ทุกคนในห้องหัวเราะกันดังลั่น ทำให้บรรเทาบรรยากาศหดหู่และตึงเครียดที่เกิดจากเหตุการณ์ในช่างนี้ไปได้ในพริบตา

ผ่านไปครู่หนึ่ง สายลับก็กลับมารายงาน "รายงานพระชายา ข้าน้อยตามหมอที่มาที่จวนไป หมอผู้นั้นถูกคนขวางไว้ระหว่างทางจริงๆ และถูกขู่ให้บอกเรื่องที่พระชายาตั้งครรภ์ออกมา ข้าน้อยจึงตามคนที่ขัดขวางหมอไปอีกและเห็นว่าคนผู้นั้นเข้าวังไปด้วยประตูทิศใต้"

หยุนชางใคร่ครวญครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "เพราะฝ่าบาททรงหายตัวไป องครักษ์ในวังย่อมต้องเข้มงวดกวดขันขึ้น แม้แต่ยามที่ข้าเข้าวังก็ต้องรายงานก่อน แต่คนผู้นั้นกลับเข้าวังไปได้โดยตรง ยกเว้นคนของฮองเฮาแล้วก็ไม่มีทางเป็นอื่นอีก"

หยุนชางหยุดนิดหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง "ส่งคนไปกระจายข่าวเรื่องนี้ออกไป ข้าต้องการในคนทั้งเมืองรู้เรื่องที่ข้าตั้งครรภ์ภายในหัวค่ำของวันนี้"

พูดจบนางก็หันกลับมาสั่งเฉี่ยนอินว่า "ให้พ่อบ้านเชิญหมอมาอีกสักสองสามคนเถอะ เชิญหมอที่พอมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองนี้มาให้หมด หากมีหมอท่านใดเชี่ยวชาญด้านสูตินรีเวชและการบำรุงครรภ์ก็ไปเชิญมาด้วยกัน"

เฉี่ยนอินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร นางลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

เมื่อกั๋วกงฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้บังคับฝืนใจนาง เพียงแต่มีท่าทางผิดหวังเล็กน้อยเท่านั้น "มามาของข้าล้วนเชี่ยวชาญในการเลี้ยงเด็กยิ่งนัก นางเคยเลี้ยงลูกของข้าแล้วก็ยังเคยเลี้ยงหลานๆ ของข้าด้วย ลูกของอี๋หลานก็เป็นพวกนางเลี้ยงมา"

กั๋วกงฮูหยินกำลังจะพูดต่อ พ่อบ้านก็เดินเข้ามาที่ประตู เมื่อหยุนชางเห็นพ่อบ้านจึงเอ่ยว่า "พ่อบ้านมาหรือ? เกิดอะไรขึ้น?"

พ่อบ้านรีบตอบว่า "พระชายา เมื่อในวังได้ยินว่าท่านตั้งครรภ์จึงได้ส่งหมอหลวงมาตรวจชีพจรขอรับ"

หมอหลวง? รอยยิ้มที่มุมปากของหยุนชางเย็นชาขึ้นเล็กน้อย นางรู้ว่าฮองเฮาจะต้องไม่เชื่อข่าวลือที่นางแพร่ออกไปอย่างแน่นอน แต่นางนึกไม่ถึงว่าหมอหลวงจะมาเยือนที่จวนเร็วถึงเพียงนี้

กั๋วกงฮูหยินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรเสียหน่อย จะเรียกหมอหลวงมาทำไม?"

เพียงแต่อย่างไรก็เป็นคนที่พระราชวังส่งมาจึงไม่อาจละเลยได้ หยุนชางรีบสั่งให้พ่อบ้านไปเชิญหมอหลวงเข้ามา ผู้ที่เข้ามาพร้อมกับหมอหลวงคือขันทีผู้หนึ่ง หยุนชางกวาดตามองเขา ใบหน้าของขันทีผู้นั้นประดับไปด้วยรอยยิ้ม เขาทำความเคารพหยุนชาง "ถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะพระชายา เมื่อฮองเฮาได้ยินว่าพระชายาตั้งครรภ์ก็ทรงยินดีเป็นอย่างมาก ทั้งยังได้ยินว่าบ่ายวันนี้พระชายาเชิญหมอหลายคนมาที่จวน เกรงว่าเรื่องของรุ่ยอ๋องจะทำให้พระชายากังวลจนกระทบกระเทือนเด็กในครรภ์และยังเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของพระชายาด้วย จึงได้สั่งให้หม่อมฉันนำหมอหลวงมาตรวจชีพจรให้พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางยิ้มบางๆ และให้เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วให้ช่วยพยุงนางลุกขึ้นนั่ง "เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณสำหรับความห่วงใยของฮองเฮาแล้ว" แล้วจึงหันไปเอ่ยกลับหมอหลวงเคราขาวที่อยู่ด้านหลังขันที "รบกวนท่านแล้ว"

หมอหลวงผู้นั้นรีบทำความเคารพแล้วเดินมาคุกเข่าลงอยู่หน้าเบาะ หยุนชางยื่นมือออกไป หมอหลวงผู้นั้นเปิดกล่องยาแล้วจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีขาวออกมาจากกล่องยาและนำมาวางไว้บนแขนของหยุนชาง จากนั้นจึงวางนิ้วเริ่มตรวจชีพจร

ทุกคนมองดูหมอหลวงอย่างเงียบๆ ไม่นานหมอหลวงจึงชักมือกลับและกล่าวกับหยุนชางว่า "ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ พระชายาตั้งครรภ์จริงๆ แต่จับชีพจรดูแล้ว ชีพจรของพระชายานั้นเล็กและเต้นอ่อน ชีพจรเล็กนั้นหมายถึงเลือดพร่อง จะมีอาการร้อนฝ่ามือ ฝ่าเท้าและร้อนในอก ปากแห้งคอแห้ง ใจสั่น หายใจติดขัด วิงเวียนศีรษะ ต้องบำรุงให้ดีและไม่อาจใช้ความคิดมากเกินไปหรือออกแรงมาก พระชายามีครรภ์ เพื่อที่จะปกป้องทารกในครรภ์ให้มีสุขภาพแข็งแรงแล้วต้องดูแลร่างกายและจิตใจให้สงบพ่ะย่ะค่ะ"