ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 614

หยุนชางก้มศีรษะลงและจิบชา รอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ตาม ท่านอ๋องเจ็ดดูเหมือนจะไม่ลืมการแสร้งทำของเขา! ปกติมักจะดูเหมือนคนอ่อนแอมากโรค แม้แต่การเล่นหมากรุกเขายังต้องซ่อนความสามารถของเขา และเขากลัวว่าการกระทำของเขาจะชัดเจนเกินไปจนทำคนอื่นสงสัย วางแผนทุกย่างก้าวจริงๆ

ฮวากั๋วกงจับหมากดำและส่ายหัว "ทักษะหมากรุกของเจ้าไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่เยี่ยมมากนัก มันไม่สนุกเลยจริงๆ" หลังจากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปที่หยุนชาง "ยัยหนู มาเล่นกับข้าหนึ่ง กระดาน"

หยุนชางลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม "เจ้าค่ะ ท่านตาสั่งเยี่ยงนี้ หลานก็จะน้อมรับทำตาม"

ท่านอ๋องเจ็ดถอยออกมา หยุนชางไปนั่งลง และเก็บหมากแต่ละชิ้นไว้ที่ตะกร้าหมากรุก หยิบหมากขึ้นมา ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้ววางหมาก

หยุนชางรู้ว่า เมื่อครู่นางกำลังดูวิธีการเดินหมากของท่านอ๋องเจ็ด และตอนนี้ท่านอ๋องเจ็ดกำลังเฝ้าดูวิธีการวางหมากของนางอย่างลับๆอย่างแน่นอน หยุนชางจงใจใช้วิธีการเดินหมากที่ปกติไม่ได้ใช้ แสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็น แต่ก็มีความลังเลใจของความเป็นหญิง

แววตาของฮวากั๋วกงเผยความประกาย แต่เขาไม่ได้รีบเร่งค่อยๆว่างหมาก

หลังจากรอบเดียว แน่นอนว่าหยุนชางก็แพ้ แต่แพ้ไปเพียงสองหมาก ฮวากั๋วกงดูมีความสุขมาก และก็เล่นต่อกับพวกเขาคนละสองกระดาน พ่อบ้านก็เดินเข้ามา "นายท่าน"

หยุนชางมองดูพ่อบ้านที่ดูเหมือนจะมีบางอย่างต้องการทูลรายงาน จึงยืนขึ้นพูดว่า "ท่านตามีเรื่องต้องจัดการ ชางเอ๋อร์ขอกลับไปที่สวนหาท่านยายก่อนเจ้าค่ะ"

ท่านอ๋องเจ็ดก็ลุกขึ้นกล่าวคำอำลา ฮวากั๋วกงโบกมือ หยุนชางและท่านอ๋องเจ็ดจึงออกจากห้องอักษร

จากห้องอักษรถึงสวนมีระยะทางพอประมาณ หยุนชางกำลังเดินอยู่หน้าท่านอ๋องเจ็ด และได้ยินเสียงของท่านอ๋องเจ็ดข้างหลังเขาพูดขึ้นมาว่า "ข้าได้ยินมาว่ามีขโมยเข้าจวนรุ่ยอ๋องในเมื่อคืนนี้ พี่สะใภ้ได้หลับสบายดีหรือไม่"

หยุนชางรู้ว่าท่านอ๋องเจ็ดพยายามจะทดสอบนางเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน นางหยุดเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่มีความเย็นชาในดวงตาของนางเล็กน้อย "ทำไมข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านอ๋องเจ็ดพูด? ขโมยเข้าจวน? ทำไมข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย?"

ท่านอ๋องเจ็ดไอเล็กน้อย "จริงหรือ? หรือว่าข้าได้ยินผิดไป?"

หยุนชางยิ้มเบาๆ "อ้อ ข้าลืมไป เมื่อวานท่านอ๋องเจ็ดกังวลเกี่ยวกับเรื่องพระชายารองหลิ่ว ไม่รู้ว่ามีข่าวเกี่ยวกับคดีของพระชายารองหรือยัง แต่ทว่าท่านอ๋องเจ็ดยังจับจิ้งจอกหิมะด้วยตนเอง เกรงว่าคงจะมิได้ห่วงมากนัก น่าเสียดายที่พระชายารองที่มีรูปโฉมงดงามแถมยังวัยเยาว์ และก็เป็นหญิงสาวผู้มีความสามารถที่มีชื่อเสียงในเมืองจิ่นด้วย แต่ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว"

หยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ท่านอ๋องเจ็ดจะเอ่ยปาก ก็รีบพูดทันทีว่า "อ้อ อีกอย่าง ถ้าท่านอ๋องเจ็ดจริงใจที่จะมอบจิ้งจอกหิมะให้ใคร ท่านต้องจำไว้ว่าจิ้งจอกหิมะที่จับกลับมานั้นมิควรให้มันกินอาหารไปเรื่อย มิฉะนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่เป็นผลดีต่อท่านอ๋องเจ็ดจริงไหมเพคะ?"

ท่านอ๋องเจ็ดมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยุนชาง และเขาจ้องมองที่หยุนชางเป็นเวลานาน จากนั้นยิ้มและกล่าวว่า "เรื่องพระชายารองหลิ่ว มิขอให้พี่สะใภ้ต้องเป็นห่วงนัก ข้าไม่เชื่อหรอกว่า คนเป็นๆจะหายตัวไปแบบนั้นได้"

กั๋วกงฮูหยินและฮวาอวี้ถงไม่อยู่ในสวนแล้ว สาวใช้บอกว่าท่านฮูหยินรู้สึกหนาวเล็กน้อย จึงกลับเข้าไปในบ้าน เมื่อหยุนชางมาถึงห้อง กั๋วกงฮูหยินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานี ฮวาอวี้ถงนั่งยองๆต่อหน้ากั๋วกงฮูหยิน และชี้ไปที่ผ้าปักผืนหนึ่งบนตักของนาง

หยุนชางจงใจทำให้ป้ายหยกที่เอวเกิดเสียง ทั้งสองคนในห้องเงยหน้าขึ้นมอง กั๋วกงฮูหยินเห็นหยุนชางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ชางเอ๋อร์ มานี่เร็ว มาดูว่าผ้านี้งามไหม?"

หยุนชางยิ้มแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผ้านั้นเป็นผ้าสีฟ้าปักด้วยดอกโบตั๋น ดอกโบตั๋นนั้นสดใสและงดงาม แต่ก็เข้ากันเพราะสีของผ้า ให้ความรู้สึกสุขุมมากยิ่งขึ้น

"ชางเอ๋อร์ไม่ถนัดงานเย็บปักถักร้อย ถ้าท่านยายต้องการถามข้าว่าดอกโบตั๋นใช้วิธีการปักแบบไหน และฝีเข็มมีฝีมือหรือไม่ มันคงจะลำบากชางเอ๋อร์แล้วจริงๆ แต่เพียงแค่จาก ความชื่นชมของคนทั่วๆไป ดอกโบตั๋นดอกนี้ ลวดลายปักได้งดงามนัก แต่เมื่อมองดูดอกโบตั๋น พวกมันที่ดูสวยสดงดงาม แต่เมื่อมองดูกับผ้าด้วยกันแล้ว ก็ยิ่งเพิ่มความสุขุมเข้าไปอีก" หยุนชางกล่าวด้วยรอยยิ้มแผ่วเบา

"เจ้าที่ไม่ถนัดงานเย็บปักถักร้อย แต่การวิเคราะห์นั้นเยี่ยมมาก คำพูดดีๆถูเจ้าพูดไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าไปฝึกจากใครมา ปากช่างหวานเหลือเกิน" กั๋วกงฮูหยินหัวเราะชอบใจ เอาผ้าปักวางไว้ข้างๆ และสาวใช้ก็นำเก้าอี้มาให้หยุนชางและฮวาอวี้ถง แล้วให้นั่งหันหน้าเข้าหานาง จากนั้นยิ้มและจับมือหยุนชางแล้วพูดว่า "ทำไมท่านตาของเจ้าถึงยอมให้เจ้ามาได้ล่ะ?"

หยุนชางยิ้ม "เกรงว่าจะรังเกียจทักษะการเล่นหมากของข้าไม่ดีมั้งเจ้าคะ"

"เขาเป็นคนแบบนั้น ปากร้าน และยโส เขารู้สึกว่าไม่มีใครมีทักษะการเล่นหมากรุกดีกว่าเขาอยู่ตลอด แต่ข้ารู้ดีว่า ถ้าเขารังเกียจทักษะการเล่นหมากของคนๆนั้นจริงๆ เขาจะไม่เล่นหมากรุกกับคนๆนั้นอย่างแน่นอน" กั๋วกงฮูหยินกล่าวด้วยรอยยิ้ม