ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 616

กั๋วกงฮูหยินยิ้มบางๆ ลูบลูกประคำในมือและกล่าวเบาๆ ว่า "ข้าได้ยินมาว่าอวี้ถงแต่งงานกับท่านอ๋องเจ็ดมาเกือบสิบวันแล้ว ยังไม่ได้เข้าหอกันหรือ?"

หยุนชางแอบก้มหน้าแล้วเลิกคิ้วขึ้น สายตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม อุบายคราวนี้ของฮวากั๋วกงช่างร้อยยิ่งนัก

"หลังจากที่หมดสติไปกลางพิธีวันนั้น ร่างกายของข้าก็ไม่ค่อยดีนัก หลายวันมานี้ก็เรียกหมอเข้าจวนมาเพื่อบำรุงร่างกายตลอด เรื่องเข้าหอนั้นออกจะเกินแรงไปสักหน่อย" เสียงขององค์ชายเจ็ดฟังดูอ่อยลงเล็กน้อย เกรงว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ใด เมื่อโดนบังคับ ให้พูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นก็คงจะต้องเขินอายอยู่บ้าง

"หือ?" มือที่ลูบลูกประคำของกั๋วกงฮูหยินชะงัก นางหันไปหาหยุนชาง "ชางเอ๋อร์เดิมทีเชี่ยวชาญการฟื้นฟูกำลัง มีวิธีใดที่จะทำให้องค์ชายเจ็ดมีสุขภาพดีขึ้นได้บ้าง"

หยุนชางเกือบหัวเราะออกมา ครู่หนึ่งนางจึงเงยหน้าขึ้น ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย "สามารถลองกินอาหารบำรุงได้ ข้าจำได้ว่าเคยเห็นในตำราเขียนไว้ว่าถังเช่าและลำไยตุ๋นกับกระดูกหมูหรือว่ากระดูกแพะได้ผลไม่เลว แต่นั่นเป็นเพียงตำรับในตำราเท่านั้น ข้าก็ไม่รู้แน่ว่าได้ผลจริงหรือไม่"

"ลองดูย่อมไม่เป็นไร อีกครู่เจ้าค่อยเขียนสูตรอาหารนี้ให้อวี้ถงให้นางกลับไปปรุงให้ท่านอ๋องเจ็ดลองดู" กั๋วกงฮูหยินกล่าวอย่างเฉยเมย

หยุนชางมองดูองค์ชายเจ็ดใบหน้าแดงก่ำ แต่ดวงตาของเขากลับมีประกายคุกรุ่น หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "การบำรุงอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องดี ฝ่าบาทรู้สึกมาตลอดว่ามีองค์ชายไม่มาก องค์รัชทายาทก็จากไปนานแล้ว เหลือไว้เพียงแต่ท่านชายน้อย รุ่ยอ๋องและท่านอ๋องเจ็ดก็แต่งงานช้า ฉีอ๋องกลับมีอนุมากมายแต่กลับไม่มีลูก ท่านอ๋องเจ็ดกำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ หากบำรุงอย่างดีก็จะสามารถมีทายาทแผ่กิ่งก้านสาขาไปได้อย่างรวดเร็ว"

องค์ชายเจ็ดจ้องมองไปยังท้องของหยุนชางและขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นท่าทางของเขา หยุนชางก็รู้ว่าคำพูดของนางได้จี้ใจดำของเขาเข้าแล้วจึงเพียงยิ้มและไม่พูดอะไรอีก ในห้องเงียบลง ฮวาอวี้ถงเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำขิงและวางลงที่ข้างๆ องค์ชายเจ็ด "ท่านอ๋อง ดื่มเถอะเพคะ"

องค์ชายเจ็ดพยักหน้าและหยิบชามขึ้นมาดื่มจนหมด

กั๋วกงฮูหยินจึงให้ฮวาอวี้ถงนั่งลง เมื่อกำลังจะเอ่ยปากขึ้นกลับเห็นพ่อบ้านเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนพร้อมกวาดสายตามองคนในห้องแล้วจึงเอ่ยว่า "ฮูหยิน ท่านอ๋องเจ็ด จวนอ๋องเจ็ดเกิดเรื่องขึ้นขอรับ"

ประกายแห่งความปีติยินดีวาบขึ้นในดวงตาของหยุนชาง แต่นางรีบปิดบังมันไว้

ทุกคนในห้องมองไปยังพ่อบ้าน "เกิดเรื่อง เรื่องอะไรหรือ?"

พ่อบ้านรีบตอบ "เมื่อครู่คนของท่านอ๋องเจ็ดมารายงานว่าที่จวนเกิดไฟไหม้ขอรับ"

"ไฟไหม้? อยู่ดีๆ จะเกิดไฟไหม้ได้อย่างไร?" กั๋วกงฮูหยินขมวดคิ้วและลุกขึ้นยืน

สีหน้าขององค์ชายเจ็ดเปลี่ยนไป เขาจ้องมาที่หยุนชางทันที แต่เมื่อเห็นว่าหยุนชางก็มีสีหน้าประหลาดใจด้วยเช่นกัน คิ้วของเขาก็ขมวดมุ่นเล็กน้อย "ท่านฮูหยินโปรดยกโทษให้ข้าด้วย ที่จวนเกิดเรื่อง ข้ากับพระชายาขอตัวกลับก่อน"

กั๋วกงฮูหยินพยักหน้าซ้ำๆ "กลับไปเถอะๆ รีบกลับไปเถอะ วันนี้ลมแรงมาก หากเกิดเพลิงไหม้ขึ้นเกรงว่าจะควบคุมได้ยาก"

หยุนชางเหลือบมองฉินยีด้วยความชื่นชม น้ำเสียงของนางเย็นเยียบ "คนขับรถม้าของจวนที่มาส่งเราคงถูกฆ่าตายแล้ว แม้ว่าชายผู้นั้นจะสวมชุดของเขาและใช้หมวกปิดหน้าอย่างมิดชิด แต่เขาคงรีบจนไม่มีเวลาเปลี่ยนรองเท้า รองเท้าของเขาไม่ใช่สิ่งที่คนขับรถม้าสามารถซื้อมาสวมได้"

หยุนชางคิดในใจว่าคนขับรถม้าคงเป็นตอนที่องค์ชายเจ็ดสั่งให้เปลี่ยนตัวหลังออกมาจากจวน เมื่อเขาจากไปแล้ว นางก็อยู่สนทนากับกั๋วกงฮูหยินเพียงราวสิบห้านาทีเท่านั้น...

"เช่นนั้นทำไมเมื่อครู่พระชายาไม่ให้หม่อมฉันจับเขามาสอบปากคำโดยตรงล่ะเพคะ?" เฉี่ยนจั๋วขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในใจ

หยุนชางยิ้มเย็น "จับไว้งั้นหรือ? เรื่องนี้น่าจะเป็นฝีมือของท่านอ๋องเจ็ดมากที่สุด เมื่อเห็นว่าคนขับรถม้าเตรียมการมาไม่พร้อมก็รู้ได้ว่านี่เป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหันของเขา เมื่อจวนของเขาไฟไหม้ก็สั่งให้คนมา เกรงว่าเขาจะสงสัยว่าเรื่องไฟไหม้นี้ต้องมีความเกี่ยวพันกับข้า หากข้าจับตัวคนขับรถม้านั่นไว้จะทำให้ท่านอ๋องเจ็ดระแวงสงสัยมากขึ้น มิสู้ฉวยโอกาสนี้กำจัดความสงสัยของเขาไปเสียดีกว่า?"

เฉี่ยนจั๋วมองหยุนชางอย่างอึ้งงัน ในใจนางประหลาดใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่ออกมาจากจวนกั๋วกงจนถึงตอนที่พระชายาหาข้ออ้างกลับเข้าจวนกั๋วกงอีกครั้งนั้นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เวลาเล็กน้อยแค่นี้นางกลับคิดได้มากมายถึงเพียงนั้น...

"เฉี่ยนจั๋ว เพิ่มจำนวนสายลับที่ตามข้ามาอีก เจ้าเองก็ต้องเตรียมพร้อมด้วย หากสถานการณ์ผิดปกติจะได้ลงมือได้ทันที" หยุนชางยิ้ม "ละครก็ต้องเล่น แต่ชีวิตก็ต้องรัก"

เฉี่ยนจั๋วรับคำอย่างรวดเร็วแล้วจึงรีบออกไปจัดการ พ่อบ้านในจวนกั๋วกงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นหยุนชางไปแล้วกลับมาอีก เขาจึงรีบก้าวเข้ามาถาม "พระชายา เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ?"

หยุนชางยิ้มพลางส่ายหัวและพูดเบาๆ "ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ข้ารีบร้อนไปหน่อยจึงได้ลืมของ ข้าจะไปหาของที่เรือนท่านฮูหยินเสียหน่อย"

พ่อบ้านรับคำแล้วจึงจากไป หยุนชางไปที่เรือนของกั๋วกงฮูหยินจริงๆ กั๋วกงฮูหยินได้ไปพักผ่อนแล้ว เมื่อสาวใช้เห็นหยุนชางก็ประหลาดใจเล็กน้อย "ท่านฮูหยินเพิ่งพักผ่อน พระชายายังมีธุระสำคัญอันใดหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะไปเรียนท่านฮูหยินให้เจ้าค่ะ"