ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 628

หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม เฉี่ยนหลิ่วก็ได้เข้ามาปลุกหยุนชาง เมื่อล้างหน้าและรวบผมเสร็จแล้ว หยุนชางก็ได้พาสาวใช้จำนวนหนึ่งไปที่ลานรับแขกพร้อมกับมามาทั้งสอง

เมื่อหยุนชางเดินมาจนเกือบถึงลานรับแขก เมื่อมองไปข้างหน้านางก็ได้พบกับชายอายุประมาณ 50 ปีและหญิงสาวอายุราวๆ 40 กำลังนั่งอยู่ที่ลานรับแขก คนทั้งสองมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

หญิงสาวมองไปที่ประตูเข้าลานรับแขก แล้วขมวดคิ้วบ่นขึ้นมาว่า "ท่านพี่คะ พระชายารุ่ยอ๋องผู้นี้ก็ทำเกินไป นี่มันจะครบ 1 ชั่วยามแล้วนะคะท่านพี่......"

หยุนชางได้เห็นและได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง นางก้าวเท้าเดินเข้าไปในลานรับแขก "หากหวังฮูหยินคิดว่าข้าทำเกินไป จะกลับไปก่อนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องอยู่รอ จวนเล็กๆเช่นจวนรุ่ยอ๋องนี้ คงจะให้การต้อนรับเศรษฐีผู้มั่งมีเช่นพวกท่านได้ไม่ดีพอ"

คนทั้งสองถึงกับสะดุ้ง เมื่อหันมาพบกับหยุนชางที่กำลังเดินเข้ามา หยุนชางหน้าตาสะสวย ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ส่งมาให้อย่างสุภาพ ทว่าสายตาของหยุนชางกลับดูดุดันไม่เป็นมิตรกับพวกเขาเลย

"คารวะพระชายารุ่ยอ๋อง" หยุนชางเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ สองสามีภรรยามองหน้ากันไปมา แล้วทำการคารวะต่อหน้าหยุนชาง

"ลุกขึ้นเถอะ ท่านทั้งสองเป็นผู้มีเกียรติ ข้าคงรับการคารวะจากพวกท่านไม่ได้จริงๆ" หยุนชางพูดในขณะที่จ้องมองคนทั้งสอง

เมื่อทั้งสองคนได้ฟังก็รู้สึกกระอักกระอ่วน ผู้คนพูดถึงเรื่องพระชายารุ่ยอ๋องกันไปต่างๆนานา พวกเขาพูดกันว่าพระชายารุ่ยอ๋องรูปโฉมงดงาม มีความอ่อนโยนและใจดี ด้วยคำเล่าลือเช่นนี้ ผู้คนจึงพากันคิดว่าพระชายารุ่ยอ๋องเปรียบเสมือนแจกันดอกไม้แสนสวยที่ได้แต่อยู่นิ่งๆ แต่มาวันนี้แค่เพียงสนทนากันได้ไม่เท่าไร กลับทำให้หวังฉงเหวินรู้สึกอึดอัดได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

แล้วยิ่งตอนที่หยุนชางส่งยิ้มที่อ่อนหวานออกมา แต่คำพูดคำจากลับจิกกัดความรู้สึก ทำให้หวังฉงเหวินและหวังฮูหยินไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

"ท่านทั้งสองอุตส่าห์มาเยือนข้าถึงจวน ไม่ทราบว่าพวกท่านมีธุระอะไรหรือ?" เฉี่ยนหลิ่วรินน้ำชาแล้วยกมาให้หยุนชาง หยุนชางเอ่ยถามพวกเขาในขณะที่กำลังรับถ้วยน้ำชา

เมื่อหวังฉงเหวินได้ฟังจึงรีบพูดว่า "ธิดาของหม่อมฉันมิได้ระมัดระวังตัว พูดจาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงต่อพระชายา เป็นความผิดของหม่อมฉันที่มิได้ให้การอบรมที่เหมาะสม แต่สิ่งที่ท่านอ๋องทรงทำไปเมื่อวานก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ตอนนี้ธิดาของหม่อมฉันกำลังสลบอยู่ หม่อมฉันอยากจะให้หมอหลวงมาตรวจดูอาการของนาง แต่หมอหลวงไม่มา หม่อมฉันเองก็อับจนปัญญา จึงต้องมาขอความช่วยเหลือจากพระชายาพ่ะย่ะค่ะ ขอพระชายาโปรดทรงเมตตา เห็นใจธิดาของหม่อมฉันด้วย......"

"อะไรนะ?" หยุนชางยิ้มแล้วมองไปที่หวังฉงเหวิน "ท่านบอกว่าคุณหนูหวังพูดจาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกับข้างั้นหรือ? ไม่ทราบว่าใครเป็นคนไปบอกท่าน?"

หวังฉงเหวินไม่คิดว่าหยุนชางจะจับผิดคำพูดของเขาเช่นนี้ เขารู้สึกเกร็งเล็กน้อย

หยุนชางยิ้ม "ท่านคงลืมไปเสียแล้วว่าผู้ใดเป็นคนไปบอกท่าน?"

หวังฉงเหวินยิ้มเจื่อนๆแล้วค่อยๆกราบทูลว่า "บ่าวไพร่ที่ส่งธิดาของหม่อมฉันกลับจวนเป็นคนพูดพ่ะย่ะค่ะ"

"อย่าเพิ่งรีบขอบใจข้าเลย ข้าก็แค่พูดว่าจะช่วยชีวิตของนาง แต่ว่า ข้ามีข้อแม้" หยุนชางยิ้มอย่างมีเลศนัย

หวังฉงเหวินนิ่งไปสักพัก แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า "พระชายามีข้อแม้อย่างไร โปรดรับสั่งมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้อแม้น่ะหรือ......" หยุนชางแสยะยิ้ม เงียบไปสักพักก็พูดต่อไปว่า "ท่านเองก็คงทราบดีว่าข้าและรุ่ยอ๋องย้ายถิ่นฐานมาจากแคว้นหนิง ยังมีอะไรหลายๆอย่างที่ยังไม่ลงตัว และมิได้มั่งคั่งมั่งมีเท่าใดนัก ข้าจะขอพูดกับท่านตามตรง ว่าในจวนของข้าตอนนี้ยังไม่มีเครื่องประดับอันทรงคุณค่ามาเสริมบารมีสักชิ้นเลย"

หวังฉงเหวินได้ฟังก็รู้สึกอึดอัดใจ

หยุนชางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วนางก็เอ่ยต่อไปว่า "ได้ยินว่าท่านเป็นเศรษฐีแห่งเมืองจิ่น ท่านมีข้าวของมีค่ามากมาย ข้าก็ไม่ใช่คนโลภมากอะไร ข้าปรารถนาเพียงแค่ให้ท่านนำ 1 ใน 5 ของทรัพย์สินของท่านทั้งหมด มาถวายให้กับข้า"

หวังฉงเหวินถึงกับเหงื่อตก แต่เขาก็มิได้พูดจาตอบโต้

หยุนชางยิ้มแล้วพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นทุกข์เป็นร้อน "ท่านจะไม่ทำตามข้อตกลงข้อนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ว่าคุณหนูหวัง......ข้าคงช่วยนางไม่ได้ แต่ เอ ท่านยังมีธิดาอีกคนที่อยู่ในวังหลัง เสียนฮูหยินใช่หรือไม่ เห็นว่าฮ่องเต้ไม่เสด็จไปหานางนานมากแล้ว จริงสิ ท่านอาจจะรู้แล้วว่า เมื่อไม่กี่วันก่อน ฮ่องเต้ได้พระราชทานป้ายเคลื่อนกองกำลังองครักษ์ให้กับข้าด้วยพระองค์เอง หากท่านนำ 1 ใน 5 ของทรัพย์สินของท่านทั้งหมดมาถวายให้กับข้า ต่อไปเราคงจะได้ลงเรือลำเดียวกัน แค่ถ้าไม่แล้ว......" หยุนชางแสยะยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อไปอีก

หวังฉงเหวินกัดฟันขบคิด เขาบอกกับหยุนชางไปว่า "สิ่งที่พระชาทรงขอมา หม่อมฉันจะนำไปพิจารณาดู แต่หม่อมฉันก็ยังคงหวังว่ารุ่ยอ๋องจะทรงรับอนุภรรยาเข้ามาอยู่ในจวนด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ......"