ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 633

หยุนชางตามเซี่ยหวนอวี่และเข้าไปในห้องบรรทม เซี่ยหวนอวี่เสด็จไปที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างแล้วนั่งลง หยุนชางสำรวจในห้อง แม้ว่าจะเป็นเพียงตำหนักข้าง แต่อาจเป็นเพราะการที่หลินโยวหรานตั้งครรภ์ ของตกแต่งในห้องก็ไม่ได้ดูธรรมดา และมีหลายอย่างที่ควรจะเป็นของใหม่ เช่น ลวดลายบนฉากกั้น และลายดอกไม้ที่แกะสลักบนโต๊ะและเก้าอี้ เป็นลวดลายใหม่ที่เพิ่งมีในไม่นานมานี้

หยุนชางเห็นมีนางกำนัลยืนอยู่หลังฉากกั้นอย่างเลือนลาง หยุนชางเหลือบมองไปที่เซี่ยหวนอวี่ เห็นว่าเขามองไปที่ฉากกั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชา หลังจากครุ่นคิดนางก็เดินอ้อมฉากกั้นเข้าไป

ด้านหลังฉากกั้นมีเตียงไม้มะฮอกกานีแกะสลักขนาดใหญ่ และหลินโยวหราน นอนอยู่บนเตียงนั้น สีหน้าของนางซีดเล็กน้อย และมีเหงื่อเย็นเล็กน้อยบนหน้าผากของนาง

"พระชายารุ่ย…" เมื่อเห็นหยุนชางเดินเข้ามา หลินโยวหรานดูเหมือนจะโล่งใจ ดวงตาของนางมีน้ำตาคลอ "พระชายารุ่ย มีคนต้องการทำร้ายเด็กในท้องของข้า แต่ไม่ใช่เซียงกุ้ยผิน"

แน่นอนว่าไม่ใช่หนิงเชียน หนิงเชียนเป็นคนของนางจะทำร้ายลูกของหลินโยวหรานได้อย่างไร หยุนชางคิดในใจ แต่นางไม่เข้าใจว่าทำไมหลินโยวหรานต้องเน้นประโยคดังกล่าว หลังจากนั้น นางนั่งลงข้างเตียง แล้วพูดว่า "ขอมือฮุ่ยจาวอี๋ให้หม่อมฉันตรวจชีพจรหน่อยได้ไหมเพคะ"

หลินโยวหรานพยักหน้า และยื่นมือออกจากผ้าห่ม มือของหลินโยวหรานเย็นเล็กน้อย หยุนชางขมวดคิ้ว และตรวจอย่างละเอียดสักพัก หลังจากนั้นไม่นาน ครรภ์มีความไม่เสี่ยงแท้งจริงๆ

หยุนชางมองดูลิ้นของหลินโยวหรานใกล้ๆ และตรวจตาอีกครั้ง ไม่น่าจะถูกวางยาพิษ และไม่เหมือนจะทานยาที่จะทำให้เกิดการแท้ง

"ฮุ่ยจ้าวอี๋บอกสถานการณ์เฉพาะให้ได้หรือไม่ ทำไมถึงรู้สึกปวดท้อง? เริ่มปวดท้องเมื่อไหร่?" หยุนชางถามเบาๆ

หลินโยวหรานพยักหน้า น้ำเสียงของนางอ่อนแรงเล็กน้อย "บ่ายนี้ข้านอนพักไปครู่หนึ่งและตื่นขึ้น เซียงกุ้ยผินเข้ามาคุยกับข้าสักพัก เราบอกว่าเราจะไปเดินเล่นในอุทยานหลวงด้วยกัน หลังจากเดินได้ประมาณสองเค่อ ข้ารู้สึกปวดท้องเล็กน้อย แต่ไม่ได้ไม่ใส่ใจนัก และเดินเล่นเพียงชั่วครู่ พอกลับมาก็พบว่ามีอาการปวดท้องและมีอาการกำเริบ และมีเลือดออกเล็กน้อย ข้าจึงตื่นตระหนก รีบตามหมอหลวง แต่ตรวจเป็นเวลาเวลานานหมอหลวงก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงเชิญพระชายาเข้าวังเป็นการพิเศษ"

"เดินเล่น?" หยุนชางขมวดคิ้วและพึมพำ

หลินโยวหรานตอบรับ "ใช่ ก็แค่เดินเล่นอยู่ในอุทยานหลวง"

หยุนชางรู้สึกสับสนเล็กน้อย เมื่อตกเลือด นั่นเป็นสัญญาณของการแท้งบุตร และเด็กในครรภ์มีความเสี่ยงจริงๆ จากการตรวจชีพจรของหลินโยวหรานในก่อนหน้านี้ แม้ว่าอาการแพ้ท้องจะรุนแรง แต่ทารกในครรภ์ก็ปกติดีทุกอย่าง แต่เหตุใดหลังจากสิบวันต่อมา ครรภ์ของนางก็มีวิกฤติในทันใด

หยุนชางถามอย่างละเอียดอีกว่าหลินโยวหรานกินอะไรบ้างเมื่อเร็วๆนี้ แต่ไม่มีข้อมูลพิเศษนัก หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้า หลังจากนั้นไม่นานคำถามของฮองเฮาก็ดังเข้ามา "พระชายารุ่ย ได้เบาะแสอะไรหรือยัง? เกิดขึ้นกับร่างกายของฮุ่ยจาวอี๋หรือไม่ เด็กในท้องของนางเป็นอย่างไรบ้าง?"

หยุนชางขมวดคิ้ว ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป

หยุนชางคิดในใจเช่นนี้ แต่นางก็รีบพูดขึ้นว่า "ฮองเฮาเกรงว่าจะเข้าใจเซียงกุ้ยผินผิดไปนะเพคะ แม้ว่าการยืนหรือนั่งเป็นเวลานานจะทำให้หญิงมีครรภ์ที่มีทารกในครรภ์เสี่ยงต่อการแท้ง ก็จำต้องยืนนานอย่างน้อยชั่วยามครึ่ง เมื่อครู่หม่อมฉันถามฮุ่ยจาวอี๋แล้ว ฮุ่ยจาวอี๋และเซียงกุ้ยผินเดินเล่นในอุทยานหลวงเพียงสองเค่อเท่านั้น การเดินนั้นดีต่อร่างกายของหญิงมีครรภ์ มิได้นำไปสู่การแท้งได้แต่อย่างใดเพคะ"

ฮองเฮาขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดนั้น "แล้วพระชายารุ่ยคิดว่า อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮุ่ยจาวอี๋เป็นเยี่ยงนี้ได้หรือ?"

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "เรื่องนี้แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล แต่เพียงว่าหม่อมฉันเพิ่งเข้าวัง และหลายสิ่งหลายอย่างยังไม่ได้รับการตรวจสอบ และยังไม่สามารถสรุปผลได้ในขณะนี้ ขอฝ่าบาทและฮองเฮาโปรดรอให้หม่อมฉันได้ตรวจสอบอย่างละเอียดด้วยเพคะ"

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้า "ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ลองหาสาเหตุดูได้" ขณะที่เขาตรัส ก็ยืนขึ้นและเสด็จออกไปข้างนอก หยุนชางได้ยินเสียงของเขาดังอยู่นอกประตู "รุ่ยอ๋อง ไปที่ตำหนักหารือกับข้าเถอะ"

หยุนชางได้ยินลั่วชิงเหยียนตอบรับเบาๆ และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆที่นอกประตูอีก

ห้องเงียบสงบลง ฮองเฮาเหลือบมองหยุนชางอย่างแผ่วเบา และยิ้มอย่างเย็นชา "ข้าได้ยินมาว่าทักษะทางการแพทย์ของพระชายารุ่ยนั้นไม่ธรรมดา แต่ท้ายที่สุด เจ้ามิใช่หมอ และแม้แต่หมอหลวงก็หาสาเหตุไม่ได้ พระชายารุ่ยไม่ควรด่วนสรุป เจ้าต้องรู้ว่าการสังหารทายาทของฝ่าบาทโดยเจตนานี้เป็นความผิดทางอาญา"

หยุนชางไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ตอบรับเบาๆและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเตือน หม่อมฉันเข้าใจดีว่า ฮุ่ยจาวอี๋มีการตกพระโลหิต ในห้องนี้อัปมงคลนัก ดังนั้นฮองเฮาควรเสด็จไปประทับรอที่ห้องโถงด้านนอกเถอะเพคะ"