ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 640

หยุนชางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางจ้องไปที่ลั่วชิงเหยียนเป็นเวลานานและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา นางเดินไปด้านหลังลั่วชิงเหยียนแล้วกอดเขาพร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า " เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความน้อยใจนะ?"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะขึ้นมา และกล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ใช่สิ ใช่ไหม?"

หยุนชางยิ้มและปล่อยมือที่กอดลั่วชิงเหยียนไว้ออก แล้วเดินไปนั่งข้างๆ เขา " ก่อนหน้านี้ฮองเฮาเรียกตัวข้าเข้าวัง ข้าคิดว่าเจ้าเห็นว่าไม่มีใครในลานบ้านแล้วจะถามพ่อบ้านเสียอีก"

"ฮองเฮา?" ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาหันกลับมามองหยุนชาง "ฮองเฮาเรียกตัวเจ้าเพื่อการใด? นางทำอะไรให้เจ้าลำบากใจหรือไม่?"

หยุนชางส่ายหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เปล่าหรอก แค่ถามเรื่องฮุ่ยจาวอี๋เมื่อวานนี้ ข้าโยนทุกอย่างให้ฝ่าบาทไปแล้ว ฉะนั้นนางจึงไม่มีกระไรจะพูด

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนี้จึงยิ้ม "ถือว่าเจ้าฉลาด แต่หากต่อไปนางเรียกตัวเข้าวังอีก ก็ส่งคนมาแจ้งข้า มิเช่นนั้นข้าจะเป็นห่วง"

หยุนชางตอบรับด้วยรอยยิ้ม และลั่วชิงเหยียนจึงพูดขึ้นอีกกว่า "ว่าแต่ อีกสิบกว่าวันจะเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของฝ่าบาทแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นแคว้นอื่นๆ จะส่งท่านทูตมาที่เมืองจิ่นเพื่อแสดงความยินดี เดาสิว่าแคว้นหนิงส่งใครมา?"

หยุนชางเอียงศีรษะและคิดอยู่ครู่หนึ่ง " คงเป็นหลิวฉีเหยียนกระมั้ง ตอนนี้เขาเป็นบุคคลสำคัญในแคว้นเซี่ย อีกทั้งยังเป็นพี่ชายของฮองเฮา หากว่าส่งเขามาจะเหมาะสมกว่า"

ลั่วชิงเหยียนแต่ส่ายหัวและยิ้มอย่างลึกลับ กล่าวด้วยความมีเล่ศนัยว่า "มิใช่ มิใช่"

หยุนชางมองดูเขาทำท่าทีได้ใจ จึงตบไปที่ไหล่ของเขาอย่างห้ามและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "นิสัย คงมิใช่เสด็จพ่อของข้ากระมั้ง?"

"ไม่ใช่ แต่เจ้าจะโปรดปรานคนที่มาอย่างมาก" ลั่วชิงเหยียนยิ้มแหละกล่าวว่า "เสด็จพี่ส่งตัวเซียวหย่วนซานมา"

ดวงตาของหยุนชางเป็นประกายทันที แต่ก็สับสนเล็กน้อย "ท่านตาหรือ? แต่ท่านตาลาออกจากราชการและอยู่อย่างสันโดษแล้วมิใช่หรือ? อีกทั้งเฉลิมพระชนมพรรษาของฝ่าบาทถือได้ว่าเป็นงานอลังการ เป็นงานใหญ่ เสด็จพ่อจะส่งท่านตามาได้อย่างไร?"

ลั่วชิงเหยียนเอาหัวของหยุนชางมาพิงที่หน้าอกของตน และกล่าวเบาๆ "เจ้ายังไม่ทราบหรือ? เสด็จพี่ออกพระราชโองการให้ท่านตาของเจ้ากลับมารับราชการในตำแหน่งมหาราชครู รับผิดชอบในการสอนองค์ชายเฉินซี"

หยุนชางดีใจมากเมื่อได้ยินเช่นนี้ " ดีเลย ดีมาก เดิมทีข้าคิดว่าจะให้หลิวฉีเหยียนเป็นอาจารย์ของเฉินซีเสียอีก แต่ไม่คาดคิดว่าเสด็จพ่อจะเชิญท่านตากลับมา เช่นนี้ย่อมดีที่สุด เฉินซีมีท่านตาคอยสั่งสอน อนาคตจะต้องเป็นจักรพรรดิที่ดีอย่างแน่นอน"

ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและยิ้ม " ถ้าข้าจำไม่ผิด ตอนนี้เฉินซีน่าจะอายุหนึ่งขวบกว่าใช่หรือไม่ เจ้าแน่ใจขนาดนั้นเลยหรือว่าเขาจะได้ครองบัลลังก์?"

หยุนชางนั่งตัวตรงด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจอย่างยิ่งที่มุมปากของนาง "ข้ารู้ เว้นแต่เฉินซีจะไม่เต็มใจ นั่งบนบัลลังก์นั้นเอง มิเช่นนั้นองค์จักรพรรดิองค์ใหม่ของแคว้นหนิง ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มแต่ไม่พูดกระไรเป็นเวลานาน หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเล่าเรื่องที่ฮวาอวี้ถงกล่าวในวันนี้ให้ลั่วชิงเหยียนฟัง "วันนี้อวี้ถงมาที่จวน นางกล่าวว่าเช้านี้อ๋องเจ็ดได้เรียกแม่ทัพเฝิงหมิงเข้าพบ"

"เฝิงหมิง?" ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้ว หันไปมองหยุนชาง "เฝิงหมิงประจำการอยู่ที่หวยซีที่อยู่ตรงข้ามเมืองคังหยางมิใช่หรือ? เขาจะปรากฏตัวที่จวนอ๋องเจ็ดได้อย่างไร"

หยุนชางจึงนำบัญชีทั้งหมดของหยวนซานจวงออกมา แล้วตรวจดูอย่างละเอียด แล้วพบว่ามีเพียงแต่เล่มนั้นที่เป็นเช่นนั้น จึงรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

"เกรงว่าคงเปลี่ยนนายบัญชีใหม่กระมั้งเพคะ" ฉินยียิ้มแล้วยื่นสมุดบัญชีนั้นคืนให้กับหยุนชาง

หยุนชางหยักหน้า "คงเป็นเช่นนี้กระมั้ง"

ดูสมุดบัญชีมากตั้งแต่เช้า หยุนชางรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก จึงยืนขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง ด้านนอกนั้นอากาศดีอย่างมาก พระอาทิตย์เริ่มขึ้นมาแล้ว แสงแดดสาดส่องอยู่บนพื้นหญ้า แสงแดดยามฤดูหนาวอบอุ่นมากที่สุดแล้ว

หยุนชางเห็นเช่นนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา หลังจากครุ่นคิดแล้วจึงกล่าวว่า "วันนี้อากาศกำลังดี อีกประเดี๋ยวเราออกไปเดินเล่นนอกจวนกันเถอะ แล้วถือโอกาสไปเยี่ยมเยือนที่จวนกั๋วกงกันสักหน่อย"

ฉินยีตอบรับและเริ่มเตรียมตัว

หยุนชางเห็นว่าพ่อบ้านพาคนจำนวนหนึ่งเข้าไปในลานบ้าน คนเหล่านั้นมีทั้งชายและหญิง หน้าตาคุ้นตาอย่างมาก กี่หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงออกจากห้องไปนั่งอยู่ในห้องหลัก

"พระชายา คนเหล่านี้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางนรีเวชที่มีชื่อเสียงในเมืองจิ่นขอรับ" เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าหยุนชางนั่งอยู่ในห้องหลัก จึงเร่งคารวะหยุนชางและกล่าวเช่นนี้

หยุนชางจ้องมองไปที่คนเหล่านั้น พวกเขาก็ถวายบังคมด้วยความประหม่า "ข้าน้อยน้อมคารวะพระชายารุ่ยอ๋อง"