ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 666

ดูเหมือนว่าหนิงเฉี่ยนจะหงุดหงิดเล็กน้อย นางยืนขึ้นและเดินวนไปมาในห้องโถงเป็นเวลานาน แล้วจึงพูดอีกครั้งว่า "หรือให้ข้าทูลฝ่าบาทว่า ไม่ค่อยสบายตัวนัก อีกทั้งในตำหนักเซียงจู๋ยังมีคนตั้งครรภ์อยู่อีกสองคน ให้ปิดตำหนักเซียงจู๋เอาไว้ ห้ามให้ใครเข้าออก?"

หยุนชางยิ้ม "ถ้าหากว่าเรื่องที่เจ้าตั้งครรภ์เป็นเรื่องหลอก แสดงว่ามีคนวางเส้นสายไว้รอบตัวเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รู้สึกตัว เช่นนั้นแม้จะปิดตำหนักเซียงจู๋ไปก็ไม่มีประโยชน์อันใดหรอก"

หนิงเฉี่ยนถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนหดหู่ใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง

ทั้งสองเงียบอยู่นาน จากนั้นหยุนชางก็พูดขึ้นมาอีกครั้งว่า "ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว ดังนั้นจึงทำได้เพียงรอ รอดูว่าการเต้นของชีพจรเจ้าจริงหรือหลอก ระหว่างนี้เจ้าก็คิดดีๆ หากว่าเป็นเรื่องหลอก ใครเป็นผู้น่าสงสัยที่จะลงมือกับเจ้ามากที่สุด"

หนิงเฉี่ยนไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นนางจึงพยักหน้าตอบรับเอาไว้

หยุนชางยืนขึ้น ครุ่นคิดเกี่ยวกับมันและพูดด้วยเสียงเบากับหนิงเฉี่ยนว่า "ข้าจะกลับไปเตรียมของให้เจ้า แล้วให้ฉินยีนำเข้ามาส่งให้เจ้าที่วัง เจ้าโรยมันลงบนตัวของคนที่เจ้าสงสัย เมื่อถึงเวลาข้าจะทราบเองว่าคนนั้นมีพิรุธกระไรหรือไม่"

หนิงเฉี่ยนตอบรับแล้วลุกขึ้นยืน และส่งหยุนชางออกจากตำหนักในไป หนิงเฉี่ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวต่อหยุนชางเบาๆ ว่า " เมื่อคืนข้าได้ยินมีคนมารายงานกับฝ่าบาท กล่าวว่าดูเหมือนว่ามีเบาะแสขององค์หญิงใหญ่ มีองค์หญิงใหญ่อาจจะอยู่แถวๆ เมืองจิ่น เพียงแต่นางซ่อนตัวอยู่"

นานมากแล้วที่ไม่ได้ยินคำว่าองค์หญิงใหญ่ หยุนชางอมยิ้มแล้วกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ข้าก็สงสัยแล้ว เกรงว่านางคงไม่ยอมจากเมืองจิ่นไปหรอก คนเยี่ยงองค์หญิงใหญ่หลงใหลในอำนาจยิ่งกว่าทุกสิ่งอย่าง ตราบใดที่บัลลังก์นั่นอยู่ตรงนั้น นางก็ไม่ไปไหนไหลอย่างแน่นอน แต่นางก็ถือว่าเป็นคนใจกล้า หากฝ่าบาทจับตัวนางได้ เกรงว่านางคงมีจุดจบที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก"

หนิงเฉี่ยนพยักหน้า " แต่ทว่าก่อนหน้านี้แผนขององค์หญิงใหญ่แทบจะถูกพระชายาทำลายจนสิ้น ข้ากังวลว่านางฉวยโอกาสแก้แค้นพระชายา ตอนนี้พระชายาทรงตั้งครรภ์อยู่ ฉะนั้นต้องระวังอย่างมาก"

หยุนชางตอบด้วยเสียงเบาๆ แล้วจึงหันหลังเดินออกจากตำหนักเซียงจู๋ไป

หยุนชางเดินไปถึงอุทยานหลวงแล้วหยุดลง แววตาของนางเต็มไปด้วยความครุ่นคิดเล็กน้อย หากว่าอยากให้การเต้นของชีพจรเป็นเหมือนเป็นชีพจรของสตรีตั้งครรภ์นั้นมิยาก แต่จำเป็นต้องลงมือกับสิ่งของที่ต้องกินเข้าไป หนิงเฉี่ยนมิใช่คนที่ประมาท ตำหนักเซียงจู๋เป็นพื้นที่ของนาง แน่นอนว่านางไม่ปล่อยให้ตนตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน อีกทั้งนางทราบดีว่าตัวตนของนางค่อนข้างพิเศษ เช่นนั้นนางไม่กล้าชะล่าใจอย่างแน่นอน และคนที่คอยรับใช้อยู่ข้างๆ ต่างก็เป็นคนที่เชื่อใจได้ ส่วนเรื่องความภักดีและความสามารถของหนิงเฉี่ยนนั้น หยุนชางไม่มีทางสงสัยอย่างแน่นอน

สายตาของหยุนชางมืดมนเล็กน้อย นางเม้มปากและจ้องมองไปที่ดอกบ๊วยในอุทยานหลวงอย่างเงียบๆ หากว่าหนิงเฉี่ยนเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังปล่อยให้คนอื่นได้ประโยชน์จากช่องโหว่ได้ แสดงว่าไม่ควรประมาทต่อฝีมือของอีกฝ่ายแล้วล่ะ

หยุนชางติดอยู่ในความคิดของตน แต่ฉินยีมองเห็นคนที่เดินมาจากไกลๆ นางเร่งก้าวเข้าไปใกล้หยุนชางอย่างรวดเร็ว และกล่าวเบาๆ ว่า " พระชายาเพคะ ฝ่าบาทเสด็จเพคะ"

หยุนชางจึงรู้สึกตัว แล้วเงยหน้ามองไปทางด้านหน้า แล้วพบว่าเซี่ยหวนอวี่ยังคงสวมชุดราชสำนักอยู่ ด้านหลังพระองค์ตามมาด้วยหลิวเหวินอันและเหล่านางกำนัลพร้อมขันที หยุนชางพยายามจะเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่เซี่ยหวนอวี่มองมาที่นางแล้ว หยุนชางจึงหยุดเดินและในที่สุดก็พาฉินยีเดินก้าวเข้าไป

"หม่อมฉันน้อมถวายบังคมต่อฝ่าบาทเพคะ" หยุนชางถวายบังคมต่อเซี่ยหวนอวี่

แววตาของเซี่ยหวนอวี่ค่อย ๆ จับจ้องไปที่หยุนชาง แล้วพยักหน้าเบาๆ "ยืนขึ้นเถิด"

หยุนชางยืนขึ้น เซี่ยหวนอวี่ได้ละสายตาออกจากนางไปแล้ว "เจ้าเพิ่งออกมาจากตำหนักเซียงจู๋หรือ?"

เมื่อกลับไปถึงจวน สาวใช้รายงานว่ามีคนมาเยี่ยมเยือนและกำลังพูดคุยกับลั่วชิงเหยียนอยู่ในห้องหนังสือ หยุนชางพยักหน้า แล้วถอดเสื้อคลุมออกเดินไปที่เบาะนุ่มแล้วเอนตัวลงนอน นางถอนหายใจ แล้วจึงรับชาผลไม้ที่ฉินยีนำมาให้และจิบคำใหญ่ หลังจากดื่มเสร็จสิ้นนางก็ส่งถ้วยชาคืนให้ ฉินยีและนอนบนเบาะ นางมิได้อ่านหนังสือ และมิได้นอนพัก เพียงแค่จ้องมองไปที่ดอกบ๊วยบนฉากกั้น

ฉินยีคิดว่าฉากกั้นนั้นมีบางอย่างผิดปกติไป นางเองก็จ้องมองอยู่หลายที แต่ก็ไม่พบกระไรดังนั้นจึงยืนรอรับใช้อยู่ข้างๆ

เมื่อลั่วชิงเหยียนกลับมาที่ห้องก็พบว่าหยุนชางเป็นเช่นนี้ เขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่ฉินยี ฉินยีโค้งคำนับลั่วชิงเหยียนแล้วถอยออกไป

ลั่วชิงเหยียนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเบาะ เขาเอื้อมมือไปปิดตาหยุนชางเอาไว้ หยุนชางตกตะลึงและเมื่อได้สติกลับมาแล้วจึงได้กลิ่นอำพันทะเลจางๆ ลอยมาข้างหลังนาง นางจึงอมยิ้ม " จัดการธุระเสร็จแล้วหรือ?"

ลั่วชิงเหยียนตอบรับด้วยเสียงเบาๆ แล้วปล่อยมือที่ปิดตาหยุนชางออกและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เมื่อสักครู่กำลังคิดกระไรอยู่หรือ? เจ้าเจอปัญหายุ่งยากหรือไม่? หนิงเฉี่ยนไม่เป็นกระไรใช่หรือไม่?"

หยุนชางยิ้มเบา ๆ แล้วถอนหายใจก่อนพูดว่า "ไม่เป็นกระไรหรอก นางตั้งครรภ์แล้ว"

ลั่วชิงเหยียนตกตะลึง และรอยยิ้มที่มุมปากของเขาค่อยๆ หายไป ใช้เวลานานกว่าจะซ่อนอารมณ์ในแววตาของเขาเอาไว้ได้ จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง " จริงหรือ? นี่เป็นข่าวดีนะ แต่เหตุใดเจ้าจึงดูไม่มีความสุขเท่าไหร่นัก?"

มีความสุขหรือ? หยุนชางยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตน รอยยิ้มที่มุมปากของนางเริ่มเย็นชาลง "เพราะว่า ข้าสัมผัสถึงกลิ่นอายของกับดักยังไงล่ะ อีกทั้งครั้งนี้มันรุนแรงอย่างมาก" หลังจากพูดจบ นางก็หันกลับไปพูดเบาๆ กับลั่วชิงเหยียนว่า " หนิงเฉี่ยนกินยาห้ามครรภ์มาโดยตลอด ข้าเป็นคนให้ยานางเอง ข้าทราบดีว่าไม่มีทางที่จะตั้งครรภ์อย่างแน่นอน อีกทั้งข้าได้จับชีพจรแล้ว การเต้นของชีพจรเหมือนการตั้งครรภ์ แต่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก ทว่าเหล่าหมอหลวงกลับมั่นใจอย่างมากว่าหนิงเฉี่ยนตั้งครรภ์แล้ว"