ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 665

"ใช่แล้ว เป็นเรื่องน่ายินดีนักไม่ใช่หรือ?" แม้ว่านางจะพูดอย่างนั้นและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง แต่หยุนชางกลับไม่รู้สึกถึงแววยินดีในตัวนางเลยแม้แต่น้อย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นก็ดูเหมือนว่าฮองเฮาจะไม่สนใจหยุนชางแล้ว นางโบกมือแล้วกล่าวว่า "มีเรื่องยุ่งวุ่นวายอยู่นาน ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้ากลับไปเถอะ"

ทุกคนรีบทำความเคารพและออกมาจากตำหนักเว่ยยาง

หยุนชางขมวดคิ้วยืนอยู่ที่ประตูตำหนักเว่ยยาง หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักเซียงจู๋ เมื่อฉินยีเห็นหยุนชางก็รีบเข้ามารับและเอ่ยเบาๆ "พระชายา แม่นางเฉียนเฉี่ยนตั้งครรภ์แล้ว เมื่อครู่ฝ่าบาทเพิ่งเลื่อนตำแหน่งให้นางเป็นเซียงเฟย"

เรื่องนี้หยุนชางรู้มาจากฮองเฮาแล้ว แต่คิ้วของนางยังคงไม่คลายออก "เรื่องใหญ่เช่นนี้ ทำไมหนิงเชียนไม่บอกข้า?"

ฉินยีรีบตอบว่า "นางบอกว่านางไม่รู้เรื่องมาก่อนและนางเพิ่งจะรู้วันนี้เช่นกัน"

"เด็กอายุกี่เดือนแล้ว?" หยุนชางขมวดคิ้วถามเบาๆ

"ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเพคะ" ฉินยีตอบเบาๆ

ไม่ถึงเดือนงั้นหรือ ไม่น่าแปลกใจเลยที่หนิงเชียนจะไม่ได้สังเกตตัวเอง หยุนชางถอนหายใจเบาๆ เดิมทีความงดงามของหนิงเชียนก็โดดเด่นมากท่ามกลางเหล่านางสนมในวังหลังทำให้นางเป็นที่สะดุดตา อีกทั้งนางยังได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่องค์หญิงใหญ่นำนางมาไว้ข้างกายเซี่ยหวนอวี่นั้นเป็นเวลาเพียงปีเศษเท่านั้น นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับหนิงเชียนที่ดูเหมือนจะไม่มีผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เมื่อตอนนั้นนางได้ตั้งครรภ์ขึ้นอีก เกรงว่านางจะกลายเป็นหนามยอกอกของใครหลายๆ คน

หยุนชางขบกรามแน่น เซี่ยหวนอวี่ต้องการทำอะไรกันแน่ ตอนนี้นางมั่นใจมากว่าเซี่ยหวนอวี่ต้องมีจุดประสงค์บางอย่างที่ทำให้นางอยู่ในตำแหน่งสูง แต่จุดประสงค์นั้นคืออะไรนางกลับไม่อาจคาดเดาได้ เพียงรู้แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของหนิงเชียนนั้นอันตรายนัก

"พระชายา?" เมื่อฉินยีเห็นว่าหยุนชางกำลังเหม่อลอยจึงได้เรียกนางขึ้น

หยุนชางจึงได้รู้สึกตัว นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ไปกันเถอะ ข้าจะไปดูที่ตำหนักเซียงจู๋สักหน่อย"

เมื่อมาถึงตำหนักเซียงจู๋ เหล่านางกำนัลต่างมีสีหน้ายินดี คิดไปแล้วก็ควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี เดิมวังหลังก็เป็นสถานที่ที่ยกย่องผู้สูงและเหยียบย่ำผู้ที่อยู่ต่ำกว่า เมื่อนายตนเองเป็นที่โปรดปราน เหล่าข้ารับใช้ย่อมพลอยได้ผลประโยชน์ไปด้วย ตอนนี้นายของพวกเขาไม่เพียงแต่เป็นที่โปรดปรานแต่ยังอุ้มท้องทายาทมังกรและยังได้รับการแต่งตั้ง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนจะมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

"พระชายา" หยุนชางเข้าไปในตำหนักใหญ่ มีนางกำนัลเปิดม่านต้อนรับหยุนชางเข้าตำหนัก

หนิงเชียนไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กำลังนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะ สีหน้าของนางไม่ได้ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนนางกำนัลคนอื่นๆ

เมื่อเห็นหยุนชางเดินเข้ามา หนิงเชียนก็เงยหน้าขึ้นยิ้มบางๆ แล้วจึงโบกมือในนางกำนัลที่อยู่ในตำหนักออกไป เมื่อเหล่านางกำนัลเรียงแถวออกไปแล้ว หนิงเชียนกลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่กลับหลับตาและใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง

หยุนชางรู้ว่านางกำลังใช้กำลังภายในเพื่อตรวจดูว่ามีใครแอบฟังอยู่หรือไม่ ดังนั้นนางจึงนั่งรออยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

หนิงเชียนพยักหน้า "วันนี้ตอนเที่ยงฝ่าบาทเสด็จมาที่ตำหนักเพื่อเสวยมื้อเที่ยง ตามความธรรมเนียมแล้วข้าจะต้องชิมก่อนทุกอย่าง เมื่อข้ากำลังจะเชิญให้ฝ่าบาทเสวยก็รู้สึกมีกลิ่นเปรี้ยวมากในท้อง ข้ารู้สึกไม่ดีจึงได้รีบหยุดฝ่าบาทแล้วจึงอาเจียนออกมาอย่างหนัก ฝ่าบาทเชิญหมอหลวงมาทั้งหมดหกคน พวกเขาตรวจชีพจรของข้าทีละคน ทุกคนต่างก็บอกอย่างมั่นใจว่าข้าตั้งครรภ์"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เหลือบมองที่เท้าแขนเล็กน้อยและกล่าวเสียงเย็น "เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำบางอย่างแน่"

เมื่อเห็นหนิงเชียนมองนางอย่างข้องใจ หยุนชางหันกลับมาอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า "โดยทั่วไปแล้วหลังตั้งครรภ์ต้องผ่านไปราวครึ่งเดือนถึงหนึ่งเดือนชีพจรลื่นจึงจะชัดเจนมาก ในระยะแรกชีพจรลื่นนั้นจะราวกับมีบ้างไม่มีบ้าง ไม่ว่าจะมีฝีมือทางการแพทย์เพียงใดก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่านี่เป็นการตั้งครรภ์จริงๆ"

บนใบหน้าของหนิงเชียนไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่งนางก็พูดว่า "หมอหลวงเมื่อตอนกลางวันเหล่านั้นกลับมั่นใจเป็นอย่างมาก" พูดแล้วจึงเงยหน้ามองหยุนชาง "พระชายาหมายความว่ามีใครบางคนกำลังเล่นงานข้าอย่างลับๆ?"

"ตอนนี้ข้ายังสรุปไม่ได้ แต่ในเมื่อเจ้ากินยาห้ามครรภ์ที่ข้ามอบให้เสมอย่อมไม่ควรตั้งครรภ์และท่าทางของหมอหลวงเหล่านั้นก็น่าสงสัยยิ่งนัก ข้าจึงเพียงอนุมานเอาจากเหตุการณ์เหล่านี้ หากต้องการความชัดเจนเกรงว่าอาจจะต้องรออีกราวครึ่งเดือนจึงจะรู้ได้" หยุนชางส่ายหัว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหนิงเชียนไม่ค่อยดีนักนางจึงพูดต่อ "แต่เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม ระวังตัวผู้ที่จะเล่นงานเจ้า หากการตั้งครรภ์ของเจ้าเป็นเรื่องโกหก ชีพจรของเจ้าต้องเป็นฝีมือของใครสักคนแน่ ตรวจสอบผู้ที่อยู่ใกล้ชิดของเจ้าให้ดีโดยเฉพาะผู้ที่มีโอกาสลงมือกับของที่เจ้ากิน"

"ของกินงั้นหรือ?" หนิงเชียนขมวดคิ้วและเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างอย่างตกใจ

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ แล้วจึงกำชับอีกว่า "ไม่ว่าเจ้าจะท้องหรือไม่ก็ตาม แต่ข่าวนี้จะต้องแพร่กระจายออกไปทั้งในและนอกวังในไม่ช้า ตอนนั้นเจ้าย่อมเป็นจุดสนใจของผู้คน ตั้งแต่ที่เจ้าเข้าวังมาจนตอนนี้เป็นเวลาเพียงหนึ่งปีกว่าเท่านั้นแต่กลับได้เลื่อนยศไปถึงตำแหน่งเฟย ในวังหลังของเซี่ยหวนอวี่ไม่มีใครเป็นเช่นนี้อีก ตอนนั้นเสิ่นซูเฟยไต่เต้าขึ้นมาจากตำแหน่งนางกำนัลก็ใช้เวลาถึงยี่สิบปี เจ้าต้องรู้ไว้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน แต่กลับเป็นการผลักเจ้าเข้าสู่กองไฟ"

หนิงเชียนถอนหายใจเบาๆ พลางพยักหน้าและแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ข้าคิดไม่ถึงเลยว่านอกจากฮองเฮาแล้วจะยังมีใครทำเช่นนี้ได้อีก"

ฮองเฮา? หยุนชางนำเหตุการณ์ในตำหนักเว่ยยางก่อนหน้านี้มาทบทวนอย่างละเอียดและเงียบไปครู่ใหญ่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา