ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 664

แม้ว่าในใจจะกังวลมาก แต่หยุนชางก็เชื่อฟังคำพูดของลั่วชิงเหยียน เมื่อเข้าไปในวังแล้วนางก็ไม่ได้รีบร้อนไปที่ตำหนักเซียงจู๋ทันที แต่กลับไปที่ตำหนักเว่ยยางก่อน เมื่อนางกำนัลที่ตำหนักเว่ยยางเห็นหยุนชางแล้วก็รีบย่อกายคำนับ สีหน้าของหยุนชางสงบราบเรียบ นางมองนางกำนัลที่พานางเข้าตำหนักไปและถามว่า "ฮองเฮายังงีบหลับอยู่หรือ?"

นางกำนัลผู้นั้นรีบตอบ "ทูลพระชายา ฮองเฮาไปที่ตำหนักเซียงจู๋เพคะ หม่อมฉันจะไปนำน้ำชามาให้พระชายา โปรดรอสักครู่"

นิ้วของหยุนชางสั่นเล็กน้อย นางอ้าปากแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นางรอนางกำนัลนำน้ำชามาให้อย่างเงียบๆ หยุนชางนั่งรออยู่ประมาณสิบห้านาทีจึงได้เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ว่า "ดูเหมือนว่าฮองเฮาคงจะใช้เวลาสักพักจึงจะกลับมา ข้าก็ตั้งใจจะไปเยี่ยมตำหนักเซียงจู๋พอดี เช่นนั้นข้าจะไม่รอที่นี่แล้ว"

หยุนชางกล่าวพลางลุกขึ้นและเดินตรงออกจากตำหนักเว่ยยาง เมื่อออกจากตำหนักเว่ยยางมา นางกลับพบฮองเฮาเดินมาพร้อมกับนางสนมหลายคน

ฝีเท้าของหยุนชางชะงักลง มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อของนางกำแน่น

ฮองเฮาก็เห็นหยุนชางแล้วเช่นกัน นางขมวดคิ้วเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น แล้วจึงค่อยเอ่ยปากขึ้นช้าๆ "พระชายารุ่ยอ๋อง เจ้าจะไปไหนหรือ?"

หยุนชางรีบย่อกายทำความเคารพ น้ำเสียงของนางราบเรียบ "ทูลฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันเข้าวังมาถวายพระพรฮองเฮา นางกำนัลบอกว่าท่านไปที่ตำหนักเซียงจู๋ หม่อมฉันรออยู่ในตำหนักครู่ใหญ่ไม่เห็นว่าฮองเฮาจะกลับมาจึงคิดว่าจะไปดูที่ตำหนักเซียงจู๋เสียหน่อย หม่อมฉันเองก็ต้องการไปเยี่ยมฮุ่ยจาวอี๋อยู่พอดี"

นัยน์ตาของฮองเฮาเป็นประกาย มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อยแต่แววตากลับเย็นชา "หือ? งั้นหรือ? ในเมื่อมาหาข้าก็เข้าไปเล่นในตำหนักสักครู่เถิด"

นางพูดพลางเดินนำเหล่านางสนมเดินผ่านหยุนชางไป

หยุนชางแอบกัดฟันแน่น นางยืนอยู่ที่เดิมเงียบๆ รอให้ฮองเฮาเข้าสู่ตำหนักเว่ยยางแล้วจึงยืดตัวขึ้นเดินตามเข้าไป

"พระชายา..." ฉินยีที่อยู่ด้านหลังกระซิบเรียก

หยุนชางมองแผ่นหลังของฮองเฮาแล้วเดินช้าลงเล็กน้อย นางหันกลับมามองฉินยีและกล่าวว่า "ส่งกล่องที่มีกำไลปะการังให้ข้า แล้วนำต่างหูหยกลวี่ซงไปที่ตำหนักเซียงจู๋เพื่อดูสถานการณ์เสียหน่อย"

ฉินยีรับคำและส่งกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งให้หยุนชาง

หยุนชางรับมันและรีบตามทุกคนเข้าไปในตำหนักเว่ยยางไปอย่างรวดเร็ว

ฮองเฮาประทานที่นั่งกับทุกคน เมื่อหยุนชางนั่งลงแล้วก็กวาดสายตามองไปทั่วตำหนักอย่างเงียบเชียบและเห็นว่ามีคนที่ไม่คุ้นเคยอยู่เล็กน้อย

ขณะที่นางกำลังคิดก็ได้ยินเสียงของฮองเฮาดังขึ้น "พระชายาเข้าวังมาเพียงแค่มาทักทายข้าหรือ?"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึง เหตุใดจู่ๆ หนิงเชียนจึงได้เลื่อนตำแหน่ง ไม่ใช่ว่านางถูกวางยาพิษหรอกหรือ?

เมื่อเห็นว่าความประหลาดใจบนใบหน้าของหยุนชางไม่ได้เหมือนกับการเสแสร้งแกล้งทำ ฮองเฮาก็แปลกใจเล็กน้อย "ทำไมหรือ? ข้าได้ยินว่าเซียงเฟยและพระชายามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกันนักมิใช่หรือ? นางไม่เคยบอกเจ้าหรือ"

หยุนชางส่ายศีรษะและมองไปที่ฮองเฮา "มีเรื่องอะไรหรือเพคะ? เหตุใดเซียงกุ้ยผินได้รับการแต่งตั้งแต่หม่อมฉันกับไม่ได้ยินข่าวคราวใดๆ เลย"

ฮองเฮากระตุกยิ้มเย็น "อ้อ ก็ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าจะไม่รู้ มันเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เอง ระหว่างมื้อกลางวันฝ่าบาทเสด็จไปที่ตำหนักเซียงจู๋ เมื่อเซียงกุ้ยผินเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วก็ลองยาพิษให้ฝ่าบาท คิดไม่ถึงว่าเพียงกินเข้าไปหนึ่งคำก็อาเจียนออกมาเสียหมด..."

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นเทิ้ม ปากของนางไวยิ่งกว่าความคิด "โดนวางยาหรือเพคะ? ฝ่าบาทและเซียงกุ้ยผินไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"

ฮองเฮาหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องน่าขบขัน แววตาเย็นชาขึ้นอีกเล็กน้อย "เป็นอะไรน่ะหรือ?" นางพูดจบก็ส่ายหัวแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "จะเป็นอะไรไปได้อย่างไร? ฝ่าบาทรีบเชิญหมอหลวงมาทั้งสำนักและยังเรียกข้าไปต่อว่าอีก แต่คิดไม่ถึงว่าหมอหลวงจะวินิจฉัยออกมาว่านางตั้งครรภ์ นี่เป็นเรื่องน่ายินดีนัก ฝ่าบาทตอนนั้นก็แต่งตั้งนางเป็นเซียงเฟยทันที"

พูดจบฮองเฮาก็หันมามองหยุนชางอีกครั้ง นางกวาดมองไปทั่วใบหน้าของหยุนชางและสุดท้ายก็มองไปที่ท้องของหยุนชางอย่างเงียบๆ "ช่วงนี้ในวังมีเรื่องน่ายินดีไม่รู้จบ ทีแรกพระชายารุ่ยอ๋องตั้งครรภ์ ต่อมาเป็นฮุ่ยจาวอี๋ ตอนนี้แม้แต่เซียงเฟยก็ตั้งครรภ์ อีกไม่กี่เดือนในวังต้องคึกคักแน่"

อย่างไรหยุนชางก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้ สีหน้าของนางจึงเต็มไปด้วยความประหลาดใจอยู่นาน ผ่านไปครู่ใหญ่จึงได้สติขึ้นและรีบกล่าวว่า "ราชวงศ์มีทายาทมากมายเป็นเรื่องน่ายินดีนัก"