ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 663

"นี่ย่อมเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการ ข้ามีเรื่องทะเลาะวิวาทบานปลายกับซูฉีย่อมทำให้เรื่องนี้จบลงไปอย่างครึ่งๆ กลางๆ ฝ่าบาทเพียงกล่าวว่าให้กองกำลังอวี้หลินอยู่ที่เมืองจิ่นต่อไปดังที่เคยเป็นมา เมืองจิ่นเป็นเมืองหลวง อย่างไรก็ไม่อาจระดมพลเพียงเพราะทหารรักษาชายแดนไม่เพียงพอจากนั้นจึงบอกว่าพวกเราทะเลาะวิวาทกันในท้องพระโรงและตำหนิพวกเราอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงสั่งให้พวกเราไม่ต้องมาร่วมว่าราชการอีกในช่วงนี้และกลับไปพิจารณาตนเองที่จวน เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หากมีผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเกรงว่าจะต้องคิดให้รอบคอบ" ลั่วชิงเหยียนยิ้มบางๆ พลางโน้มตัวลงไปอุ้มหยุนชางและเดินไปที่เตียงทีละก้าว

เมื่อหยุนชางได้ฟังลั่วชิงเหยียนกล่าวเช่นนั้นจึงได้วางใจลง คิดไปแล้วก็น่ายินดีนัก "ข้าเพิ่งบอกฉินยีว่าเรามาอยู่ที่แคว้นเซี่ยนานแล้ว ฝ่าบาทประทานที่นาให้เราก็หลายที่แต่เรากลับไม่เคยไปมาก่อนเลย ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่เคยรู้ มิสู้ถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมชมและพักผ่อนหย่อนใจเสียหน่อย"

เมื่อลั่วชิงเหยียนเห็นท่าทีคาดหวังของหยุนชางย่อมไม่อาจขัดใจ เขาครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงกล่าวว่า "จะไปย่อมไปได้ แต่ท่านราชครูเซียวยังอยู่ในจวน เขาเป็นทูตหากไม่อยู่ที่เมืองจิ่นก็ไม่เหมาะนัก อีกไม่นานก็จะถึงวันพระราชพิธีหมื่นพรรษาแล้ว เกรงว่าข้าคงจะพักผ่อนได้ไม่กี่วัน พวกเราต้องรีบไปรีบกลับ อย่างมากก็พักที่นั่นหนึ่งวันก็ต้องกลับแล้ว"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ "เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไปที่นั่นแต่เช้าเถอะ"

ลั่วชิงเหยียนเพิ่งวางหยุนชางลงบนเตียงและถอดรองเท้าให้นางก็ได้ยินเสียงข้ารับใช้ที่อยู่ด้านนอกดังขึ้น "ท่านอ๋อง ท่านราชครูเซียวเชิญท่านอ๋องไปที่ศาลาริมสระขอรับ"

ลั่วชิงเหยียนชะงักไปแล้วจึงถอนหายใจและยืดตัวขึ้น มองหยุนชางที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปแตะปลายจมูกของนางอย่างช่วยไม่ได้ "เกรงว่าราชครูเซียวคงจะได้รับข่าวแล้ว ข้าจะไปคุยกับเขาเสียหน่อย หากเจ้าง่วงก็พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องรอข้า"

หยุนชางพยักหน้าและมองดูลั่วชิงเหยียนเดินออกจากห้องไป ครู่หนึ่งจึงเรียก "ฉินยี..."

ม่านประตูถูกแหวกออก เสียงลูกปัดกระทบกันดังขึ้น ฉินยีเดินเข้ามาจากข้างนอกหยุดนิ่งอยู่ที่ข้างเตียง "พระชายามีอะไรหรือเพคะ?"

หยุนชางใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า "ส่งคนไปแจ้งข่าวที่หยวนซานจวงว่าข้าและท่านอ๋องจะไปถึงวันพรุ่งนี้"

ฉินยีพยักหน้าและหยุนชางเงียบอยู่นานก่อนที่จะเอ่ยว่า "เจ้าส่งคนไปสืบที่วังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างประชุมขุนนางในวันนี้เป็นอย่างไรกันแน่..." นางหยุดไปนิดหนึ่งแล้วจึงกำชับอีกว่า "อย่าถามหวังหว่านจือ แต่สืบมายิ่งละเอียดยิ่งดี"

ลั่วชิงเหยียนเล่าเพียงผิวเผิน เพียงหยุนชางไม่อาจเชื่อได้จริงๆ ด้วยนิสัยของลั่วชิงเหยียนแล้ว เขาไม่มีทางเอะอะโวยวายจนทำให้เซี่ยหวนอวี่ออกคำสั่งให้เขาไม่ต้องเข้าร่วมประชุมขุนนาง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในขณะที่หยุนชางกำลังสะลึมสะลือก็รู้สึกได้ว่าที่นอนอีกด้านยุบลงไปเล็กน้อย หยุนชางลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียก็เห็นใบหน้าของลั่วชิงเหยียนปรากฏอยู่ด้านหน้า ราวกับกำลังยิ้มให้นาง หยุนชางจึงยิ้มบางๆ และเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาก่อนที่จะหลับไปอีกครั้ง

หยุนชางถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยลั่วชิงเหยียน ในขณะที่ยังสะลึมสะลืออยู่นั้น นางก็ได้ยินเสียงของลั่วชิงเหยียนดังอยู่ข้างหู "ชางเอ๋อร์ ตื่น มีข้อความส่งมาจากวังบอกว่าเซียงกุ้ยผินถูกพิษกำลังตกอยู่ในอันตราย"

อาจเป็นเพราะความเยือกเย็นของลั่วชิงเหยียนเผื่อแผ่มาให้หยุนชางด้วย นางจึงค่อยๆ สงบลง นางนิ่งไปครู่หนึ่งก็หายใจเข้าลึกแล้วพูดกับฉินยีว่า "เช่นนั้นก็เกล้ามวยหลังม้าก็แล้วกัน"

ฉินยีรับคำ หยุนชางจึงเอ่ยอีกว่า "เกล้าผมให้ข้าเสร็จแล้วเดี๋ยวข้าเลือกปิ่นเอง เจ้าไปเลือกของที่ท่านตานำมาสองสามอย่างเถอะ ข้าจะนำมันเข้าวังด้วย"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าพลางยิ้มและกล่าวว่า "ใช่ ควรจะเป็นเช่นนี้ต่างหาก"

ฉินยีรีบเกล้าผมให้นางอย่างรวดเร็ว หยุนชางนั่งเงียบมาตลอด ไม่นานฉินยีก็วางหวีลงแล้วย่อกายให้หยุนชาง "หม่อมฉันจะไปเตรียมของนะเพคะ"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ แล้วเปิดลิ้นชักด้านข้างออกมา นางเปิดปิดไปมาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเลือกปิ่นไหวนกยูงที่ประดับไปด้วยอัญมณีสีม่วงและจ้องไปยังหญิงสาวในคันฉ่องทองแดง ลั่วชิงเหยียนก้าวไปข้างหน้าเลือกปิ่นลายดอกไม้สีม่วงปักให้นาง เขายิ้มและเอ่ยว่า "ตอนนี้ก็ผ่านเทศกาลโคมไฟมาแล้ว ควรจะใส่เครื่องประดับมากหน่อย"

หลังจากนั้นครู่หนึ่งฉินยีก็ถือกล่องสองกล่องเดินเข้ามายื่นให้หยุนชาง "พระชายา กำไลหินปะการังวงนี้สำหรับฮองเฮา หินปะการังนี้มีสีแดงสดและเป็นสมบัติล้ำค่าหายาก ต่างหูหยกลวี่ซงนี้สำหรับกุ้ยผินเหนียงเหนียง ที่แคว้นเซี่ยไม่มีหยกลวี่ซงจึงพบผู้สามเครื่องประดับเช่นนี้ได้น้อยนัก"

หยุนชางจ้องไปที่วัตถุในกล่องทั้งสองครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าและยืนขึ้น "ของที่เจ้าเลือกมานั้นเหมาะสมนัก" นางพูดพลางเดินออกจากจวนไปขึ้นรถม้าเข้าวัง