ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 678

ใบหน้าของสตรีนางนั้นตกใจถึงขีดสุดเมื่อได้ยินคำพูดของเฉี่ยนจั๋ว พลันรีบร้อนส่ายหน้าไปมาคล้ายว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลันขบคิดเรื่องราวต่างๆอยู่นาน พลา'ยื่นมือออกไปลูบคลำที่รูปหน้า หากเป็นอย่างปกติแล้วละก็ ผิดที่แท้จริงจะต้องอยู่ตรงนี้

หากแต่ไม่มี ด้านล่างของมือเป็นผิวที่แวววาว

หยุนชางค่อยๆชักมือกลับมา แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

"นางมีวรยุทธหรือไม่ " หยุนขางพลันกระซิบถามเบาๆ

สตรีผู้นั้นรีบร้อนส่ายหน้าไปมา เฉี่ยนจั๋วจึงตอบกลับมาพร้อมกันว่า "ไม่มีเพคะ"

ไม่มีวรยุทธ์ หยุนชางครุ่นีิดอยู่ครู่หนึ่ง "ปลดเชือกออก"

เฉี่ยนได้ยินเช่นนั้น พลันขะงักไปชั่วครู่ ราวกับว่ากำลังลังเลใจเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจtไม่มีวรยุทธิ์ หากแต่ก็ยังอันตรายเกินไป. เมื่อเฉี่ยนจั๋วเห็นสายตาของหยุนชางเต็มไปด้วยความแน่วแน่ จึงขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงนำตนเองมาบนบังหยุนชางให้ไปอยู่ด้านหลังของตนแล้วจึงคลายมัดเชือกของสตรีนางนั้นออก

เมื่อของสตรีผู้นั้นถูปลดออก นางจึงรีบร้อนปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองออกทีละชั้นทีละชั้นจนล่วงหมด สายตาของหยุนชางเต็มไปด้วยคำถามมากมาย นางต้องการทำอันใดกันะแน่?

หลังจากนั้นไม่นาน สตรีผู้นั้นพลันถอดหมดเหลือเพียงผ้ารัดท้องอันสุดท้าย

หยุนชางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปเล็กน้อย ผิดที่ลำคอของสตรีผู้นั้นมีผิวอมเหลือง เสมือนกับสตรีธรรมดาทั่วไป ทว่า ตั้งแต่ลำคอลงมากสีผิวกลับเป็นสีขาว รวมไปถึงผิวที่ดํมีน้ำมีนวลขึ้น

หยุนขางพลันขมวดคิ้วลง พร้อมค่อยเปิดปากถามว่า "ทั่วทั้งใบหน้าของเจ้า รวมไปถึงหัวถูกผู้อื่นปลอมแปลงหมดเลยงั้นหรือ?"

สตรีนางนั้นพลันรีบร้อนพยักหน้าลง พร้อมถูไปที่ลำคอของนางจนทำให้สีผิวเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเล็กน้อย เมื่อสีผิวที่ถูกปลอมแปลงเมื่อรวมตัวกันกับสีผิวอันเก่าจึงทำให้เกิดปรากฏการณ์เช่นนี้ขึ้นมา

เมื่อหยุนชางเห็นการกระทำของนางดังนั้น จึงขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลันเข้าใจในสิ่งที่นางต้องการจะเรียกร้อง ‘องค์หญิงใหญ่ใช้ยาน้ำเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเจ้างั้นหรือ’

สตรีผู้นั้นรีบร้อนพยักหน้าอย่างเร็วพลัน แววตาเต็มไปด้วยความรีบร้อนหยุนชางจับจ้องไปยังดวงตาบนใบหน้าของนางทั้งสองคู่ กลับรู้สึกว่าดวงตาคู่นี้นางรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

หยุนชางขบคิดภายในใจอยู่ครู่หนึ่ง พลันรู้สึกว่า บางทีนางอาจจะเป็นคนที่มีความสามารถหรืออาจจะเป็นคนที่หมดประโยชน์แล้ว

หยุนชางจึงตั้งใจถามกลับไปอีกว่าเ. จ้าสามารถเขียนตัวอักษรได้หรือไม่

สตรีผู้นั้นพลันรีบร้อนพยักหน้าลงอย่างเร็วไว

หยุนชางพลันออกคำสั่งให้เฉี่ยนจั๋วนำยาแก้ใบ้และยาละลายการปลอมแปลงพร้อมยาน้ำเข้ามา ถึงแม้ว่าสตรีตรงหน้าจะกล่าวว่าตนเป็นหยุนกุ้ยเฟย หากแต่เฉี่ยนจั๋วไม่สบายใจหากจะให้หยุนชางและนางอยู่ภายในห้องเดียวยกัน จึงรับสั่งให้คนไปนำยามาให้แทน

หยุนกุ้ยเฟยเพียงนั่งลงอย่างเงียบๆ. หยุนมิได้เอ่ยอันใดออกมา ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม องครักษ์เงาพลันนำสิ่งของที่หยุนชางต้องการมาให้ เฉี่ยนจั๋วพลันเดินไปรับมันมา พร้อมส่งยาเม็ดหนึ่งไปให้หยุนกุ้ยเฟย แล้วจึงให้ข้ารับใช้ส่งน้ำไปให้ พร้อมนำยาละลายการปลอมแปลงมาผสมน้ำให้. และนำผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดการปลอมตัวของสนมหยุนกุ้ยเฟยทีละน้อย

จากนั้นไม่นาน ใบหน้าเดิมของหยุนกุ้ยเฟยก็เผยออกมา หยุนชางจ้องมองดูอย่างสงบ นางเสมือนว่าจะดูผอมลงเล็กน้อยใต้ดวงตาของนางก็ดูจะหมองคล้ำเล็กน้อย เกรงว่านางคงจะไม่สามารถหลับเป็นเวลานานและผิวของนางและจะดูขาวซีดไปนิดหน่อย.

หลังจากนั้นไม่นาน หยุนกุ้ยเฟยก็พยายามที่จะเปิดปากเพื่อพูด หากแต่เสียงของเธอแหบแห้งเป็นอย่างมาก "องค์หญิงให้ยาเชียนหลิง และนางต้องได้รับยาถอนพิษจากองค์หญิงใหญ่ทุกเดือน มิฉะนั้น เชียนหลิงจะตาย…"

หยุนชางเพียงเลิกคิ้วขึ้นทว่ามิได้เอ่ยอันใดออกมา. รอบดวงตาของหยุนกุ้ยเฟยพลันแดงกร่ำ สายตาของนางแลดูว่างเปล่า เสมือนว่ากำลังหวนคิดถึงเหตุการณ์อะไรบางอย่าง

"เมื่อครั้งที่ท่านพ่อของข้าเสียไป นับว่าเป็นตอนที่ข้าได้รับความโปรนปรานมากที่สุด เป็นตำแหน่งกุ้ยเฟยคนเดียวในสนมเป็นหมื่นคนด้านล่าง นั้นนับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้ของฝ่าบาทที่มีต่อข้า เมื่อได้ยินว่าท่านพ่อข้าสูญเสียชีวิตลง ภายในใจเกรงกลัวเป็นอย่างมาก วันคืนที่ผ่านไปข้าไม่สามารถนอนหลับได้ลงเลย กลัวว่าฝ่าบาทจะเชิญข้าเข้าตำหนักเย็น ยึดตำแหน่งของกุ้ยเฟยข้าไปแล้วข้าจักไม่ได้เป็นที่โปรดปรานอีก ในขณะที่ข้ากำลังเกรงกลัวเรื่องนี้ ทันใดนั้นองค์หญิงใหญ่ก็มาปรากฏตัว "

หยุนกุ้ยเฟยพลางชำเลืองมองหยุนชางอย่างช้า ๆ และรอยยิ้มที่มุมปากของนางก็ดูขมขื่นขึ้นเล็กน้อย "นางกล่าวว่านางสามารถช่วยเหลือข้าให้สามารถครอบครองทุกอย่างที่มีได้เช่นเดิม แต่ข้าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อนาง วังหลังเช่นนี้มีที่ใดใสสะอาดกัน นางสนมเหล่านั้นพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะกำจัดข้า เมื่อข้าให้กำเนิดองค์ชายน้อยออกมา เขาก็จากไปโดยที่ข้ายังไม่ทันได้เห็นว่าเขาเกิดมาเป็นอย่างไร เพียงเพราะข้าถูกวางยาพิษ จึงทำให้ยาพิษถูกส่งต่อไปยังเด็กชายตัวน้อยด้วย"

น้ำตาของหยุนกุ้ยเฟยพลันไหลลงมา "ข้าก็ประสบกับชีวิตเช่นกัน ข้าเพียงคิดแค่ว่าหากข้าสามารถปีนป่ายขึ้นไปเป้นสนมที่ถูกโปรดปรานได้เช่นเดิม ข้าก็จักมีทุกอย่าง ดังนั้น ข้าจึงตอบไปโดยที่มิได้ถามเลยว่าองค์หญิงใหญ่ต้องการให้ข้าทำอะไร"

"หลังจากนั้นนก็ไม่ได้สูญเสียอะไรไปอีกเลย อย่างน้อยข้าก็คิดอย่างนั้นในตอนนั้น โชคดีที่เองค์หญิงไม่เคยให้ข้าต้องทำอะไรเลย ต่อมาเมื่อสนมหน้าใหม่ค่อยๆเข้ามาข้าก็ค่อยๆ เข้าใจมากขึ้น และเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่อย่างธรรมดา ข้าคิดว่าชีวิตของข้าจะสามารถผ่านไปได้เช่นนี้ แต่ข้าไม่คาดคิดว่าองค์หญิงใหญ่จู่ ๆจะ"