ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 683

หยุนชางตระหนักถึง ที่แท้ท่านตาเป็นคนที่เห็นความกระจ่างที่สุด เมื่อคิดเช่นนี้ นางหัวเราะและตอบอย่างรวดเร็วว่า "เจ้าค่ะ ชางเอ๋อร์จะไปประเดี๋ยวนี้"

หลังจากพูด ก็โค้งคำนับอีกครั้งและเดินไปทางห้องโถงรับรองพร้อมกับฉินยี

พอถึงประตูของห้องโถงรับรอง หยุนชางหยุดเล็กน้อย ปรับสีหน้าตัวเอง จากนั้นยกเท้าขึ้นและก้าวเข้าไปในห้องโถง ทั้งสามคนนั่งบนเก้าอี้ และพ่อบ้านยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งในห้องโถงเงียบสนิท

หยุนชางรีบพูด "ต้องขอโทษทุกท่านจริงๆ ที่ทำให้ต้องรอนาน"

จากนั้นก็เดินไปที่เก้าอี้และนั่งลง ทั้งสามคนรีบลุกขึ้นยืนขึ้นและโค้งคำนับให้หยุนชางหยุนชางยิ้ม "พวกเจ้าทั้งสามคนมิต้องมากพิธี"

ขณะที่พูดก็ลืมตาขึ้นและมองไปยังทั้งสามในห้องโถง มุมปากของท่านอ๋องเจ็ดก็ยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม หลี่เฉี่ยนโม่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆเป็นพิเศษ และหลิ่วหยินเฟิงยังคงก้มศีรษะไว้

พวกเขาทั้งสามนั่งลงอีกครั้ง หยุนชางแสดงสีหน้าอย่างกังวลใจ "ทั้งสามมาในวันนี้ คือมีเบาะแสเกี่ยวกับการวางยาพิษหรือไม่"

ทั้งสามสบตากัน หลังจากนั้นไม่นานหลี่เฉี่ยนโม่เงยหน้าขึ้น เขากล่าวว่า "เราตรวจสอบอาหารและเหล้าที่ท่านอ๋องเจ็ดและรุ่ยอ๋องทานในวันนั้น แต่ก็มิได้พบอะไรเลย เราตรวจสอบเสี่ยวเอ้อร์ทั้งหมดในหอหลงเฟิ่งอย่างละเอียด แต่มีเบาะแสบางอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเสี่ยวเอ้อร์ที่รินเหล้าให้รุ่ยอ๋องและท่านอ๋องเจ็ดในวันนั้น เขาได้หายตัวไปในคืนนั้น ในห้องของเขาเราพบเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงินและตั๋วเงินสองใบใต้หมอนของเขา..."

หยุนชางจ้องไปที่หลี่เฉี่ยนโม่ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก็รีบพูด "เสี่ยวเอ้อร์ของร้านคนนั้นผิดปกติ ก็แค่เสี่ยวเอ้อร์ แม้ว่าเขาจะอยู่ในหอหลงเฟิ่งเป็นเวลาสามห้าสิบปีก็ตาม อาจไม่สามารถเก็บเงินได้มากขนาดนี้ และเสี่ยวเอ้อร์คนนั้นต้องถูกฆ่าตายแล้ว ใต้เท้าหลี่สั่งการให้สืบค้นศพของเขาทุกๆที่เถอะ บางทีอาจมีเบาะแสอื่น"

หลังจากที่หยุนชางกล่าว ท่านอ๋องเจ็ดเงยหน้ามองหยุนชางด้วยรอยยิ้ม "เหตุใดพระชายารุ่ยถึงถึงสรุปว่าเสี่ยวเอ้อร์ถูกใครบางคนฆ่า แต่ไม่ใช่เขาหนีไปด้วยตัวเอง?"

หยุนชางหันศีรษะและมองท่านอ๋องเจ็ด เกี่ยวมุมปาก "ท่านอ๋องเจ็ดล้อเล่นแล้ว ถ้าเขาอยากจะหนี ทำไมเขาไม่นำเงินและตั๋วเงินไปด้วย ท้ายที่สุดสำหรับเสี่ยวเอ้อร์คนหนึ่งแล้ว นี่คือทรัพย์สมบัติมากมาย หากพกติดตัวไป จะซ่อนตัวอยู่ในเมืองเล็กๆตามประสงค์ก็จะเพียงพอที่เขาจะใช้ชีวิตไปตลอด"

"แต่ว่า..." หยุนชางกลับคำในทันใด "นี่ไม่สามารถตัดประเด็นหนึ่ง นั่นคือแผนการที่คนวางยาจัดฉากขึ้นมา เสี่ยวเอ้อร์อาจเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่เขาถูกพาตัวไปและถูกฆ่าแล้ว จากนั้นผู้ร้ายได้นำตั๋วเงินเหล่านั้นไปไว้ในห้องของเสี่ยวเอ้อร์ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน"

"แปะแปะแปะ......" เสียงปรบมือสามครั้งดังขึ้น ท่านอ๋องเจ็ดเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ "พระชายารุ่ยช่างฉลาดจริงๆ ทำให้ข้าชื่นชมยิ่งนัก พูดจบเขาก็เลิกคิ้วและจ้องไปที่หยุนชาง "แต่ไม่ทราบว่า ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้าง?"

หยุนชางถอนหายใจเบาๆเมื่อได้ยินคำพูด "ก็ยังเป็นเช่นเดิม เมื่อคืนนี้ได้ให้ท่านหมอเจิ้งที่รักษาท่านกั๋วกงมาดู และได้สั่งยา แต่ยาพิษไม่สามารถกำจัดได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน แต่สองเดือนนั้น นานเกินไปจริงๆ" พูดจบก็หลับตาลง และขนตาของนางฉายเงาที่เบ้าตา ราวกับว่านางมิได้หลับพักผ่อนดีๆ

หยุนชางสังเกตเห็นว่า ดูเหมือนจะมีคนเหลือบมองนางแล้วละสายตาจากไปอย่างแผ่วเบา หลี่เฉี่ยนโม่พูดขึ้นอีกครั้ง "พระชายาสงสัยผู้ใดหรือไม่ พักนี้ท่านอ๋องได้บอกหรือว่าเขามีความขัดแย้งกับใคร?"

หยุนชางรู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ และความรู้สึกผิดนี้ทำให้หยุนชางไม่ยิ้มแม้เมื่อนางกลับมาที่ห้อง

"มีเรื่องอะไรรึ" ลั่วชิงเหยียนนั่งลงและมองไปที่หยุนชาง

หยุนชางหันศีรษะ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และกล่าวว่า "ข้าเสียใจ ข้าไม่ควรใช้หลิ่วหยินเฟิงเป็นเหยื่อล่อ"

ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และเขากำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงของหยุนชางดังมา "หลิ่วหยินเฟิง อาจมีความรู้สึกดีๆ กับข้า แต่เขาก็เป็นคนดีจริงๆ ข้าไม่ชอบเขาและไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่ข้าก็หวังว่า เขาจะมีครอบครัวที่ดีได้ ตอนนี้ข้าหลอกใช้เขา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ข้าเกรงว่าข้าจะรู้สึกผิด"

ลั่วชิงเหยียนมองหยุนชาง ไม่ได้พูดอะไรไปสักพัก

แต่หยุนชางไม่คิดว่า จะเกิดขึ้นเร็วเช่นนี้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น องครักษ์ลับได้รายงานว่า "พระชายา คุณชายหลิ่วได้หายตัวไปในเมื่อคืนนี้ ท่านอ๋องเจ็ดและหลี่เฉี่ยนโม่ทราบเรื่องนี้แล้ว และท่านอ๋องเจ็ดเสด็จเข้าวังเพื่อเฝ้าฝ่าบาทแล้ว"