ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 691

"ไข่มุกดำหนานไห่ว่ากันว่าเป็นไข่มุกดำที่ใหญ่ที่สุด สีสันสม่ำเสมอแวววาวสวยงามยิ่งนัก มีใครชอบหรือไม่?" ฮองเฮาเม้มปากและยิ้ม

นางสนมด้านข้างผู้หนึ่งที่ไม่ได้มีตำแหน่งสูงนักเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางราวกับถูกไข่มุกดึงดูดจนไม่อาจละสายตา

เมื่อฮองเฮาเห็นดังนั้นก็หัวเราะและเอ่ยเบาๆ "ดูเหมือนว่าลั่วไฉเหรินจะชอบมาก เช่นนั้นให้นางก็แล้วกัน"

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าลั่วไฉเหรินรีบกล่าวขอบคุณฮองเฮาหลายครั้งและรับถาดมาจากนางกำนัลและส่งต่อให้นางกำนัลที่อยู่ด้านหลัง

"ต่อไป" ฮองเฮาเหลือบมองถาดที่ถูกเปิดผ้าออก รอยยิ้มที่มุมปากของนางก็สดใสขึ้น "ชิ้นนี้งดงามนัก ทั้งยังเป็นของที่มาจากแคว้นหนิง ปิ่นตะวันทอแสง ฝีมือละเอียดประณีตยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่าพระชายารุ่ยอ๋องชอบปิ่นปักผม ไม่รู้ว่าปิ่นอันนี้จะเข้าตาเจ้าหรือเปล่า?"

หยุนชางเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย ปิ่นตะวันทอแสงนับว่าเป็นปิ่นที่ค่อนข้างเรียบง่าย ดีหรือไม่ก็อยู่ที่ความประณีตของฝีมือ เมื่อได้ยินฮองเฮาถามนางเช่นนั้นก็หันไปมองปิ่นบนถาดอย่างเรียบเฉย

เมื่อชำเลืองมองไปแล้วหยุนชางก็ชะงักไป นางตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เพียงแต่ปฏิกิริยาตอบสนองของหยุนชางนั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนทุกคนในตำหนักไม่ได้สังเกตเห็น มีเพียงหนิงเชียนที่นั่งถัดจากนางเท่านั้นที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมอง

"ปิ่นตะวันทอแสงนั้นมีโดดเด่นด้วยฝีมือประณีต ปิ่นอันนี้ฝีมือประณีตและสีสันสดใสสะดุดตา เป็นของล้ำค่าหายาก" เสียงของหยุนชางสงบราบเรียบ

ดูเหมือนฮองเฮาจะแปลกใจเล็กน้อย ได้ยินเช่นนั้นนางก็เพียงยิ้มจางๆ "ในเมื่อพระชายารุ่ยอ๋องชอบมัน เช่นนั้นปิ่นนี้ให้เจ้าก็แล้วกัน"

นางกำนัลนำปิ่นนั้นมาให้หยุนชาง หยุนชางเพียงเหลือบมองมันเล็กน้อยแล้วจึงให้เฉี่ยนจั๋วรับถาดไป นางไม่ได้มองปิ่นนั้นอีกและหันไปมองถาดที่นางกำนัลเพิ่งเปิดออก ดูเหมือนจะเป็นตลับชาด

หนิงเชียนมองไปยังตลับชาดที่มีลวดลายประณีตอย่างเรียบเฉย แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเบาๆ ข้างกาย เสียงนั้นเบามากจนมีเพียงนางเท่านั้นที่ได้ยิน "ปิ่นตะวันทอแสงเป็นปิ่นของเสด็จแม่ของข้า"

ความประหลาดใจฉายวาบขึ้นในดวงตาของหนิงเชียน นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเมื่อครู่หยุนชางจึงมีท่าทางเสียอาการ

แต่หยุนชางกลับเก็บซ่อนอารมณ์ไว้อย่างดี แววตาของนางราบเรียบเหมือนนางสนมคนอื่นๆ ในตำหนักที่กำลังชื่นชมของกำนัลของฮองเฮา

ผ่านไปครู่หนึ่งหลิวเหวินอันก็เดินเข้ามาโค้งคำนับฮองเฮาพร้อมยิ้มกว้างแล้วจึงยิ้มว่า "ฮองเฮา ฝ่าบาทให้มาเรียกเซียงเฟยกลับตำหนักเซียงจู๋พ่ะย่ะค่ะ"

ฮองเฮาพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แต่กลับได้ยินหลิวเหวินอันกล่าวขึ้นอีกว่า "ฝ่าบาทยังบอกอีกว่าให้พระชายารุ่ยอ๋องตามกลับไปเดินหมากกับฝ่าบาทเสียหน่อยพ่ะย่ะค่ะ"

สายตาของฮองเฮามองมาทันที หยุนชางประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ก้มหน้าลงแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง

หลังจากนั้นไม่นานฮองเฮาก็พยักหน้าเบาๆ "ข้ารู้แล้ว"

หนิงเชียนยืนขึ้นพลางดึงหยุนชางให้ลุกขึ้นด้วย ทั้งสองย่อกายคำนับฮองเฮาด้วยกันก่อนออกจากตำหนักไป

เมื่อหนิงเชียนและหยุนชางรีบฝ่าสายฝนกลับไปถึงตำหนักเซียงจู๋แล้ว พวกเขากลับไม่พบเงาของเซี่ยหวนอวี่ หนิงเชียนขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองนางกำนัลที่ยืนเงียบ "ฝ่าบาทเล่า?"

เมื่อนางกำนัลได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบอย่างรวดเร็ว "ทูลพระสนม เมื่อครู่ฝ่าบาทประทับอยู่ครู่หนึ่ง นางข้าหลวงก็มารายงานว่ามีรายงานด่วนจากชายแดน ฝ่าบาทจึงได้รีบร้อนจากไปเพคะ"

รายงานด่วนจากชายแดน? คิ้วของหยุนชางขยับเบาๆ หรือว่าเป็นฝีมือของชางเจียชิงซู?

หนิงเชียนพยักหน้าและถอนหายใจเบาๆ และหันกลับมามองหยุนชาง "งานเลี้ยงที่ตำหนักเว่ยยางข้าเองก็ไม่อยากไปเข้าร่วมแล้ว ในเมื่อฝ่าบาทไม่อยู่ ตอนนี้ฝนที่อยู่ข้างนอกก็ยังตกไม่เบา พระชายาก็ยังตั้งครรภ์อีก ท้องฟ้าก็มืดครึ้มนัก คืนนี้ก็ค้างที่ตำหนักนี้เถอะ" บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อครู่ที่ตำหนักเว่ยยางเกิดเรื่องไม่น่าอภิรมย์ขึ้น นานๆ ทีหนิงเชียนจึงจะหงุดหงิด

ค้างหรือ? หยุนชางส่ายหน้าเบาๆ "ข้าเป็นถึงพระชายา หากคืนนี้ข้าค้างกับเจ้าที่นี่ ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะลือกันไปขนาดไหน ไม่เป็นไรหรอก ข้างกายข้าไม่ขาดสายลับ ไม่มีทางเป็นอะไรไปหรอก"

หนิงเชียนเงยหน้าขึ้นมองหยุนชาง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งนางก็กล่าวว่า "ถ้าเจ้าจะออกจากวังตอนนี้ และถูกฮองเฮารู้เข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะสมนัก ไม่สู้นั่งเล่นเสียหน่อย ข้าจะให้คนไปเตรียมขนม เมื่อครู่ที่ตำหนักเว่ยยางพวกเราไม่ได้กินอะไรเลย"

ข้างนอกตกหนัก เสียงน้ำฝนหยดกระทบสาดกระเซ็นทำให้ทางเข้าของตำหนักเปียกชื้นเล็กน้อย หนิงเชียนขมวดคิ้วและให้นางกำนัลปิดประตูตำหนัก

หยุนชางไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า นางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้แล้วหยิบปิ่นจากแขนเสื้อขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างละเอียดและนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

"พระชายาคิดจะทำเช่นใดเพคะ?" หนิงเชียนมองดูสีหน้าของหยุนชางก่อนจะถามขึ้น