ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 690

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็หัวเราะออกมา "เจ้าคิดว่าเป็นคำเชิญจากฮูหยินทั่วไปหรืออย่างไร นึกจะปฏิเสธก็ปฏิเสธได้งั้นหรือ นั่นคือฮองเฮานะ ใครจะกล้าปฏิเสธพระเสาวนีย์ได้ล่ะ"

เฉี่ยนจั๋วนิ่งไป มิได้พูดอะไรต่อ

ลั่วชิงเหยียนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ แล้วจึงพูดขึ้นว่า "ปฏิเสธไปเถอะ กราบทูลไปว่าเจ้ายังต้องอยู่ดูแลข้า และพิษจากตัวข้าได้แพร่ไปสู่เจ้า เกรงว่าหากเข้าวังไปจะนำพิษนั้นแพร่ไปสู่คนอื่นๆ"

หยุนชางได้ฟังที่ลั่วชิงเหยียนพูดแล้วก็รีบส่ายหน้า "พรุ่งนี้ก็จะถึงวันพระราชพิธีหมื่นพรรษาแล้ว นางอุตส่าห์ให้คนมาเชิญถึงที่ คงจะไม่มีอะไรเรื่องร้ายอะไรหรอกเพคะ หม่อมฉันจะขอไปเข้าเฝ้านางเสียหน่อย ดูซิว่านางจะมาไม้ไหนอีกกันแน่"

หยุนชางพูดจบก็ลุกขึ้นยืนในทันที นางเดินไปนั่งตรงหน้าคันฉ่อง ฉินยีรีบเดินตามมา แล้วมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของหยุนชาง นางกุลีกุจอช่วยหยุนชางทำผม

หยุนชางคลุมผ้าคลุมไหล่แล้วเดินออกไปด้านนอก ลั่วชิงเหยียนสั่งฉินยีว่า "ตอนนี้ฝนกำลังตก เจ้าพาสาวใช้เข้าไปในวังมากกว่าเดิมหน่อยก็แล้วกัน พาไปสัก 4 คนนะ"

หยุนชางรู้ว่าลั่วชิงเหยียนเป็นห่วงนางมาก นางจึงคัดเลือกสายลับฝีมือดีมาสวมชุดและทำผมเช่นสาวใช้เพื่อเข้าวังไปกับนาง

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นมาเล็กน้อย ไอเย็นจากฝนปะทะใบหน้า หยุนชางขมวดคิ้ว ในใจครุ่นคิด ดีที่ไม่ได้สวมกระโปรงยาวลากพื้นมา มิเช่นนั้นคงจะดูเลอะเทอะไม่น่ามอง

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่ตำหนักเว่ยยาง หยุนชางเดินทางมาถึงไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป ที่ประตูทางเข้าตำหนัก นางได้พบกับหนิงเชียนและหลินโยวหราน จึงหยุดเพื่อยืนรอพวกนางเดินเข้ามา

เมื่อพวกนางเดินเข้ามาใกล้แล้ว มองไปรอบๆก็มีผู้คนรายล้อมมากมาย หยุนชางจึงยิ้มและทำความเคารพหนิงเชียน "คารวะพระสนมเซียงเฟย"

หนิงเชียนก้มหน้ารับการคารวะ เมื่อเดินมาใกล้ๆหยุนชางแล้ว นางก็ได้กระซิบถามว่า "ฮองเฮาทรงส่งคนไปเชิญเสด็จพระชายามาหรือเพคะ?"

หยุนชางพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในตำหนักพร้อมกับหนิงเชียน นางพูดเสียงเบาๆว่า "ไม่รู้ว่าครานี้นางต้องการทำอะไรกันแน่"

หนิงเชียนยิ้ม สายตาทอดมองไปยังป้ายตำหนักเว่ยยาง "หลายวันมานี้ ฮ่องเต้ได้เสวยพระกระยาหารมื้อเย็นอยู่แต่ในตำหนักเซียงจู๋......"

หยุนชางเข้าใจความหมายที่หนิงเชียนต้องการสื่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทุกครั้งที่นางได้ฟังหนิงเชียนพูดว่าฮ่องเต้ได้เสวยพระกระยาหารมื้อเย็นอยู่แต่ในตำหนักเซียงจู๋แล้ว นางต้องรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ"

เมื่อเข้ามาภายในตำหนักเว่ยยางแล้ว เหล่าสนมและนางในชั้นสูงก็ได้มาถึงกันหลายนางแล้ว แต่ละนางหาที่นั่ง แล้วพูดคุยกันเบาๆ หยุนชางมองสำรวจไปรอบๆ ฮวาอวี้ถงไม่ได้อยู่ในนี้

นั่นก็แสดงว่า ฮองเฮาทรงเชิญพระชายามามาเพียงองค์เดียวเท่านั้น

หยุนชางนั่งลงข้างๆหนิงเชียน กลิ่นหอมจากกำยานตลบอบอวลไปทั่วห้องโถง แต่หยุนชางกลับได้กลิ่นยาที่แฝงมากับกลิ่นกำยานเหล่านั้นด้วย

ฮองเฮาตรัสอย่างสุภาพ น้ำเสียงของนางนุ่มนวล แต่กลับทำให้หยุนชางรู้สึกไม่สบายใจราวกับว่าฮองเฮาทรงกำลังหาทางกลั่นแกล้งตนอยู่

แล้วหยุนชางก็ลุกขึ้นยืน นางยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่ลั่วชิงเหยียนยิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย็นชาและห่างเหิน หยุนชางพูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยนว่า "ฮองเฮาทรงเชื่อสายตาของหม่อมฉัน หม่อมฉันรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักเพคะ แต่หม่อมฉันอาจจะทำให้พระองค์ต้องทรงผิดหวังเสียแล้ว แม้ว่าหม่อมฉันจะเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหนิง แต่เนื่องจากสุขภาพของหม่อมฉันไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เล็กๆ จึงถูกส่งตัวไปรักษาที่วัดแห่งหนึ่ง หม่อมฉันจึงไม่ค่อยได้ศึกษาเกี่ยวกับอัญมณีอันล้ำค่าเหล่านี้สักเท่าใดนักเพคะ"

ทว่าฮองเฮาหาได้สนพระทัยต่อการกล่าวปฏิเสธของหยุนชางไม่ นางสั่งนางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ "ไปนำของที่ฮ่องเต้พระราชทานให้กับข้ามา"

ผู้ร่วมงานคนอื่นๆเริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ชอบมาพากล พวกนางได้แต่นั่งเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากนั้นไม่นาน หนิงเชียนก็ได้เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจว่า "แย่จริงๆเลยเพคะ หม่อมฉันลืมไปเสียสนิทเลยว่าวันนี้ฮ่องเต้จะเสด็จไปเสวยพระกระยาหารมื้อเย็นที่ตำหนักเซียงจู๋......" พูดจบนางก็หันไปบอกกับนางกำนัลผู้ติดตาม "เฉี่ยนซิน ไปกราบทูลฮ่องเต้ที่ตำหนักไท่จี๋ วันนี้ข้าติดงานเลี้ยงของฮองเฮา ไม่ได้อยู่ที่ตำหนักเซียงจู๋"

ฮองเฮาจ้องมองมาที่หนิงเชียน สายพระเนตรของนางเยือกเย็น แต่ก็หาได้ตรัสคำใดออกมาไม่ เฉี่ยนซินพยักหน้า แล้วเดินออกไปจากตำหนักเว่ยยาง

หลังจากนั้นไม่นาน เหล่านางกำนัลก็ได้ยกพานต่างๆมากมายเข้ามาถวาย พานเหล่านั้นถูกวางเรียงรายโดยมีผ้าคลุมอยู่ ทำให้คนมองไม่อาจรู้ได้ว่าของข้างในคือสิ่งใด

หยุนชางยังคงก้มหน้า นางกำลังครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ฮองเฮาทรงต้องการสิ่งใดกันแน่

ฮองเฮาทรงสั่งให้คนค่อยๆเปิดผ้าคลุมพานออกทีละพาน เมื่อภาพสิ่งที่อยู่ข้างในปรากฏขึ้นมา ฮองเฮาก็ได้อธิบายที่มาที่ไปของสิ่งของแต่ละชิ้น และรับสั่งถามเหล่าสนมและนางในชั้นสูงอย่างอ่อนโยนว่ามีสิ่งใดที่พวกนางอยากได้กันบ้างหรือไม่