ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 728

เพราะนางต้องการที่จะได้ฟังหรือแม้แต่เห็นสถานการณ์ที่ฝ่าบาททรงพระพิโรธต่อเสิ่นซู่เฟยและลูกชายของนางโดยเร็วที่สุด ฮองเฮาจึงอดใจรอไม่ได้แม้แต่ครู่เดียว จึงรีบเสด็จไปที่ตำหนักไท่จี๋

แต่ทว่าเซี่ยหวนอวี่ไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนักไท่จี๋ ฮองเฮาทรงขมวดคิ้ว น้ำเสียงที่มีความกริ้วตรัสถามกงกงที่อยู่หน้าตำหนักว่า "ฝ่าบาทมิใช่ว่าราชกิจเสร็จแล้วหรือ ตอนนี้พระองค์เสด็จไปไหน ตำหนักหารือ?"

กงกงที่อยู่หน้าประตูกำลังลังเล ก่อนที่เขาจะตอบ เขาเห็นเซียงเฟยออกมาจากมุมตำหนัก และค่อยๆเดินมาที่ตำหนักไท่จิ

ฮองเฮาก็ได้เห็นเซียงเฟย ดังนั้นนางจึงเก็บความไม่พอใจบนพระพักตร์ของนาง เผยรอยยิ้มที่สง่างามออกมา "เซียงเฟยก็มาเฝ้าฝ่าบาทด้วยหรือ ฝ่าบาทไม่อยู่ในตำหนักไท่จี๋นี้"

หนิงเชียนยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัวช้าๆและกล่าวว่า "เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งพบฝ่าบาทและเสิ่นซู่เฟยในอุทยานหลวง พระองค์ตรัสว่า ประเดี๋ยวพระองค์จะเสด็จไปเสวยมื้อเย็นที่วังซู่หย่า จากนั้นค่อยเสด็จไปตำหนักเซียงจู๋ ให้หม่อมฉันมาที่ตำหนักไท่จี๋ เอากาบนโต๊ะไปยังตำหนักเซียงจู๋ พระองค์จะทรงทอดพระเนตรภายหลัง" ขณะที่กล่าว นางก็หยิบป้ายทองจากแขนเสื้อแล้วแสดงให้กงกงที่เฝ้าประตูดู

ฮองเฮาหรี่ตาและตระหนักว่าป้ายทองนั้นเป็นของเซี่ยหวนอวี่

กงกงเปิดประตูตำหนัก หนิงเชียนยิ้มเบาๆและโค้งคำนับฮองเฮา "เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวไปเอาฏีกาให้ฝ่าบาทก่อนนะเพคะ" ขณะที่พูด ก็ไม่รอให้ฮองเฮาตอบ เข้าไปในตำหนักไท่จี๋เวยท่าทีอ่อนช้อย

ในฐานะเจ้าแห่งวังหลัง นางถูกปฏิเสธที่นอกตำหนักไท่จี๋เป็นเวลาสองวันติดกัน ดวงพระเนตรของฮองเฮาเต็มไปด้วยความเฉยเมย นางหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา หันหลังกลับและออกจากตำหนักไท่จี๋

ย้อนกลับไปในตำหนักเว่ยยาง ดวงเนตรที่แดงก่ำของฮองเฮา ถือถ้วยชานั่งบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ หลับตาครู่หนึ่ง สีแดงในดวงพระเนตรของนางจึงค่อยๆจางลงเล็กน้อย

"เสิ่นซู่เฟย เซียงเฟย…" ฮองเฮาพึมพำกับตัวเอง ทำเสียงอย่างเย็นชา และทันใดนั้นก็วางถ้วยน้ำชาในมือของนางลงบนโต๊ะด้วยเสียงอันดัง

นางกำนัลนางหนึ่งเดินเข้ามาช้าๆ พร้อมกับชามสีเขียวในมือ ชามนั้นเต็มไปด้วยน้ำสีน้ำตาลเข้ม

"ฮองเฮาเพคะ ยาสำหรับวันนี้พร้อมแล้วเพคะ" นางกำนัลทำความเคารพและวางชามลงบนโต๊ะ มามาที่อยู่ข้างๆฮองเฮารีบเดินไปหยิบผลไม้เชื่อมสองสามผลมาวางบนจาน

"เหนียงเหนียง ดื่มยานี้ตอนยังอุ่นๆเถอะเพคะ" มามาเตือนเบาๆ

ฮองเฮาหยิบชามขึ้นแล้วยกขึ้นมาใกล้ปาก แต่ทันใดนั้นก็โยนชามนั้นลงกับพื้น ทุกคนในห้องโถงตกใจและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว "ฮองเฮาอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ"

ฮองเฮาหลับพระเนตรและนางก็ รอยยิ้มยิ่งเศร้าหมอง "ดื่มตอนอุ่นๆ ดื่มตอนอุ่นๆ ยานี้ดื่มแล้วมีประโยชน์อะไร ฝ่าบาทมิได้ทรงประทับที่ตำหนักเว่ยยางมาเป็นเวลานานแล้ว ข้าคนเดียวจะท้องได้อย่างไร!"

นางกำนัลในห้องโถง ก้มหน้าก้มตาแสร้งทำเป็นไม่เคยได้ยินอะไร มามาที่อยู่ข้างฮองเฮาสะดุ้งและโบกมือให้นางกำนัลคนอื่นๆอย่างรวดเร็ว ให้พวกนางออกจากห้องโถงชั้นใน

"หึ พวกนางต่างตั้งครรภ์กันหมดแล้ว ต่างมีกันหมด ท่านพ่อกับท่านแม่ถามข้าทุกวันว่าเมื่อไหร่จะตั้งท้อง ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าใจความลำบากของข้านี้ล่ะ? ข้าก็เคยมีลูก ลูกของข้านี้ก็เคยเป็นรัชทายาท! แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว!" ฮองเฮาตะโกนอย่างสิ้นหวัง

"เหนียงเหนียง กำแพงมีหูประตูมีช่องนะเพคะ" มามาเงียบอยู่นาน และในที่สุดก็เอ่ยปากเตือนฮองเฮา

ฮองเฮายิ้มอย่างขมขื่น น้ำเสียงของนางอ่อนลง "ข้าคือฮองเฮา ฮองเฮา..."

มามากัดริมฝีปากและพูดเบาๆ "ถึงแม้ตอนนี้ฮองเฮาจะมิทรงมีโอรส แต่พระองค์ยังทรงมีท่านชายน้อยนะเพคะ! ฮองเฮาเป็นเจ้าแห่งวังหลัง ถึงแม้ว่าเหล่านางสนมที่มีตำแหน่งใต้ผินเฟยจะให้กำเนิดองค์ชายมา ฮองเฮาก็สามารถนำมาเลี้ยงดูในตำหนักได้นะเพคะ ฮุ่ยจาวอี๋ นางมีตำแหน่งใต้กว่าผินเฟย ถ้าฮองเฮาทรงโปรด ถึงเวลานั้นก็นำลูกของฮุ่ยจาวอี๋มาที่ตำหนักเว่ยยาง และจากนั้นก็จัดการฮุ่ยจาวอี๋ทิ้งอย่างเงียบๆ เด็กนั้นเป็นของฮองเฮาแล้วเพคะ"

เมื่อเห็นความโกรธของฮองเฮานางกำนัลก็ตัวสั่น รีบตอบรับและถอยออกไปจากห้องโถงด้านใน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ไม่มีเสียงใดๆภายนอก และความโกรธของฮองเฮาก็สงบลงเล็กน้อย แล้วนางก็เรียกมามาที่ยืนอยู่ข้างๆ "ไป ตามซูลั่วและคนอื่นๆมาที่นี่"

มามาตอบรับ ครุ่นคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นซักพักนางเงยศีรษะขึ้นและถามว่า "เหนียงเหนียง แล้วหวังหว่านจือ…"

ฮองเฮาขมวดคิ้วและเอ่ยชื่อนี้ซ้ำเบาๆ ใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนจะตรัสว่า "หวังหว่านจือมีประโยชน์อย่างอื่น ตอนนี้ที่ที่นางอยู่เป็นสถานที่จะได้พบฝ่าบาทง่ายที่สุด เหล่าฏีการาชโองการต้องผ่านมือของนาง เป็นหมากรุกที่มีประโยชน์ ถ้าตอนนี้นางท้อง หมากนี้จะไร้ประโยชน์"

มามาตอบรับเบาๆแล้วถอนตัวออกจากโถงชั้นใน ฮองเฮาเอนกายนอนลง น้ำตานางไหลออกมา ในวังนี้ จริงๆแล้วนางเป็นผู้แพ้ที่ใหญ่ที่สุด

หลังจากที่พบกับซูบั่วและคนอื่นๆ ฮองเฮาได้หลับบรรทม พอหลับได้สองเค่อ มามาก็มาปลุกตื่นขึ้น "ฮองเฮา ใต้เท้าหวูเข้าไปในตำหนักหารือเพคะ"

ฮองเฮาทรงตื่นเต้น จึงตื่นขึ้นมาและสั่งการว่า "เร็ว สั่งคนให้ไปเฝ้าดูที่ตำหนักหารือ ถ้าเห็นว่าฝ่าบาทได้ส่งคนใช้ไปที่วังซู่หย่า ก็รีบมารายงานข้า ข้าจะไปและดูว่าเซิ่นซูเฟยจะจบลงเช่นไร เกรงว่าคงจะยังไม่ทันได้อวดดีพอ ก็ตกลงมาอีกครั้งแล้ว และครั้งนี้ยังพร้อมกับลูกชายของนางอีก"

เมื่อมามายากที่จะเห็นฮองเฮาทรงดีพระทัยเช่นนี้ จึงรีบตอบซ้ำๆ "เพคะ หม่อมฉันจะรีบไปจัดการเพคะ"

ฮองเฮาไม่มีความคิดจะงีบหลับอีกต่อไป นางจึงสั่งให้คนมาปรนนิบัติลุกขึ้น แต่งองค์ให้เรียบร้อย นั่งเงียบๆ บนเก้าอี้ รอผู้ส่งสารกลับมา แล้วนางก็จะลุกขึ้นทันที

หลังจากรอไปประมาณสองเค่อ ผู้ส่งสารก็รีบกลับมา