ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 729

อาจเป็นเพราะเขาวิ่งมาเร็วเกินไป กงกงยังคงหายใจหอบ พูดไม่หมดแม้แต่ประโยคเดียว ฮองเฮาเป็นกังวลเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงเพิกเฉยเขา ยืนขึ้นและสั่งให้มามาช่วยพยุงนาง พร้อมแล้วที่จะเสด็จไปวังซู่หย่า

ทันทีที่นางเสด็จไปที่ทางเข้าห้องโถง กงกงก็รีบพูด "ฮองเฮา ไม่ใช่เสิ่นซู่เฟย ฮองเฮา..."

ฮองเฮาตะลึง นางหยุดก้าวเดิน ขมวดคิ้วและหันศีรษะกลับ ด้วยความสงสัยเล็กน้อยในดวงพระเนตรของนาง "ไม่มีเสิ่นซู่เฟย เจ้าหมายถึงอะไร"

กงกงรีบพูด "ใต้เท้าหวูให้หม่อมฉันมาทูลฮองเฮาว่า ล้มเหลวแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"อะไรนะ" พระพักตร์ของฮองเฮานิ่งเล็กน้อย "ล้มเหลว เกิดอะไรขึ้น" น้ำเสียงเย็นชาลง

กงกงรีบเข่าลงกับพื้นและพูดว่า "ใต้เท้าหวูกล่าวว่า ตอนที่เขากำลังรายงานต่อฝ่าบาทเกี่ยวกับแท่นศิลา เมื่อฝ่าบาททรงทราบเรื่องวันเกิดบนแท่นศิลา สีพระพักตร์ของพระองค์ก็เปลี่ยนไปในทันใด และกำลังจะทรงตามเสิ่นซู่เฟยและฉีอ๋องเข้ามาสอบคำถาม แต่หลี่เฉี่ยนโม่จากกรมอาญาหลี่เฉี่ยนโม่ก็รีบเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ"

"หลี่เฉี่ยนโม่ เขาเป็นคนของเสิ่นซู่เฟยมิใช่หนรือ เขามาทำอะไร" ฮองเฮาขมวดคิ้วและ ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจนาง

กงกงรีบกราบทูลว่า "ใต้เท้าหวูกล่าวว่า หลี่เฉี่ยนโม่มารายงานฝ่าบาทว่าช่างแกะสลักเฒ่าที่เชี่ยวชาญในเมืองจิ่นได้ตายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ช่างแกะสลักตายไป มารายงานต่อฝ่าบาททำไม ก็ให้ศาลไปสืบคดีก็เพียงพอ..." ฮองเฮามีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย

"มันเกิดขึ้นโดยบังเอิญ หลี่เฉี่ยนโม่กล่าวว่า ในบ้านของช่างแกะสลักเฒ่าที่ตายแล้ว มีกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อความเขียนอยู่ ตรงกับข้อความบนแท่นศิลาที่เป็นคำกล่าวล่ำลือในเมืองจิ่นเมื่อช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพ่ะย่ะค่ะ" กงกงก้มศีรษะลง น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

แววพระเนตรของฮองเฮาดูประหลาดใจ และนางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "หรือว่าจะเป็นช่างแกะสลักเฒ่าคนนั้นหรือ..."

กงกงรีบตอบ "พ่ะย่ะค่ะ ช่างแกะสลักเฒ่าคนนั้นคือคนที่เราไปหาพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนี้ สีพระพักตร์ของนางก็ดูแย่ลงมาก นางตระหนักตลอดว่าถ้านางวางแท่นศิลาที่เมืองจิ่นอัน มันจะทำให้ผู้คนตระหนักว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางหรือในวัง แต่ ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับช่างแกะสลักเฒ่า "เกิดอะไรขึ้น ข้าไม่ใช่ให้ให้เจ้ากำจัดช่างแกะสลักเฒ่าแล้วหรือ จัดการอย่างสะอาดหรือไหม ทำไมยังเก็บกระดาษไว้ในห้องช่างแกะสลักอีก?"

กงกงรีบตอบ "แน่นอนว่าพวกหม่อมฉันได้จัดการอย่างสะอาด ใต้เท้าหวูกล่าวว่าสถานที่ที่หลี่เฉี่ยนโม่พบกระดาษคือมันอยู่บนโต๊ะ หากมีเช่นจริง มันก็สถานที่ที่เห็นได้ชัดเจนแน่นอนเราตรวจสอบหลายครั้งแล้วและไม่เคยพบกระดาษบนโต๊ะเลย..."

ฮองเฮามีแววพระเนตรเย็นชาเล็กน้อย "หมายความว่ามีใครบางคนไปบ้านช่างแกะสลักเฒ่าหลังจากคนของเราไปงั้นหรือ"

"เช่น... เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ" กงกงก้มหน้าลงและตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"มีคนรู้เรื่องนี้ไม่มาก เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร" ฮองเฮาเยาะเย้ยก่อนจะกล่าวว่า "ต้องมีไส้ศึกในหมู่นักฆ่าที่ส่งไป จัดการนักฆ่าที่ส่งไปทั้งหมดซะ"

กงกงตอบรับ คุกเข่าลงกับพื้นโดยก้มศีรษะลง

มามาเงียบเป็นเวลานานก่อนจะตอบว่า "หม่อมฉันรู้สึกว่า ถ้าฉีอ๋องมีความคิดเช่นนี้จริง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดเพคะ และตอนนี้เสิ่นซู่เฟยได้ออกมาจากตำหนักเย็นแล้วด้วย หากทั้งสองมารวมกัน ก็ยากที่จะรับมือได้เพคะ"

ฮองเฮาตกพระทัย ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า เป็นไปได้มาก ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอันตราย

"ไม่ได้การ ข้าต้องไปกราบทูลต่อฝ่าบาท" ฮองเฮามิสามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป

มามารีบดึงแขนเสื้อของฮองเฮาอย่างเร่งรีบ "เหนียงเหนียง เราไม่มีหลักฐานแม้แต่น้อย หากเรารีบเร่งในลักษณะนี้ เกรงว่าจะทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วได้ และทำให้เสิ่นซู่เฟยสองแม่และลูกชายทันระวังพวกเราด้วยนะเพคะ"

"เช่นนั้นมามาคิดว่าจะทำอย่างไรดี" ฮองเฮาถาม

มามาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "หม่อมฉันรู้สึกว่า ฮองเฮาอาจส่งคนคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของฉีอ๋องและเสิ่นซู่เฟยสองแม่ลูกไว้ และถึงเวลาให้สนมที่มาเฝ้าเมื่อวาน ได้เวลาให้พวกนางได้แบ่งความโปรดจากฝ่าบาทแล้วเพคะ ตอนนี้เป็นช่วงรุ่งโรจน์ของเสิ่นซู่เฟยและลูกชายของนาง ถ้าเราต่อต้านพวกนาง มันไม่คุ้มเลยจริงๆ จะดีกว่าที่จะโจมตีจากด้านข้างและพยายามวางแผนกันทีละนิดเพคะ"

ฮองเฮาเงียบอยู่นานก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วตรัสว่า "เช่นนี้ ก็ทำตามมามาบอกเถิด ประเดี๋ยวมามาส่งผ้าดีๆไป และให้คนคอยรายงานซูลั่วและคนอื่นๆสถานที่ที่ฝ่าบาทจะเสด็จเป็นครั้งคราว และให้พวกนางแสดงความสามารถของพวกนางเอง ส่วนใครก็ตามที่สามารถทำได้ ก็สามารถเป็นผู้ช่วยของข้าได้ เมื่อนั้น นางย่อมได้ผลประโยชน์ไม่สิ้นสุด"

มามาตอบรับอย่างรวดเร็วแล้วถอยออกจากโถงชั้นใน

ไม่นานหลังจากมามาถอยกลับ ก็มีขันทีรีบเข้ามาคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮา "ขอแสดงความยินดีต่อเนียงเนียงพ่ะย่ะค่ะ…"