ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 758

จ้าวฮูหยินปากสั่นเล็กน้อย สีหน้าไม่ดีนัก นางจับจ้องหยุนชางนิ่งราวกับต้องการจะดูให้แน่ใจว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านางเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วตัวจริงหรือไม่

หยุนชางรีบกล่าวต่อว่า "บางทีท่านอาจจะคิดว่าที่ข้าพูดทั้งหมดเป็นเรื่องไม่จริง แต่ท่านอย่าเพิ่งโต้แย้ง โปรดฟังข้าพูดให้จบเสียก่อน"

จ้าวฮูหยินไม่ได้พูดอะไร

หยุนชางจึงยิ้มอย่างซาบซึ้งและเอ่ยเบาๆ "ที่จริงแล้วเรื่องนี้ข้ารู้มานานแล้ว ก่อนที่ข้าจะจากแคว้นหนิงไปในปีที่แล้วก็รู้แล้ว ข้าเคยเห็นภาพวาดของฮ่องเต้แคว้นเซี่ย ภาพนั้นเป็นภาพวาดของฮวาฮองเฮาแห่งแคว้นเซี่ย ตอนที่ข้าเห็นภาพนั้นครั้งแรกแม้ว่าหญิงสาวในภาพจะดูอายุไม่มากนักแต่ก็หน้าตาเหมือนกับฮูหยินไม่ผิดเพี้ยน"

หยุนชางหันไปมองจื่อซู จื่อซูจึงยื่นม้วนกระดาษที่ถืออยู่ในมือให้หยุนชาง หยุนชางรับมาแล้วจึงส่งต่อให้จ้าวฮูหยิน "ข้าไม่อาจนำภาพของฮ่องเต้มาได้จึงได้ให้คนแอบไปลอกเลียนแบบมา ฮูหยินลองเปิดดูเถิด"

จ้าวฮูหยินเพียงแค่นเสียงและรับม้วนกระดาษนั้นมาเปิดดู ในภาพนั้นมีต้นไม้ที่ออกดอกสีชมพู กลีบดอกไม้กำลังร่วงหล่น ใต้ต้นไม้มีคนสองคน หญิงสาวในชุดสีชมพูเงยหน้าขึ้นมองดอกไม้บนต้นไม้ บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ด้านข้างของนางมีชายหนุ่มยืนอยู่...

จ้าวฮูหยินขมวดคิ้ว "ชายในรูปคือจิ้งอ๋องหรือ?"

หยุนชางส่ายศีรษะ "ชายในภาพไม่ใช่จิ้งอ๋องแต่เป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ย เซี่ยหวนอวี่"

เซี่ยหวนอวี่?" จ้าวฮูหยินขมวดคิ้ว สายตาทอดมองไปยังชายในภาพ "ข้าเคยได้ยินเรื่องชาติกำเนิดของจิ้งอ๋อง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะคล้ายกับฮ่องเต้แห่งแคว้นเซี่ยมากถึงเพียงนี้"

"ตอนนี้ไม่ได้คล้ายนัก เซี่ยหวนอวี่เสียโฉมในเหตุการณ์ที่ฮวาฮองเฮาหายตัวไป" หยุนชางมองไปยังชายในภาพและเอ่ยขึ้นเบาๆ

จ้าวฮูหยินไม่ได้กล่าวอะไร นางทอดสายตามองไปยังหญิงสาวในชุดสีชมพูและเงียบลง

หยุนชางรู้สึกได้ถึงท่าทางของจ้าวฮูหยินก็รีบพูดว่า "ฮูหยินต้องคุ้นเคยกับภาพของตนเองยามยังอายุน้อยแน่ ฮูหยินรู้สึกว่าหญิงในภาพวาดนี้คล้ายกับตนเองหรือไม่?"

"เหมือนแล้วอย่างไร? โลกนี้มาคนที่คล้ายกันมากมาย" จ้าวฮูหยินปิดภาพนั้นลงแล้วโยนไปที่โต๊ะด้านข้างและไม่มองอีก

หยุนชางพยักหน้ารับคำ "ฮูหยินกล่าวได้ถูกต้องนัก ในโลกนี้มีคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกันมากมาย แต่เท่าที่ข้ารู้มานั้น ท่านถูกแม่ทัพจ้าวช่วยมาจากชายแดน? ไม่ทราบว่าเขาช่วยท่านมาจากที่ใด? ตอนนั้นเวลาที่ฮวาฮองเฮาตกจากหน้าผาและเวลาที่แม่ทัพจ้าวช่วยท่านห่างกันไม่มากนัก ฮวาฮองเฮาตกจากผาที่ภูเขาหมิงเซียง ข้าได้ยินว่าตอนนั้นเมืองที่ใกล้กับภูเขาหมิงเซียงมากที่สุดก็คือเมืองหรงเฉิงของแคว้นหนิง ตอนนั้นผู้ที่เป็นแม่ทัพรักษาการณ์อยู่ที่นั่นก็คือแม่ทัพจ้าว"

จ้าวฮูหยินมีอาการเหม่อลอยและไม่เอ่ยอะไรอยู่นาน

ด้านนอกกลับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองก็ไม่เห็นร่างของผู้ใด เพียงแต่ได้ยินเสียงดังแว่วมา "ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าซื้อปลามาให้ท่านแล้ว ปลากุ้ยฮวา วันนี้พวกเรากินปลากุ้ยฮวานึ่งกันเถอะ"

เมื่อหยุนชางได้ยินเสียงนั้นก็รู้ว่าจ้าวอิงเจี๋ยกลับมาแล้ว

จ้าวฮูหยินจึงได้สติขึ้นและมองออกไปด้านนอกประตู เงาร่างของจ้าวอิ๋งเจี๋ยปรากฏอยู่ที่ประตู เขาสวมชุดทหาร สีหน้าแข็งกระด้าง แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าช่างไม่เข้ากันเอาเสียเลยก็คือปลาในมือของเขา

เขาคิดไม่ถึงว่าในห้องจะยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ฝีเท้าของจ้าวอิงเจี๋ยชะงักไป เขาโน้มตัวไปข้างหน้าจึงหยุดฝีเท้าลงได้พลางมองหยุนชางอย่างตกตะลึง แต่สายตากลับไม่ได้มีแววตื่นตะลึงเหมือนยามที่คนคนธรรมดาอื่นๆ ได้พบหยุนชาง มีเพียงแววประหลาดใจเท่านั้น

จ้าวฮูหยินมองจ้าวอิงเจี๋ย สีหน้าของนางอ่อนลงมาก นางรับเอ่ยกับเขาว่า "อิงเจี๋ย ยังไม่รีบเข้ามาคารวะองค์หญิงฮุ่ยกั๋วอีก"

จ้าวอิงเจี๋ยจึงเพิ่งได้สติ เขารีบวางปลากุ้ยฮวาในมือลงที่เก้าอี้ด้านข้างแล้วจึงคุกเข่าลง "ข้าน้อยจ้าวอิงเจี๋ยคารวะองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ขอให้องค์มีพระชนมายุยืนนาน..."