ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 759

หยุนชางอดยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มไม่ได้ แม้จ้าวอิงเจี๋ยและลั่วชิงเหยียนจะเป็นพี่น้องคนละพ่อ แต่นิสัยกลับต่างกันยิ่งนัก คนหนึ่งเย็นชาเจ้าแผนการ ส่วนอีกคนเถรตรงเปี่ยมคุณธรรม ยากนักที่ผู้คนจะเชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกันได้ บางทีอาจเป็นเพราะทั้งคู่คล้ายบิดาของตนเองไปเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือว่านิสัย

หยุนชางยิ้มและมองปลากุ้ยฮวาที่ยังดิ้นอยู่บนเก้าอี้ นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า "จิ้งอ๋องก็ชอบกินปลากุ้ยฮวา"

เมื่อจ้าวฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็กวาดตามองหยุนชางโดยไม่รู้ตัว

หยุนชางจึงหัวเราะและกล่าวว่า "แม่ทัพจ้าวไม่ต้องมากพิธี เป็นข้าที่มารบกวนอย่างกะทันหันโดยไม่ได้บอกกล่าว"

จ้าวอิงเจี๋ยหัวเราะเล็กน้อยแล้วจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส "ในเมื่อองค์หญิงมาแล้ว เช่นนั้นก็เชิญรับประทานกลางวันกับเราเสียที่นี่เถอะพ่ะย่ะค่ะ ปลากุ้ยฮวานั้นอร่อยมาก หากท่านอ๋องชอบก็เชิญท่านอ๋องมาด้วยเถิด ข้าเองก็ไม่ได้ประมือกับท่านอ๋องมานานแล้ว"

หยุนชางหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าจ้าวฮูหยินอบรมสั่งสอนเขามาอย่างไรจึงได้ทำให้เขามีนิสัยไม่ยอมแพ้เช่นนี้

"ตอนนี้ท่านอ๋องออกนำทัพอยู่ที่ชายแดน แคว้นเย้หลางไม่สงบนัก พวกเขาร่วมมือกับท่านอ๋องเจ็ดจัดการกับท่านอ๋องและฮ่องเต้แห่งแคว้นเซี่ยเพื่อยึดครองบัลลังก์ รับมือไม่ง่ายเลย จิ้งอ๋องจึงไม่อาจกลับมาได้ชั่วคราว" หยุนชางกล่าวเบาๆ

จ้าวอิงเจี๋ยได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว "องค์ชายของแคว้นเซี่ยร่วมมือกับชางเจียชิงซู? เช่นนี้เป็นการทรยศชาติมิใช่หรือ?"

"ใช่แล้ว ทรยศชาติ" หยุนชางหัวเราะออกมาแล้วจึงเอ่ยว่า "อาหารกลางวันข้าคงไม่รบกวนแล้ว ข้ารีบมาที่นี่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ข้ายังไม่ได้จัดการ"

หยุนชางว่าพลางหันไปมองจ้าวฮูหยิน นางเงียบไปชั่วอึดใจแล้วจึงขอตัวจากไป "เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ข้าอาศัยอยู่ที่จวนเซียวทางทิศเหนือของเมือง หากฮูหยินอยากพบข้าก็สามารถส่งคนไปหาข้าได้ตลอด"

พูดจบแล้วหยุนชางก็ยอบตัวลงเล็กน้อยแล้วจะพาจื่อซูจากไป

"ช้าก่อน" เสียงของจ้าวฮูหยินดังขึ้น หยุนชางในใจกระตุกวาบแล้วจึงรีบหันไป

เมื่อเห็นว่านางชี้ไปยังม้วนภาพที่อยู่บนโต๊ะและเอ่ยอย่างราบเรียบว่า "ภาพนี้เชิญองค์หญิงนำกลับไปด้วย..."

หยุนชางชะงักไปแล้วจึงพยักหน้าให้จื่อซูไปรับมาและออกจากจวนไป

เมื่อออกจากประตูมาจนถึงประตูลานบ้าน หยุนชางก็หันกลับไปมองในห้องอีกครั้ง จ้าวอิงเจี๋ยถือปลากุ้ยฮวาอยู่ในมือและพูดกับมารดาของเขาอย่างตื่นเต้น จ้าวฮูหยินอมยิ้มมองบุตรชายของตน สายตาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

หยุนชางหลุบตาลงปกปิดความเจ็บปวดในใจ นางรู้สึกเจ็บปวดแทนลั่วชิงเหยียนเล็กน้อย

ตั้งแต่เล็กลั่วชิงเหยียนก็ไม่เคยรู้ว่าความผูกพันเป็นอย่างไร ต่อมาเมื่อได้พบกับเซี่ยหวนอวี่ นอกจากจะไม่ได้รับความรักแล้วกลับถูกดึงเข้าไปในวังวนแห่งการแก่งแย่งชิงดี

ยี่สิบกว่าปีมานี้เกรงว่าเขาคงเหนื่อยมาก

ก่อนที่เขาจะกลายเป็นบุตรบุญธรรมของอดีตจักรพรรดิของแคว้นหนิง เขาใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ต้องอดทนต่อความหิวโหยและความทุกข์ทรมานกาย ต่อมาเมื่อกลายเป็นบุตรบุญธรรมของฮ่องเต้แล้ว เขาก็ยังต้องพยายามอย่างหนัก ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคมดาบและห่าธนู ตอนนี้เมื่อเขากลายมาเป็นรุ่ยอ๋องแห่งแคว้นเซี่ยโดยชอบธรรมแล้ว แต่ก็ยังต้องพยายามที่จะมีชีวิตรอดให้ได้ในท่ามกลางแผนร้ายต่างๆ นานา

"จื่อซู เจ้าไปเอากระดาษและพู่กันมาหน่อย" หยุนชางหันไปกล่าวยิ้มๆ กับจื่อซู

จื่อซูรับคำแล้วจึงเข้าไปในห้อง หยุนชางมองกระดาษนั้นอยู่นานแล้วจึงเม้มปาก คนผู้นี้ก็เหลือเกินจริงๆ ให้นกอินทรีมาส่งจดหมายทั้งทีกลับเขียนเพียงแค่สี่คำ ดูจากสี่คำนี้แล้วเกรงว่าเขาคงรู้ว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหนและมาด้วยเหตุอันใด แต่เขากลับไม่พูดถึงแม้เพียงนิดและไม่ถามว่าจ้าวฮูหยินตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ทั้งยังไม่บอกว่าสถานการณ์ที่ชางหนานเป็นเช่นไร ไม่บอกว่าเขาจะทำเช่นไรต่อไปหรือแม้กระทั่งลูกในท้องของนางเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่ได้เอ่ยถึง

ช่างทำให้คนทั้งยินดีแต่ก็โมโหไปพร้อมกัน

จื่อซูนำเครื่องเขียนออกมาวางไว้บนม้านั่งข้างๆ หยุนชางลุกขึ้นนั่ง นางปาดน้ำหมึกและครุ่นคิดอยู่นานจึงจรดปลายพู่กันลงไปว่านางมาถึงคังหยางแล้วเมื่อวาน เมื่อครู่ได้ไปเยี่ยมจ้าวฮูหยินที่จวนแม่ทัพของเมืองมาแล้ว...

เมื่อเขียนไปเรื่อยๆ ก็ขยำกระดาษเป็นก้อน เขียนเช่นนี้ออกจะดูยืดยาวเกินไปหน่อยราวกับกำลังเขียนรายงานต่อผู้บังคับบัญชาเสียอย่างนั้น

หยุนชางคิดพลางโยนก้อนกระดาษนั้นไปด้านข้างและหยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมา จรดพู่กันลงไปใหม่ว่านางถึงเมืองคังหยางแล้ว ฉินยีจัดการรถม้าได้อย่างเยี่ยมยอด นางสบายมาก ไม่เหนื่อยเลยสักนิดเดียว...

หยุนชางกระแอมเบาๆ แล้วจึงขยำกระดาษทิ้งไปอีก

ไม่นานรอบตัวหยุนชางก็เต็มไปด้วยก้อนกระดาษกลมๆ แต่นางก็ยังไม่พอใจ

ผ่านไปอยู่นาน หยุนชางเขียนลงไปว่าทุกอย่างราบรื่น ขอให้ท่านปลอดภัย

หยุนชางหยิบกระดาษนั้นขึ้นมามองอยู่นานแล้วจึงยิ้มขึ้น เมื่อครู่หยุนชางโมโหที่ลั่วชิงเหยียนเพียงเขียนตัวอักษรมาเพียงไม่กี่คำ แต่ตอนนี้นางกลับทำเช่นเดียวกัน