ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 796

ผ่านไปครู่หนึ่ง จางฮูหยินจึงอึกอักเอ่ยขึ้น "พระชายา ข้าขอตัวไปทำธุระเล็กน้อย อีกสักครู่จะกลับมาเพคะ"

หยุนชางยิ้มและเหลือบมองจางฮูหยินแล้วพลางรับคำด้วยรอยยิ้มกว้าง

เมื่อจางฮูหยินลงไปชั้นล่าง หยุนชางจึงกระตุกยิ้มมุมปากและกล่าวด้วยรอยยิ้มอันนุ่มนวล "สุดท้ายก็รีบร้อนไปหน่อย"

ไม่รู้ว่านางหมายถึงจางฮูหยินหรืออย่างอื่น

แสงไฟริมแม่น้ำเพิ่มมากขึ้น อ่าวแสงจันทร์ในเวลานี้เปรียบเสมือนทะเลดาว สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านแผ่วเบา กลับทำให้รู้สึกพิเศษยิ่งนัก เสียงภายนอกวุ่นวายเล็กน้อย เสียงหัวเราะ เสียงเด็กร้องไห้ เสียงพูดคุยและเสียงคนขายของเรียกลูกค้า...

หยุนชางกระตุกยิ้มมุมปากและหลับตาลงช้าๆ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศแผ่วเบาดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

หยุนชางรีบลืมตาขึ้นทันที เฉี่ยนจั๋วที่อยู่ด้านข้างก้าวไปข้างหน้าเพื่อบังตัวหยุนชางไว้อย่างรวดเร็ว หยุนชางลืมตาก็เห็นว่ามีธนูขนนกสีขาวพุ่งมาจากระยะไกล เป็นลูกธนูขนนกขนาดใหญ่

ก่อนที่ห่าธนูจะเข้าสู่คลองสายตาของหยุนชาง ทหารชุดดำกลุ่มหนึ่งก็กระโดดขึ้นล้อมเป็นกำแพงอยู่ตรงหน้าหยุนชาง

หยุนชางได้ยินเสียงลูกธนูถูกปัดลงกับพื้นและเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านล่าง

หยุนชางพลันคิดขึ้นมาได้ว่าซูหรูจีและซูฉีได้เตรียมการเพื่อวันนี้มาเป็นเวลานานแล้ว ครั้งนี้เกรงว่าคงจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือด

ข้างนอกมีเสียงกรีดร้องไม่รู้จบ หยุนชางสังเกตเห็นว่ามีผู้คนเข้ามาใกล้หอชมจันทร์นี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะเกิดการต่อสู้ขึ้นรอบสี่ทิศ

หยุนชางหันไปมองเฉี่ยนจั๋ว "เป้าหมายหลักของคู่พ่อลูกสกุลซูคือจ้าวฮูหยิน หากเหลือเพียงข้า พวกเขาจะลังเลเล็กน้อย เจ้าพาสายลับห้าสิบคนไปคุ้มครองฮูหยินฝ่าวงล้อมออกไปจากทางหลังคา

เฉี่ยนจั๋วรับคำอย่างรวดเร็ว นางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแล้วเป่าปากออกมาเป็นเสียงยาวครั้งหนึ่งแล้วจึงคว้าตัวจ้าวฮูหยินกระโดดพุ่งขึ้นไปบนหลังคา หยุนชางเงยขึ้นมอง เห็นสายลับจำนวนมากล้อมรอบพวกเขาสองคนและคุ้มครองให้พวกเขาออกไปอย่างปลอดภัย หยุนชางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

การโจมตีจากภายนอกไม่แผ่วลงเลย หยุนชางคิดว่าเกรงว่าซูหรูจีคงคิดไม่ถึงว่าหยุนชางจะยอมเสี่ยงให้ฮวาฮองเฮาไปก่อน อย่างไรหยุนชางก็ไม่รู้ว่ามีคนซุ่มโจมตีอยู่รอบด้านจำนวนเท่าไร ไม่รู้ว่าพวกเฉี่ยนจั๋วจะฝ่าวงล้อมออกไปได้หรือไม่

ราวกับว่าผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ กำลังเข้ามาใกล้เข้ามา หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันกลับมาและพูดอะไรบางอย่างกับฉินยี ฉินยีมีสีหน้าชะงักไปแล้วจึงรีบเดินไปพูดกับสายลับที่อยู่ด้านหน้า

ไม่นานหลังจากนั้นที่หอชมจันทร์ก็มีเสียงดังสะท้านฟ้าดังขึ้น "ซูไท่เว่ย ซูฮองเฮาลอบสังหารพระชายารุ่ยอ๋องแล้ว..."

หยุนชางยกยิ้มที่มุมปาก ในใจสงสัยว่าซูหรูจีจะตอบสนองอย่างไร แม้ว่าเพราะห่าธนูเมื่อครู่ทำให้คนรอบข้างวิ่งหนีไปจนหมด แต่เสียงที่ดังขึ้นนั้นไม่เบาเลยทีเดียว เกรงว่าคงมีหลายคนได้ยิน หากเรื่องนี้ลือออกไปจะทำให้ตระกูลซูที่โด่งดังถึงตายได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น ทันทีที่คำเล่าลือเหล่านี้แพร่ออกไป ซูฉีเกรงว่าสิ่งที่เขาจำเป็นต้องพิจารณามากที่สุดก็คือสิ่งที่ลั่วชิงเหยียนและเซี่ยหวนอวี่จะทำกับเขา ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรในใจก็ต้องหวาดกลัวอยู่บ้าง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงตวาดอย่างโกรธเคืองของซูหรูจีก็ดังขึ้น "หนิงหยุนชาง เจ้าช่างต่ำช้ายิ่งนัก"

หยุนชางเมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้นก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา ใช่แล้ว นางน่ารังเกียจอยู่บ้างเล็กน้อย แต่จะเป็นไรไปเล่า ตราบใดที่ยังงรักษาชีวิตได้ก็พอแล้ว

หยุนชางยืนขึ้น ดินไปที่ราวกั้นและมองลงไปก็เห็นซูหรูจีและซูฉียืนอยู่ด้านล่าง ขมวดคิ้วมองกลับมา รอบด้านล้อมรอบไปด้วยนักฆ่าในชุดดำ ทุกคนมีธนูอยู่ในมือเล็งมาที่นาง

ซูหรูจีกลับอดรนทนไม่ไหวแล้ว จู่ๆ นางก็ถามขึ้นว่า "ฮวาฮองเฮาอยู่ที่ไหน?"

หยุนชางลืมตาขึ้นมองซูหรูจีอย่างขบขันก่อนจะเอ่ยเบาๆ "คำถามนี้ เมื่อครู่ข้ายังตอบได้ แต่ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้จริงๆ"

สีหน้าของซูหรูจีเย็นชาขึ้นเล็กน้อย นางจ้องไปที่หยุนชางโดยไม่ขยับเขยื้อนราวกับว่านางต้องการจะสับหยุนชางให้เละเป็นพันชิ้น

ซูฉีกลับยิ้มอย่างสงบ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า "ยี่สิบกว่าปีที่แล้ว หม่อมฉันสามารถกำจัดนางออกไปจากข้างกายของฝ่าบาทได้ ตอนนี้ก็ย่อมทำได้ พระชายาคงไม่คิดว่าหากให้ใครนำตัวนางไปแล้วนางจะปลอดภัยหรอกนะ?"

หยุนชางหลีกเลี่ยงการตอบคำถามข้างหลังของซูฉี เพียงแต่มองดูซูฉีด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ "อะไรนะ? ท่านบอกว่ายี่สิบปีก่อนที่ฮวาฮองเฮาตกหน้าผาไปนั้นเป็นฝีมือของท่านงั้นหรือ?"

ซูฉียิ้มอย่างเย็นชา "หม่อมฉันไม่ชอบตัวถ่วง หญิงสาวทุกคนในสกุลซูล้วนได้รับการฝึกฝนมาอย่างผู้ที่เป็นฮองเฮา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะมีฮวาหลิงโดดเด่นออกมา นางแย่งชิงความโปรดปรานของเซี่ยหวนอวี่ไปสิ้น หากนางใจกว้างมากกว่านี้ยอมให้หรูจีเข้าวังก็ไม่เป็นไร แต่นางกลับให้ฝ่าบาททิ้งขว้างวังหลังทั้งหมด ดังนั้นนางจึงต้องตาย"

สีหน้าของหยุนชางค่อยๆ เยือกเย็นขึ้น

ซูฉีหัวเราะอีกครั้งและลดเสียงลง "พระชายาคิดว่าตอนนี้ฮวาฮองเฮาปลอดภัยแล้วงั้นหรือ? เมื่อครู่หม่อมฉันได้บอกพระชายาหรือไม่ว่าจางฮูหยินเป็นคนของเรา? หลังจากที่สายลับของพระชายาพาฮวาฮองเฮาหนีไปแล้ว ข้าก็ให้จางฮูหยินกลับไปรอที่จวนแล้ว พวกเราเผชิญหน้ากันมาได้สักพักแล้ว เดาสิว่าตอนนี้ฮวาฮองเฮาจะเป็นเช่นไร?"

ใบหน้าของหยุนชางปรากฏแววประหลาดใจ ใบหน้าของนางซีดลงในทันใด นางลุกขึ้นแล้วมองไปที่ซูฉีและพูดว่า "ท่านว่าอะไรนะ? ท่านบอกว่าใครเป็นคนของท่านนะ?"

ซูฉียิ่งฉีกยิ้มกว้าง "จางฮูหยิน ฮูหยินของจางสิง"