ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 797

ซูฉีมองดูท่าทางของหยุนชางหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว สีหน้าค่อยๆ เผยความหวาดกลัวออกมา ในใจซูฉีจึงยินดีอย่างยิ่ง เขายกมุมปากขึ้นยิ้มแต่ดวงตากลับฉายแววอำมหิต "หม่อมฉันได้บอกไปแล้ว ฮวาหลิงต้องตาย"

หยุนชางนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ขยับเขยื้อน นางเพียงเบิกตากว้างมองดูซูฉีและซูหรูจี

ไม่นานก็มีมือสังหารในอาภรณ์สีแดงเข้มเดินมายังข้างกายของซูหรูจีและโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของนางสองสามคำ หยุนชางเห็นว่าหลังจากที่ซูหรูจีได้ยินคำนั้นแล้ว ปากของนางก็ยกยิ้มขึ้นมา นัยน์ตาเปล่งประกายรอยยิ้ม

"นำคำที่รายงานข้าเมื่อกี้บอกให้พระชายาฟังเสีย" ซูหรูจียิ้มกว้าง น้ำเสียงของนางแฝงแววยินดี

เมื่อมือสังหารผู้นั้นได้ยินเช่นนั้นก็รับและหันมาพูดกับหยุนชาง "ฮวาหลิงตกอยู่ในมือของจางฮูหยินแล้ว จางฮูหยินได้นำตัวของฮวาหลิงไปยังสถานที่แห่งนั้นตามที่ใต้เท้าได้สั่งมา"

ซูหรูจีหัวเราะออกมาเสียงดัง นางมองหยุนชางด้วยแววตาเย้ยหยัน "หนิงหยุนชาง ข้าชื่นชมเจ้านัก เจ้ามีความเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง ทำให้ข้ากลัวได้ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ฉลาดได้เพียงแค่นั้น เจ้าเดาสิว่าฮวาหลิงจะตายอย่างไร พวกเรามาดูกันว่าเจ้าจะช่วยนางได้หรือไม่"

นางพูดพลางหันไปสบตากับซูหรูจี ทั้งสองเดินออกไปจากห้องรับรองด้วยกัน

ผ่านไปครู่ใหญ่ มือสังหารที่เคยล้อมหยุนชางไว้รอบด้านก็ค่อยๆ จากไป หยุนชางยังคงนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ นางเม้มปากและไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่ครู่หนึ่ง

"พระชายา..." ฉินยีเอ่ยขึ้นเบาๆ สีหน้าของนางเป็นกังวล

หยุนชางถอนหายใจออกมาแล้วโบกมือ "จางฮูหยินนำตัวฮวาฮองเฮาไปที่ใด?"

เฉี่ยนจั๋วที่อยู่ด้านข้างได้รับรายงานของสายลับมาแล้วจึงรีบตอบว่า "ไปทางภูเขาจวินซานเพคะ"

เขาจวินซาน ก่อนหน้านี้หยุนชางเคยเห็นชื่อนี้บนแผนที่ของเมืองหลิงซี เป็นภูเขาที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของหยุนชาง เขาจวินซานนั้นสูงเสียดฟ้า ข้างล่างยังมีทะเลสาบคดเคี้ยวล้อมรอบ

พวกเขาพาฮวาฮองเฮาไปที่เขาจวินซานทำไม หยุนชางหรี่ตาลงและกำมือแน่นอยู่นาน ดวงตาฉายแววกังวลขึ้นมาแวบหนึ่ง เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ฮวาฮองเฮาตกหน้าผา หรือว่าพวกเขาต้องการทำเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนนั้นอีกครั้ง?

หยุนชางขมวดคิ้ว นางรับลุกขึ้นทันที "เอาม้ามา ไป พวกเราไปที่เขาจวินซาน"

ฉินยีมองท้องที่ยื่นนูนของหยุนชางแล้วจึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า

เมื่อออกมาจากหอชมจันทร์ หยุนชางก็ขี่ม้ามุ่งหน้าตรงไปยังเขาจวินซาน ยามเพิ่งออกจากประตูเมืองก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งดาหน้าเข้ามาต้อนรับนาง หยุนชางเห็นผู้ที่ขี่ม้าอยู่ตรงกลางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"พระชายา?" ท่ามกลางคนที่อยู่ด้านตรงข้ามมีคนจำนางได้และรีบขี่ม้ามาหยุดอยู่ตรงหน้านางพลางยิ้มและเอ่ยว่า "ดึกดื่นเช่นนี้ พระชายาจะไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

หยุนชางขบกรามเล็กน้อยแล้ว นางสงบสติอารมณ์แล้วจึงเอ่ยเสียงเบา "ขันทีหลิว รบกวนท่านไปบอกฝ่าบาทด้วยว่าฮวาฮองเฮาถูกซูฉีและซูหรูจีนำตัวไปแล้ว ไปทางภูเขาจวินซาน ข้ากำลังจะออกนอกเมืองตามไปที่นั่น"

สายตาของเซี่ยหวนอวี่กวาดไปรอบด้านแล้วขมวดคิ้วมุ่น "ฮวาหลิงเล่า?"

"ฮวาหลิง?" ซูหรูจีเหลือบมองเซี่ยหวนอวี่อย่างช้าๆ รอยยิ้มของนางอำมหิตขึ้น สายตาของนางแฝงแววบ้าคลั่งเล็กน้อย "ท่านก็สนใจแต่เพียงฮวาหลิง ข้าซูหรูจีคนนี้สู้นางไม่ได้ตรงไหน ไยท่านจึงได้ปฏิบัติกับข้าอย่างเย็นชา?"

เซี่ยหวนอวี่คร้านจะกลอกตา เขาถามคำถามเมื่อครู่อีกครั้ง "ฮวาหลิงเล่า?"

ซูหรูจีเห็นดังนั้นก็ไม่อยากดิ้นรนต่อไปอีก นางหัวเสียงดัง "ท่านต้องการพบฮวาหลิงของท่านหรือ? ได้... ทหาร ให้พวกเขาดูเสียหน่อยว่าฮวาหลิงเป็นอย่างไรบ้างแล้ว"

มือสังหารด้านหลังซูหรูจีแหวกออกเป็นสองทาง หยุนชางขมวดคิ้ว เมื่อมือสังหารเหล่านั้นเปิดทางแล้ว หยุนชางก็เห็นฮวาฮองเฮา สีหน้าของฮวาฮองเฮาสงบราบเรียบไร้ท่าทีเศร้าหมองหรือยินดี นางก้มหน้าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หยุนชางหรี่ตาลงทันที ในใจรู้สึกกดดัน

ฮวาฮองเฮาถูกคนหลายคนจับตัวไว้ นางยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ด้านหลังของนางเป็นหน้าผา ห่างเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น

"เซี่ยหวนอวี่ นี่ก็คือฮวาหลิงของท่าน? นางลืมท่านไปแล้ว นางทรยศท่านแต่งงานกับคนอื่นไปแล้วและยังให้กำเนิดลูกชายอีกคนด้วย เซี่ยหวนอวี่ ท่านทนได้หรือ? หากท่านให้นางกลับมาอยู่ข้างกาย ท่านจะต้องถูกประชาชนใต้หล้าหัวเราะเยาะลับหลัง ผู้ครองแคว้นแคว้นหนึ่งกลับเก็บรองเท้าขาดๆ ของผู้อื่นมาเป็นของล้ำค่า ฮ่าๆ ..." ซูหรูจีพลันหัวเราะขึ้นมา แต่สายตากลับเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

เซี่ยหวนอวี่กลับไม่หวั่นไหว เขาเพียงเอ่ยเรียบๆ "พูดมาเถอะ ทำอย่างไรเจ้าจึงจะยอมปล่อยนาง?"

ซูหรูจีส่ายหัว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยแววแห่งความบ้าคลั่ง "ปล่อยนางงั้นหรือ? ไม่มีทาง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เซี่ยหวนอวี่ ข้าไม่กลัวที่จะบอกท่านว่าเมื่อยี่สิบเก้าปีก่อนข้าเป็นคนวางแผนทำให้นางตกผาเอง เพื่อท่าน เพื่อตำแหน่งฮองเฮา นับว่านางโชคดีนักที่ไม่ตาย ยี่สิบเก้าปีต่อมา วันนี้ ข้าก็จะยังใช้วิธีเดิมสังหารนางและให้ท่านดูนางตายจากไปต่อหน้าต่อตา"