ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 798

หยุนชางพบว่ามือของเซี่ยหวนอวี่สั่นเทาเล็กน้อย ในใจนางแอบตื่นตระหนก สำหรับเซี่ยหวนอวี่นั้น เกรงว่าฮวาฮองเฮาจะเป็นรักแท้อันหยั่งรากลึก

หลังจากเงียบไปนาน เซี่ยหวนอวี่ก็เปิดปากขึ้นอีกครั้งอย่างเชื่องช้าด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย "ซูหรูจี เจ้าต้องการอะไร ข้าจะให้มันแก่เจ้า เจ้าปล่อยหลิงเอ๋อร์ไปได้หรือไม่?"

ซูฉียืนอยู่ด้านข้างซูหรูจี เมื่อได้ยินเช่นนี้เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหวนอวี่อย่างข้องใจ แล้วจึงก้มศีรษะลงอีกครั้ง ซูหรูจียิ้มอย่างเย็นชา "ข้าอยากได้อะไรก็จะให้ทั้งนั้นหรือ?"

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้า

ซูหรูจีจึงพูดต่อ "สายไปแล้ว เซี่ยหวนอวี่ มันสายเกินไปแล้ว ครั้งแรกที่ท่านปฏิเสธข้าเพราะฮวาหลิง ข้าทนได้ไม่เป็นไร ต่อมาสิ่งที่ข้าต้องการก็ล้วนสมปรารถนา แต่ตอนนี้เพื่อฮวาหลิงแล้ว ท่านปลดข้าออกจากตำแหน่งและยังต้องการกำจัดครอบครัวของข้า เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ที่ข้ามาที่นี่ก็ไม่เคยคิดที่จะมีชีวิตรอดกลับไป ฮวาหลิงนั้นข้าย่อมไม่ยอมปล่อยนางไปอย่างแน่นอน"

"เซี่ยหวนอวี่ หลายปีมานี้ที่ข้ายอมก้มหัวคุกเข่า มีเพียงตอนนี้เท่านั้นที่ข้ารู้สึกมีความสุข ตอนนี้ข้าได้เคลื่อนกำลังพลทั้งหมดของตระกูลซูแล้ว ข้าส่งจดหมายถึงพวกเขาเมื่อวาน ในรุ่งสางของวันนี้ พวกเขาจะเริ่มเคลื่อนไหวขึ้นในเมืองจิ่น ตอนนี้ท่านอยู่ที่นี่และไม่มีใครอยู่ในวัง นับว่าเป็นโอกาสเหมาะพอดี" ซูหรูจียิ้ม

เซี่ยหวนอวี่ขมวดคิ้วจ้องมองซูหรูจีโดยไม่ขยับเขยื้อน หยุนชางเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ฝ่าบาท พวกเรามีน้อยเกินไปไม่อาจปะทะกันซึ่งหน้าได้"

เซี่ยหวนอวี่ไม่ตอบ แต่ก้าวออกไปข้างหน้าสองก้าว ทันทีที่วางเท้าลง มือสังหารข้างกายฮวาฮองเฮาก็ยกดาบขึ้นจ่อคอของฮวาฮองเฮา

เซี่ยหวนอวี่จึงหยุดลง

หยุนชางขมวดคิ้วจ้องมองไปที่ฮวาฮองเฮาและลอบกำเข็มเงินไว้ใต้แขนเสื้อของนางแน่

ฮวาฮองเฮายกริมฝีปากขึ้นยิ้มราวกับไม่ใส่ใจ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงหัวเราะและกล่าวว่า "ฝ่าบาทคิดจะช่วยหญิงที่รักอย่างไรหรือ?"

ซูฉีที่อยู่ข้างๆ กลับขมวดคิ้วแล้วหันไปพูดกับซูหรูจี "เร็วเข้า ในมือของเซี่ยหวนอวี่มียอดฝีมือมากมาย หากพวกเขาเตรียมการเรียบร้อยแล้วก็คงไม่ง่ายนักที่จะฆ่าฮวาหลิง"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งกำเข็มเงินแน่นขึ้นอีกหลายส่วน ซูหรูจียิ้มแล้วจึงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นก็ดึงกระบี่จากสายลับที่อยู่ด้านข้างแล้วพาดลงบนคอของฮวาฮองเฮา

"เซี่ยหวนอวี่ จงจดจำความรู้สึกในยามนี้ไว้ ข้าอยากให้ท่านเห็นหญิงที่ท่านรักตกหน้าผาไปต่อหน้าต่อตาของท่านแต่กลับไม่อาจทำอะไรได้ ข้าจะทำให้ท่านเสียใจไปตลอดชีวิต" ซูหรูจีกล่าวและผลักฮวาฮองเฮาอย่างแรง ร่างของฮวาหลิงโน้มเอนไปด้านหลังเล็กน้อย

ดวงตาของเซี่ยหวนอวี่แดงก่ำ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใดอีก เขารีบวิ่งฝ่าฝูงชนไปอย่างรวดเร็วจนเห็นเพียงเงา หยุนชางขมวดคิ้วและรีบกล่าวว่า "บุก..."

สายลับที่อยู่บนถนนบนภูเขาทั้งหมดกระโจนขึ้นมายังที่ราบและจัดการสังหารมือสังหารบนยอดเขาอย่างรวดเร็ว

เซี่ยหวนอวี่ไม่คำนึงถึงสถานการณ์โดยรอบ เขาเพียงรีบโถมตัวไปที่ฮวาหลิง แต่ดูเหมือนว่าซูหรูจีจะเตรียมพร้อมไว้แต่แรก นางพลิกตัวมายืนขวางหน้าฮวาหลิงและใช้มือผลักฮวาหลิงอย่างแรง ฮวาหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและพยายามไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวอย่างร้อนรน แต่กลับจับอะไรไม่ได้เลยนางจึงตกไป

หลังจากที่เซี่ยหวนอวี่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วก็ทำท่าจะพุ่งตัวไปยังขอบผา แต่ถูกซูหรูจีกอดเอาไว้เสียก่อน เซี่ยหวนอวี่ขมวดคิ้วและใช้เพียงหนึ่งฝ่ามือก็ทำให้นางกระเด็นออกไป เกรงว่าฝ่ามือนั้นคงจะใช้กำลังภายในทุกส่วน ซูหรูจีนั้นถูกแรงปะทะจากฝ่ามือจนร่างลอยขึ้นและตกกระแทกพื้นอย่างแรง สีหน้าของนางเจ็บปวดและกระอักเลือดออกมา

หยุนชางหันกลับมามองเฉี่ยนจั๋ว นางรีบกระโดดไปยืนขวางหน้าเซี่ยหวนอวี่อย่างรวดเร็ว

ดังนั้นแท้จริงแล้ว หลังจากเข้าสู่เมืองหลิงซี ฮวาฮองเฮาที่อยู่ข้างกายหยุนชางก็เป็นหนิงเชียนที่ปลอมตัวมาแล้ว

นอกจากนี้...

หยุนชางยิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นมาเป่าปาก ร่างเงาสีแดงก็กระโดดขึ้นจากขอบหน้าผาลงบนยอดเขาอย่างมั่นคง โดยอุ้มคนผู้หนึ่งไว้ในอ้อมกอด

คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นฮวาฮองเฮา

หลังจากที่คนๆ นั้นทรงตัวได้แล้ว ริมฝีปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นทดสอบครู่หนึ่ง จากนั้นจึงลอกผิวหนังบางๆ ออกจากใบหน้า เมื่อวางมือลงก็เผยใบหน้าเดิมอันงดงาม

ซูหรูจีมองไปยังใบหน้าของหนิงเชียนและตกตะลึงอยู่นานก่อนจะกัดฟันพูดว่า "เซียงเฟย ที่แท้เซียงเฟยเป็นคนของเจ้า พระชายารุ่ยอ๋อง เจ้าช่างแยบคายนัก..." อาจเป็นเพราะถูกหยุนชางยั่วโมโหจนเลือดลมแปรปรวน ซูหรูจีจึงไอขึ้นมาอย่างแรงจนแทบขาดใจ

หยุนชางมองไปที่ซูหรูจีอย่างเฉยเมย จากนั้นจึงเหลือบมองซูฉีที่มีสี่หน้าซีดเผือดเล็กน้อย แล้วจึงยิ้มและพูดว่า "ขอบคุณสำหรับคำชม"

ผ่านไปครู่ใหญ่ซูหรูจีจึงหยุดไอ ใบหน้าของนางยังคงงงงวยอยู่เล็กน้อย ครู่หนึ่งจึงถามขึ้นว่า "เจ้ารู้อยู่แต่แรกแล้วว่าจางฮูหยินมีปัญหา?"

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "อันที่จริงก็ไม่ได้เร็วนัก เป็นหลังจากที่เจ้าส่งคนมาลอบสังหารพวกเราเป็นครั้งแรกในจวนเจ้าเมือง"