ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 806

หลินโยวหรานพยักหน้าเบาๆ "ไม่กี่วันก่อน. ฝ่าบาทออกพระราชโองการมาว่าให้ส่งสนมที่ยังมิได้ถวายตัวออกจากวังให้หมด. หม่อมฉันร่างกายไม่ค่อยสบายนัก. จึงไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด มาก หากแต่หม่อมฉันได้ยินเรื่องที่ฮวาฮองเฮาได้หายตัวไป. หม่อมฉันเข้าวังมาใกล้จะครบหนึ่งปี ได้ยินถึงเรื่องราวระหว่างฮวาฮองเฮาและฝ่าบาทมาบ้างเพคะ. ว่าฝ่าบาทหลงรักฮวาฮองเฮามากเพียงใด. เมื่อครั้งที่ฮอวาฮองเฮายังอยู่นั้น. ภายในวังหลังมีแต่ฮวาฮองเฮาเพียงผู้เดียว"

ข้อมูลพวกนี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่หยุนชางรู้มาหมดแล้ว. หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลางถามขึ้นมาอีกว่า "ช่วงนี้เจ้ารู้สึกถึงสิ่งผิดปกติอันใดในพระราชวังบ้างหรือไม่ ? "

หลินโยวหรานที่เห็นสีหน้าของหยุนชางแลดูจริงจังนั้น. จึงครุ่นคิดอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง. จึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ผิดปกติที่ใดงั้นหรือเพคะ. ไม่กี่วันมานี้ หม่อมฉันล้วนแต่พักผ่อนอยู่ในตำหนัก. จึงมิค่อยได้ข่าวลืออะไรที่ผิดปกติมากนัก. หากแต่ ไม่กี่วันมานี้ที่ตำหนักเซียงจู๋มีนางกำนัลสามคนได้หายตัวไปเพคะ"

"ได้ส่งคนออกค้นหาหรือไม่ ? " หยุนชางรีบร้อนถามกลับ

"ออกค้นหาแล้วเพคะ. สถานที่ทุกที่ล้วนแต่ได้ออกไปตามหาหมดแล้ว. หากแต่ไม่พบร่องรอยเลยจริงๆเพคะ"หลินโยวหรานพลันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หายไปจริงๆงั้นหรือ?

หยุนชางขมวดคิ้วขึ้น. สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย หากแต่นางกำนัลหายตัวที่นอกวังนั้นเป็นเรื่องที่ปกติ ทว่า ในพระราชวังงั้นหรือ

ในพระราชวังล้วนแต่มีการป้องกันที่แน่นหนา หากจะลงมือในพระราชวังนั้นเกรงว่าจะไม่ง่าย

"ยังมีเรื่องผิดปกติอันใดในพระราชวังอีกหรือไม่ ? " หยุนชางจึงรีบร้อนถามกลับอีก

"ในตำหนักอื่นๆ หม่อมฉันไม่เคยได้ยินเพคะ. หากแต่ได้ยินพวกข้ารับใช้เล่าวว่า ในหอสมบัติและสำนักพระภูษา ล้วนแต่มีคนหายตัวไปเพคะ ในยามนี้ฝ่าบาทมิได้อยู่ในพระราชวังแล้ว แม้ว่าจะแต่งตั้งเสิ่นซู่เฟยขึ้นเป็นคนจัดการวังหลังชั่วคราว หากแต่นางก็มิได้จัดการอะไรมากนัก เกรงว่าผู้คนในวังจะตื่นตระหนกไปกันใหญ่ จึงได้แต่สั่งให้ปิดข่าวลือนี้ไว้ และให้ไปลงชื่อคนที่หายตัวไปที่กรมวัง. จะมีเจ้าหน้าที่ในกรงวังไปสืบหา. หากแต่พวกเขาก็สืบหาเป็นระยะเวลานานแล้ว ก็ยังมิได้ความคืบหน้าอะไรมากนัก" หลินโยวหราวเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อย "ช่วงเร็วๆนี้ ได้ยินข่าวเรื่องที่พระราชวังซื้อเครื่องประดับมากมายเข้าวังมาหรือไม่?"

"เครื่องประดับ ? " หลินโยวหรานพลางส่ายหน้าไปมา "ช่วงนี้มิใช่ว่าชายแดนกำลังสู้รบกันหรือเพคะ? เสิ่นซู่เฟยจึงออกคำสั่งมาว่า เหล่าทหารที่ชายแดนต้องการข้าวสารอาหารแห้งมากมาย เสบียงในท้องพระคลังก็ว่างเปล่าลงไปเยอะ จึงสั่งให้ผู้คนในวังหลังประหยัดกินประหยัดใช้ หลายเดือนที่ผ่านมานี้จึงไม่มีรายการสั่งซื้อประดับเพิ่มเติมเข้ามาเลยเพคะ ทุกๆ ตำหนักในพระราชวังล้วนแต่ประสบเหตุการณ์เช่นนี้หมด เมื่อได้ยินข่าวลือว่า ฮวาฮองเฮาจะกลับคืนพระราชสำนัก ผู้ใดก็ไม่อยากจะสร้างปัญหาขึ้นมาในยามนี้"

หยุนชางขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมเข้าไปอีก เรื่องราวในพระราชวังแห่งนี้ ล้วนแต่จะแปลกประหลาดเข้าไปทุกที นางไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

หยุนชางรั้งรอกลับจวนพร้อมกับลั่วชิงเหยียน วันนี้ลั่วชิงเหยียนออกจากวังเร็วกว่าทุกๆที สีหน้าก็มิได้ดูอ่อนล้าเฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา หยุนชางพลางยิ้มกล่าวออกมาว่า "ท่านอ๋องคงจะคุ้นชินมากขึ้นแล้วกระมัง"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้น พลางส่งเสียงหัวเราะออกมา "ก็มิได้คุ้นชินมากนัก. หากแต่เป็นเพราะฝ่าบาทออกจากเมืองจิ่นไปได้สิบกว่าวันแล้ว กองเอกสารทั้งหลายจึงมากกว่าปกติ. ไม่กี่วันก่อนก็ได้จัดการเอกสารพวกนั้นไปมากพอสมควรแล้ว วันนี้จึงยุ่งวุ่นวายไปบ้าง พรุ่งนี้ก็จะมิได้วุ่นวายเฉกเช่นวันก่อนๆ แล้ว"

"เช่นนั้นก็ดีเลยมิใช่หรือเพคะ " พูดจบพลันคล้องแขนลั่วชิงเหยียนพร้อมยิ้มกล่าวออกมาว่า "เสด็จอาของหม่อมฉันช่างมีความสามารถจริงๆ "

ลั่วชิงเหยียนจึงเอื้อมมือไปโอบกอดหยุนชาง พร้อมลูบหัวหยุนชางเบาๆ พร้อมกล่าวออกมาด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่า "เจ้าจะพูดชมข้าหรือหยอกล้อข้ากัน? เจ้าหรือ? ไม่กี่วันยังบ่นโอดโอยเรื่องการจัดการบัญชีมากมายมิใช่หรือ? เหตุใดวันนี้ถึงเข้าวังมาได้กัน?"

หยุนชางหัวเราะออกมาเล็กน้อย "หม่อมฉันจัดการหมดแล้วเพคะ. ช่วงนี้ นอกจากข่าวคราวคนหายในเมืองหลวงแล้ว พระราชวังในยามนี้ล้วนแต่ผิดปกติเป็นอย่างมาก นอกจากคำรายงานของเฉี่ยนอินที่เล่าว่า มีการกว้านซื้อเครื่องประดับชุดใหญ่แล้ว หม่อมฉันยังได้ยินหลินโยวหรานเล่าให้ฟังว่า มีนางกำนัลหายตัวไปในพระราชวังอีกด้วยเพคะ หากแต่มิได้ยินนางพูดถึงเรื่องเครื่องประดับแต่อย่างใด"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย เพียงครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง จึงเหลือบมองหยุนชางเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า "เช่นนั้นพระชายาคิดว่า ควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดีเล่า?"

หยุนชางขบคิดเพียงเล็กน้อย พร้อมกล่าวออกมาว่า "หม่อมฉันหวังว่าท่านอ๋องจะบอกกับหม่อมฉันมาจำนวนสองตัวเลข. จำนวนคนที่หายไปในเมืองหลวงมีเท่าใด.? และจำนวนนางกำนัลที่หายไปในพระราชวังมีเท่าใด ? "

"อยู่เพคะ! นู๋ปี๋เห็นว่าเขาดูเหนื่อยมาก จึงได้ให้คนพาเขาไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วจึงให้เขาได้ทานอาหารอะไรเสียหน่อย. พระชายาอยากพบเขาหรือไม่เพคะ? นู๋ปี๋จักได้ให้คนพาเขาเข้ามาพบ" ฉินยีรีบร้อนกล่าวออกมา

"อื้ม พาเข้ามาหน่อยเถอะ. ข้ามีอะไรอยากจะถามเขาเสียหน่อย"หยุนชางพยักหน้าลง

ฉินยีพลันรับคำพร้อมถอยกายออกจากห้องไป

เสียงข้ารับใช้ด้านนอกพลันดังเข้ามาว่า มีคนต้องการเข้าพบลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนจึงเดินออกไป หยุนชางพลันได้เสียงพูดคุยเบาๆที่ดังออกมาจากด้านล่าง ผ่านไปครู่หนึ่ง ลั่วชิงเหยียนจึงเดินขึ้นมา พลางหยุดยืนที่หน้าประตูพร้อมกล่าวกับหยุนชางว่า "ข้ามีเรื่องที่ต้องไปจัดการเสียหน่อย ข้าจะไปที่ห้องตำรา หากเมื่อถึงยามรับสำรับอาหารเย็นแล้ว ให้คนไปเรียกข้าที่ห้องอ่านตำราเป็นพอ"

หยุนชางพลางยิ้มรับคำ ลั่วชิงเหยียนพลันรีบร้อนเดินลงไปทันที

หยุนชางรู้สึกว่าภายในห้องช่างร้อนยิ่งนัก ไม่กี่วันก่อนนั้น นางอยู่แต่ภายในห้องมิได้ออกไปไหนเลย หยุนชางจึงสวมใส่เพียงอาภรณ์ชุดกระโปรงผ้าไหมตัวใหญ่แต่เพียงเท่านั้น. จึงทำให้สบายตัวเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่าวันนี้ต้องเข้าวัง ทั้งเสื้อผ้าอารมณ์รวมไปถึงเครื่องประดับต่างๆจึงหนักแน่นเป็นอย่างมาก หยุนชางพลางขมวดคิ้วลง พร้อมเดินไปที่ข้างหน้าต่าง พร้อมเปิดมันออก เมื่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างพลันเห็นวิวทิวทัศน์ของทะเลสาบ ท้องฟ้าสีคราม รวมไปถึงดอกบัวสีชมพูที่กำลังชูช่อเบ่งบานอยู่นั้น พร้อมกับสายลมอ่อนๆ ที่กำลังพัดผ่านเข้ามาในห้อง จึงทำให้ไม่รู้สึกร้อนอบอ้าวเลยสักนิด

ชั้นบนของเรือนหนานย่วน สามารถมองไปเย็นจวนรุ่ยอ๋องได้ จวนรุ่ยอ๋องก็มิได้พื้นที่น้อยมากนัก หากแต่ภายในจวนนั้นมีเจ้านายเพียงสองคนเท่านั้น ห้องอื่นๆในตำหนักยังคงเว้นว่างไว้เมื่อมองดูเช่นนี้แล้วกลับให้ความรู้สึกดูรกร้างยิ่งนัก

เสียงจากฝีเท้าด้านนอกดังเข้ามา หยุนชางพลันหันไปเห็นฉินยีพาชายหนุ่มคนหนึ่งเดินขึ้นมา "พระชายา. คนส่งจดหมายมาแล้วเพคะ"

หยุนชางพลันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมหันไปหาชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า "จดหมายของจิ่นกุ้ยเฟยเป็นเจ้าที่ส่งมางั้นหรือ ?"

ชายหนุ่มผู้นั้นพลันรีบร้อนคุกเข่าคำนับ "เป็นกระหม่อมเองพะยะค่ะ"