Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 111

นามสกุลสันติสุข..มันดังก้องอยู่ในหูฉัน ถึงฉันจะโง่และซื่อบื้อ แต่เรื่องนี้ฉันว่ามันแปลกๆ

"เอ่อ..เจแปนขอถามได้ไหมคะ? เขาโดนไล่ออกเพราะสาเหตุอะไร?" พี่เลขาที่ยืนอยู่..เธอมองพี่ใบไม้แวบนึงเพื่อขออนุญาต จนพี่สาวคนสวยของฉันผายมือมา

"เชิญ -_-"

"เหตุมาจากที่ประชุม ที่รษาไม่พร้อมอภิปรายผลสรุปค่ะคุณใบไม้จึงเอ็ดเธอไป และคุณใบไม้ก็ไปได้ยินรษาคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำอีก....."

พี่เลขากอดแฟ้มไว้แนบอกแล้วก้มหน้าลง เมื่อพี่ใบไม้ยืนขึ้น..และเดินอ้อมโต๊ะออกมา

"มันด่าฉันเป็นเด็กเมื่อวานซืน ด่าบริษัท บอกว่าตัวเองน่ะเป็นขี้ข้า พอฉันได้ยินฉันก็เลยจัดมันไปซะ ก็เรียกมันอีข้าเหมือนที่มันว่าตัวเองนั้นแหละ ทำงานก็ห่วยปากก็เสีย ถ้าเป็นเธอ..เธอจะเก็บไว้ไหม?-_-"

ฉันส่ายหน้าเบาๆ เจอแบบนั้นเจ้านายที่ไหนก็ไล่ออก แต่คุณรษาอะไรนั่นเธอจะโกรธไหม? ดูจากลักษณะและคำพูดที่พี่ใบไม้เล่า เธอดูเป็นคนเอาเรื่องนะ

หลังจากที่พี่เลขาออกไปหาข้อมูล พี่ก้านแก้วที่งีบอยู่ที่โซฟาก็งัวเงียตื่น พี่เขามองฉันกับพี่ใบไม้สลับกันก่อนจะรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น แค่มองตาก็รู้ใจ..พี่ใบไม้เล่าไม่กี่คำ..พูดไม่กี่ประโยคจริงๆ พี่ก้านแก้วก็เข้าใจแล้ว แถมโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแทนพี่ใบไม้อีก

"ปากหมาแบบนั้น! มึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยหรอก ให้มันไปขึ้นโรงขึ้นศาลฟ้องเอา หนอยๆอย่าให้กูแปลงเพศมีหอยนะ กูจะตบเรียงตัว ทั้งอีรษาทั้งอีกวาง!"

พี่ใบไม้ถอนหายใจ..เอนพิงพนักโซฟา ก่อนพี่เขาจะเอามือลูบท้องช้าๆมองพี่ก้านแก้ว

"เฮ้อเสียดาย กูใช้กำลังแบบนั้นไม่ได้ กูไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว-_-"

"เออ มึงก็ใจเย็นๆท้องไส้อยู่เดี๋ยวมันจะกระทบไปถึงหลานกู เจแปนด้วยนะ..หนูไม่ต้องเครียดตามนะลูก" ฉันยิ้มบางๆตอบ เพราะพยายามอยู่ทุกนาที ทุกชั่วโมงไม่ให้ตัวเองหงุดหงิด จนพี่ใบไม้หันมามองฉันครู่นึง..แล้วขมวดคิ้ว

"เดี๋ยวเจแปน ที่อีกวางมันบอกเธอ..ว่าอยากได้ไคล์น่ะนานรึยัง? เพราะฉันจำได้ว่าฉันไล่นังรษาออกไป เมื่อปลายเดือนที่แล้ว..วันที่สามสิบ วันประชุมผลบริษัท"

เพื่อความแน่ใจ ฉันจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..หาตารางบินเก่าๆ แต่ระหว่างที่เลื่อนหาไปมานั้น..อยู่ๆเลขาพี่ใบไม้เธอก็หอบแฟ้มเอกสารสีดำเปิดประตูเข้ามา

ก่อนจะเดินมานั่งยองๆเปิดมันบนโต๊ะหน้าโซฟา ที่เรานั่งกันอยู่

"สรุปมาเลยพี่เจ ขี้เกียจอ่าน"

"ค่ะคุณใบไม้ รษา สันติสุข มีน้องสาวค่ะ ชื่อนันรดา สันติสุข อาชีพนักศึกษา นี่คือในใบประวัติแรกเข้านะคะ ถ้านับๆปีพ.ศมาถึงตอนนี้ รษาทำงานที่นี่สี่ปีค่ะ คาดว่าตอนนี้น้องสาวรษาคงเรียนจบไปแล้ว ^^"

ไม่มีใครตกใจ เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าใช่ เราได้แต่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน จนฉันก้มลงอีกครั้ง..ซูมดูตารางบินเก่าที่เพิ่งหาเจอ

"พี่ใบไม้คะ..เจแปนบินกับกวางวันที่ 31 ค่ะ หลังพี่ใบไม้ไล่พี่สาวเขาออกแค่วันเดียว ซึ่งตอนนั้นเจแปนยังไม่รู้จักกวางนะคะ แต่กวางรู้จักกัปตันต้นไม้มาก่อนค่ะ"

พี่ใบไม้จิ๊ปากแล้วก้มลงนวดหว่างคิ้วตัวเอง เมื่อฉันพูดถึงน้องชายสุดที่รัก

"อิไม้ มันชอบพัวพันกับคนประเภทเดียวกัน"

"หรือนางจะแค้น..ที่มึงไล่พี่นางออก ก็เลยอยากได้ผู้ชายของมึง กวนตีนมึง ปั่นประสาทมึง" พี่ก้านแก้วรีบออกความเห็น จนพี่ใบไม้หันไปพยักหน้าให้เลขาออกไป

"น่าจะ แต่กูสงสัยก้าน ว่าตอนนั้นมันรู้ได้ไงว่ากูกับไคล์คุยๆกัน กูไม่เคยบอกใครเลยนะ มันปุ๊บปับมันห่างกันไม่กี่วันที่กูไล่นังรษาออก ขนาดคนใกล้ตัวกูยังไม่มีใครรู้เลย"

ฉันนั่งคิดตาม พยายามทวนคำพูดกวางวันนั้น อีกทั้งแรกเจอสองกัปตันที่สนามบินยันบรีฟงาน จนจำได้เป็นฉากๆ ว่ามีแอร์หลายคนดี๊ด๊าเมื่อเห็นกัปตันไคล์

"เจแปนขอเดาว่า กวางชอบกัปตันไคล์อยู่แล้วค่ะ เพราะกัปตันไคล์ฮอต เป็นที่หมายปองของพวกแอร์"

พี่ใบไม้เบะปาก และบ่นพึมพัม แต่ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์พี่ใบไม้ก็สั่นขึ้นมา มันครืนครืนในกระเป๋าสะพายแอร์เมส

แต่เอ๊ะ...มันสั่นสลับกันสองเครื่องนี่ อีกเครื่องของฉัน! เมื่อฉันกับพี่ใบไม้หยิบโทรศัพท์ดู เราก็เงยหน้าขึ้นมองกัน มองนิ่งๆอึ้งๆโดยไม่ได้นัดหมายแบบนั้น ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมกันอีก

"ไคล์โทรมา"/ "กัปตันต้นไม้โทรมาค่ะ0.0"

"อ้าวๆ ก็รับสิย๊ะ!ผัวง้อแล้ว ไม่ได้ตัวคนเดียวนะอย่าใช้อารมณ์กันให้มาก ฟังเหตุผลผัวก่อน..ถ้าฟังไม่ขึ้นค่อยทะเลาะกันใหม่ จะเลิกกันก็ได้เดี๋ยวกูรับช่วงต่อเอง"

พี่ก้านแก้วพูด..พลางเหล่ตาดูโทรศัพท์ในมือพี่ใบไม้ จนผ่านไปสักพักที่เราถือโทรศัพท์มองสายโทรเข้า และมองหน้ากัน มองๆไปมาสลับอยู่แบบนั้น จนพี่ก้านแก้วรำคาญ รีบกดรับสายให้ทันที

ไม่พอแค่นี้ จับแนบหูพี่ใบไม้ด้วย!0.0

"กูรำคาญ!" พี่ใบไม้รับและเงียบไป ฉันจึงไม่อยากรบกวน รีบลุกขึ้นจากโซฟาไปยืนริมหน้าต่าง..เพื่อคุยกับสายของตัวเอง

My Pilot..

"ค่ะ"

(กว่าจะรับได้ รูปเนี่ยไม่คิดจะลบใช่ไหม?) นี่คือ..เขาโทรมาง้อเหรอ?

พอได้ยินคำตอบพี่ใบไม้ ฉันก็ตอบตกลงตาม ก่อนเราจะแยกย้ายกันตรงนั้น เวลานั้น เพราะฉันให้กัปตันมารับที่บริษัท ส่วนพี่ใบไม้ไปส่งพี่ก้านแก้วนอน

ฉันลงมายืนรอไม่นาน..กัปตันเขาก็ขับรถมาจอด พอฉันเปิดประตูขึ้นรถตูดถึงเบาะปุ๊บ กัปตันเขาก็จับข้อมือและกระตุกเข้าไปใกล้ๆทันที

"ว้าย กัปตัน" ฉันร้องเสียงหลงตกใจ เพราะตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวจริงๆจมูกก็ชนกันแล้ว

นี่เหรอ?..พ่อของลูกฉัน ลูกจะหน้าตาแบบนี้ไหม? จมูกเขาจะโด่ง ปากเขาจะสวย ผิวเขาจะขาวเหมือนพ่อเขารึป่าว

ฉันมองเขาสำรวจตั้งแต่..คิ้ว จมูก ปาก ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์ทันที เมื่อริมฝีปากนั้น..ค่อยๆเผยยิ้มออกมา

"หึหึ ขี้งอน" ฉันไม่สนใจ รีบแกะมือปลาหมึกเขาออก..แล้วหันกลับไปนั่งปกติ ก่อนที่จะดึงเข็มขัดมารัดทันที จนกัปตันข้างๆเขาออกรถ...และวุ่นวายจับมือฉันไปดม

ฟอด~

"มือเธอกลิ่นแปลกๆ แต่ช่างเถอะ..เป็นไงบ้างแต้มความดีฉัน ติดลบจริงรึป่าว?" มาถึงก็ถามหาแต้มความดี

"จริงค่ะ ติดลบไปแล้ว" ฉันตอบแต่ไม่มองหน้าเขา หมั่นไส้ที่ว่ามือฉันกลิ่นแปลก แต่แหม..ก็ยังดมไม่หยุด

"งั้นถ้าฉันบอกเธอเรื่องกวาง ฉันต้องได้สามแต้ม" ฉันหันขวับไปมองเขาทันที บ้าจริง! กัปตันต้นไม้เป็นยังไงก็อย่างงั้น ชอบขู่ชอบมีข้อต่อรอง เขาไม่เว้นแม้กระทั่งแต้มความดีตัวเอง!

"ไม่ให้ค่ะ" ฉันตอบนิ่งๆ พร้อมชักมือกลับ

"ถ้าไม่ให้..ก็ไม่บอก สำคัญด้วยสิ เกี่ยวกับเธอเต็มๆ" ฉันกอดอกเบือนหน้าหนี หมั่นไส้คนข้างๆจริงๆ เขาเจ้าเล่ห์เพทุบายจนฉันไม่อยากคุยด้วย

ฉันเงียบและถอนหายใจ อารมณ์คนท้องสวิงจนต้องรีบหายาดม แต่พอหันไปหากระเป๋าตรงกลางคอนโซลรถ หน้าฉันก็ไปชนกับอะไรเข้าจังๆ

ฟุบ! ไม่เจ็บ..แต่ฉันเบิกตากว้างตกใจ ตอนนี้ปลายจมูกฉันติดกับดอกไม้ ดอกกุหลาบหลายดอกช่อใหญ่ มันกำลังบังมิด...จนฉันไม่เห็นหน้าคนถือ

"ขอโทษ ฉันไม่ได้ปกป้องใคร ฉันปกป้องเธอ" ฉันแอบยิ้มกับดอกกุหลาบสีแดงสด ก่อนจะรับมันทั้งช่อมาถือไว้ เพราะคนที่ยื่นให้เขากำลังขับรถมือเดียว

"ขอบคุณสำหรับดอกไม้ค่ะ ที่บอกป้องป้องเจแปนเมื่อกี้ คือยังไงคะ?" เขาหันมามองฉันแวบนึง แล้วขับรถต่อ ลูกดูสิ..พ่อหูแดงด้วย

"เอาแต้มความดีมาแลก แล้วจะบอก" ฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน แต้มความดีอีกแล้ว!! ถ้าลูกเกิดมานิสัยเหมือนพ่อเขา ฉันคงลมจับวันละหลายสิบรอบ