Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 114

ทุกอย่างหยุดชะงัก มือที่ง้างขึ้น..ก็ง้างอยู่แบบนั้น มีแค่สายตากัปตันที่ค่อยๆมองต่ำลงที่ท้อง

"มองอะไร?! ถ้าตีลูกเจแปน ได้เห็นดีกันแน่!"

"......"

"ถ้ากัปตันใช้แต่อารมณ์ ลูกไม่รักนะคะ!"

"......" พอได้ยินคำนั้น กัปตันก็มองหน้าฉันทันที เขาเหมือนคนไม่มีสติ..ไม่มีอะไรเลย สีหน้าแววตาดูร่องลอยและว่างเปล่า ก่อนที่เขาจะค่อยๆทิ้งตัวลงข้างๆฉัน..และนอนเอามือก่ายหน้าผากบ่นพึมพัม

"ยะ..ยังไงดีวะ ฉันตกใจจนวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว กลับมาไอ้ไม้..มึงกำลังจะมีลูก!" พูดไปเอามือสองข้างลูบหน้าลูบตาไป และตาที่เปิดมองเพดาน..มันเบิกกว้างกระพริบถี่ๆ..จนฉันได้เห็นน้ำใสๆไหลออกมา

"อะไรวะ..สติกู กลับมา กลับมา!" พอฉันเห็นแบบนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นถาม เพราะคนข้างๆเขาช็อคและสติขาดผึ่งไปแล้ว

"ไหวไหมคะ...อย่าเพิ่งบ้านะคะกัปตัน" มือที่กำลังยีผมหยุดชะงัก ก่อนที่กัปตันจะเพ่งมองฉัน..แล้วดีดตัวลุกขึ้นมา

เขาดึงฉันเข้าไปกอดแน่น..และลูบหลังช้าๆ

"ฉันจะบ้าแล้วเจแปน หรือฉันต้องท่องนะโมสามจบวะ ตอนพ่อฉันรู้ว่าแม่ท้อง พ่อฉันทำยังต่อวะ เจแปน...ฉันดีใจมาก "

"เรื่องทำยังไงต่อ กัปตันต้องไปถามพ่อกัปตันนะคะ"

ฉันตอบกวนๆและสวมกอดเขากลับ กอดร่างใหญ่อุ่นๆ..และกดหน้าลงที่ไหล่กว้างนั่น จนได้ยินเขาสูดหายใจเข้าลึกๆรวบรวมสติ

"ถ้าสติกลับมาแล้ว ฟังนะคะ..ต่อไปนี้ไม่ตีลูกนะ" เขาถอนกอดจากฉันทันที ก่อนที่จะส่งมือลงไปลูบท้องฉันแทน

"ใครจะตีไอ้ตัวเล็กลง แต่ถ้าฉันพลั้งมือตีเมื่อกี้..ลูกต้องโกรธเธอด้วย เพราะฉันไม่ได้สิงอยู่ในมดลูกเธอ ถึงจะรู้ว่าเธอท้องไม่ท้อง"

โอ้โห..ผีเข้าผีออกจริงๆ

"ไอ้ไม้วิญญานที่หายไป มันกลับมาแล้วเหรอคะ?"

"เธอว่าไงนะ?!-_-" เมื่อคนตรงหน้าองค์ลงถามทวนเสียงเข้ม ฉันก็รีบชี้หน้าเขาทันที..จนคนถูกชี้มองปลายนิ้วฉันตกใจ

"O_o"

"หยุด! ถ้าด่าเจแปนอีกล่ะก็...เจแปนจะหาพ่อให้ลูกใหม่"

"เฮ้ย! ได้ไงวะ!! ฉันตามยิงนะบอกเลย..กว่าจะทำได้เสียเหงื่อเสียน้ำไม่ใช่น้อยๆ "

"ฉะนั้นก็หยุด! อย่าขึ้นเสียง และอย่าตะคอกเจแปน ลูกอยู่ในท้อง..เขายังตัวเล็ก เขาได้ยินเขาตกใจค่ะ!" กัปตันอ้าปากค้างและกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะมองท้องฉันอีก..แล้วถอนหายใจ

"เฮ้อ..โอเค ได้ไม่ตะคอกก็ได้วะ" รับปากเรียบร้อยก็รีบขยับตัวลงไปหนุนตักฉัน จากนั้นคุณกัปตัน...เขาก็เก้ๆกังๆเอาหูไปแนบท้อง

และ..เผยยิ้มออกมา

"นะ..นี่ฉันมีลูกจริงๆเหรอ? ให้ตายสิวะ! ทำไมมันแฮปปี้แบบนี้วะ เธอว่าฉันบอกใครก่อนดี ?"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ฉันตอบผ่านๆ จะบอกใครก็บอกไปสิ จะถามฉันทำไม

"เธอช่วยคิดหน่อยสิ เอาแบบให้ช็อคไปเลย ฉันอยากเห็นคนช็อค" ฉันเบือนหน้าหนีเบื่อความโรคจิตเขา จนอยู่ๆรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา เพราะเมื่อกี้คนบนตัก..เขาก็ช็อคซีนีม่าซึ่งมันทั้งฮาทั้งน่าสงสาร

"งั้นบอกพี่ใบไม้สิคะ ช็อคแน่นอน" เท่านั้นแหละ!กัปตันก็ดีดนิ้วเปาะ! ก่อนเขาจะลุกขึ้น..หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเลื่อนหน้าต่างไลน์ไปหยุดที่ชื่อพี่ใบไม้ และ..หัวเราะหึหึออกมา

นิ้วยาวๆจิ้มรูปโทรศัพท์กดโทรหา ไม่พอนะ..เปิดลำโพงด้วย

"หึหึ เธอดูนะ ว่าพี่ฉันจะช็อคแค่ไหน...ฮาวะ" ฉันพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร เพราะฉันก็รอฮาเหมือนกัน... จนเราฟังเสียงรอสายสักพัก พี่ใบไม้ก็กดรับปกติ

(อะไร)

"ผมมีอะไรจะบอก" โอ้มายกอดดดด ไม่นะเจแปน อย่าหัวเราะ!! เดี๋ยวแผนแตก..ดูหน้าเขาสิมั่นอกมั่นใจมาก

(อะไร เป็นเอดส์เหรอ?) ฉันเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะจนมีบ้างที่เล็ดลอดออกมา ก่อนคนนอนหนุนตักเขาจะมองหน้า และขมวดคิ้วส่งสายตาจริงจัง

"ไอ้ไคล์สิเป็นเอดส์ เจ๊ตั้งใจฟังนะ และทำใจดีๆ"

(อะไร?) พี่ใบไม้ถามเสียงห้วน บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด

"เจ๊กำลังจะมีหลาน"

"กลับมาอยู่ด้วยกันนะ"

"แต้มความดียังไม่ครบนะคะ แถมกัปตันยังจะตีลูกอีก เมื่อคืนน่าจะหักสักแต้มเป็นการลงโทษ"

เขาขมวดคิ้วใส่ฉันทันที

"จะหักอะไรอีก? เธอใจร้ายเกินไปแล้วนะ..ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีมือเธอ ไม่รู้แหละ..ถ้าเธอไม่มาอยู่กับฉัน ฉันจะตัดแขนเธอไว้"

"ขู่เหรอคะ? " ฉันทวนถามอย่างไม่เกรงกลัว

"ไม่แน่อาจจะทำจริง ฉันอยากให้อยู่ด้วยกันนะเจแปน ฉันสัญญา ฉันจะใจเย็น ไม่ดุไม่ด่าไม่ว่าอะไรเธอ ถึงเธอจะซื่อบื้อและเงอะงะฉันก็จะทน"

ไอ้คนไว้ใจไม่ได้!! ไม่ทันขาดคำจริงๆ พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เงียบ ไม่อยากคุยไม่อยากตกลงอะไรกับเขา ดูซิ..ว่าจะอดทนได้รึป่าว กับเรื่องแค่นี้

ประมาณสิบนาทีที่ฉันเงียบปล่อยให้เขาดมมือ จนกัปตันหนุ่มผู้ชอบข่มขู่..เขาหันมายื่นข้อเสนอให้ฉัน

"อยากได้อะไรไหม? อยากให้ฉันทำอะไรว่ามาเลย ร่างสัญญาก็ได้ แต่ถ้าฉันทำได้และยอมเธอทุกอย่าง เธอต้องมาอยู่กับฉัน ห่างกันแบบนี้ฉันจะดูแลเธอกับลูกยังไง"

ฉันเหลือบมองเขาแวบนึง ก่อนจะพลิกตัวตะแคง..หันไปนอนจ้องเขา

"อยากขึ้น First Class ขอขึ้นก่อนพักงานได้ไหมคะ?" กัปตันบีบมือที่จับแน่น และมองหน้าฉันตกใจ

"แต่เธอควรจะหยุดบินนะเจแปน อากาศบนเครื่องมันน้อย ไหนเธอต้องลากกระเป๋าเดินไปเดินมาอีก มันเสี่ยง!"

ฉันถอนหายใจ ก็มันเป็นความฝันที่ฉันพยายามมาตลอด ฉันอ่านหนังสือเรียนภาษาเพิ่มและฝึกบุคลิก ฝึกทุกอย่างและสมัครตั้งหกเจ็ดรอบ พอได้เป็นแอร์..ฉันก็อยากบริการชั้น First class บ้าง...เพราะมันเป็นจุดสูงสุดของความฝันฉัน

และถ้าฉันพักงานมีลูก ฉันไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะได้กลับไปเป็นแอร์อีกรึป่าว หลายคนลาออกไปเลย หลายคนทำงานภาคพื้น แลกไฟลท์เช้าแทนไฟลท์ดึก..งานหยุดชะงักไว้แค่นั้น เพราะไม่มีใครอยากห่างลูกนานๆ

"กัปตันคะอีกแค่เดือนเดียว..ได้ไหมคะ? ตอนนี้ขึ้นBCแล้ว..ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ เจแปนจะระวังและค่อยๆเดิน แอร์บางคนกว่าจะรู้ว่าท้องปาไปสามเดือน เขาก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย..แถมบินEconomy ด้วย"

กัปตันปล่อยมือฉันแล้วลุกขึ้นนั่งทันที เขาชันเข่าขึ้นกอด และมองท้องฉันสลับกับโทรศัพท์ที่วางบนเตียง

"ก็เธอเป็นแบบนี้..ฉันจะหยุดดุหยุดขู่เธอได้ยังไง ขอร้องเจแปน..ช่วยอยู่เฉยๆและเกาะฉันกินเถอะ เพราะถ้าเธอดื้อแล้วลูกฉันเป็นอะไร ฉันฆ่าเธอแน่"