Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 115

"เจแปนท้องด้วยเหรอO_o?!" พอฉันวางสายอิไม้ ไคล์ที่เมื่อกี้เอาหูแนบฟัง..ก็รีบทวนถาม

"อืม ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่"

"แล้วลูกเราล่ะ? บอกเลยไหม?^^" ที่ดี๊ด๊าพูดแบบนี้ ฉันรู้ว่าเขาจะตีเนียนขอรับผิดชอบฉัน

"ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอก รอดูความประพฤติใครบางคนก่อน-_-"

ไคล์ทำหน้ามุ่ยงอนๆแต่ก็ยังสวมกอดฉัน ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าใต้สาปเสื้อ..แล้วลูบเบาๆตรงเนินอก โชคดีที่ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บนรถ เราอยู่บนห้องกันสองและไคล์กำลังจะถอดเสื้อฉัน

"ป้า...ผมอยากกินนม"

"อะไรนะ!?-_-"

"ขอกินนมหน่อย" อะไรของไคล์วะ!! ฉันจับมือที่กำลังป้วนเปี้ยนตามบราเซียแล้วหันไปขมวดคิ้วใส่เขา คือตั้งแต่บนรถแล้วนะ..ที่เขาพยายามยุ่งกับนมฉัน จะอยากอะไรกันนักกันหนา กูเพิ่งอ้วกมา..สงสารกูบ้าง

"ค่อยกิน ฉันยังไม่อาบน้ำเพิ่งอ้วกตัวเหนียว-_-"

"ค่อยกินไม่ได้ ผมอยากกินตอนนี้..แปปเดียวเอง" ถูกขัดใจหน่อยจากที่อ้อนๆ..ก็พูดเสียงหงุดหงิดใส่กู แถมมือก็ยังพยายามอยู่ ไคล์ถอดเสื้อนอกฉัน และปลดตะขอบราจากด้านหลัง

ฉันจึงจำใจนอนลงให้เขาจัดการ จนมือใหญ่เลิกเสื้อฉันขึ้นอีกครั้ง..แล้วประกบริมฝีปากดูดจ๊วบตรงยอดถัน ที่กำลังแข็งเป็นไต

หน้าขาวๆจมูกโด่งๆขยับซุกไซร้ ก่อนที่ไคล์จะเงยหน้าขึ้นมา

"ทำไมนมป้าหอมแบบนี้ เปลี่ยนครีมอาบน้ำรึป่าว?" ฉันส่ายหน้าเบาๆ จนเขาจับฉันนอนตะแคงแล้วซุกหน้าเข้ากลางเต้า

บ้าเอ้ย! อะไรนักหนา...สูดและดม ฟอดใหญ่มาก!! อีกนิดเดียวนมฉันจะติดจมูกเขาไปแล้วนะ!!!

"ไคล์อย่าเวอร์ -_-"

"ผมไม่ไหวป้า อย่าขยับสิ!" เวร หงุดหงิดใส่กู?!!

ฉันถอนหายใจนอนมองเขา ที่ไซร้ ที่ซุก ที่ดูด คือกูไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนะ งงหนักมาก!! เพราะตอนนี้นอนให้เขาเล่นนมมาเป็นชั่วโมงแล้ว จะลุกไปไหนคือมึงต้องรีบกลับมานอนต่อ ไม่งั้นไม่ยอม

จนค่ำฉันอาบน้ำเตรียมนอน..คิดว่ากลิ่นนมที่ไคล์ติดมันจะหาย..และเขากลับมาปกติ แต่ไม่มึง! เขาเอาหน้าซุกนมกูจนหลับ เขาบอกถ้าไม่ได้ดูด..ก็ขอแค่ได้ดม

ดม?! ดมกลิ่นอะไรวะ!!?!

ตื่นเช้ากว่าจะได้ไปทำงานฉันนอนให้เขาเล่นนมชั่วโมงกว่า และมันไม่พอ!!เขายังมายืนขวางทางดักปลุกปล้ำถอดเสื้อฉันอีก

"ไคล์..ฉันจะไปทำงาน!!"

"แล้วผมจะอยู่ยังไง-_-"

"ทำไมต้องเอาแต่่ใจ เป็นอะไร? ไม่ผ่านโปรฉันไม่ให้เป็นพ่อนะ-_-"

"มันอยากดม เป็นอะไรไม่รู้...นมหอมมาก มันหอมติดจมูก มันอธิบายไม่ถูก ป้าอยู่กับผมก่อนนะ"

"ฉันต้องเคลียร์งาน บ่ายๆไปรับฉันหาหมอด้วยนะ-_-" ฉันดันไคล์ออกแล้วแต่งตัวใหม่ รีบติดกระดุมและหยิบเสื้อสูทคลุมไหล่ทันทีเมื่อเขาเผลอ

จนไคล์นิ่งไปสักพัก..แล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว

เขากลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนบาง ..และไม่รีรอรีบพุ่งเข้าหาฉัน ปลดกระดุมเสื้ออีกรอบ และยัดมันใส่ร่องนม!!!!

"อะไร?! บ้าไปแล้ว"

"ให้มันซับกลิ่นสักพักนะ..." โอ้โห..อีกนิดเดียวกูจะพาไปพบจิตแพทย์แล้วนะ ฉันยืนหงุดหงิดไคล์ที่มีท่าทางแปลกๆไม่นาน และไม่ทันได้ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากร่องนมด้วยซ้ำ โทรศัพท์ในกระเป๋าถือมันก็สั่นขึ้นมาก่อน

ทันทีที่พวกหล่อนเห็นฉันก็รีบลุกขึ้น...ยืนเอามือกอดอกทำหน้าเย้ยหยัน มองฉันด้วยหางตา

แม่ง ฉันเกลียดปากมัน..ที่เบะลงเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว และฉันเกลียดสายตาอีกวางที่มองฉันหัวจรดเท้า ทั้งที่ฉันอยู่คนละชั้นกับมัน

จนพี่เจเลขาเห็นท่าไม่ดี รีบเดินมายืนข้างฉัน

"เสนอหน้ามาถึงนี่...อดอยากทั้งเงิน อดอยากทั้งผู้ชายสินะ?" พอฉันถามเรียบๆ..อีกวางก็เดินหลบรษาออกมาทันที ก่อนที่มันจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ

"ไม่รู้เพื่อนซี้ใคร จะได้อดอยากเพราะตกงาน พรุ่งนี้สายการบินนัดสอบฉัน เอ...ฉันจะบอกว่าไงดี เจแปนกลั่นแกล้งฉันเพราะเรื่องส่วนตัว จนทำให้ผู้โดยสารเดือดร้อนดีมั้ย^^"

ฉันกำมือแน่น จ้องหน้าอีกวางที่มันยืนมั่นหน้า มันไม่เกรงกลัวฉันและพนักงานคนอื่นๆเลย ทั้งที่ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ และจะสั่งใครตบหรือกระชากหัวมันออกไปเมื่อไหร่ก็ได้

"ที่มาถึงนี่ และเอาตำแหน่งเจแปนมาขู่? เพราะโกรธและแค้นที่ฉันไล่พี่สาวแกออกสินะ ทำไมล่ะ..แกต้องการอะไร จะให้ฉันเซ็นจ่ายเงินชดเชย เพราะกำลังอดอยากปากแห้งเหรอ?-_-"

รษาเบะปากยื่นเท้าออกมาหนึ่งข้าง ก่อนจะไล่สายตาลงไปพร้อมนิ้วชี้..ที่กำลังชี้ที่ปลายเท้าตัวเอง

"มันมากกว่านั้น กราบตีนฉันสิ"

"เฮ้ย! รษาเกินไปแล้วนะ...เธอไม่มีความรับผิดชอบเอง เธอด่าบริษัทด่าหัวหน้า! มันก็สมควรที่เธอต้องโดนไล่ออก" พี่เจรีบยืนบังฉัน จนฉันหัวเราะลั่นขึ้นมา บ้าเอ้ย ฉันไม่เคยหัวเราะสมเพชใครเลยว่ะ

นี่ครั้งแรก...

"ฮ่าๆ ให้ฉันกราบเพื่อเจแปนเหรอ ดูปากนะ 'อีโง่'!! ไม่น่าถึงได้กระจอกงอกง่อยแบบนี้ อีกไม่นานเจแปนก็ลาออกแต่งงาน เป็นสะใภ้บริษัทนี้...แต่ถ้าน้องสะใภ้ฉันอยากทำงานต่อก็ไม่ยาก ฉันโทรกริ๊งเดียว..ซื้อหุ้นขึ้นบอร์ดบริหาร ฉันก็จัดการได้ล่ะ..."

รษากัดฟันกรอดมองหน้าฉันและพนักงานคนอื่นที่เริ่มมอง

"แกเขียนสาเหตุที่ไล่ฉันออกดิสเครดิตฉัน จนไม่มีบริษัทไหนรับฉันทำงาน ทั้งที่ที่ผ่านมาฉันทุ่มเททำงานกับบริษัทนี้ และรักบริษัทนี้เหมือนกัน! ไม่งั้นคุณบอสไม่เลื่อนตำแหน่งให้ฉันหรอก ที่ฉันอภิปรายผลสรุปไม่ได้ เพราะฉันไม่ชินกับความเยอะของแก!! ไม่ชินกับระบบชนชั้นที่แกตั้งขึ้นมา กูเจ้านาย..มึงขี้ข้า มึงมีหน้าที่ทำงานรับใช้ ไม่เหมือนคุณบอสพ่อแก..ที่คิดว่าลูกน้องเหมือนคนครอบครัว แกมันบริหารงานห่วย ฉีกหน้าลูกน้องเป็นว่าเล่น เป็นเจ้านายที่ไม่มีหัวใจ!! ในบริษัทไม่มีใครรักแกหรอก ใครๆก็ตอแหลใส่แกทั้งนั้น !!!"