Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 122

(อะไรนะคะกัปตัน พูดขำๆหรือพูดจริง?!)

"พูดจริง เจแปนมีปัญหากับกวาง เพราะกวางจะแย่งไอ้ไคล์จากพี่สาวผม ซึ่งมันมีเรื่องราวมาจากความแค้นที่พี่ผมไล่พี่สาวกวางออกจากงานนั่นแหละ..."

และผมก็เล่าทุกอย่างให้เจ๊นาเดียร์ฟังลวกๆ เล่าแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่มีใส่สีหรือเติมไข่แต่อย่างใด แถมบอกเธอไปด้วย..ว่าเจแปนท้อง ผมไม่อยากให้แฟนผมเครียด

(โอ้ย มันร่านเงียบค่ะอีกวาง เรื่องตบเนี่ย..กัปตันไม่ต้องจ้างนาเดียร์หรอกค่ะ เดี๋ยวจัดให้ฟรีๆ คนบ้าอะไรโดนขนาดนี้ยังกวนตีนไม่เลิก มันโรคจิตแน่ๆเลยค่ะ)

"เก็บเงียบก่อนนะ ถ้าเจแปนรู้เรื่องนี้...ผมกลัวว่ายัยนั่นจะเครียด..จนส่งผลถึงเด็ก"

(ค่ะ เอ้อกัปตันคะ...ได้ข่าวมาว่าหลังไฟล์ทสิงคโปร์ที่กัปตันพูดถึง เจแปนได้ขึ้น BC เลยนิคะ หรือว่า..กวางมันจะเคืองเรื่องนั้น?)

เออว่ะ! ผมหูตาสว่างขึ้นมาทันที ผมว่า..มันอาจจะมีส่วนก็ได้ที่กวางจะหมั่นไส้เจแปนอีก..เพราะตัวเองโดนสอบอยู่คนเดียว ส่วนเจแปนได้อัพขึ้น BC ซะงั้น ซึ่งพอนึกๆคำที่กวางพูดที่สนามบิน เธอดูเป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆ และอยากเอาชนะคนอื่นชิบหาย!

"ผมต้องจัดการยัยนั่นขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะ กวางได้บอกรายละเอียดไว้ในไลน์กลุ่มไหม ว่าสายการบินเรียกพบเมื่อไหร่?"

(แปปนะคะ เอ่อ..วันมะรืนบ่ายโมงค่ะ)

"ขอบใจเจ๊นาเดียร์ เรื่องตบผมพูดจริงนะ...แต่เรื่องแผนตบเนียนๆผมขอคิดก่อน เราต้องรอบครอบทำแบบไม่มีหลักฐาน จัดให้ยัยนั่นบินไม่ได้สักครึ่งปี-_-"

(ได้ค่ะ โหดนะคะเนี่ย..แฟนน้องญี่ปุ่น อิอิ)

"ผมแค่รำคาญ ยัยนั่นระรานทั้งพี่สาวผมทั้งแฟนผม"

(อย่าให้มันรอดนะคะกัปตัน สงสารน้องญี่ปุ่น)

พอผมวางสายจากเจ๊นาเดียร์ปุ๊บ..ผมก็กุมขมับนวดแม่งที่ตรงระเบียง ผมเดินไปเดินมาคิดหาทางออก..แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก จนแจ้งเตือนโทรศัพท์ในมือ..มันดังขึ้นอีกครั้ง

และชื่อคนที่ทักมามันทำให้ผมเบิกตากว้าง..

ตึ้ง~ LINE~ KWANG !!

KWANG : รับสายจากสายการบินรึยังจ๊ะ? เสียใจด้วยนะ..ที่ขึ้นBCไม่นาน แต่ต้องปีกหักตกลงมาEconomy ก็ทำคนอื่นไว้นี่เนอะ มันจะไม่หน้าหนาหน่อยเหรอที่จะได้ขึ้น BC ทันทีหลังเกิดเรื่อง

KWANG : Send Picture (รูปช่อดอกกุหลาบขาวที่ผมกับไอ้ไคล์ซื้อให้)

KWANG : แฟนเธอซื้อให้ด้วยแหละ อุ๊บ.. ดอกกุหลาบขาวมันหมายถึงอะไรนะ

ผู้หญิงกับความเจ้าคิดเจ้าแค้น..มันร้ายกาจว่ะ ผมกดอ่านและลบรูปจากกล่องแชทออกทันที ก่อนที่จะลบข้อความอื่นๆออกไปด้วย ผมไม่ตอบ..ไม่เชี้ยอะไรทั้งนั้น..เดี๋ยวมันจะเป็นหลักฐานหาเรื่องเจแปนอีก

ก้อก ก้อก ก้อก...ฟรืด~ เจแปนเคาะประตูกระจกสามที แล้วเลื่อนมันเปิดอย่างเบามือ ก่อนที่ผมจะเห็นเธอยืนแกะส้ม..แล้วกำลังยื่นมันให้ผม

"ออกไปทำอะไรคะ กินส้มไหม?"

"เธอกินเถอะ เป็นไงบ้างดีขึ้นรึยัง?" เจแปนพยักหน้าเบาๆ แล้วมองมาที่มือผม..ที่ตอนนี้กำลังถือโทรศัพท์เธออยู่

"เอาโทรศัพท์เจแปนไปทำอะไรคะ?"

"ยืมโทรหาเพื่อน โทรศัพท์ฉันโดนตัด" ไม่รู้ว่ามันฟังขึ้นรึป่าว เพราะเจแปนเธอขมวดคิ้วทันที..แถมแบมือขอโทรศัพท์คืนอีก

ก็ผมคิดอะไรไม่ออกนี่หว่า..ไอ้กระจกนี้ผมมองจากด้านนอกไม่ค่อยชัด ไม่รู้ว่าเธอมาตอนไหน

"อย่างกัปตันต้นไม้ โทรศัพท์โดนตัดนี่ยังไงๆนะคะ^^.." ผมบ่ายเบี่ยงไม่สบตา รีบเดินเข้าไปในห้อง..แล้วจับมือเจแปนไปที่โซฟาทันที ก่อนที่จะเอามืออังหน้าผากเธอนิดๆเพื่อวัดไข้

"ช่างเถอะ..ตัวไม่ร้อนแล้วนี่หว่า เธอเป็นแบบนี้ไอ้ตัวเล็กจะป่วยด้วยไหม?-_-"

"ไม่หรอกค่ะ..นิดหน่อยเอง ข้าวต้มกัปตันอร่อยมากค่ะ คุณแม่สอนทำเหรอคะ?" เฮ้ย เธอกินข้าวต้มผมตอนไหนวะ? ผมมองไปที่ครัวแวบนึง..แล้วมองหน้าเจแปนตกใจ เพราะเธอกินแล้วจริงๆ!..ผมเห็นถ้วยวางอยู่ในซิ้งล้างจาน

แล้วไอ้ครัวกับระเบียง..มันก็ใกล้กันนิดเดียว อย่าบอกนะว่าเจแปนเธอนั่งกินข้าวต้มนานแล้ว แถมได้ยินที่ผมพูดกับเจ๊นาเดียร์ทุกอย่าง

แต่ทำไมเธอไม่เครียด ไม่ดูวิตกอะไรเลยวะ?!

"เอ่อ..เธอกินข้าวต้มแล้วเหรอ?-_-"

"ค่ะ ตอนที่กัปตันคุยโทรศัพท์กับพี่นาเดียร์เจแปนกินอยู่ และฟังอยู่^^"

ผมเงียบกริบ และถอนหายใจออกมา..จนคนตัวเล็กข้างๆสวมกอดผม..แล้วซุกหน้าลงที่แผงอก

"ไม่ต้องช่วยเจแปนขนาดนั้นก็ได้ ช่างมันเถอะค่ะ..แล้วแต่บุญแต่กรรม กัปตันให้พี่นาเดียร์ไปตบกวางแบบนั้น ถ้าพี่นาเดียร์ซวยขึ้นมาทำไง?^^"

"เอาน่าฉันมีแผนสำรอง..ฉันฉลาดพอที่จะช่วยเธอเจแปน" เจแปนยิ้ม..แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาเปิดไลน์อ่าน ก่อนที่เธอจะหันมาให้ผมดูทันที..เมื่อเจอกล่องแชทกวางที่ผมเปิดค้างไว้!!

"แผนอะไรคะ?..แล้วนี่อะไร?กัปตันลบข้อความอะไรในโทรศัพท์เจแปนรึป่าว ทำไมช่องแชทกวางขึ้น..แต่มันไม่มีข้อความ-_-"

"อืม พ่อบอกจะเลิกซื้อต้นกล้วยไม้แล้ว จะซื้อหุ้นให้หลานแทน นั่นทิชามาพอดี-_-..."

ผมหันไปมองตามมือเจ๊ใบทันที ก็เห็นพี่ทิชา..เธอเดินยิ้มหวานเข้ามา พี่ทิชาโคตรน่ารัก!!..โลกสดใสชิบหาย ไม่รู้พี่แกกินอะไรเข้าไปถึงได้ดีดตลอดเวลา ครั้งนึงผมเคยแอบส่องๆพี่ทิชานะ แต่ผมโดนแม่ห้ามไว้!! แม่บอกว่าอย่าริอาจไปหลงชอบ ถ้าไม่อยากโดนพ่อพี่ทิชายิงตาย-_-

"สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าที่น่ารัก...สนใจซื้อหุ้นสายการบิน?ซื้อไว้ทำอะไรเอ่ย เกร็งกำไรระยะสั้นๆ หรือปันผล?^^"

พี่ทิชาถาม..พร้อมกับวางไอแพดและเอกสารลงบนโต๊ะ

"แกคิดว่าแบบไหนเหมาะสุดทิชา แนะนำมาเถอะ..ขอให้ฉันได้มีสิทธิมีเสียงในที่ประชุม และได้กำไรไม่ขาดทุน-_-"

"เอ๊ะ..? ทำไม? เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหากับสายการบินหรือยังไง..ถึงอยากมีสิทธิมีเสียงในที่ประชุม? หุ้นสายการบินนี้ไม่ใช่ถูกๆนะแกฉันอยากให้แกคิดดีๆ ถ้าแค่อยากมีสิทธิมีเสียง..ตอนนี้อย่าเพิ่งเสี่ยงซื้อ เพราะแกจะขาดทุนได้"

"ทำไมครับพี่ทิชา?" ไอ้ไคล์รีบถามสงสัย

"ก็ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี หุ้นสายการบินกำลังตกฮวบ ถ้าแกซื้อไว้เกร็งกำไรและขายทิ้งก็พอได้ แต่ถ้าซื้อหวังปันผล..ฉันยังไม่แนะนำ^^"

"แต่ฉันมีเรื่องจำเป็นต้องเข้าไปที่ประชุม...คือแฟนต้นไม้ที่เป็นแอร์ชื่อเจแปนน่ะ..แกจำได้ไหม? ที่เราเจอที่โรงพยาบาล นางกำลังโดนแกล้ง..แล้วสาเหตุมันก็มาจากฉันนี่แหละที่ทำน้องเขาซวย-_-"

พี่ทิชาขมวดคิ้ว และเกาหัวงงๆ

"อะไรนะ..แค่เนี้ย? ทำไมแกไม่บอกตั้งแต่แรก พี่ไทม์กับพี่เวียร์มีหุ้นสายการบินนี้เยอะแยะ อาจจะไม่ถึงกับขึ้นบอร์ดบริหาร..แต่มีมากใช้ได้ ทำไมแกไม่ปรึกษาพี่ปลายฟ้าล่ะ..เพื่อนพี่ปลายฟ้าไฮโซทั้งนั้น เขาซื้อหุ้นกันเป็นว่าเล่น แกจะมาเสียเงินซื้อหุ้นเองทำไม?"

เชี่ย!!! ผมไอ้ไคล์และเจ๊ใบอ้าปากค้าง..เพราะตอนนี้พี่ทิชาเปิดหุ้นของสายการบินให้ดู มันติดลบแดงเถือก..และประวัติผลกำไรลดลงเรื่อยๆ จนตอนนี้แม่งไม่มีเลย

"ดูสิ ไม่รู้จะดีดขึ้นมาอีกไหม...พี่ไทม์กับพี่เวียร์ยังจะขายทิ้งเลย ใบไม้..เอางี้ถ้าแกร้อนใจ ฉันจะพาไปเจอพี่เวียร์กับพี่ไทม์ ไปคุยกับพี่ๆเขา..แกต้องการอะไรบอกๆไปเถอะ ก่อนที่พี่เขาจะขายหุ้นพวกนี้ทิ้ง^^"

เจ๊ใบอ้ำอึ้ง แล้วหันไปมองไอ้ไคล์แวบนึง

"คือทิชา..ฉันฝากเจ๊ปลายฟ้าคุยได้ไหม?-_-" เท่านั้นแหละ ทุกคนหันมองเจ๊ใบเป็นตาเดียว จนพี่ทิชาต้องรีบถามเหตุผล

"ทำไม?..เป็นอะไรของแก?"

"เขินว่ะ.."

"ป้า!-_-"