Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 132

ฉันนั่งลงอีกครั้ง..อ่านไลน์ตัวเองที่ล็อคอินในคอมสามสี่รอบ เจ๊ปลายฟ้าคบกับพี่หมอนาวามาตั้งนาน...ทำไมเจ๊แกเพิ่งท้อง? ดูฉันสิเดือนเดียว..ท้องเลย หรือเจ๊ปลายฟ้าเพิ่งปล่อย

หรือๆ..พี่หมอนาวาไม่มีน้ำยา?

ช่างเถอะ...พ่อฉันได้เลี้ยงหลานสมใจจริงๆ แต่คงได้เลี้ยงแค่ลูกอิไม้ เพราะลูกเจ๊ปลายฟ้าอาบีมกับบ้านพี่หมอนาวาช่วยเลี้ยงอยู่แล้ว และโบอิ้งฉันคงไปฝากไว้กับปู่กับย่าเขา เพราะบ้านนั้นยังไงๆโบอิ้งก็เป็นหลานคนแรกและหลานคนเดียว เขามีเวลาเลี้ยงและเห่อหนักแน่

ฉันนั่งหมุนเก้าอี้ไปมาและเปิดไฟล์ทเรด้าดู ก็เห็นเครื่องไปลอนดอน take off แล้ว รอบนี้ไคล์ไปลอนดอนสามวันเลย ไปกันหมดแม้กระทั่งก้านแก้ว และเจแปน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

ฉันละสายตาจากจอคอมมองไปที่ประตูห้องทำงาน แต่ไม่ทันได้ขานอนุญาต ก็เห็นทิชากอดแมคบุ๊คเปิดประตูเข้ามา..ยิ้มหวานๆให้ฉัน

"แฮร่...ใบไม้ ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนแก^-^"

"-_-" หน้าฉัน

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ก็แฟนแกบอกมา..ว่าทุกคนบินหมดไม่มีใครอยู่กับแกเลย ไคล์เขาเป็นห่วงเจ้าโบอิ้งน่ะ เขาเลยฝากฉันดูแลแกกับหลาน^^" ดูแลฉันกับโบอิ้ง?! คุณพระ..ไม่ใช่ฉันเหรอวะที่ต้องดูแลมัน?

"แกนี่ว่างเหมือนคนไม่มีแฟนเลยนะ -_-"

"ก็นะ..แกไม่มีแฟนเป็นหมอแกไม่รู้หรอก..ว่าเวลาแฟนเข้าเวรมันเปลี่ยวขนาดไหน ^^ "

"เหอะ แกไม่มีแฟนเป็นนักบินแกก็ไม่รู้หรอก ว่าเวลาแฟนไปบินสองสามวันมันเซ็งแค่ไหน-_-" ทิชาหันขวับมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะลั่น..

"ฮ่าๆ เนอะๆ..แกยังมีโบอิ้งในท้อง ฉันนี่สิอยากท้องบ้างจัง อยากรู้มากๆว่าตอนตัวเองเป็นแม่คน..มันจะเป็นยังไง^^"

ฉันวางปากกาลงบนโต๊ะแล้วเอามือท้าวคางมองทิชา ..ที่ตอนนี้นางกำลังทำหน้าเพ้อฝัน นี่มันคิดเรื่องลูกแล้วเหรอวะ?! มันมีอะไรอัพเดทรึป่าว?! ตายๆหยุดเผือกไม่ได้เลยกู โบอิ้งอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะลูก!

"อยากมีลูกแบบนี้ แกมีอะไรกับหมอธันวาแล้วใช่ไหม?-_-" ฉันถามตรงๆไม่อ้อมค้อม จนทิชาเอามือปิดแก้มสองข้างพยักหน้ารัว

"อืมๆ" เท่านั้นแหละฉันนี่เบิกตากว้าง...อ้าปากค้างเลย! ถ้าพ่อทิชารู้ไม่หมอธันวาก็ทิชาอ่ะ..คอขาด

"จริง?..ยังไง..เด็ดป่ะ?"

"บ้า!!ถามอะไรของแก ก็ไม่รู้สิ...กว่าจะได้คือแบบ แบบ..มันไม่เคยกันทั้งคู่...ทำไม่ค่อยถูก" เฮ้ย..หมอธันวาไม่เคยจริงอ่ะ? คู่หมั้นเก่านังบะหมี่อะไรนั่น..เขาไม่แตะเนื้อต้องตัวเลยเหรอ?

"เสร็จนอกเสร็จใน-_-?"

"บ้า! แกถามตรงไปป่ะ นะ... ในสิ -///-" มือที่ท้าวคางอ่อนแรงจนฉันแทบฟุบลงโต๊ะ ทิชาเอ้ย...ด่ายังไงดีกู ไม่กล้าด่าจริงๆ..กลัวเข้าตัวเอง

"เอาเถอะๆหอยใครหอยมัน รับผิดชอบกันเอง.. เออแกฉันมีไรจะถามแกหน่อย บัตรทองที่พี่ไทม์ให้มันใช้ทำอะไรได้บ้างวะ" ทิชาทำนึกคิดแล้วหยิบบัตรของตัวเองในกระเป๋าออกมา

"แบบนี้ป่ะ?"

"อืม-_-"

"แกได้ด้วยเหรอ? บัตรมันมีอายุ 3 ปีนะ พักโรงแรมเครืออนันธาราฟรี ทำสปานวด ฟรี ฟรี ~ฟรีทุกอย่าง พี่ไทม์ให้แกเหรอ? น้อยคนนะจะได้ ถ้าไม่ใช่ตระกูลอนันธารา คนคนนั้นก็คือคนพิเศษของอนันธารา^^"

เออ..กูเป็นเมียคนที่สองของพี่ไทม์เองล่ะ -_-

"เออคนพิเศษ แต่จะว่าไปไม่อยากจะเชื่อว่ะ...ว่าพ่อฉันจะเป็นเพื่อนสนิทแม่แก สมัยนั้นเขาฮิตเหรอวะ...ที่ผู้ชายจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิง-_-" ทิชายกแมคบุ๊คบนตักไปวางบนโต๊ะ แล้วหันมาหาฉันทั้งตัว

"ในเมื่อเหตุผลหลักของนายไม่ใช่เรื่องบริษัท ฉันก็จะคุยกับนายในฐานะพี่สาวเจแปนคนนึง เชน..นายคบกับไทเปอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมลืมเจแปนไม่ได้?-_-"

เชนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉันตาแดงก่ำ

"ใช่ ผมคบ กับไทเปผมรักนะ..แต่รักยังไงก็ไม่เหมือนรักเจแปน ผมเป็นห่วง..ผมสงสาร มันอธิบายความรู้สึกชัดเจนไม่ได้ ที่ผมเลือกไปไกลๆ ผมอยากลองห่าง..อยากลองไปทบทวน ไปในที่ที่ไม่มีเจแปนอยู่ ที่ไม่ใช่ห้องของเธอ น้องสาวเธอ บริษัทที่เธอกำลังจะมาเป็นสะใภ้"

ฉันมองซองสีขาวที่เชนวางบนโต๊ะสลับกับหน้าเขา ..ตอนนี้แววตาเชนดูเศร้าและเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ เขามีส่วนผิดที่นอกใจเจแปนมาตั้งแต่ต้น แต่ฉันก็สงสารเขาและเห็นใจเขา มันไม่เคยมีใครที่ไม่เคยทำผิดพลาด คนเราเกิดมากี่ปีๆเจอคนกี่คน มันก็ต้องมีสักช่วงล่ะ..ที่พลาดพลั้งไป

"ฉันเข้าใจนะเชน ที่ผ่านมานายเก่งมาก เก่งที่ช่วยรักษาและอยู่ข้างๆน้องไทเป และนายทำงานเก่งมาก..ฉันไม่อยากเสียนายไปจริงๆนะ"

"......"

"แต่ถ้านายตัดสินใจแล้ว..ฉันก็ขัดไม่ได้ ถ้าอยากกลับมาเมื่อไหร่ฉันต้อนรับนายเสมอ ว่าแต่..จะไปเรียนต่อเมื่อไหร่ล่ะ ที่ไหน?"

"ไปเดือนหน้า...ที่อเมริกาครับ"

"อืม น้องชายฉันก็เรียนที่อเมริกา มีอะไรให้ช่วยหรือขาดเหลืออะไร..บอกได้นะ" เชนพยักหน้าเบาๆ เขาเองก็ดูเสียดายงานที่นี่ แต่คงทำใจลำบากที่จะอยู่ต่อจริงๆ

"ขอบคุณครับ ผมเองก็ไม่รู้จะหาเจ้านายดีๆแบบนี้ได้ที่ไหน แต่ผมขอร้องคุณใบไม้ได้ไหมครับ..อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร ไทเปกำลังจะหายดี เจแปนกำลังจะมีชีวิตดีๆ ผมไม่อยากให้ใครหนักใจเพราะผม..."

เฮ้อ หนักใจสุด..คงจะเป็นเด็กน้อยที่ชื่อไทเปนั่นแหละ

"เจแปนไม่เท่าไหร่ แต่ไทเป..."

"นั่นคือสิ่งที่ผมห่วงสุด..."