Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 133

เมื่อฉันส่งผู้โดยสารลงจากเครื่องหมด ก็รีบหาเสื้อคลุมกันหนาวมาใส่ ลอนดอนหนาวมาก..ฉันไม่อยากป่วยออดๆแอดๆทั้งที่ตัวเองมีไอ้ตัวเล็กอยู่ในท้อง

จนตอนนี้ความหนาว..ทำให้ฉันต้องรีบเดินออกจากงวงช้าง โดยที่มีกัปตันต้นไม้เขาอาสาลากกระเป๋าให้ รองเท้าส้นสูงก็ไม่ได้ใส่..มีโอกาสฉันก็เปลี่ยนรองเท้าหาอะไรสบายๆใส่ทันที

เหนื่อยชะมัดบินไกลๆแบบนี้ เหนื่อยจนฉันคิดว่ากลับไปฉันจะพักงานแล้ว เพราะฉันเริ่มเมื่อยจริงๆ เวลาก้มยกถาดอาหาร เวลาเดินบนรองเท้าส้นสูงฉันกลัวตัวเองจะเกร็ง..จนไปกระทบลูกเข้า

"เจ๊ปลายฟ้าไปไหน? ไปกับแฟนแล้วใช่ไหม?-_-" เมื่อถึงตัวอาคาร..กัปตันก็หยุดเดิน และชะเง้อมองหาพี่สาว

"ค่ะ..บอกกับเจแปนบนเครื่อง ว่ามีเพื่อนมารับ ^^" เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าช่องตม. ก่อนเราจะผ่านศุลกากรผ่านทุกๆอย่าง ออกมาขึ้นรถบัสไปโรงแรม

สองสามวันที่ฉันอยู่ลอนดอน มีอะไรให้ฉันทำเยอะมาก นอกจากเที่ยว..ฉันได้ช่วยพี่หมอนาวาเขาจัดเซอร์ไพรส์ขอพี่ปลายฟ้าแต่งงาน ไหนจะช่วยเลือกแหวน เลือกชุด เลือกดอกไม้ คือ..ทำทุกหน้าที่ทำทุกอย่าง ไปจนถึงช่างภาพถ่ายพรีเวดดิ้ง!

คุ้มค่าจริงๆนะไฟลท์สุดท้ายก่อนพักงาน และโชคดีที่มีกัปตันไคล์มาด้วย ถ้าฉันอยู่กับกัปตันต้นไม้สองคน มีหวังเราได้ทะเลาะกันแน่ เพราะเขาเอาแต่ห่วงเรื่องปากเรื่องท้องฉัน กลัวฉันหิว..กลัวฉันอดอยาก เดินไปไหนก็เดินตาม เขาบอกกลัวฉันลื่นหิมะ

แต่เขาไม่ได้บอกพี่ปลายฟ้านะ...ว่าฉันท้อง เขากลัวหลุดไปถึงคุณย่า เพราะกัปตันเขากะจะเซอร์ไพรส์คุณย่าทีเดียววันแต่งงาน เขาบอกอยากเห็นคุณย่าช็อค !

ให้ตาย หลานดีๆที่ไหนคิดแบบนี้?!

"พี่ปลายฟ้าแต่งเมื่อไหร่คะ?...อิจฉาจัง หว๊านหวาน^^" พี่ปลายฟ้าถอดเวลส์คืนฉัน ก่อนจะหันมายิ้มให้จนตาหยี ง่ะ น่ารักชะมัด..คนอะไรเหมือนตุ๊กตาบลายธ์เดินได้

"ให้ผู้ใหญ่เขาดูฤกษ์ให้อยู่จ้ะ ขอบคุณนะ..สำหรับทริปลอนดอน ตั้งแต่บนเครื่องยันพรีเวดดิ้ง เจแปนถ่ายรูปสวยมาก จบอะไรมา?^^"

"ยินดีมากๆเลยค่ะ ..พอดีเจแปนจบนิเทศมาค่ะ ได้เรียนถ่ายภาพมาบ้าง พี่ปลายฟ้าไปหาแฟนที่ไหนมาคะ..หล่อมาก^^"

พี่ปลายฟ้าหัวเราะเขินๆ ขนาดหัวเราะยังน่ารัก ทำไมคนรอบข้างกัปตัน..ถึงได้น่ารักน่าหยิกแบบนี้นะ แล้วเขาล่ะ...ไปหลุดมาจากไหน?!

"อิอิ แฟนพี่..พี่กดสั่งในเน็ต^^"

"จริงเหรอคะ ฮ่าๆ น่ารักจังเลย^[]^"

ฉันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้คุยกับพี่ปลายฟ้า ผู้หญิงสดใสๆร่าเริงแบบนี้ เหมาะที่จะเป็นแฟนหมอจริงๆนะ อีกอย่างแฟนพี่ปลายฟ้าออกไปทางเงียบ และขรึม ไม่เจ้าอารมณ์แถมยังดูมีเหตุผลมากๆ

แตกต่างจากแฟนฉัน..ที่บางทีหัวร้อนจนฉันตั้งตัวไม่ทัน เพราะหลังจากกลับจากถ่ายพรีเวดดิ้งให้พี่ปลายฟ้า กัปตันเขาก็เหวี่ยงใส่ฉัน..เหมือนคนฮอร์โมนผิดปกติ

"เธอเดินทั้งวันเลยนะเจแปน เดินอยู่นั่นแหละ..อยู่ไทยไม่เคยเดินรึไง?!-_-"

ฉันเก็บกล้องใส่กระเป๋า แล้วถอนหายใจใส่เขาเสียงดัง

"เฮ้อออ! อะไรอีกคะ?..ถ่ายรูปก็ต้องหาโลเคชั่นสิ ไม่ต้องห่วงน้องโซล..ลูกเจแปนแข็งแรงอยู่แล้ว-_-"

"อะไรนะ...โซล?-_-" ฉันกอดอกเดินไปหาเขา ที่กำลังขมวดคิ้วสงสัย..ว่าทำไมฉันพูดถึงเมืองหลวงประเทศเกาหลีใต้

ก็ชื่อของไอ้ตัวเล็กน่ะสิ!

"ลูกชื่อโซลค่ะ^^"

"นิวยอร์ก ฉันคิดไว้แล้ว-_-" ฉันลดมือที่กอดอกลงจ้องหน้าเขาทันที คิดแต่ไม่พูด..คิดทำหอยทากอะไร!

"โซลค่ะ!"

"นิวยอร์ก-_-" กัปตันทำเสียงเข้มขึ้น จนฉันต้องรีบกอดอกเชิดหน้าสู้กับเขา

"โซล โน นิวยอร์ก เป็นคำตอบสุดท้าย!!"

"ถ้าเธอจะเลือกชื่อโซล เธอต้องมีลูกคนที่สองให้ฉันหัวปีท้ายปี-_-!" ฉันเม้มปากแน่นกัดฟันกรอด ที่กัปตันพูดแบบนี้ เขากะจะไม่ให้ฉันบินอีกใช่ไหม?!

"กัปตัน แล้วงานเจแปนล่ะคะ?!" ฉันถามเสียงดังขึ้น แต่คนถูกถามไม่ได้รู้สึกรู้สาถึงพลังเสียงของฉันเลย เขานิ่ง...แถมยักยักคิ้วกวนตีนใส่ฉันอีก

"ก็ไม่ต้องทำ..ตัวเท่านี้ฉันเลี้ยงได้ ในท้องเธอฉันก็เลี้ยงได้ ออกมาอีก..ฉันก็เลี้ยงได้ -_-"

"งั้นรอบนี้..เจแปนขอบินจนกว่าจะพอใจ"

"เธอไม่ห่วงลูกรึไง?! ถ้ายังดื้อแบบนี้..ฉันไม่เป็นผัวเธอนะ" ให้ตายสิ! เขาคิดว่าฉันอยากได้เขาเป็นผัวมากรึไง?! โซลจ๋า..ออกมา หนูเรียกคนที่ด่าแม่ฉอดๆขู่แม่ฟอดๆคนนี้ว่าไอ้ต้นไม้นะ ไม่ต้องเรียกพ่อ!

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปเก็บของ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะยังไงๆฉันก็แพ้..ยิ่งตอนนี้แต้มความดีมันใช้กับเขา! เขาได้เป็นพ่อของลูกฉันแล้ว และผู้ใหญ่ก็รู้เรื่องของเรา..จนถึงขั้นหาฤกษ์หายามให้แต่งงาน

ฉันเก็บของไปบ่นในใจไป เพราะฉันต้องบินกลับไทยพรุ่งนี้เช้า และได้ข่าวว่าพี่ปลายฟ้าจะกลับด้วย เฮ้อ..ดีจัง ฉันจะได้มีเพื่อนคุยระหว่างบิน

เช้ามาฉันก็รีบไปสนามบินแต่เช้า ไปผ่านตม.ขาออกและเข้าไปเตรียมตัวรอรับผู้โดยสารบนเครื่อง First Class วันนี้...มีพี่ปลายฟ้าและพี่ก้านแก้ว ซึ่ง!!บังเอิญจริงๆที่ฉันเจอพี่เขาด้วย

กรรมการมีสิทธิเล่าให้คนอื่นฟังด้วยเหรอ?! ให้ตายเถอะ ถ้าจะสอบฉันและเปิดเผยทุกอย่างแบบนี้ ทำไมไม่นัดสอบที่อิมแพคอารีน่าเมืองทองธานีเลยล่ะ!

ฉัน : ฉันไม่รู้จักผู้ถือหุ้นอะไรที่เธอพูดถึงนะ

KWANG: ตอแหล ได้กัปตันต้นไม้เป็นผัวมันดีแบบนี้นี่เองแบ็คดี เหอะ! แต่ก็นะ..ผู้ชายเจ้าชู้ ผัวเธอน่ะ..เคยให้ดอกไม้ฉันด้วย กัปตันไคล์ก็เคยให้ฉัน วันนั้นอีกนิดเดียวก็ได้สวิงกิ้งกันแล้ว ^^

สวิงกิ้ง?..มันคืออะไรอีกเนี่ย?!! ฉันรู้จักแต่ไวกิ้งที่เป็นเครื่องเล่น ว่าแต่..กัปตันต้นไม้เคยให้ดอกไม้กวางด้วยเหรอ?!

ฉันหันมองแฟนตัวเองที่หลับอยู่ข้างๆสงสัย มีอะไรเกี่ยวกับกวาง ที่เขายังไม่บอกฉัน?!

KWANG: อ่านไม่ตอบ...เหมือนวันนั้นที่ฉันทักไลน์เธอไป ไม่สู้หรือรับไม่ได้จ๊ะ?!

KWANG: Send Picture

วันนั้น..วันไหน?! แล้วทุกอย่างก็ถึงบางอ้อ เมื่อกวางแคปรูปที่เคยไลน์หาฉันเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วส่งมา มันเป็นข้อความที่กวางขู่ฉัน..และมีรูปช่อกุหลาบสีขาวที่เธอเคยลงในเฟส

แต่แปลกกวางไลน์มา ฉันอ่าน..ไม่ตอบ หรือจะเป็นวันนั้นที่กัปตันลบแชท?!!

เอ้อ..เรื่องคนของเราเอาไว้ทีหลัง!! แต่กวางไลน์มาแบบนี้เธอไม่หวังดีแน่ๆ ฉันจึงสูดหายใจเข้าลึกๆข่มใจและตั้งสติ ก่อนที่จะพิมพ์ตอบเธอไปว่า...

ฉัน : เธอควรเอาเวลาหาเรื่องชาวบ้าน ออกไปหางานทำนะ เผื่อชีวิตจะดีขึ้น^^

กดส่งปุ๊บฉันก็โยนโทรศัพท์ทิ้งลงเตียง ก่อนจะหันขวับ..ไปกระชากคอเสื้อแฟนทันที ทั้งที่เขาหลับอยู่!

"ตื่น!!! เคยให้ดอกไม้กวางใช่ไหม?!!"

"อะไร?! อะไรเนี่ยO_o" ฉันกำคอเสื้อกัปตันแน่น ก่อนจะกระชากเข้ามาใกล้ๆ แล้วกัดฟันถามอีกครั้ง

"เคยให้..ดอกไม้กวางใช่ไหม?!-_-!"

"มะ..ไม่ เอ่อ..เคย เคยก็เคย ขอโทษที่รัก ขอโทษครับ ไม่ทะเลาะกันนะ ตอนนั้นที่โกหกเพราะ.."

"หุบปาก!! ไอ้คนนิสัยเสีย!! เจแปนจะฟ้องคุณพ่อคุณแม่ ฟ้องคุณย่า! ฟ้องพี่ปลายฟ้า! ฟ้องพี่ใบไม้!"