Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 141

"เวลาชั่งพอเหมาะ...เจแปนมาก็ดี เรากำลังคุยเรื่องคุณ" ฉันกำมือที่วางบนตักแน่น ก่อนจะหลับตานิ่งๆสักพักเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

"ค่ะ เรื่องอะไรคะ?" คุณเต้ผายมือไปที่กวาง เธอเหล่ตามองฉันแล้วกัดฟัน จนเส้นเลือดปูดขึ้นตามขมับ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ได้โปรด..อย่ามีเรื่องอะไรให้ฉันปวดหัวเลย ฉันมีโซลอยู่ในท้องฉันไม่อยากเครียด!!!

"เจแปน ขายตัวให้กัปตันต้นไม้ค่ะ!" ฉันดีดตัวลุกจากเก้าอี้ แล้วหันไปตะคอกกวางทันที

"ห้ะ?!!! เธอจะบ้ารึไง!!!"

"อย่าใช่อารมณ์ อธิบายผมเจแปน...คุณขายตัวจริงรึป่าว?-_-"

ฉันยืนกำมือแน่น ตอนนี้ฉันอยากจะกระชากหัวกวางมาตบจริงๆ แล้วคุณเต้จะให้ฉันอธิบายอะไรอีก?! ในเมื่อฉันไม่ได้ขายตัว!! จะบอกว่ากัปตันต้นไม้ข่มขืนฉันก็ไม่ได้...นั่นแฟนฉัน!!

"ไม่ได้ขายค่ะ เจแปนกับกัปตันเราคบกัน และกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้"

"ขายค่ะ เจแปนโกหก เมื่อวันที่ 28 เดือนxx กัปตันต้นไม้ซื้อเจแปนผ่านกวาง กวางโชว์สลิปเงินโอนเข้าได้ค่ะ จำได้ขึ้นใจ..ไฟลท์นิวยอร์ก"

ฉันมองกวางอึ้งๆ อะไรนะ..ซื้อฉัน?! เป็นไปได้ยังไงเขาโอนเงินให้กวางด้วยเหรอ?! ไม่เห็นจะบอกฉันเลย เขาบอกแค่เรื่องรหัสลับ หรือว่าวันนั้น..กัปตันจ้างกวางไปนอนที่อื่นและขอคีย์การ์ดเธอมา

ฉันฉุกคิดได้ไม่นาน..อยู่ๆกวางก็หันมายิ้มที่มุมปาก ก่อนเธอจะส่งโทรศัพท์มือถือให้คุณเต้ ซึ่งฉันมองไกลๆก็รู้..ว่ารูปในจอที่โชว์อยู่มันเป็นรูปอะไร

รูปสลิปโอนเงิน!

"สามหมื่นบาท นี่ผมต้องเรียกกัปตันต้นไม้..ทายาทวรพงศ์กุลมาคุยไหม?"

"คุณเต้คะ..เจแปนไม่ได้ขายตัว ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะ" ฉันพยายามอธิบาย ทั้งยกมือห้ามไม่ให้กวางพูดต่อ ทั้งร้องไห้ออกมา..

"คุณเต้ต้องทนฟังคำแก้ตัวของเจแปนหน่อยนะคะ เพราะวันนั้นกัปตันต้นไม้เป็นแขกประเดิมคนแรกของเธอ จนกัปตันเขาติดใจ..ตกหลุมรักและขอคบมาถึงทุกวันนี้ เจแปนก็เลยอ้างได้..."

"เงียบ อีนรก!!"

"เจแปน!" ฉันกำมือสองข้างแน่น แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แล้วตอนนี้ฉันก็โกรธมาก โกรธและจ้องกวางไม่ละสายตา

ฉันไม่สนใจคุณเต้..ไม่สนใจภาพลักษณ์แอร์โฮสเตสระดับ First Classที่ได้มา เพราะที่อารมณ์มันพุ่งทะยานขึ้นขีดสุดแบบนี้ มันเกินทนจริงๆ!! ถ้าอีนรกตรงหน้าไม่ได้รับผลกรรม...ฉันก็จะไม่หยุดเหมือนกัน

"แกเป็นคนให้คีย์การ์ดกัปตันเอง แกทิ้งฉันให้อยู่ห้องคนเดียว!! เพราะแก!.."

"เจแปนพอ... กวางคุณออกไป!!" ฉันหายใจหอบ..ไม่ได้เหนื่อยแต่มันโมโหสุดขีด เพราะตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยโมโหอะไรขนาดนี้เลย

เมื่อกวางได้ยินคำสั่ง..เธอก็ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะจ้องฉันไม่ละสายตาแล้วหยิบกระเป๋าเชิดหน้าเดินออกไป

สุดท้ายในห้องนี้..ก็เหลือแค่ฉันกับคุณเต้

"นั่งลงคนสวย..นั่งและมองหน้าผม" ฉันคลายมือที่กำช้าๆ..และค่อยๆหันไปมองตามเสียง

"มีอะไรคะ จะไล่เจแปนออก จะลดเจแปนลงมาอยู่ Economy จะอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ให้มันจบและขอร้องนะคะ ช่วยจัดการผู้หญิงคนนั้นให้เธอรู้สำนึกสักที!!"

คุณเต้ยิ้ม..ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปที่ประตู และสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมือขาวๆกดล็อก แกร๊ก!ที่ลูกบิด แล้วเขา..หันมามองฉันหัวจรดเท้า

เขามองไล่ลงไป..มองด้วยสายที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณขายตัวจริงรึป่าว?..." คุณเต้ถาม..พร้อมกับเดินมาที่เก้าอี้ที่ฉันนั่ง เขาฉีกยิ้มช้าๆ..ที่มุมปาก ก่อนสุดท้ายจะเอามือสองข้างค้ำที่วางแขน..โน้มลงมา

ฉันนั่งเกร็งหายใจติดขัดไปชั่วขณะ พยายามจ้องสายตาที่มีเลศนัยคู่นั้น...อย่างกล้าๆกลัวๆ

"คุณเต้...ขอร้องค่ะ ไม่ว่าคุณจะ.."

"จุ๊ๆ เจแปนมองหน้าผม...ถ้าคุณอยากสุขสบาย และอยู่ในFirst Class ยาวๆ เลิกขายให้คนอื่น..."

"เจแปนไม่ได้้..." ฉันพูดไม่ทันจบ นิ้วชี้ยาวของคุณเต้..ก็แตะที่ริมฝีปากฉัน

"ผมแค่จะให้..คุณขายให้ผมคนเดียว^^" อีกแล้วเหรอ?! ทำไมชีวิตฉันวนเวียนอยู่แค่เรื่องนี้! ฉันเหมือนผู้หญิงขายตัวนักรึไง?! อยู่ๆความน้อยเนื้อต่ำใจก็ทำน้ำตาฉันไหลออกมา ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าลงช้าๆ..เพื่อหลบสายตาของคนจ้องรอคำตอบ

เมื่อกี้ที่คุณเต้ทำ...เขาทำทดสอบฉันเหรอเนี่ย?! ฉันยืนมองคุณเต้ลังเล ก่อนสุดท้ายจะตัดสินใจเดินกลับไปเลื่อนเก้าอี้นั่ง และจังหวะนั้นคุณเต้ก็ดึงกระดาษแผ่นนึงออกมา

ในนั้นมันมีรายชื่อแอร์โฮสเตสประมาณยี่สิบชื่อ แถมมีชื่อฉันด้วย..?!

"แอร์ชื่อกวางคนเมื่อกี้บอกผม ว่ายี่สิบชื่อในนี้ขายตัว มีชื่อคุณด้วยใช่ไหม?" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้ววางกระดาษแผ่นนั้นไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม

"มีชื่อเจแปนค่ะ สงสัยอยากเล่นงานเจแปนด้วย ว่าแต่..คุณเต้ได้คลิปหลักฐานจากพี่เวียร์แล้วใช่ไหมคะ? ถึงเรียกกวางมา?"

"ได้แล้ว..แต่ผมไม่ได้เรียก ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นโดนไล่ออกเธอก็มารอผมทุกวัน เธอบอกไม่มีงานทำของานจากผม และผมก็ได้ข่าวเรื่องไซด์ไลน์พอดี ก็เลยใช้โอกาสนี้สืบข้อมูล ซึ่งเธอก็บอกสะหมดเปลือก..บอกตั้งแต่แม่เล้าที่อยู่ในคณะกรรมการสอบวินัย.."

"คณะกรรมการสอบวินัย? คือ..ไม่ใช่แค่กวางเป็นเมียน้อยอย่างเดียวเหรอคะ? มีแม่เล้าในคณะกรรมการเลยเหรอ?" คุณเต้พยักหน้าเบาๆ

"ก็พวกคณะกรรมการที่เคยเป็นแอร์มาก่อน เฮ้อ..ผมไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเรื่องคาวๆแบบนี้ถึงได้อยู่รอด เพราะมีคณะกรรมการพวกนี้แหละซัพพอร์ต แต่มันสอนผมได้เยอะนะ สอนให้รู้ว่าการใช้คนเก่าๆแก่ๆมาทำงาน..มันไม่เวิร์ค นอกจากจะทะนงตัวอ้างอายุงาน ยังข่มพนักงานคนอื่น รับสินบนเงินใต้โต๊ะอีก "

คุณเต้พูดจบก็เอามือกุมขมับทันที ซึ่งฉันฟังๆแล้วก็ปวดหัวแทนเหมือนกัน

"เอ่อ คุณเต้จัดการทั้งหมดนี้ไหวเหรอคะ?...คนเก่าๆในองค์กรมีเยอะนะคะ ไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังบ้าง"

"ไม่ไหวก็ต้องไหว แต่ตอนนี้ผมไม่ไว้ใจใครเลย เดี๋ยวแตกตื่นทำลายหลักฐานทิ้งกันหมด ผมจะเอาเรื่องขึ้นประชุมกับบอร์ดบริหารก็ไม่ได้ ผู้ถือหุ้นรู้..ถอนหุ้นขึ้นมาทำไง "

ฉันนั่งถอนหายใจตามคุณเต้ คือฉันแค่จะมาพักงานนะ ทำไมฉันได้มานั่งเป็นที่ปรึกษาCEO แบบนี้เนี่ย คุณเต้บอกไม่ไว้ใจใคร..ที่เขาเล่าเมื่อกี้คือไว้ใจฉันเหรอ?

"เจแปนว่ากวางช่วยได้นะคะ..แต่คุณเต้ต้องตามเกมส์กวางก่อน"

"ตามเกมส์ยังไง? ให้ผมเล่นงานคุณ เหมือนที่กวางคนนั้นพยายามทำมาตลอดเหรอ?"

"ค่ะ..สั่งพักงานเจแปน กวางจะได้ไว้ใจ จากนั้นคุณเต้ก็ใช้กวางสืบต่อ..โดยยื่นข้อเสนอให้งานเธอทำ"

คุณเต้นั่งเงียบเหมือนกำลังคิดทบทวน ส่วนฉันยิ้มที่มุมปากเบาๆ เพราะอะไรรู้ไหม..เพราะถ้ากวางเปิดโปงเรื่องนี้...คนที่ถูกยำเละก็คืิอกวางคนเดียว