Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 142

"ผมว่าแผนคุณเวิร์ค...แต่ที่พักงานเนี่ยคุณโอเคจริงๆใช่ไหม?"

ฉันยิ้มให้คุณเต้ เมื่อเห็นจุดจบของกวางใกล้มาถึง

"โอเคค่ะ เพราะเจแปนจะมาพักงานพอดี...มีเจ้าตัวเล็กในท้องสองเดือนแล้วค่ะ^^" คุณเต้ที่พิงเก้าอี้อยู่ถึงกับยืดตัวตรง เขาเพ่งมองท้องฉัน..ก่อนจะเผยยิ้มน้อยๆออกมา

"^^ ดีใจด้วย...ได้ฟังข่าวดีจากคุณผมรู้สึกดีขึ้นเลย เพราะภรรยาผมก็ท้องเหมือนกัน งั้นผมจะสั่งHR พักงานคุณนะ จะได้เนียนๆ ส่วนคุณก็...เดินเศร้าๆออกไปหน่อยล่ะกัน"

ฉันแอบหัวเราะคุณเต้เบาๆ สงสัยเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะท่าทางและคำพูด..ยังดูเก้ๆกังๆอยู่เลย

ตกลงกับคุณเต้เสร็จ..ฉันก็ทำเป็นเดินเช็ดน้ำตาออกมา ก่อนจะผ่านแต่ละแผนกแล้วรีบก้มหน้า..ยกมือปาดน้ำตาซ้ายขวาสูดน้ำมูกเนียนๆ แต่ขณะที่ฉันเดินผ่านเก้าอี้สีเหลืองที่มีคนนั่งอยู่ ก็มีเท้าขาวๆใส่รองเท้าส้นสูงยื่นพรึบ!..ออกมาขวางทางฉัน

ยื่นมาเร็วๆแบบนี้ แน่นอน..ไม่ได้ประสงค์ดี คงอยากแกล้งให้ฉันล้ม ฉันจึงหยุดเดินยืนนิ่งๆ...ยืนกอดอกมองเจ้าของเท้านั้นด้วยหางตา

"ทำไมเดินออกมาเศร้าๆแบบนั้นล่ะเจแปน ตกงานเหรอจ๊ะ" กวางถามทั้งที่ยังยกเท้าขวางทางฉัน ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไร้มารยาทมาก จนฉันก้มมองเท้าเธอและกัดฟันตอบไป

"ใช่ฉันตกงาน สมใจเธอรึยัง"

"สมใจ และสะใจมาก อิอิ" ฉันยังยืนนิ่งไม่ได้หันไปมองกวาง ใช้สายตามองตรงไปที่ประตูสำนักงานข้างหน้ามากกว่า ก่อนฉันจะหัวเราะ หึ...หึ ออกมาจากลำคอช้าๆอย่างสมเพช แล้วบอกกับเธอว่า...

"เธอรู้ใช่ไหม..ว่าคนจนตรอก มันทำได้ทำได้ทุกอย่าง.."

ปึก!!

"โอ้ย!" พูดจบฉันก็เตะเท้ากวางทันที จนเธอรีบชักกลับ..แล้วก้มใช้มือสองข้างจับเท้าโอดครวญ ส่วนฉันเตะคนได้ก็เดินออกไปสวยๆ ไม่หันไปมองเสียงสบถด่าตามหลังสักนิด จนเปิดประตูออกมา

เอาล่ะพักงานสบายๆ รอดูจุดจบของกวางที่กำลังจะมาถึง และของกัปตันต้นไม้...!

เมื่อนึกได้ฉันก็เรียกแท็กซี่กลับไปหากัปตันที่คอนโดพี่ใบไม้ เพราะฉันโทรหาเขาสายแทบไหม้เขาก็ไม่รับสักสาย พอมาถึง..รู้ไหมฉันเจออะไร?!

เจอเขายังนอนอยู่บนเตียงล่อนจ้อน! ซึ่งฉันหันมองนาฬิกาข้างๆเตียง..ตอนนี้มันบ่ายสองแล้วนะ!!

"กัปตันคะ...ตื่น"

"......"

"กัปตันคะ!! ตื่นค่ะ!" ฉันก้มลงเขย่าตัวกัปตัน แต่ระหว่างที่เขย่าร่างใหญ่ๆนั้น เขาก็ยกมือขึ้นคว้าหมับ!!..มาที่แขนฉัน! แถมยังดึงฉันลงไปนอนชิดร่างเปลือยเปล่าอุ่นๆเขาอีก

"ปล่อยๆ ทำอะไรคะ "

"กอดหน่อย หายไปไหนมา" ฉันพยายามลุกและแกะแขนเขาออก แต่ยิ่งทำ..กัปตันยิ่งดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ซึ่งฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้! ฉันต้องจัดการเขาเรื่องเงินที่เขาโอนให้กวาง

"กัปตัน! ปล่อยค่ะ! ปล่อยเลย! " ฉันตีแขนแกร่งที่กอด เพียะๆ~! จนเขาหันมาซุกจมูกโด่งตามซอกคอ..และขยับขึ้นมาหอมแก้มฉัน

"ฟอด~ ตีเก่ง ดุเก่งนะ..โซลคงแสบน่าดู" ฉันเบือนหน้าหนี กอดหอมไปเถอะ..ยังไงก็เคืองอยู่ดี

"จะตีเก่งกว่านี้ ถ้ากัปตันไม่บอกความจริง เรื่องไฟลท์นิวยอร์ก..วันนั้นกัปตันโอนเงินให้กวางทำไม?!" จมูกโดงที่ไซร้ตามซอกคอหยุดชะงักทันที ก่อนที่กัปตัน..เขาจะคลายกอดฉันแล้วลุกขึ้นนั่ง

"จะให้เล่าทั้งหมดไหม ว่าฉันทำยังไงถึงได้เธอมา" กัปตันพูดเบาๆโดยไม่หันมามองหน้าฉัน ส่วนฉันก็นอนจ้องแผ่นหลังขาวๆของเขาเหมือนเดิม

"ยังต้องถามอีกเหรอคะ? เล่ามาสิ"

"อืม..แลนด์เสร็จ ฉันรู้สึกไม่สบายใจว่ะ ก็เลยอยากไปคุยกับเธอดีๆและชวนไปกินข้าวไถ่โทษ ตอนนั้นฉันเดินไปเดินมาหน้าห้องเธอหลายรอบมาก ไม่รู้จะเริ่มยังไง..จนเห็นกวางเปิดประตูออกมา"

"เจแปนไม่ใช่เมียโง่นะคะ ห้ามด่า..ถ้าด่าอีกจะตีด้วยก้านมะยม!"

"เออขู่จริงๆ..ว่าแต่เจ๊ใบไปไหน? "

"เห็นว่าไปจัดการเรื่องการ์ดแต่งงานพี่ปลายฟ้าค่ะ ...อยู่ๆก็เลื่อนอะไรนี่ล่ะ เจแปนฟังไม่ทัน" กัปตันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะไม่พูดอะไรต่อ..ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ฉันจึงนอนเล่นโทรศัพท์พลางๆคุยกับไทเปถามสารทุกข์สุขดิบน้องไปเรื่อย จนกัปตันอาบน้ำเสร็จ เขาชวนฉันไปหาอะไรกิน..

ซึ่งโชคดีที่ไม่ใช่เยาวราช! เป็นร้านอาหารปกตินี่แหละ

อีกอย่างฉันไม่รู้เลย..ว่ากัปตันชวนเชนมาด้วย พอฉันสะกิดถามเขา เขาก็บอกกับฉันว่า..เราจะแต่งงานกันแล้ว อยากกระชับมิตรกับไทเปกับเชนให้มากๆเพราะหลังเกิดเรื่องนั้น เขากลัวไทเปมองหน้าเขาไม่ติด

"ดูเซอร์ไพรส์ดีเนอะ..กัปตันไม่บอกกันเลย^^"

"ค่ะ ไทเปก็เพิ่งรู้จากพี่เชนเมื่อกี้ สวัสดีค่ะพี่กัปตัน^^" ไทเปยกมือไหว้กัปตันแล้วยิ้มให้ น้องดูปกติ..ทั้งสายตาและท่าทาง เหมือนกับว่า..มันไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเลย

"เสียดาย ฉันไม่ได้เจอพี่เธออีกแล้วนะเจแปน" ฉันไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เพราะฉันก็ไม่ได้เจอพี่ฮาวายเลย..จนเชนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเปิดแชทเฟสบุ๊คเลื่อนให้พวกเราดู มองผ่านๆก็เป็นแชทสนทนาเรื่องอาการไทเปนี่แหละ แต่มีรูปพี่ฮาวายถ่ายกับเมอร์ไลออนด้วย

"หมอฮาวายไปสัมนาที่สิงคโปร์อีกสามวันกลับ ว่าแต่...ชวนมากินข้าวทางการแบบนี้ เนื่องในโอกาสอะไร?" แล้วกัปตันต้นไม้ก็จับมือซ้ายฉันขึ้นมา เขาชี้ไปที่แหวนเพชรเม็ดโตที่เขาเพิ่งขอฉันแต่งงานบนรถ..ให้เชนกับไทเปดู

"จะมาบอกอย่างเป็นทางการ ว่าเราจะมีงานแต่งงานเร็วๆนี้ ไทเป..วันนี้พี่ถือโอกาสสู่ขอพี่สาวไทเปเลยนะ"

"ยกให้ค่ะ เอาไปเลย^^" ไทเปยิ้มหวานพยักหน้ารัว ส่วนเชนเขายิ้มบางๆให้เรา แต่ไม่ได้พูดอะไร..แม้กระทั่งแสดงความยินดี

ตอนนี้ไทเปคุยจ้อ เหมือนน้องจะหายดีเกือบ100% แล้ว เพราะเล่นถามคุณกัปตันเยอะมาก!..ถามว่าเป็นนักบินเรียนยังไง? ยากไหม? ขับเครื่องบินครั้งแรกรู้สึกยังไง?

กัปตันก็ตอบทุกอย่างและอธิบายน้องด้วย ซึ่งฉันเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้...ดีใจที่ไทเปเข้ากับเขาได้แล้ว แต่เชนน่ะสิ..ดูเศร้าแปลกๆ ฉันไม่สบายใจเลยเวลาเผลอสบตากับเขา