Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 158

อีกอาทิตย์กว่าๆก็งานแต่งงานฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้นัดให้คุณกัปตัน..เขาไปเจอและทำความรู้จักแม่ฮายเลย ไทเปรายนั้นก็ด้วย..ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

เฮ้อ..เริ่มยังไงดีเนี่ย เริ่มจากใครก่อนดี

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักใหญ่..เรื่องกัปตันต้นไม้ฉันไม่ห่วงหรอก ห่วงแต่เรื่องอาการไทเปนี่แหละ ถ้าฉันพาน้องไปด้วย ตอนนี้น้องจะโอเคไหม?..เพราะฉันยุ่งมากไม่ได้คุยกับน้องเลย

"เป็นอะไร วันนี้จะไปไหนรึป่าว?" อยู่ๆกัปตันก็หันมาถาม เขาคงตื่นเพราะเสียงถอนหายใจฉัน

"มีเรื่องคิดนิดหน่อยค่ะ คือ..กัปตันคะ ก่อนแต่ง..เจแปนอยากแนะนำกัปตันให้แม่ฮายรู้จักก่อน และอยากพาไทเปไปพบท่านด้วย" กัปตันขยับเข้ามากอดฉันทันที ก่อนที่จะเอาคางเกยไหล่..และเอามือวางบนท้อง

"อืม..ไปสิ เธอจะคิดมากทำไม?"

"กลัวไทเปยังไม่พร้อมค่ะ" ฉันพูดเบาๆแล้วลูบแขนที่กอดไปด้วย ส่วนตาก็มองเหม่อไปที่เพดาน..พยายามคิดเป็นฉากๆ ว่าถ้าไทเปไปเจอแม่ฮาย น้องจะเป็นยังไง ฉันจะรับมือไหวไหม..

"น้องเธอก็ปกติดีแล้วนี่ ไอ้เชนมันส่งข้อความมา..มันบอกว่าน้องเธอไปยื่นใบสมัครงานแล้ว เหลือบำบัดไม่กี่ครั้งเอง"

ฉันหันหน้าไปหากัปตันทันที จนจมูกชนกับจมูกเขา..ที่ยื่นมาใกล้ๆ

"ระ..เหรอคะ? รู้ทุกอย่างเลยนะ คุยกับเชนบ่อยเหรอ?" เป็นการสนทนาที่อึดอัดมาก..ไม่ใช่เรื่องเชนนะ แต่เพราะไม่ว่าจะหายใจออกหายใจเข้า ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา

"อืม.." กัปตันตอบเสร็จก็ขยับมาจุ๊ปปากฉันทีนึง จากนั้นเขาก็หยัดตัวขึ้นนั่ง นั่งนิ่งๆตัวแข็งทื่อและเหยียดตรง..ไม่ยอมหันมาสบตาฉันเลย

เป็นอะไรของเขานะ...นั่งสมาธิเหรอ?

"กัปตันเป็นอะไรคะ?" ฉันถามและใช้เท้าเขี่ยขาเขาเบาๆ ไม่ผิดหรอกฉันใช้เท้านี่แหละ...เพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยด่าไม่ค่อยว่าฉัน ฉันจึงถือวิสาสะซะเลย

"แข็งว่ะ..ทำใจแปป"

"ขาแข็งเหรอคะ ตะคริวเหรอ?" ฉันถามกลับโดยไม่คิดอะไร ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วสวมกอดกัปตันจากด้านหลัง แต่อยู่ๆคนถูกกอดก็รีบแกะมือฉันออกซะงั้น แถมเขายังหันขวับ!..มามองฉันด้วยสายตาแปลกๆอีก

"ไข่แข็ง ฉันอยากเอาเธอเข้าใจไหม-_-!!" ฉันตกใจ รีบกระเถิบหนีเอามือปิดหน้าอก เพราะพูดไป..เขาก็มองหน้าอกฉันไปด้วย สงสัยเมื่อกี้มันจะแปะตรงกลางหลังเขาพอดีแถมบราเซียก็ไม่ได้ใส่

"เอ่อ มีบ่อยไม่ดีนะคะ เว้นบ้าง..-.,-"

"รู้น่า เธอจะไปไหนจะทำอะไร..ก็ไปอาบน้ำซะสิ ฉันจะได้เคลียร์ตัวเองด้วย-_-" ฉันพยักหน้าเบาๆมองคนหัวเสียบนเตียงด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น..ไปอาบน้ำแต่งตัวหาอะไรกินรองท้อง

ซึ่งกัปตันเขาอาบน้ำไม่นานหรอก..ฉันกินนมกับขนมปังไม่กี่คำเขาก็ทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

พอขึ้นรถปุ๊บ..ฉันก็เริ่มวางแผนว่าจะไปไหน ก่อนจะโทรไปนัดพี่ฮาวายให้บอกแม่ฮายเนิ่นๆว่าฉันจะไปเยี่ยมท่านตอนเย็น ซึ่งพี่ฮาวายก็ตกลงบอกว่าว่างพอดีแถมมีกระซิบด้วยนะ..ว่าจะแนะนำใครบางคนให้ฉันรู้จัก

ได้ยินแบบนั้นฉันก็คะยั้นคะยออยากรู้อยู่นาน แต่พี่ชายฉันก็ยังยืนยันหนักแน่น! ว่ายังไงๆก็จะให้ฉันไปเห็นเองที่บ้าน ..และส่วนไทเปนั้นพี่เขาจะโทรชวนให้เอง

เมื่อรู้ว่าจะไปไหน..ไปทำอะไร ฉันก็เริ่มวางแผนการเดินทาง ที่แรกก่อนเลยก็คือจัดการกับการ์ดงานแต่งหลังรถ..ที่ฉันกับกัปตันต้องเอาไปแจกให้เพื่อนๆที่ทำงานสายการบิน พอมาถึงก็ทยอยแจกให้คนสนิท แต่คนที่ลืมไม่ได้เลยก็คือ...

...ซีอีโออย่างคุณเต้

ก้อก ก้อก ก้อก... เมื่อเคาะประตูห้องเสร็จ ฉันกับกัปตันก็ยืนมองหน้ากัน.. เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่อง เราไม่ได้เข้าพบคุณเต้เลย ก็คุณเต้ทั้งยุ่งทั้งไม่มีเวลา..ฉันได้ข่าวว่าเขาไล่พนักงานออกเยอะมาก แถมยังประชุมทุกวันเพื่อจัดการองค์กรใหม่

"เชิญครับ" ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วยกมือไหว้พร้อมกัปตัน จากนั้นคุณเต้ก็ผายมือให้เรานั่งที่เก้าอี้สองตัวหน้าโต๊ะทำงานเขา

"ถือซองมาแบบนี้ ข่าวดีสินะ ก่อนหน้านี้กัปตันไคล์เพิ่งมายื่นการ์ดให้ผมเหมือนกัน แถมขอพักงานด้วย^^"

คุณเต้หยิบการ์ดขึ้นโชว์ทันที การ์ดของกัปตันไคล์เป็นสีน้ำเงินเข้ม..มีปั๊มชื่อย่อของบ่าวสาวตัวK&BMสีทอง ส่วนของฉันเป็นสีเรดไวน์ง่ายๆเรียบๆ..ถึงจะเป็นงานแต่งเดียวกัน แต่ซองต้องแยกสีให้ชัดๆ ไม่งั้นเวลาเก็บเงินเข้ากระเป๋า..มันจะมีปัญหา

ฉันไม่ได้งกนะ กัปตันต้นไม้เขาเป็นคนต้นคิด...

"ค่ะคุณเต้ แต่งพร้อมกัน..งานเดียวกันค่ะ แต่แยกซอง แหะๆ^^" ฉันยื่นการ์ดสีเรดไวน์วางไว้บนโต๊ะทำงาน ...ก่อนคุณเต้เขาจะหยิบขึ้นไปอ่านแล้วหัวเราะแซวพวกเรา

"ฮ่าๆคุ้มค่านะ ยินดีด้วยนะเจแปน ยินดีด้วยกัปตันต้นไม้^^"

"ขอบคุณค่ะ เอ่อคุณเต้คะ..ฝากเชิญคุณหมอน้ำแข็งด้วยนะคะ^^" คุณเต้พยักหน้าแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหันไปฝั่งคุณกัปตันที่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จาข้างๆฉัน

08954412xx (เบอร์แปลก?)...ใครโทรมา พวกขายประกันรึป่าว? ฉันรีบกดตัดสายแล้วเดินควงแขนแฟนต่อ จนสักพักเบอร์นั้นก็โทรมาอีก!

08954412xx is Calling....

"ทำไมไม่รับ เบอร์กิ๊กเธอรึไง-_-"

"ไม่ใช่ค่ะ..แต่ขี้เกียจรับ" ฉันตอบเขาและทำท่าจะเก็บโทรศัพท์ แต่กัปตันเขารีบจับมือฉันไว้ก่อน

"รับไปเถอะ เผื่อมีอะไรสำคัญ-_-" ฉันหยุดเดิน แล้วถอนหายใจหงุดหงิด ก่อนจะจำใจเลื่อนนิ้วไปกดรับ..

"สวัสดีค่ะ"

(เธอจะมาที่บ้านเมื่อไหร่เจแปน?) เสียง?..เอ๊ะนี้เสียงแม่ฮายนี่ มีอะไรรึป่าว?..โทรมาเสียงตึงเชียว

"คะ? คงอีกสักพักค่ะ..แม่ฮายอยากกินอะไรไหมคะ เจแปนอยู่ซุปเปอร์พอดี"

แม่ฮายถอนหายใจแล้วเงียบไปพักนึง ก่อนฉันจะได้ยินเสียงเดินกุกๆกักๆ และเสียงกระซิบตอบกลับมา

(ไม่กิน นี่ๆรีบมา..มาช่วยฉันจัดการพี่สะใภ้เธอ เธอรู้ไหม อยู่ๆพี่ชายเธอก็พาเมียมาเปิดตัวที่บ้าน แล้วผู้หญิงคนนั้น ก็เถียงฉันฉอดๆไม่ฟังอะไรฉันสักอย่าง !)

"อะ..อ้าว เหรอคะ?" ฉันถาม ทั้งที่ตัวเองก็ตกใจและงง

(เมื่อวาน เข้าครัวก็ทำจานที่ฉันรักแตกห้าใบ แถมยังทำก็อกน้ำรั่วเปียกไปทั้งบ้าน ตอนนี้บ้านมรดกตกทอดของฉัน เละเทะหมดแล้ว!)

เอ่อ....เอาไงดีเนี่ย ฉันไม่รู้จักแฟนหรือเมียพี่ฮาวายเลย ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

"บะ..บอกพี่ฮาวายรึยังคะ?"

(บอกปากแทบฉีก แต่ฮาวายเอาหูทวนลมน่ะสิ..เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ตั้งแต่แม่นี่เข้ามา..ฮาวายก็เปลี่ยนไปเลย)