Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 159

"สงสัยพี่คนนั้นไม่ได้ตั้งใจค่ะ แม่ฮายไม่ต้องเครียดนะคะ"

(ไม่ให้ฉันเครียดได้ไง พอฉันว่าหน่อยก็เถียง..เธอน่ะไม่ต้องเรียกว่าพี่นะ อายุน้อยกว่าเธออีก)

"อ๋อค่ะๆ..ไว้ยังไงเจแปนจะรีบไปนะคะ"

(รีบๆมา ก่อนที่่ฉันจะอกแตกตายก่อน) พูดจบก็ตัดสายไปเลย อารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ฉันไม่แน่ใจจริงๆ..ว่าคนแสบน่ะ แฟนพี่ฮาวายหรือแม่ฮายกันแน่

"ใครโทรมา..แม่ฮาย? ที่เราจะไปหาเหรอ?-_-"

"ค่ะ บอกให้รีบๆไป งั้นไปจ่ายตังค์กันเถอะค่ะ ^^" กัปตันพยักหน้าเบาๆแล้วเข็นรถไปจ่ายตังค์ให้ ส่วนฉันยืนโทรเช็คว่าไทเปถึงไหนพลางๆ จนรู้ว่าพี่ฮาวายไปรับน้องและตอนนี้ก็กำลังขับรถไปที่บ้านกัน และในสายไทเปบ่นอุบอิบกับฉัน น้องบอกเสียดายมาก..ที่เชนติดงานไปไม่ได้

แต่ทำไม..ฉันรู้สึกโล่งก็ไม่รู้ ไม่ใช่ฉันไม่ชอบหรืออคติกับเชนนะ แต่หลังๆฉันรู้สึกว่าเชนแปลกไป..เขาดูมีอะไรในใจ..และฉันก็ไม่กล้าคิดเองเออเองด้วย

เมื่อกัปตันจ่ายตังค์เสร็จ เราก็ขับรถตรงไปที่บ้านพี่ฮาวายเลย ซึ่งฉันไปครั้งเดียวก็พอจำทางได้ แต่กัปตันต้นไม้เขาไม่ค่อยชิน จากที่เคยขับเร็วเหยียบร้อยแปดสิบตอนนี้ขับแค่แปดสิบเอง

"นั่นๆถึงแล้วค่ะ บ้านหลังใหญ่ซ้ายมือ^^" ขับมาถึงหน้าบ้าน..ประตูรั้วก็เปิดกว้างรอเราแล้ว และเมื่อกัปตันเขาจอดรถสนิท เขาก็หันมามองฉันนิ่งๆไม่ยอมลงจากรถ

จนฉันที่กำลังก้มปลดเข็มขัด..ต้องหยุดและถามเขา

"มีอะไรคะ?"

"รู้สึกประหม่านิดหน่อย แม่ฮายอะไรของเธอ..ไม่ดุใช่ไหม ?-_-"

"ไม่มีใครดุเท่าพ่อแม่กัปตันแล้วค่ะ^^" ล้อคนประหม่าตัวโตเสร็จฉันก็รีบลงจากรถทันที จนคุณกัปตันเขาต้องจำใจหยิบกระเช้าผลไม้ลงจากรถ แล้วเดินเร็วๆมาจับมือฉัน

มาถึงใครๆก็แปลกใจทางเข้าบ้าน แม้กระทั่งคุณกัปตันที่ตอนนี้เขากำลังมองตามผนัง โดยทั้งสองฝั่ง..มีรูปบรรพบุรุษตั้งแต่รุ่นแรกยันรุ่นปัจจุบันติดอยู่

"เธอหน้าเหมือนใครในนี้-_-" เจอคำถามนี้เข้าไป..มันทำฉันขนลุกซู่ขึ้นทันที ไม่รู้ทุกสายตาที่จ้องอยู่นี้มีใครไปเกิดบ้างรึยัง

ฉันไม่รอช้ารีบสาวเท้าก้าวยาวๆมาหยุดที่ห้องโถง.. ก่อนจะรีบชี้ให้คนที่วิ่งหอบตามมาติดๆดู ว่ารูปที่แขวนใหญ่กลางบ้านนั้นคือใคร...

"นั่นพ่อเจแปนค่ะ สวัสดีพ่อเจแปนสิคะ^^"

"สวัสดีทำไม มาสวัสดีฉันนี่" เราสองคนหันขวับ..ไปตามเสียงแข็งๆทันที ก่อนที่จะเห็นแม่ฮายท่านเดินกอดอกมาหาเราสองคน ถึงน้ำเสียงจะแข็งกร้าวแต่ริมฝีปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงนั่น..ก็เผยยิ้มให้เรา

"สวัสดีค่ะแม่ฮาย นี่กัปตันต้นไม้ค่ะ..แฟนเจแปน^^" กัปตันยกมือไหว้แม่ฮายทันที และสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆแม่ฮาย..ท่านเดินมาควงแขนกัปตัน!!

"สวัสดี กินอะไรมารึยัง?..ไปที่โต๊ะอาหารสิ น้องสาวเธอมาแล้วนะ ยัยนั่นก็อยู่-_-" แม่ฮายเดินไปคุยกับฉันไป ก่อนมือที่ควงแขนจะนำทางฉันและกัปตันต้นไม้มาเรื่อยๆจนถึงห้องอาหารใหญ่ของบ้าน

ห้องนี้กว้างและมีถ้วยจานโชว์ในตู้เยอะมาก!! ทางเข้าเป็นพิพิธภัณฑ์รูปถ่าย ห้องอาหารเป็นพิพิธภัณฑ์เครื่องครัว แล้วในห้องนอนล่ะ..พิพิธภัณฑ์อะไร?

"ตกใจห้องอาหารบ้านพี่เหรอเจแปน?^^" ฉันรีบหันไปตามเสียง ก่อนที่จะเห็นกัปตันที่เดินนำ..อยู่ๆยืนนิ่ง..และขาฉันที่ก้าวตามไปติดๆก็หยุดชะงักทันที เมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆพี่ฮาวายบนโต๊ะอาหารคนนั้นเป็น...

คานะ!!!

นี่มันอะไรกันเนี่ย! พี่ฮาวายไม่ห้ามเลยรึไง เอาแต่นั่งหัวเราะและคุยกับไทเปอยู่ได้ เมื่อสถานการณ์เริ่มไม่ดีและพี่ฮาวายไม่สนใจ ฉันจึงเริ่มเปิดประเด็นขึ้น..ฉันไม่อยากให้บรรยากาศบนโต๊ะมันเป็นสงครามหย่อมๆของแม่ผัวลูกสะใภ้

"เอ่อ..แม่ฮายคะ วันที่22 อาทิตย์หน้านี้ เจแปนจะแต่งงานค่ะ^^" เมื่อฉันพูดจบ..กัปตันก็หยิบการ์ดส่งให้แม่ฮายทันที ก่อนที่ท่านจะรับไปเปิดและอ่านยิ้มๆ

"ยินดีด้วย ดีนะที่แต่งงานถูกต้องตามประเพณี..ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้" ประโยคหลังเเซะคานะเต็มๆ แต่คานะก็ยังนั่งยิ้มกินข้าวต่อ

"งานช่วงเย็นนะครับ จัดในสวน..อาจจะร้อน" กัปตันรีบอธิบายต่อ สงสัยอยากห้ามศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

"เหรอ?..ได้ๆฉันสบายๆ ว่าแต่แต่งแล้วจะมีลูกมีเต้าเมื่อไหร่ มีเลยไหม?" ฉันกับกัปตันมองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจหันไปบอกท่านตามตรงว่า..

"คือตอนนี้ เจแปนท้องอยู่ค่ะ^^" แม่ฮายทิ้งการ์ดลงบนโต๊ะอาหารทันที ก่อนที่จะเอามือประสาน..ท้าวคางจ้องฉัน

"จริงเหรอ? ดีๆ..พ่อแม่กัปตันต้นไม้จะได้มีหลานทันใช้ ไม่เหมือนฉัน..ไม่อยากหวัง คนอุ้มท้องไม่เป็นโล้เป็นพายสักอย่าง"

อีกแล้ว อีกแล้ว..ทำยังไงดีเนี่ย !

"ไม่ใช่มั้งคะ ลูกชายคุณแม่ไม่มีน้ำยาเองค่ะ นอกจากนอนรอท้อง..คานะก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว^^"

คานะTOT ฉันจะได้คุยธุระงานแต่งฉันไหมเนี่ย? แม่ฮายก็จิกกัดลูกสะใภ้เหลือเกิน คานะก็ไม่น้อยหน้า..พี่ฮาวายไม่ห้ามอะไรด้วยนะ แถมยังนั่งขำอีก!

เรื่องนี้ฉันกุมขมับจริงๆ ฉันไม่รู้จะสงสารใคร..