Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 89

"เขาจุดพลุกันด้วยค่ะ น่ารักจังในแผนไม่มีนี่น่า.. แต่ของเราขอกันบนเตียงเนอะ^^" กัปตันต้นไม้หันขวับมามองฉันทันที ทำไม? ฉันพูดอะไรผิด ฉันพูดความจริงนะ

"เธอนี่มัน..น่าจับตีปาก"

"ตีปากเจแปนทำไมคะ ตีก้นเจแปนดีกว่า^^" ฉันรีบควงแขนกัปตันแล้วซบไหล่ เรากำลังยืนมองเรือสำราญที่มีไฟสีส้มทั้งลำกับพลุ..ที่ร้านอาหารบนฝั่ง

แน่นอนแผนเซอร์ไพรส์นี้ ฉันกับพี่ทิชาเราสองคนช่วยกันคิด ถึงกัปตันที่ฉันควงแขนอยู่จะดูหงุดหงิดทั้งวัน เพราะเขาบอกไม่ใช่เรื่องของเขา ที่ต้องมาขับรถรับส่งฉันเตรียมเซอร์ไพรส์นี้

แต่ตอนที่พลุจุดนัดแรก...ฉันแอบเห็นเขายิ้มนะ

"ตอนนี้ใบไม้ยิ้มแก้มแตกแล้วมั้ง^^" พี่ทิชาพูดไปยิ้มไป ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นซูมๆไปที่เรือสำราญนั่น

"เจ๊ทิชาไม่หาบ้างล่ะ ขนาดคนไม่ปกติอย่างเจ๊ใบยังมีแฟนเลย เจ๊ทิชาไม่น่ายาก" พี่ทิชาหันมายิ้มจนตาหยี ก่อนจะเก็บโทรศัพท์แล้วเลื่อนเก้าอี้นั่ง จนฉันกับกัปตันเดินไปนั่งตาม

"ถ้าถึงเวลาเดี๋ยวก็มาเอง พ่อพี่กับพี่ไทม์จะให้ผ่านรึป่าวไม่รู้ ฮ่าๆ"

"ไม่ให้ผ่านเจ๊ก็ท้องซะเลยสิ-_-" ฉันตีแขนกัปตันทันที ให้ตายเถอะ! ไปแนะนำพี่เขาแบบนั้นได้ไง

"บ้า! ต้นไม้ก็..นั่นๆเรือใบไม้กับไคล์จะเทียบท่าแล้ว เราต้องไปยืนรอโปรยกลีบกุหลาบรึป่าว?^^"

"ก็ดีนะคะ แสดงความยินดีหน่อย^^" พอฉันกับพี่ทิชาหยิบดอกกุหลาบในแจกันปุ๊บ กัปตันก็มองหน้าทันที

"โปรยเล่นก็ช่วยเขาเก็บด้วยนะคุณแอร์โฮสเตส " แล้วพี่ทิชาก็หัวเราะ ก่อนจะวางลงเหมือนเดิม

"ฮ่าๆใช่ลืมไปเลย ไว้ค่อยไปโปรยเล่นที่อื่นเนอะ^^" กัปตันนี่ขัดทุกงานจริงๆเลย

พอพี่ใบไม้..เดินจับมือกับกัปตันไคล์ลงมาจากเรือ คนในร้านอาหารก็ปรบมือแสดงความยินดีใหญ่ พี่ใบไม้ยิ้มน่ารักมาก! คือถ้าเล่นใหญ่ขนาดนี้..ทำไมไม่ขอแต่งงานเลยเนอะ

"ยินดีด้วยเพื่อน" พี่ทิชาเดินไปกอดพี่ใบไม้หลวมๆ จนกัปตันต้นไม้เหลือบมองพี่สาวแวบนึง แหนะ! กลอกตาด้วย!

"มีแฟนแล้ว ก็ขอให้ไปกันรอด" ปาก!?!

"เออ-_-" พี่ใบไม้หุบยิ้มแล้วตอบสั้นๆมา เสียงโทนต่ำจนกัปตันไคล์จิกตาใส่เพื่อนสนิท ก่อนจะนั่งลงแล้วรีบหยิบผ้าเช็ดมือให้พี่ใบไม้เช็ด

"ขอแต่งงานเลยไหมคะกัปตันไคล์"

"ว่าอยู่ แต่งไหมครับ^^?" พอกัปตันไคล์ถาม พี่ทิชาก็มองสองคนนั้นยิ้มๆ ตอนนี้ทุกคนยิ้มตามกันหมด..ก็ดูสิ! พี่ใบไม้ยิ้มน่ารักขนาดนั้นใครเห็นก็อดยิ้มตามไม่ได้ เหลือแต่คนข้างๆฉันนี่แหละ เหมือนจะดูหวงๆพี่สาว เอาแต่นั่งหน้าตึงใส่

หลังจากเรากินข้าวกินปลากันเสร็จก็แยกย้ายกัน พี่ทิชามีคนขับรถมารับ ส่วนคู่สวีทเขาก็รีบกลับไปทำอะไรอีกไม่รู้ รู้แต่ไม่พูดไม่จา..เดินจับมือกันไปขึ้นรถอย่างเดียว

แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่กับกัปตันต้นไม้ เราสองคนเตรียมตัวจะกลับเหมือนกัน ฉันเล่าเรื่องแม่ฮายให้เขาฟังแล้วนะ ส่วนพี่ฮาวายยังไม่ว่างนัดเจอสักที เฮ้อ...ตอนนี้พี่เขายุ่งๆ ฉันเองก็ไม่อยากนัดไหนจะเรื่องการบำบัดไทเป ไหนจะเรื่องแม่ฮายที่เข้าสู่วัยทองอีก

แต่รู้ไหมเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่บอกกัปตัน..ก็เรื่องที่ฉันเจอพ่อแม่เขาแล้ว!! ฉันก็เพิ่งนึกได้ตอนที่แม่เขาส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมาเมื่อกี้นี้แหละ

-LINE- ภรรยาคุณบอส ชื่อไลน์คือ...แฟนหวงมากใช่ไหมคะ

ภรรยาคุณบอส : หนูเจแปน เมื่อไหร่จะมาทานข้าวที่บ้าน^^

ฉัน : ค่ะคุณป้า เจแปนยังไม่บอกกัปตันเลยค่ะว่าเจอคุณลุงคุณป้าแล้ว เดี๋ยวเจแปนบอกเขาก่อนนะคะ จะได้ไปพร้อมกัน^^

ภรรยาคุณบอส : เรียกคุณพ่อคุณแม่นะคะหนูเจแปน ว่าแต่ต้นไม้เป็นไง..เขายังเที่ยวกลางคืนอยู่ไหมลูก

ฉันเหลือบมองกัปตันที่ขับรถแวบนึง..ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบไป

ฉัน : ไม่ค่ะ แต่ช่วงนี้ดุ..เอ็ดคนอื่นไปทั่วค่ะคุณแม่

ภรรยาคุณบอส : ตลอดเลยตาลูกคนนี้ ต้องให้คุณย่าจัดการ ว่าแต่เขาไม่ได้เอ็ดหรือดุหนูใช่ไหมลูก?

ฉัน : ประจำเลยค่ะ ว่าเจแปนโง่ด้วย แต่เจแปนชินแล้วค่ะ^^

ฟ้องซะเลย!

ภรรยาคุณบอส : ว้าย! ปากต้นไม้นี่ได้ใครมานะ แม่รับไม่ได้ ต้องจัดการแล้ว เรื่องขู่ล่ะ?ตอนเด็กๆชอบขู่เพื่อนที่โรงเรียนประจำ

ตายๆกัปตันนี่ร้ายตั้งแต่เด็กเลยนะ

ฉัน : ขู่ค่ะคุณแม่ ขู่เก่งมาก..หาเรื่องถือไพ่เหนือกว่าตลอดเลย

ภรรยาคุณบอส : อื้ม อันนี้ได้พ่อเขามา เดี๋ยวยังไงมะรืนนี้แม่จะนัดคุณย่าทานข้าว หนูมาด้วยนะเจแปน พ่อบอสบอกจะเก๊กดุใส่ต้นไม้หน่อย ฮ่าๆ^^

ฉัน : ได้เลยค่ะ ฝันดีนะคะคุณแม่

ภรรยาคุณบอส : จ้าลูก^^

บอกฝันดีแม่กัปตัน..ฉันก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที ก่อนที่จะขยับตัว..หันไปนั่งมองหน้าเขาชัดๆ

"มองอะไร? กลับห้องเดี๋ยวจัดให้"

"ป่าวค่ะ มะรืนนี้กัปตันว่างไหมคะ? มีบินรึป่าว?"

"ไม่มี แต่มีบินพรุ่งนี้เช้า ไปใต้หวันกลับถึงดึกๆ มีอะไร? ทำไมยิ้มมีพิรุธ" ฉันจับมือเขาที่จับพวงมาลัยมาแนบแก้มทันที

"ว้าย" ฉันกุลีกุจอรีบคว้าโทรศัพท์ตัวเอง..แต่ไม่ทัน ก่อนจะก้มเก็บแล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็น..ผู้หญิงคนนึง หน้าตาคือโกรธมาก เธอเม้มปากกัดฟัน..จ้องฉันตาเขม็ง

"สารเลว ไม่มีปัญญาหาแฟนรึไง?!" ฉันเอามือทาบอกหันไปมองหมอธันวา ที่ตอนนี้เอามือกุมขมับ..พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

"คะ..คุยกับฉันเหรอคะ? ฉันมีแฟนแล้วค่ะ" ฉันพยายามยิ้มสู้ แต่กลับโดนจิ๊ปากใส่ซะงั้น!

"เธอจะบอกว่าเธอ..เป็นแฟนพี่ธันวาเหรอ? นังหน้าด้าน!"

อะไรกัน!! เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว!

"ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่!"

"ออกไปหมี่ " ฉันรีบลุกขึ้นไปนั่งอีกฝั่งทันที เมื่อเสียงเย็นๆของหมอธันวาดังขึ้นข้างๆ มันเย็นจนฉันขนลุก ไม่เหมือนจิตแพทย์ผู้ใจดีที่คุยเมื่อกี้เลย

"ไม่! พี่ธันวาขอถอนหมั้นบะหมี่เพราะอีนี่ใช่ไหม?"

"อย่าทำตัวเหมือนคนไม่มีการศึกษา ถ้าไม่อยากจบกันแบบเกลียดขี้หน้า เชิญ..ออกไป" หมอธันวาผายมือไปที่ประตูด้วย

คุณพระ?

"จบ? พี่ธันวาพูดกับคนอื่นดี แต่กับหมี่!?"

"พี่เหนื่อย..ออกไป อย่ามาสร้างความวุ่นวายแถวนี้..ที่นี่เขตโรงพยาบาล ให้เกียรติพี่ให้เกียรติคนไข้คนอื่นบ้าง"

"ก็พี่ธันวาขอถอนหมั้นกับหมี่! จะให้หมี่เป็นอีกหน้าโง่อยู่อีกเหรอ?!"

"ถ้าพูดแบบไม่ถนอมน้ำใจ ที่พี่ขอถอนเพราะไม่เคยคิดอยากหมั้นกับหมี่"

"ออกไปพี่จะทำงาน"

"หมี่จะฟ้องคุณป้า!!"

"ครับ เชิญ" แล้วหมอธันวาก็หลับตาลง..สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันมายิ้มปกติให้ฉัน เขาปล่อยให้บะหมี่ต้มยำอะไรนั่นหวีด จนเธอเหนื่อยและออกไปเอง

"ผมขอโทษจริงๆครับ ไม่เจ็บใช่ไหม^^"

"ไม่ค่ะคุณหมอ ไม่เป็นไรค่ะ..นั่นค่ะไทเปมาแล้ว เอ่อ..ฉันไปนั่งข้างๆคุณหมอได้ยังคะ^^"

"ครับๆเชิญ^^"