หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 1

วันนี้เป็นวันครบรอบ4ปีที่คบกันของฉันและถันฮ่าวอวี่ เขาส่งข้อความมาบอกฉันว่าเขาอยากจะมอบเซอร์ไพรส์สุดพิเศษให้กับฉัน หลังจากได้รับข้อความนั้น ฉันก็ถึงกับนั่งไม่ติด ด้วยความตื่นเต้น ฉันกลับไปคอนโดก่อนเวลาพร้อมกับของขวัญที่เตรียมไว้นานแล้ว

ฉันยืนอยู่หน้าประตูคอนโด และจินตนาการว่าเขาจะสร้างค่ำคืนนี้อันแสนพิเศษนี้ยังไงให้ยากจะลืมเลือน ภายในใจของฉันนั้นตื่นเต้นจนรู้สึกควบคุมไม่ได้ ฉันกำลังจะหยิบกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตู แต่กลับพบว่าประตูปิดไม่สนิทอยู่แล้ว

ฉันจึงผลักประตูเข้าไป และเห็นว่าบนโต๊ะอาหารค่ำมีเทียนวางอยู่ และข้างๆนั้นก็มีช่อดอกกุหลาบสีแดงตั้งอยู่ด้วย

ตอนนี้ฉันกำลังสงสัยว่าทำไมถันฮ่าวอวี่ถึงไม่อยู่ตรงนี้ด้วย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่น่าแปลกใจดังขึ้นภายในห้องนอน ฉันจึงรีบเดินไป แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็ได้ยินเสียงร้องที่มีเสน่หาของหญิงสาวดังอยู่ภายในห้องนอนนั้น

"อื้อ เร็วอีก ฮ่าวอวี่ เร็วหน่อย อ๊า!"

เสียงนี้ แม้ว่าฉันจะไม่เคยมีประสบการณ์กับมันมาก่อน แต่ก็รู้ว่านี่คือเสียงอะไร

แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง! ฉันและถันฮ่าวอวี่เตรียมตัวที่จะแต่งงานกันอยู่แล้ว เราซื้อห้องหอของเราเรียบร้อยแล้ว เขาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง! เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ!

ฉันยกมือขึ้นแตะประตู แล้วประตูที่ปิดไม่สนิทก็เปิดออก ฉากที่ทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืนปรากฏขึ้น!

ถันฮ่าวอวี่นอนอยู่บนเตียงและกำลังสนุกสนานภายใต้ผ้าห่มกับหญิงสาวคนหนึ่ง

ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าการที่ฉันรีบกลับมานั้น ฉันจะได้เห็นฉากที่แฟนของตัวเอง ซึ่งคบกันมา4ปีกำลังนอกใจ

ตัวฉันสั่นด้วยความโกรธ ฉันยกขาและถีบเข้าไปที่ประตู "ปัง!"

ถันฮ่าวอวี่ดึงผ้าห่มคลุมร่างทั้งสองอย่างรวดเร็ว และมองมาที่ฉัน จากนั้นเขาก็ตกตะลึง แต่สติเขาก็ถูกดึงกลับมาในเวลาอันรวดเร็ว เขาจ้องมองฉันด้วยความโกรธ "ซูยุ่น เธอเป็นบ้าหรือไง!"

ฉันจ้องมองเขา "ฉันเป็นบ้า แล้วพวกคุณล่ะ? พวกคุณกำลังทำอะไร ถันฮ่าวอวี่!"

ฉันคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดบ้าง แต่เขามองมาที่ฉันและยิ้มอย่างเย็นชา "ในเมื่อเธอเห็นหมดแล้ว เราก็เลิกกันเถอะ!"

"เลิกเหรอ? ถันฮ่าวอวี่คุณจะเลิกกับฉันงั้นเหรอ?"

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าคนที่ฉันรักมาตลอด4ปีด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ฉันพยายามมองหาความเมตตาและเห็นใจในสีหน้าของเขา แต่นอกจากอารมณ์ที่นิ่งเงียบแล้วฉันก็ไม่พบอะไรเลย

"ไม่ได้ยินหรือไง? ฮ่าวอวี่เขาจะเลิกกับเธอ!"

ความหยิ่งผยองของหญิงสาวคนนั้นและความนิ่งเฉยของถันฮ่าวอวี่ทำให้ฉันโกรธมาก ฉันพุ่งตัวไปตรงหน้าเธอ เพื่อตบเธอให้สุดแรง

และฉันก็ได้พบว่าเธอนั้นเป็นหลานสาวของลู่จือสิงแห่งเฟิงเหิง ไม่แปลกใจเลยที่เธอปฏิบัติกับฉันอย่างหยิ่งผยองเช่นนั้น!

เมื่อฉันมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่จือสิงบนคอมพิวเตอร์ แล้วนึกถึงคำสบประมาทของหยาวตันตัน ฉันจึงตัดสินใจที่จะหลอกล่อยั่วยวนลู่จือสิง แบบนี้ไม่เพียงแต่ฉันจะได้เป็นน้าของหยาวตันตันและเอาคืนเธอ มันยังสามารถทำให้ถันฮ่าวอวี่เรียกฉันว่าน้าสะใภ้ได้อีกด้วย แม้ว่าฉันจะยั่วยวนสำเร็จหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันก็เลือกที่จะไล่ตามหนุ่มหล่อคนนี้!

ฉันติดตามลู่จือสิงมาเกือบหนึ่งเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย จนกระทั่งบริษัทได้จัดงานเลี้ยงฉลอง ฉันจึงมีโอกาสได้เข้าใกล้ลู่จือสิง

ลู่จือสิงในฐานะประธานหุ้นส่วนของเฟิงเหิง ซึ่งในค่ำคืนนี้ เขาดื่มไวน์ไปจำนวนไม่น้อยเลย

ฉันที่แอบดูเขาอย่างลับๆ เมื่อเห็นว่าเขาลุกขึ้นเดินออกจากห้องวีไอพีนี้ไป ฉันจึงรีบคว้าโอกาสเดินตามเขาออกไป

เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มไปเยอะมาก เมื่อออกไปจากห้องวีไอพีแล้ว เขาก็ได้ยืนพิงกำแพงและนิ่งไป

ฉันมองไปที่เขา และเกิดความรู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่เมื่อนึกถึงความอัปยศที่หยาวตันตันมอบให้ตัวเองในวันนั้นแล้ว ฉันจึงกัดฟันและเดินเข้าไปหาเขาทีละก้าว...