หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 11

ฉันพลิกตัวไปมานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ตอนตื่นนอนในอีกวันขอบตาดำคล้ำราวกับหมีแพนด้า เมื่อตอนที่ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อชำระค่าใช้จ่ายก็คุณยายถามฉัน แต่ฉันไม่อยากให้ท่านกังวล เลยบอกไปว่านอนหลับไม่สนิท

การผ่าตัดของคุณยายถูกกำหนดให้เป็นอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา วันผ่าตัดฉันยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดตลอด สมองเต็มไปด้วยความว่างเปล่า จนกระทั่งได้ยินเสียงคุณหมอบอกกับฉันว่าการผ่าตัดประสบความสำเร็จดีมาก สติของฉันถึงค่อยๆ กลับมา

ฉันดูแลคุณยายอยู่ที่โรงพยาบาล 1 สัปดาห์ อาการพักฟื้นหลังผ่าตัดดีขึ้นมาก คุณยายกลัวว่าจะเป็นภาระให้ฉัน พอฉันอยู่ที่โรงพยาบาลได้ 3 วันท่านก็ไล่ให้กลับไปทำงานแล้ว

ฉันคิดดูแล้วพบว่าตัวเองติดหนี้เยอะมาก ตอนนี้ก็ยังเป็นคนว่างงานอีก หลังจากสอบถามคุณหมอได้ความว่าอาการคุณยายไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วจึงเริ่มร่อนใบสมัครและรอข่าวการรับสมัครงาน

ผ่านไปวันที่ 2 ตรงกับวันมหกรรมหางานพอดี ฉันจึงออกจากบ้านแต่เช้าตรู่เพื่อไปเยี่่ยมคุณยายซักพักหนึ่ง ก่อนจะไปร่วมงานมหกรรมหางาน

เมื่อ 20 วันก่อนลู่จือสิงบอกให้ฉันอย่าได้มาปรากฎตัวต่อหน้าเขาอีก ดังนั้นตอนที่เจอเขาในงานมหกรรมหางาน จิตใต้สำนึกจึงบอกให้ฉันซ่อนตัวไว้

แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดขึ้น ขณะที่ฉันกำลังเบียดตัวออกจากฝูงชน

ลู่จือสิงก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน มองฉันอย่างเย็นชา

ในสถานการณ์ตรงหน้าแบบนี้ ฉันจึงทำได้เพียงยิ้มอย่างเหยเกและพูดว่า : "ประธานลู่"

เขามองมาที่นัยน์ตาของฉัน แล้วเบนสายตาลงมาเล็กน้อย ฉันยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร เขาก็ยกมือขึ้นแล้วดึงเรซูเม่ออกไปจากมือของฉันทันที

ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้ จึงตั้งสติเพื่อจะเอาเรซูเม่กลับมา แต่เขายกมือขึ้น ฉันเตี้ยกว่าเขา จึงแย่งไม่สำเร็จ และได้แต่ล้มเลิกความคิดไป

เขาก้มศีรษะลงมองดูเรซูเม่ของฉัน จากนั้นจึงตะโกนครึ่งเสียงทันทีว่า: "หลี่จื้อ"

ฉันตกตะลึงไปชั่วขณะ หลี่จื้อที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็พูดว่า: "ครับ ประธานลู่"

"ฝ่ายวางแผนของบริษัทหาคนได้หรือยัง?"

"ยังขาดอีก 2 คนครับ"

ลู่จือสิงกระดิกหัวคิ้วเล็กน้อย เอาเรซูเม่ของฉันยื่นให้หลี่จื้อแล้วพูดว่า : "ฉันหาได้คนหนึ่งละ"

ฉันอึ้งไปเลย รีบพูดออกไปว่า: "ประธานลู่ ฉันไม่เหมาะสมจริงๆ ค่ะ..."

เขาก้มศีรษะมองมาทางฉัน: "คุณติดหนี้ผมอยู่ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ทำงานชดใช้หนี้เลยซิ

เงินเดือนของเฟิงเหิงสูงกว่าในสายงานเดียวกันถึง 10% นับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคุณเลยนะ"

ฉันรีบปลดเซฟตี้เบล เงยหน้าขึ้น พบว่าเป็นร้านอาหารสไตล์ฝรั่งชั้นสูง

ลู่จือสิงเข้าไปก็ยื่นเมนูอาหารมาให้ฉัน ฉันเห็นราคาแล้วก็สั่งไม่ลง เขาจึงหยิบเมนูไปสั่งอาหารแทน อาหารถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ ฉันมองอาหารเต็มโต๊ะตรงหน้า ทีแรกยังไม่รู้สึกหิว แต่ตอนนี้กลับหิวจนต้องรีบกลืนน้ำลายลงไปทันที

"ไม่ถูกปากเหรอ"

เขาหยุดหั่นสเต็ก แล้วเงยหน้ามามองฉันเเว็บหนึ่ง

ฉันรีบส่ายหน้า: "ไม่ใช่ค่ะ"

ลู่จือสิงไม่ถามฉันต่อ ขณะที่ฉันกำลังหยิบช้อนซุปจะมาทานซุป ก็มีสเต็กที่หั่นแล้ว 1 จานมาอยู่ตรงหน้าทันที เมื่อเงยหน้าก็เห็นลู่จือสิงกำลังมองฉัน: "อย่าบอกนะว่าแค่อาหารก็ทานไม่เป็น?"

ฉันส่ายหน้า มองเขาด้วยความประหลาดใจกับความเอาใจใส่ที่ได้รับ "ไม่ ฉันแค่..."

ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี จึงได้แต่ก้มหน้า หยิบช้อนขึ้นมาทานต่อ

เมื่อคิดว่านี่คือสเต็กที่ลู่จือสิงหั่นให้ฉัน ในใจฉันก็เต้นตึกตักขึ้นมาทันใด