หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 144

แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับลู่จือสิงมาหลายปีแล้ว แต่คนเราด้วยนิสัยที่คุ้นชิน ก่อนหน้านี้ที่ได้อยู่กับลู่จือสิง ทุกคนต่างก็เรียกเขาว่าประธานลู่ จนถึงตอนนี้เมื่อฉันได้ยินคำว่า ประธานลู่ ร่างกายของฉันก็เกร็งไปทั้งตัว

นี่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ เหมือนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้

ฉันไม่คาดคิดว่าเมื่อฉันมองขึ้นไปคนที่เดินเข้ามานั้นจะเป็นลู่จือสิงจริงๆ

เขาสังเกตเห็นการจ้องมองของฉันและกวาดสายตามามองเพียงเล็กน้อย แต่เพียงงินาทีเดียวเขาก็ละสายตาไปเหมือนกับวันที่อยู่ที่โรงพยาบาล

หัวใจของฉันดูเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดทำให้เบ้าตาของฉันร้อนขึ้นเล็กน้อย

"ซูยุ่น เธอเป็นอะไรไป?"

หลี่เจียนีที่อยู่ด้านข้าง เธอคว้าฉันไว้และฉันก็รู้ว่าฉันตัวฉันนั้นกำลังเสียสมาธิ ฉันจึงรีบดึงความคิดตัวเองกลับมาและส่ายหน้า "ไม่เป็นอะไร เมื่อกี้ฉันบังเอิญไปสัมผัสบาดแผลก็เลยรู้สึกปวด"

"อ๊ะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ฉันส่ายหน้า "ไม่เป็นอะไร เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น"

สองสามวันนี้บาดแผลยังคงเจ็บปวด แต่เมื่อเทียบกับสองวันก่อนหน้ามันต่างกันราวฟ้ากับเหว

ฉันแค่บอกว่ามันเจ็บก็เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของหลี่เจียนี ไม่งั้นเธอก็คงจับผิดได้และถามฉัน ไม่ช้าก็เร็วฉันก็คงเผยเรื่องราวของลู่จือสิงออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ทีมงานโครงการของสองบริษัท รวมไปถึงผู้หลักผู้ใหญ่ที่ร่วมลงทุน ทำให้คนเต็มโต๊ะอาหาร

ลู่เหยียนเฉินนั่งตรงกลางและนั่งตรงข้ามฉัน เมื่อฉันเงยหน้าก็สามารถมองเห็นเขา

ฉันคิดอยากเปลี่ยนที่นั่ง แต่ก็กลัวคนอื่นจะถาม ฉันทำได้เพียงแค่อดกลั้นไว้

หลังจากที่นั่งกันเสร็จเรียบร้อย หลินเจี้ยนเฟิงก็เริ่มแนะนำ

เมื่อกล่าวถึงฉัน สายตาของลู่จือสิงก็จ้องมองมาที่ฉัน แต่ดวงตาของเขาไม่ใช่ความรู้สึกที่ฉันนั้นรู้จักอีกต่อไปแล้ว

หัวใจของฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างทุบตี ฉันกัดฟันและอดทนกล่าว "ประธานลู่ สวัสดี"

"คุณซู สวัสดี"

โชคดี อย่างไรก็ตามเวลาเพียงไม่กี่วินาทีนั้นได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากการแนะนำตัว มื้ออาหารก็ได้เริ่มต้นขึ้น

มีบุคคลสำคัญอยู่ด้วยจึงหลีกเลี่ยงการดื่มสังสรรค์ไม่ได้

การดื่มของฉันนั้นไม่ดีนักและเพียงแก้วเดียวนั้นก็ไม่เพียงพอ แต่วันนี้ดื่มไวน์ขาว หลี่เจียนีได้คว้าฉันเอาไว้ "ซูยุ่น แก้วนี้ฉันดื่มแทน มือของเธอบาดเจ็บ ไม่เหมาะที่จะดื่ม"

"โอ้ บาดเจ็บอะไรกัน เพิ่งมาถึงเมืองAได้ไม่กี่วันเอง"

ประธานฟางเริ่มกล่าว เขาเป็นรองประธานของหุ้นส่วนของบริษัทเรา

ทันทีที่เสียงของประธานฟางสิ้นสุดลง หลี่ลี่ชิงที่ทำตัวเหมือนมองไม่เห็นฉันมาโดยตลอดก็มีสีหน้าประม่าพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉัน

ฉันก็ไม่ใช่คนเลวอะไร แต่ก็ไม่ใช่คนดี ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนี้เพราะฉันต้องการให้เรื่องนั้นเงียบๆ

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำตัวเหมือนไม่มีเรื่องราวอะไรเลยจริงๆ แต่เมื่อมองย้อนไปก่อนหน้านี้ประมาณสิบนาทีตั้งแต่ที่ฉันเข้าห้องวีไอพีมา หลี่ลี่ชิงก็ไม่ได้มาขอโทษอะไรฉัน แต่กลับแสดงสีหน้าด้วยซ้ำ

ฉันถอนสายตาและยิ้มอย่างแผ่วเบา "ครั้งก่อนที่ทานอาหาร คุณหลี่เธอมือลื่น และเผลอทำกาน้ำชาหล่นใส่ฉัน"

หลังจากที่ฉันพูดจบ ใบหน้าของคุณฟางก็ดิ่งลง "ผู้จัดการหลิน นี่เป็นเพราะคุณดูแลไม่ดีพอ คุณซูมาจากเมืองDเธอยังปกติดี จนกระทั่งมาที่นี่จึงได้รับบาดเจ็บ คุณจะให้ผมกลับไปบอกประธานเจิ้งอย่างไรดี?"

หลินเจี้ยนเฟิงเหลือบมองมาที่ฉันด้วยสายตาตำหนิ "ประธานฟาง เป็นผมที่ไม่ได้ใส่ใจและระมัดระวัง"

เมื่อครู่ปัญหาเล็กน้อยนั้นอาจไม่ดีนัก ประธานฟางจึงย้อนกลับมาที่ประเด็นนี้และโยนหัวข้อเรื่องลงมาที่ฉัน "ผู้จัดการหลิน คุณผู้หญิงทางด้านนี้นั้นสวยขนาดนี้ คุณไม่มีอาการใจเต้นแรงบ้างหรือ? จากที่ผมรู้มา คุณผู้หญิงยังโสดอยู่ด้วย! แล้วพวกจ้าวอี้ล่ะว่าอย่างไร?"

"โสด? ประธานฟาง พวกเรารู้ว่ามาคุณซูนั้นมีแฟนแล้ว!"

นี่เป็นเสียงของหลี่ลี่ชิง ถ้าหากว่าในตอนแรกนั้นฉันไม่ได้ชื่นชมเธอล่ะก็ในตอนนี้นั้นฉันคงจะเกลียดเธอไปแล้ว

เกลียดจริงๆ

แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยยอมรับว่าฉันมีแฟน แต่หลี่เจียนีกล่าวเธอนั้นดี ตอนนี้ฉันจะบอกว่าฉันจะยอมรับมัน

ฉันมองไปที่ลูจือสิงโดยไม่รู้ตัว เขายังคงไม่มองมาที่ฉัน เขาถือแก้วไวน์แดงไว้ในมือ สีหน้าของเขาเย็นชาและแข็งกระด้าง

"โอ้ คุณซู? คุณมีแฟนแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่รู้เลย?"

ฉันยิ้มเล็กน้อย ให้คำพูดแทนด้วยรอยยิ้ม ถ้าหากว่าฉันไม่ยอมรับว่าฉันมีแฟนแล้ว ก็เท่ากับว่าฉันตบหน้าหลี่เจียนี ถ้าหากว่าฉันยอมรับ ตามความจริงแล้วนั้นฉันก็ยังไม่มีแฟน

ในเวลานี้ หลี่เจียนีก็ตบฉันเบาๆ

ฉันนิ่งงันและเธอก็เริ่มกล่าว "คุณหลี่ หูของคุณมีปัญหาเหรอ? เรื่องที่ซูยุ่นมีแฟนแล้วนั้นก็เห็นกันอยู่ว่าฉันเป็นคนพูด ซูยุ่นเธอยอมรับเมื่อไหร่ว่ามี?" เธอกล่าวและหยุดลงชั่วขณะ มองไปยังประธานฟาง "ประธานฟาง เป็นความเข้าใจผิดของฉัน ก่อนหน้านี้ฉันเห็นว่าฉีซิ่วหรานมารับซูยุ่นอยู่บ่อยครั้ง ฉันจึงคิดว่าเขาคือแฟนของเธอ วันนั้นฉันเผลอพูดไปโดยไม่ทันระวัง เมื่อกลับมาซูยุ่นก็บอกกับฉันว่าเขาคนนั้นไม่ใช่แฟนของเธอ"

หลังจากพูดแล้ว หลี่เจียนีก็หยุดลง "นั่นคือคนที่ตามจีบซูยุ่น!"

ทันทีที่เธอพูดจบ ฉันก็เห็นว่าหน้าของหลี่ลี่ชิงนั้นแดงก่ำราวกับตับหมู

ต้องบอกเลยว่าหลี่เจียนีนั้นช่างงดงามเสียจริงๆ

ฉันแอบยกนิ้วให้กับเธอ แต่ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นก็ได้ยินลู่จือสิงที่เงียบมาโดยตลอดกล่าวว่า "แน่นอน ผู้คนที่ตามจีบคุณซูนั้นมากมาย"