หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 148

ฉันรีบรับสายโทรศัพท์ของหลี่จื้อ "หลี่จื้อ?"

"ผมเอง คุณซู"

"ฉันอยู่เมืองA ลู่จือสิงเขาเป็นอย่างไรบ้าง?"

"คุณอยู่เมืองAเหรอ? คุณซูอยู่บริเวณไหน?"

"หน้าบริษัทของพวกคุณ"

"งั้นคุณรอก่อน สักครู่จะมีรถมารับคุณ ผมจะส่งหมายเลขป้ายทะเบียน ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน พวกเราต้องมาเจอหน้ากันเพื่อพูดคุยเรื่องต่างๆ!"

ฉันอึ้งไปชั่วขณะและรู้สึกได้ว่าเรื่องราวไม่น่าจะใช่เรื่องง่ายๆ ฉันไม่กล้าพูดอะไรมากนัก "ได้ ฉันเข้าใจแล้ว รบกวนคุณด้วย"

"ผมควรจะทำ"

เมื่อวางสายไป ในเวลาไม่นานก็ได้รับข้อความจากหลี่จื้อ

ฉันก้าวเท้าไปยังประตูใหญ่และในเวลาอันรวดเร็วก็มีรถมารับฉัน

เมื่อเปิดหน้าต่างลงมา เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ฉันผงะไปชั่วขณะและอีกฝ่ายก็ได้พูดว่า "ใช่คุณซูหรือเปล่า?"

ฉันพยักหน้า แล้วเธอก็พูดว่า "ขึ้นรถก่อน"

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ฉันไม่อยากรอช้าจึงรีบเปิดประตูระแล้วก้าวเข้าไป

"คุณซู ดื่มน้ำไหม"

ฉันไม่ปฏิเสธ แม้ว่าจะเป็นเวลาช่วงเดือนกันยายน แต่ดวงอาทิตย์ในเมืองAนั้นยังคงร้อนแรงในช่วงนี้

"ฉันชื่อหลี่ชิงหว่าน"

"สวัสดี"

"ฉันเป็นแฟนของหลี่จื้อ"

ฉันตกตะลึง "คุณรู้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เธอส่ายหน้า "ฉันก็รู้ไม่ค่อยมากนัก หลี่จื้อนั้นไม่เคยบอกฉันเกี่ยวกับงานของเขา ฉันนั้นเพียงแค่ออกมาพักผ่อนเดินเล่นในวันหยุด เมื่อรับสายของเขาก็เลยรีบมารับคุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชิงหว่านแล้วฉันก็รู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก "ขอโทษด้วย ทำให้คุณต้องวนมารับฉัน"

"ไม่เป็นอะไรเลย ฉันเดินคนเดียวก็น่าเบื่อ ดีเลยมีคุณไปด้วยกัน"

แฟนสาวของหลี่จื้อเป็นคนช่างพูด เธอทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจมากหลังจากที่พูดคุยกันมาตลอดทาง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

รถได้หยุดลงที่หน้าคฤหาสน์ ฉันรู้สึกผงะไปชั่วขณะจากนั้นมองไปที่หลี่ชิงหว่าน "ลู่จือสิง เขาไม่ได้รับบาดเจ็บหรอกหรือ?"

เธอยักไหล่ “ฉันเองก็ไม่รู้ หลี่จื้อให้ฉันมาส่งคุณที่นี่ ฉันไม่เข้าไปนะ ไม่ค่อยสะดวก คุณเข้าไปเถอะ”

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปยังคฤหาสน์ตรงหน้า หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็กดกริ่งประตู

"คุณซู"

คนที่ออกมาคือหลี่จื้อ ฉันเห็นเขาและรู้ว่าฉันไม่ได้มาผิดที่ "ลู่จือสิงล่ะ?"

"ประธานลู่อยู่ด้านใน"

เมื่อเขาพูด เขาก็เปิดประตูและเชิญฉันเข้าไปด้านใน "คุณซูเข้ามาเถอะ ประธานลู่เขารู้แล้วว่าคุณมา"

ฉันก้าวเท้าเดินตามเขาเข้าไป ภายในใจฉันแทบรอไม่ไหวที่จะได้พบกับลู่จือสิง "เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม? แล้วในหนังสือพิมพ์เรื่องที่เขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์คืออะไร? ทำไมเขาถึงไม่อยู่โรงพยาบาล แต่กลับมาอยู่ที่คฤหาสน์?"

"คุณซู เรื่องนี้คุณเข้าไปถามประธานลู่เถอะ"

ฉันนิ่งไปชั่วขณะ ฉันพบว่าตัวเองเดินตามหลี่จื้อจนถึงประตูห้องของเขาแล้ว

หลี่จื้อหยุดเดินและช่วยฉันเคาะประตู "ประธานลู่ คุณซูมาถึงแล้ว"

เมื่อฉันได้ยินสิ่งที่เขาพูด ร่างกายของฉันก็แทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา "ทำไมจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน?"

เขาใช้คำพูดเหล่านั้นตอกกลับฉัน ฉันก้มลงไปมองเขาและพูดอะไรไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

"ถ้าหากว่าคุณไม่มีเรื่องอะไรก็ไปเถอะ พวกเราหย่ากันแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก ฉันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณแล้ว"

เขายังคงเน้นย้ำอีกครั้ง หากว่าเป็นก่อนหน้านี้ฉันก็คงจะหันหน้าหนีและจากไป

แต่ในตอนนี้ คุณจะให้ฉันหันหน้าหนีแล้วจากไปได้อย่างไร?

ฉันไม่มีทางที่จะจากไปได้ ตอนนี้เขาเป็นแบบนี้และการจัดการของหลี่จื้อในวันนี้อีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวอะไร ฉันก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

หากเรื่องราวยังไม่ชัดเจน ฉันก็ไม่สามารถวางใจและจากไปได้หรอก!

ฉันเม้มริมฝีปากและยังคงทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเขา "ลู่จือสิง คุณ---"

"ซูยุ่น ผมบอกแล้ว เรื่องของผมกับคุณนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!"

ท่าทีของเขาทำให้ฉันนั้นลำบากใจ แต่ฉันก็ยังเลือกที่จะเข้าหาเขา ไม่ใช่เพียงเพราะมามองเขาแล้วก็จากไปแบบนั้น

"ลู่จือสิง คุณบอกฉันได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่ ในข่าวบอกว่าคุณประสบอุบัติเหตุ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์โดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร ปกติไม่ใช่ว่าคุณนั้นระมัดระวังอยู่เสมอไม่ใช่หรือไง?"

“ซูยุ่น คุณไม่คิดว่าตัวเองนั้นน่าตลกหรือ?”

คำพูดของเขาทำให้ฉันหน้าซีดลงทันที ฉันคิดว่าตัวเองทนได้ แต่เมื่อเขาพูดแบบนี้ ฉันก็พบว่าตัวเองไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ลู่จือสิงบอกว่าฉันนั้นน่าตลก ในความเป็นจริง ฉันก็คิดว่าตัวเองนั้นน่าขำจริงๆ

ตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุ ฉันก็รีบออกมาจากเมืองD ฉันใช้เวลาทั้งหมด5ชั่วโมง ฉันดื่มน้ำไปเพียงอึกเดียว ฉันทั้งเหนื่อนทั้งหิว แค่อยากจะยืนยันว่าเขาเป็นอย่างไร อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาและอยากรู้ว่าเขาจะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่

แต่ตอนนี้เขาบอกว่าฉันนั้นน่าตลก?

ฉันลุกขึ้นยืน ก้มหน้ามองเขา ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตา จ้องมองเขาแล้วยิ้มออกมา "ใช่แล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าตลก"