หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 219

อันที่จริงเรื่องนี้ พูดยังไงดีล่ะ ล้วนแต่สื่อมวลชนฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด

และมันน่าขบขัน เมื่อลู่จือสิงถูกถ่ายภาพในเที่ยวบินเดียวกับนักแสดงนามสกุลL ความจริงคือลู่จือสิงเดินทางจากเมืองJ กลับมาที่เมืองA เมื่อหลังปีใหม่

ข่าวนี้ไม่นานก็ถูกปลดออก ฉันดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของลู่จือสิง

แต่เมื่อวานนี้นักแสดงสาวนามสกุลL ได้ออกมาก่อความวุ่นวายอีก ถ่ายภาพด้านหลังของลู่จือสิงที่โรงแรม และเขียนใต้ภาพไว้คำเดียว：หล่อ

เนื่องจากเมื่อวันก่อนมีเหตุการณ์ที่เข้าออกสนามบินเหมือนกัน สื่อมวลชลจำนวนมากติดตามกระแสของลู่จือสิงกับนักแสดงสาวนามสกุลL ที่ล้วนแต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา

ฉันเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกขบขัน เห็นชัดเจนว่าเมื่อคืนวานลู่จือสิงกับฉันทานข้าวอยู่ที่บ้าน เราทั้งสองคนไม่ได้ออกจากประตูเลย

รูปของนักแสดงหญิงนามสกุลL ไม่รู้ว่าถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หยิบออกมาสร้างกระแส

แต่ข่าวนี้ไม่นานก็ถูกปลดออกออกไป เนื่องจากพอฉันรีเฟรชแล้วก็พบว่าไม่มีแล้ว อยากจะหาก็เป็นเรื่องยาก

เห็นได้ชัดว่าลู่จือสิงรู้เรื่องนี้แล้ว

ฉันยิ้มและเห็นว่าเซี่ยงฉิงปัดนิ้วไปมาอยู่ในแชทกลุ่ม โดยบอกว่าเธอเชื่อในตัวลู่จือสิง ลู่จือสิงไม่ใช่ผู้ชายอย่านั้น เป็นต้น

แม่แต่ถงเจียหลินก็ยังบอกให้ฉันไปถามให้ชัดเจน อย่าให้มีผลกระทบกับคนที่ไม่กี่ยวข้อง

ฉันคิดว่ามันตลก จึงรีบตอบกลับพวกเขาในกลุ่ม：สื่อมวลชนฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด ไม่มีเรื่องแบบนี้เลย ทั้งสองครั้งลู่จือสิงก็อยู่ด้วยกันกับฉัน

เซี่ยงฉิง：ฆ่าคนโสด（โบกมือลา）

ฉันกำลังจะตอบเซี่ยงฉิง เจิ้งเยว่ก็มาหาฉัน

เธอบอกว่าจะส่งโปสเตอร์ที่จะใช้ในการโฆษณาส่งมาให้ฉันดูว่าเป็นยังไงบ้าง

ฉันดูแล้วก็รู้สึกว่ามันยังน่าตื่นเต้นไม่พอ ฉันเลยลองถามเจิ้งเยว่ เจิ้งเยว่ก็เหมือนกับฉัน

ยังมองไม่เห็นทักษะของดีไซเนอร์ เรียบเรียงแต่ละด้านได้ดี การจับคู่สีก็ทำได้ดีมากเช่นกัน แต่พอมองแล้วรู้สึกว่ามันยังไม่สะดุดตา

โดยเฉพาะเนื้อหาใจความหลักของโฆษณา มันยังไม่สะดุดตามากพอ

หลังจากสื่อสารกับเจิ้งเยว่เป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมง ก็เป็นเวลาห้าโมงกว่าแล้ว พวกเราฝืนใจหารูปสามรูปจากอินเตอร์เน็ตที่เป็นข้อมูลอ้างอิงของดีไซเนอร์

เมื่อฉันว่างฉันก็พบว่าเซี่ยงฉิงและถงเจียหลินมีบทสนทนากันมากมายในแชทกลุ่ม

ฉันขี้เกียจไปเลื่อนดู จึงส่งอิโมจิไปอันหนึ่ง

เซี่ยงฉิงไม่ได้พูดอะไร แต่รีบทิ้งลิงค์ไว้ให้ฉัน

ฉันคลิกเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ลิงก์ไปที่เวยป๋อ และเป็นเวยป๋อทางการของบริษัทเฟิงเหิง

โพสต์ล่าสุดบนเวยป๋อ ด้านบนเป็นรูปภาพทะเบียนสมรสพร้อมกับข้อความ：พวกเราสบายดี

ฉันดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของลู่จือสิง และอดไม่ได้ที่จะมือขึ้นมาปิดหน้า

ผู้ชายคนนี้โอ้อวดขนาดเลยหรอเนี่ย？

ฉันมองดูแชทกลุ่ม เซี่ยงฉิงถามฉันว่ารู้สึกยังไง ฉันถอนหายจ：“ตอนนี้ฉันสั่งให้เขาลบเว่ยป๋อยังทันไหม？”

“ช่างมันเถอะซูยุ่น เธอไม่เห็นเหรอว่าประธานลู่มีคนมากมายขนาดไหนที่อยากเข้าใกล้ เธอก็ควรพอใจในสิ่งที่มี เขาเต็มใจที่จะโพสต์เวยป๋อแบบสาธารณะ เห็ดได้ชัดว่าเขาแคร์เธอ ซื่อบื้อ！”

ฉันดูจำนวนการแชร์ เพียงไม่กี่นาทีก็เพิ่มขึ้นหลายพันในพริบตา และจำนวนไลค์ก็เกินสามหมื่นแล้ว

ฉันทำไมไม่รู้มาบริษัทเฟิงเหิงมีแฟนคลับเยอะขนาดนี้？

มีผู้หญิงมากมายที่เข้ามายุ่งกับลู่จือสิง แต่คนที่เป็นอย่างหลินเมิ่งเซีย ฉันเพิ่งเจอเป็นครั้งแรก

ก่อนหน้านี้เธอทำหน้าตาเฉยเมยกับฉัน แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าฉันกับลู่จือสิงแต่งงานกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

ใครก็โกรธเป็น ฉันก็อดทนกับเธอมานานแล้ว

แต่วันนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดการเธอ ฉันแค่มาส่งมอบลูกอมมงคลงานแต่งของฉันกับลู่จือสิง ถ้าต้องทะเลาะกับหลินเมื่งเซียขึ้นมาตอนนี้ มันจะไม่เป็นการตบหน้าตัวเองไปหน่อยหรอ？

ไม่สนว่าหลินเมิ่งเซียกับลู่จือสิงจะมีหรือไม่มีอะไร แต่เรื่องที่จะทะเลาะกันก็ไม่ควรเกิดขึ้น

หลังจากนั้นฉันก็อดกลั้นเอาไว้ได้ เหลือบมองเธอและหันเดินไปที่ประตู

ใครจะรู้ว่าหลินเมิ่งเซียจะพุงตรงมาที่ฉัน ดึงฉันและยกมือขึ้นจะตบ

ฉันถูกเธอดึงจนยืนไม่อยู่ ตอนที่เห็นเธอยกมือขึ้นแล้วจะตบลงมา ฉันคิดว่าคงหลีกเลี่ยงไม่ทันแล้ว

ฉันเดิมทีอยากจะยกมือขึ้นและตบกลับทันที แต่เป็นเวลานานแล้วที่หน้าของฉันไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่ฉันจินตนาการไว้

“คุณหลิน ดูเหมือนคุณจะไม่เห็นด้วยกับภรรยาของผมมาก？”

เสียงของลู่จือสิงดังขึ้นในหูของฉัน ฉันลืมตาขึ้นจากนั้นก็เห็นว่าลู่จือสิงมา

เขายกมือขึ้นและดึงฉันกลับมา เขาขวางอยู่ข้างหน้าฉัน และมองใบหน้าที่เย็นชของหลินเมิ่งเซีย

เห็นได้ชัดว่าหลินเมิ่งเซียก็ไม่คิดว่ายังไม่ทันได้ออกจากบริษัท ลู่จือสิงก็มาแล้ว เธอมองฉันที่ยืนอยู่ข้างๆลู่จือสิงด้วยความตื่นตระหนก：“ประธานลู่ ไม่ใช่นะ คุณฟังฉันพูดก่อน——”

ลู่จือสิงตะคอกอย่างเย็นชา：“คุณพูดมา คุณหลิน ผมอยากจะฟังคุณพูดว่า คุณมีความคิดยังไงกับภรรยาของผม？”