หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 23

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่าลู่จือสิงจะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้

ปู่ของเขาหันมามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็คงต้องให้แต่งงานกัน”

“ผมไม่เห็นด้วย!”

พ่อของเขาคัดค้านทันทีที่คุณปู่พูดจบ

“ฉันตัดสินใจแล้ว กินข้าว!”

คุณปู่กล่าวย้ำครั้งสุดท้ายเป็นเชิงออกคำสั่ง ทำให้พ่อของลู่จือสิงและหยาวตันตันหันมามองฉันอย่างไม่พอใจ

พอฉันหันไปมองลู่จือสิงก็พบว่าสีหน้าของเขามึนตึงยิ่งกว่าเดิมจนฉันไม่กล้าพูดอะไร

อาหารมื้อนี้เลยกลายเป็นมื้อที่น่าอึดอัดไปในทันที

ก่อนกลับ ปู่ของลู่จือสิงเรียกเขาไปคุยที่ชั้นสองนานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นเล็กน้อย มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “กลับกันเถอะซูยุ่น”

ก่อนหน้านี้ฉันเกือบทนไม่ไหวเพราะหยาวตันตันและถันฮ่าวอวี่เอาแต่พูดจาเสียดสีฉัน แต่เพราะที่นี่เป็นถิ่นของพวกเขาฉันจึงตอบโต้อะไรไม่ได้ ต้องแสร้งกดโทรศัพท์เล่นทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด

พอลู่จือสิงบอกว่าจะกลับฉันจึงรีบลุกตามเขาไปทันที

ระหว่างทางกลับสีหน้าของเขาเรียบเฉยมาก

ฉันมีเรื่องคาใจอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้า

แล้วอยู่ๆ เขาก็จอดรถอย่างกะทันหันและหันมาถามฉัน “มีอะไรหรือเปล่า”

“หือ?” ฉันนิ่งงันไปนิดหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า ปฏิเสธไปว่า “ไม่มีอะไร”

สีหน้าของลู่จือสิงเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม

ฉันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจถามไปว่า “คุณกับพ่อแม่เข้ากันไม่ค่อยได้หรือ”

ลู่จือสิงมองฉันแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเยาะหยันและเย็นชาว่า “ผมไม่มีแม่... แม่ของฉันตายไปแล้ว”

คำพูดของเขาสร้างความประหลาดใจให้ฉันได้ไม่หยุดหย่อน “แต่ว่า เมื่อกี้...”

“ก็แค่คนรักใหม่ของพ่อผม”

ประโยคธรรมดานี้ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก

ฉันไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อ แม้จะเคยได้ยินมาบ้างว่าในครอบครัวของเศรษฐีมักมีเรื่องราวซับซ้อนวุ่นวาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอกับตัวเอง จนไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรเพื่อไม่ให้กระทบความรู้สึกของลู่จือสิง

เขาเหลือบมองฉันด้วยแววตาที่พราวไปด้วยรอยยิ้ม มันทำให้ฉันใจเต้นแรง “คุณก็แค่อยากแต่งงานกับผมใช่ไหมล่ะซูยุ่น?”

ฉันเขินจนต้องเสมองออกไปนอกรถ แกล้งตอบไม่ตรงคำถาม “ประธานลู่ คุณนี่ช่างหน้าไม่อายจริงๆ”

เขาทำเสียงฟึดฟัดแต่ไม่พูดอะไรอีก

ถึงแม้ลู่จือสิงจะบอกว่าไม่ต้องกังวล แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจในคำยืนยันของเขา แม้จะไม่รู้ว่าปัญหาระหว่างเขากับพ่อเป็นอย่างไร แต่ฉันก็อยากพยายามให้เต็มที่ อย่างน้อยก็อยากทำให้ลู่เว่ยกั๋วเลิกต่อต้านฉัน

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหาเวลาไปพบลู่เว่ยกั๋ว จงฮุ่ยหรานแม่เลี้ยงของลู่จือสิงก็มาขอพบฉันก่อน

เธอนัดฉันไปพบที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ณ ใจกลางเมือง ด้วยการแต่งตัวที่ทันสมัยและการแต่งหน้าที่ดูสดใสทำให้ดูแทบไม่ออกเลยว่าตอนนี้จงฮุ่ยหรานอายุห้าสิบหกปีแล้ว

“นั่งสิ ซูยุ่น”

ความสุภาพและรอยยิ้มของเธอทำให้ฉันไม่อาจแสดงอาการที่หยาบคายออกไป จึงทำเพียงพยักหน้าให้และนั่งลง “คุณนัดฉันมา มีอะไรหรือคะคุณจง”

ฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลย ดังนั้นการเรียกเธอว่าคุณจงก็ถือเป็นการให้เกียรติพอแล้ว

เธอเผลอชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อคุณเป็นคนตรงๆ ฉันก็จะไม่อ้อมค้อม... ทุกคนต่างพูดว่าแม่เลี้ยงมักทำให้ลำบากใจ และถึงแม้ว่าลู่จือสิงจะไม่เคยยอมรับฉันเลย แต่ฉันก็ไม่ถือสา ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันปฏิบัติต่อเขาเสมือนลูกชายแท้ๆ และฉันก็ดีใจที่ในที่สุดเขาก็เจอผู้หญิงที่เขาชอบ... เดิมทีฉันอยากจะช่วยโน้มน้าวให้พ่อของเขาเข้าใจและยอมรับ แต่ฉันสืบดูเรื่องของเธอมาแล้วซูยุ่น... เธอคือแฟนเก่าของแฟนตันตัน”