หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 250

เหนือความคาดหมาย หลี่เซี่ยงไม่ได้ให้พวกเรารอนาน ไม่ถึงห้านาทีผู้หญิงที่แผนกต้อนรับก็มาแจ้งว่าพวกเราสามารถขึ้นไปได้

อารมณ์ของหลี่เซี่ยงแปลกมาก ตอนที่ฉันติดต่อกับเขาก่อนหน้าที่เขาจะระวังในทุกๆด้าน แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้เขาจะยอมพูดดีดี

ฉันมองไปที่หวางเสี่ยวซิน เขาปล่อยมือ：“ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

ฉันยิ้มโดยไม่ถามอะไร แล้วเข้าไปในลิฟต์

ทันทีที่มาถึงชั้นหก ผู้ชายที่ติดตามหลี่เซี่ยงก็เดินออกมารับพวกเรา

หลายปีแล้วที่ไม่ได้มาที่บริษัทจินเฉิง ดูจากการตกแต่งของบริษัทจินเฉิง แค่คิดก็รู้ว่าหลายปีมานี้บริษัทจินเฉิงพัฒนาขึ้นมาก

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ ฉันยังต้องคิดว่าอีกเดี๋ยวจะขอโทษยังไงดี

“ทำไม ในที่สุดก็ตัดสินใจได้แล้วหรอถึงมา？”

ฉันกับหวางเสี่ยวซินยังไม่ได้เข้าไปในห้องทำงาน เสียงของหลี่เซี่ยงก็ดังขึ้น

หวางเสี่ยวซินกำลังจะพูด ฉันรีบส่ายหัวบอกใบ้ไม่ให้เขาพูด

แล้วฉันกับหวางเสี่ยวซินก็เดินเข้าไป หลี่เซี่ยงมองมาที่พวกเรา และพูดอย่างเย็นชา：“บริษัทของคุณเก่งกาจมากไม่ใช่หรอ？บอกว่าบริษัทของฉันไม่มืออาชีพ ไม่รู้ว่าอะไรคือแผนงานที่ดี แล้วอะไรคือแผนงานล้มเหลว”

ฉันเห็นหวางเสี่ยวซินกำลังจะพูด และฉันก็รีบพูดก่อน：“ผู้จัดการหลี่ คุณไม่เป็นมืออาชีพหรอ？แม้ว่าหลี่ฮุ้ยหรูจะไม่ค่อยดีนัก แต่ประโยคนี้ก็พูดได้ถูกต้องแล้ว เพราะคุณต้องการมืออาชีพถึงมาหาเราหรอ？”

“ซูยุ่น！”

หวางเสี่ยวซินคงตกใจกับสิ่งที่ฉันพูด จึงยื่นมือมาดึง ฉันหันไปยิ้มให้เขาและบอกใบ้ให้เขาสงบสติอารมณ์

หลี่เซี่ยงมองมาที่ฉัน และผู้ชายที่ออกมารับพวกเราก็ยกน้ำชามา

“ซูยุ่น ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี ความสามารถของคุณก็ไม่ได้มากขึ้น แต่ฝีปากของคุณนี่ร้ายกาจนะ！”

ฉันยิ้ม：“เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ฉันจะนับเป็นอะไรได้？！”

ทันทีที่ฉันพูดจบหลี่เซี่ยงก็มองมาที่ฉันและยิ้ม：“คุณกำลังว่าฉันอยู่หรอ？”

“ฉันหรอจะกล้า！”

เขาหัวเราะจบ สีหน้าก็เย็นชาขึ้นมา：“เอาแผนงานมาไหม？”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด ฉันก็ถอนหายใจโล่ง โชคดีที่ตัวเองไม่ได้เอามาด้วย ไม่งั้นเรื่องนี้คงจะซวยแน่ๆ

“เอามาแล้ว คุณไม่ต้องกังวล คราวนี้ฉันเอามาหลายฉบับ แม้ว่าชาจะหก คุณก็ยังจะรินต่อ！”

หลี่เซี่ยงยื่นมือมารับแผนงานและมองมาที่ฉัน：“ว่าเสียดสีหน่อย บริษัทของคุณไม่เลือกคนเหรอ ทำไมแผนกของคุณถึงมีแต่ตาสีตาสา”

คราวนี้ฉันไม่ได้พูด ทำได้เพียงแค่ยิ้ม หวางเสี่ยวซินพูดและฉันก็ไม่ได้ขัด：“นั่นน่ะสิ ดังนั้นผู้จัดการหลี่ เหตุการณ์คราวนี้พวกเราได้รับบทเรียนแล้ว！”

หลี่เซียงมองเขาด้วยท่าทีเฉยเมย：“ได้รับบทเรียนก็เป็นเรื่องดี！”

เป็นไปตามที่ฉันคาด ข่าที่บริษัทจินเฉิงลงนามกับบริษัทอื่นไม่ใช่เรื่องจริง หลี่เซี่ยงจงใจปล่อยข่าวขู่ขวัญฉัน โชคดีที่ฉันไม่ถูกหลอก ไม่อย่างนั้นวันนี้กลับไปคงจะควบคุมสติไว้ไม่อยู่

หลี่เซี่ยงเป็นคนจู้จี้เรื่องมาก ถึงเขาจะไม่เป็นมืออาชีพ แต่หลังจากจ้องมองเหตุการณ์นี้มาหลายครั้ง เขาก็ค่อนข้างมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง

หลังจากอยู่ในห้องทำงานของเขาเกือบสองชั่วโมง เขาก็เอ่ยปาก：“เอาล่ะ นี่ก็สายมากแล้ว ลุกขึ้นไปกินข้าวกลางวันกัน ฉันเลี้ยง”

“งั้นฉันจะเลือกกินอาหารที่แพงที่สุด！”

หวางเสี่ยวซินอ้าปากค้าง ฉันรีบดึงเขา เขาฉลาดและพูดสอดคล้องกันกับฉัน：“งั้นวันนี้ฉันต้องกินให้เยอะๆหน่อย！”

ฉันปิดแผนงานลงและยิ้ม：“ก่อนหน้านี้ฉันเคยรับมือกับเขามาแล้วหลายครั้ง นิสัยของเขาแปลกๆ ชอบให้พูดแดกดัน ถ้าพวกเราจะพูดคุยกับเขานั้น ไม่สามารถพูดตามความคิดของเขาได้เสมอไป ไม่อย่างนั้นเขาจะจู้จี้เรื่องมาก คุณต้องมีความแข็งแกร่ง ถึงจะทำให้เขาพูดเรื่องดีๆได้มาก”

“มิน่าล่ะ ฉันก็ว่าทำไมคุณถึงพูดให้เขาสำลักได้”

หวางเสี่ยวซินจ้องมองฉันด้วยความแปลกใจ：“ก่อนหน้านี้พวกคุณขัดแย้งเรื่องอะไรกัน？”

ฉันส่ายหัว：“ไม่ได้ขัดแย้งอะไร เขาบอกว่านิสัยของฉันอ่อนแอเกินไป ง่ายต่อการที่จะถูกคนอื่นรังแก ฉันก็เลยทำให้เขาได้เห็น ว่าฉันเป็นคนที่ถูกรังแกได้ง่ายขนาดนั้นหรือเปล่า”

“วันนี้ออกไปกับคุณ ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย” หวางเสี่ยวซินฟังฉันพูดจบแล้วก็ยิ้ม หยุดเงียบไป แล้วเขาก็พูดอีก：“ค่าอาหารที่พวกเรากินวันนี้ก็ไม่น้อยเลยนะ？ฉันคิดว่าบริษัทของเราเป็นฝ่ายผิด อาหารมื้อนี้เราสามารถเบิกเงินได้ ถ้าอย่างงั้นพวกเรา——“

ฉันรู้ว่าเขาคิดอะไร และก็รู้ว่าสำหรับหลี่เซี่ยงแล้วนี้ก็ไม่นับว่าเป็นอะไรเช่นกัน

คิดดูแล้วฉันก็ยังไม่ได้พูดคุยถึงสถานการณ์ของหลี่เซี่ยง：“เสี่ยวซิน คุณรู้ไหมว่านามสกุลอะไรที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเฉิงตู？”

เขาตกตะลึง “นามสกุลเจียง！แต่มันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับหลี่เซี่ยงล่ะ？”

“คุณคงไม่รู้ แม่ของหลี่เซี่ยงเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเจียง และแม่ของหลี่เซี่ยงก็เป็นลูกคนเดียวของเขา มีอะไรที่ยังไม่ใช่ของเขาบ้าง！นอกจากนี้ตอนที่เขายังหนุ่มๆก็สร้างบริษัท และเปลี่ยนมือขายออกไปตอนที่เขาแต่งงาน ได้เงินเป็นพันล้าน——”

ขณะที่ฉันพูดอยู่ก็หยุดพูดไปชั่วขณะ：“เงินดอลล่าร์”

หวางเสี่ยวซินมองฉันด้วยความไม่เชื่อ：“ฉันไม่รู้จริงๆ”

ฉันยิ้ม：“เป็นธรรมดา ถ้าลู่จือสิงไม่ได้สนิทกับเขา ฉันก็คงไม่รู้”

ตอนแรกฉันคิดว่าหลี่เซี่ยงเป็นแค่ผู้จัดการเล็กๆ ต่อมาจึงรู้ว่าครอบครัวเขาร่ำรวยมหาศาล เขาออกมาทำงานก็เพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น

ทันทีที่เข้ามาในสำนักงาน เซี่ยงฉิงก็เดินมา：“พวกคุณกลับมาแล้วหรอ？ไม่ได้ไปทำอะไรใครมาใช่ไหม？”