หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 256

ยังเหลืออีกห้าวันกว่าจะถึงตรุษจีน หลายๆตึกข้างถนนของเมืองAก็แขวนโคมไฟสีแดงแบบจีนกันแล้ว ห้างสรรพสินค้าก็เริ่มเซลล์สินค้าลดราคาแล้ว

บริษัทของฉันก็หยุดงานแล้ว ลู่จือสิงก็ยังคงยุ่งกว่าฉัน ช่วงปลายปีใหม่ คาดไม่ถึงว่าเขาต้องออกไปปนะชุมที่เมืองใกล้เคียงอีกด้วย

ป้าจ้าวฉันก็ให้หยุดงานไปแล้ว ฉันต้องพาเป้ยเปยไปไปซื้อสินค้าเทศกาลตรุษจีนและเสื้อผ้าคนเดียว

เมื่อก่อนฉันทำเรื่องเหล่านี้แบบทำพอเป็นพิธี แต่ปีนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายเหลือเกินจริงๆ ฉันกลับถึงเมืองA แล้วยังแต่งงานกับลู่จือสิงอีก

เพียงสองเรื่องนี้ ก็เพียงพอสำหรับฉันที่จะปฏิบัติต่อปีใหม่นี้ให้แล้ว

ลู่จือสิงบอกว่าวันที่สามสิบถึงจะกลับมาได้ โดยปกติแล้วฉันรู้สึกว่าลู่จือสิงจะติดฉัน แต่ตอนนี้เขาไปทำงานนอกสถานที่ ฉันก็พักร้อนอยู่ที่บ้านเพียงคนเดียว แม้ว่าฉันจะมีเป้ยเปยเป็นเพื่อน แต่ฉันมักจะรู้สึกว่าขาดอะไรไปเล็กน้อย

คนก็มักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อคุณไม่ได้รับก็ไม่ได้สนใจ เมื่อมีในครอบครองแล้ว ก็อยากจะโอบกอดไปตลอด กุมไว้บนมือ

ช่วงวันเหล่านี้ลู่จือสิงยุ่งจริงๆ สามทุ่มกว่าทุกคืนจะต้องวีดีโอคอลกับฉันประมาณห้านาที

ฉันเข้าใจว่าเขารับผิดชอบเรื่องกลุ่มใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เข้าใจก็เข้าใจ ไม่สบายก็ไม่สบายใจจริงๆ

เมื่อวันที่ยี่สิบแปด ฉันก็เก็บกวาดบ้านด้วยตนเองรอบนึง แล้วก็เปลี่ยนกระดาษกลอนอวยพรปีใหม่หน้าประตู

แล้วยังตั้งใจที่จะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตอีกรอบนึง ซื้อผลไม้จำนวนไม่น้อยกลับมา

พวกเราฉลองตรุษจีน เป็นปกติที่ซุปเปอร์มาเก็ตก็ต้องฉลองตรุษจีน

เมื่อออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตท้องฟ้าก็มืดลงเล็กน้อยแล้ว ฉันเหนื่อยมาก ก็ไม่อยากกลับไปทำกับข้าวเองแล้ว ก็เลยทานอาหารด้านนอกกับเป้ยเปยเสียเลย

เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็เหนื่อยจนไม่อยากขยับตัวแล้ว วันนี้เป้ยเปยเฝ้าตามฉันตลอดทั้งวัน ขาเล็กๆสั้นๆนั้นฉันไปในห้องไหนก็ตามไปในห้องนั้น

เมื่อฉันช่วยอาบน้ำให้เขาก็สัปหงกแล้ว รอฉันอายเสร็จ ก็ใช้ผ้าขนหนูอุ้มเขาออกมาจากในอ่างอาบน้ำ เขาเพียงหลับตาลงก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้ดี ฉันไม่ต้องกล่อมให้เป้ยเปยหลับ

อุ้มเป้ยเปยกลับเข้าห้องแล้ว ฉันจึงรีบอาบน้ำ ไม่ถึงสี่ทุ่ม ก็อดไม่ได้ที่จะนอนหลับ

คาดว่าอาจเป็นเพราะเหนื่อยมากมาหลายวัน กล้ามเนื้อปวดเมื่อยเล็กน้อย ฉันหลับสะลึมสะลือ ครึ่งหลับครึ่งตื่น คล้ายกับได้ยินลู่จือสิงเรียกฉัน

ฉันลืมตาเล็กน้อย พบว่าลู่จือสิงอยู่ข้างๆฉัน

ฉันทั้งง่วงทั้งเหนื่อย คิดว่าตนเองกำลังฝัน ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปโอบกอดเขา

"คุณภรรยา ฉันกลับมาแล้ว"

ฉันได้ยินคำพูดลู่จือสิงข้างหูฉัน ตอบอืมไปคำนึง ในที่สุดก็หลับไปเป็นตาย

เมื่อคืนวานนอนเร็ว วันที่สองฉันก็ตื่นขึ้นมาเช้ามาก

เพียงแค่เมื่อวานฉันทำความสะอาดตลอดทั้งวัน ร่างกายที่ไม่ได้ออกกำลังมานานจู่ๆมา"ออกกำลังหนัก"มากแบบนี้ชักเจนว่ารับไม่ไหว

เพียงลืมตา ฉันก็รู้สึกว่าตนเองล้าไปทั้งตัว โดยเฉพาะเอว

เมื่อวานเช็ดหน้าต่างขึ้นๆลงๆ จะบอกว่าไม่เหนื่อยก็พูดไม่ออกจริงๆ

ฉันกำลังคิดที่จะยืดเอว แต่นึกไม่ถึงว่ามือไม่ทันระวังไปชนอะไรบางอย่าง หันหน้าไปมอง จึงพบว่าลู่จือสิฃงที่ควรจะไปทำงานนอกสถานที่ไม่รู้ทำไมถึงมานอนอยู่บนเตียง

ฉันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับๆเขา ใช่จริง!

ความฝันเมื่อคืนวานฉันจำได้ดี เพียงแต่ฉันคิดว่าจริงๆนั่นเป็นความฝันก็เท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าตื่นขึ้นมาตอนเช้าจะพบ นั่นไม่ใช่ความฝัน นั่นเป็นความจริง!

ลู่จือสิงหลับลึกมาก ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างยังไม่สว่างมาก ฉันทำได้เพียงยืมแสงอ่อนๆพินิจพิเคราะห์เขา รอยคล้ำใต้ตาทั้งคู่นั้นหนักมาก ฉันเพียงมองเข้าไป แม้ว่าแสงจะสลัวแบบนี้ ฉันก็ยังมองเห็นเพียงมองแวบเดียว

เดิมทีฉันคิดว่าพรุ่งนี้เขาถึงจะกลับมา แต่นึกไม่ถึงเมื่อคืนวานเขาก็รีบกลับมาแล้ว

ไม่ต้องพูดถึง เพื่อที่จะกลับมาเร็วจึงต้องอดหลับอดนอนอย่างแน่นอน

คิดถึงเรื่องเหล่านี้แล้ว ฉันก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองคล้ายกับแช่อยู่ในน้ำอุ่น ทั้งอ่อนนุ่มทั้งพองโต

ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ เพียงแค่เจ็ดโมงกว่าๆ เป็นเวลาวันหยุด แล้วยังเป็นฤดูหนาว นอนนานหน่อยไม่เป็นปัญหา

เขาพูดจบอย่างรวดเร็ว ก้มลงจูบฉันพลางแล้วก็ยื่นมือเข้าไปจากชายของฉันไปพลาง

จูบของลู่จือสิงฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้มาโดยตลอด ไม่นานฉันก็อ่อนลงมา เสื้อผ้าบนร่างกายถูกเขาถอดออกไป เขามือนึงอยู่ด้านบน มือนึงลงไป......

ฉันถูกเขาจูบก็รู้สึกสับสนวุ่นวายเล็กน้อย จนกระทั่งจู่ๆเขาก็เข้ามา ฉันอดไม่ได้ครางเล็กน้อย

เขาหยุดเล็กน้อย จูบฉันไปพลางขอร้องฉันไปพลาง: "พูดเร็วสิ ว่าคุณก็คิดถึงฉัน!"

เขาพูดพลาง ไม่นุ่มนวลไม่รุนแรงเล็กน้อย ฉันถูกเขากระตุ้นจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทรมานอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะตีเขาเล็กน้อย: "คุณทำอะไรน่ะ?!"

ลู่จือสิงก้มลงกัดที่ติ่งหูของฉันเบาๆ ฉันสั่นสะท้านเล็กน้อย ยิ่งเพิ่มความทรมาน แต่ได้ยินเขาพูดว่า: "คุณไม่พูดล่ะก็ อย่างงั้นพวกเราก็บดถูกันไปแบบนี้แหละ!"

ฉันเชื่อว่าลู่จือสิงสามารถพูดคำนี้ออกมาได้ แล้วก็ทำได้จริงๆด้วย

อันที่จริงเดิมทีฉันก็อยากจะพูดว่าตนเองก็คิดถึงเขา แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะอดรนทนไม่ไหวแบบนี้

มองเขา ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม กอดแขนของเขาแน่น เงยหน้ามองเขา: "ฉันก็คิดถึงคุณ ประธานลู่"

"เปลี่ยนชื่อเรียก"

คาดไม่ถึงว่าเขายังจะเอ่ยขอร้อง ฉันชะงักไปเล็กน้อย เขาเปลี่ยนตำแหน่ง ฉันก็เผชิญหน้าเข้าไปด้วยจิตสำนึก แต่ไม่คิดว่าเขาจะถอนกลับไปด้านหลัง

ฉันมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ: "คุณ ทำไมคุณเป็นแบบนี้!"

ลู่จือสิงมองฉัน ชัดเจนว่าเขาก็อดทนกับความเหน็ดเหนื่อย แต่ถึงเขาจะอดทนกับความเหน็ดเหนื่อยก็ไม่ยอมให้ฉัน: "คุณพูดอีกครั้ง ฉันไม่พอใจ เรียกฉันว่าประธานลู่ตลอดเลย!"

เขาน้อยใจอีกแล้ว!

แต่เห็นขอบตาที่ดำคล้ำของเขาแล้ว ฉันก็ใจอ่อน หน้าแดงเอ่ยปากว่า: "ฉันก็คิดถึงคุณมาก คุณสามี"

พูดจบ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะซุกศีรษะไปที่อกของเขา: "คิดถึงมากคิดถึงมาก"