หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 273

หลังจากที่ฉันลืมตาขึ้นมา เฉื่อยชาอยู่หลายวินาที เพิ่งจะตอบสนองกลับมาว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล

ลำคอแห้งมาก ฉันอยากจะดื่มน้ำ เพิ่งอยากจะเปิดปากพูด เจิ้งเยว่ก็ถือกาน้ำเข้ามา “เธอตื่นแล้ว ยังไม่สบายตรงไหนไหม?”

ฉันพยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง รับแก้วน้ำที่เธอส่งมาให้ฉัน ดื่มน้ำแล้ว จึงถามเธอ “ฉันเป็นอะไร?”

เจิ้งเยว่นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงของฉัน มองมาที่ฉัน “มีไข้ สี่สิบเอ็ดองศา เธอไม่รู้ตัวเองเหรอ? ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิด สมองของเธอคาดเดาว่าคงไม่ต้องใช้แล้ว”

เธอพูดพลาง ยื่นมือมาลูบหน้าผากของฉัน “ยังมีไข้เล็กน้อย เธออยากจะกินอะไร? ฉันจะออกไปซื้อโจ๊กมาให้เธอ”

ได้ยินคำพูดของเธอ ฉับพลันนั้นฉันก็เพิ่งจะจำเรื่องหนึ่งได้ “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

เธอมองดูโทรศัพท์มือถือ “ตีสามกว่าแล้ว”

มองเห็นโทรศัพท์มือถือ ฉันจำอีกเรื่องที่ร้ายแรงกว่าขึ้นมาได้ “เจิ้งเยว่ เธอได้ช่วยรับสายโทรศัพท์ของฉันไหม?”

ฉันพูดพลาง รีบหยิบกระเป๋าของตัวเองเริ่มค้นหาโทรศัพท์มือถือ เห็นหน้าจอแสดงผลมีแต่สายที่ไม่ได้ ทั่วทั้งตัวของฉันก็แข็งทื่อ

เจิ้งเย่วคล้ายกับจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร “ประธานลู่โทรศัพท์มาหาฉันแล้ว เวลานั้นเธอเพิ่งจะล้มสลบไป โทรศัพท์มือถือก็สั่นสะเทือน พวกเรามือไม้อ่อน ตกใจกลัวมาก ดังนั้นไม่ได้สนใจ”

ฉับพลันนั้นฉันก็รู้สึกปวดหัว “เขาพูดอะไรบ้าง?”

“เขาให้ฉันดูแลเธอดีดี ยังถามที่อยู่ของโรงพยาบาล”

ฉันได้ยินก็รู้ว่าลู่จือสิงต้องเข้ามา ยกมือขึ้นนวดขมับ “เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงตอนนั้นของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

เจิ้งเยว่มองฉันฉับพลันนั้นก็ยิ้มออกมา “ทำไม! เวลาที่เธอสู้สุดชีวิตไม่ใช่เก่งกาจมากเหรอ ตอนนี้ทำไมถึงกลัวประธานลู่แล้วล่ะ?”

ฉันร้องโหยหวนออกมาหนึ่งเสียง “เธอไม่รู้ ว่าลู่จือสิงเขาเป็นคนที่——”

“ผมคนนี้เป็นอย่างไร?”

ฉันเพิ่งจะพูดไปแค่ครึ่งหนึ่ง ฉับพลันนั้นประตูก็ถูกผลักออก

เห็นลู่จือสิงที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันหดศีรษะลง

สีหน้าของเขาเย็นชามาก สายตาหยุดอยู่บนตัวฉัน ก้าวเท้าเดินเข้ามา

เจิ้งเยว่เห็นว่าเขาเดินเข้ามา ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนที่นั่งให้กับเขา

กลิ่นอายความเย็นแพร่กระจายไปทั่วทั้งตัวของลู่จือสิง แต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับใบหน้าของเขา

ฉันเพียงแค่มองเขา ก็ไม่กล้ามองอีก

เจิ้งเยว่ยืนอยู่ที่หน้าประตู “ฉันออกไปซื้อโจ๊กให้เธอ ประธานลู่ รบกวนคุณดูแลซูยุ่นด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจคุณเจิ้ง นี้คือสิ่งที่ผมควรจะทำ”

เขาพึ่งจะพูดจบ เจิ้งเยว่ก็ไปแล้ว หันหน้ากลับมามองฉัน

ลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไร ยกมือขึ้นมาหยุดอยู่ที่บนหน้าผากของฉัน นิ้วมือของเขาเย็น แต่ว่าฝ่ามืออุ่น

ฉันไม่กล้าพูด เพียงแค่เม้มริมฝีปากนั่งอยู่ตรงนั้น

“ดีมาก ตัวร้อนจนล้มสลบไป ซูยุ่น”

เขาเรียกชื่อของฉัน เกือบจะกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ

ฉันเงยหน้ามองเขา คิดที่จะอธิบาย “วันนี้ฝนตก อากาศก็หนาว ฉันยุ่งเกินไป อาจจะไม่ได้ระวังทำให้เป็นหวัด”

เขาไม่ได้พูดอะไร ก้มลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือ ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ฉับพลันนั้นก็นำโทรศัพท์มือถือส่งมาที่ฉัน “นี้คืออะไร?”

สายตาของฉันมองเห็นตัวเองสวมใส่ชุดกองเชียร์ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสวมใส่ชุดเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนตั้งใจถ่ายรูปฉัน ยังถูกลู่จือสิงเห็น

ฉันกัดริมฝีปากแน่น “กองเชียร์ด้านนั้นเกิดเรื่องสุดวิสัย ฉันจำใจต้องทำแทน”

บริษัทของพวกเรามีแค่คุณคนเดียวเหรอ? เรื่องอะไรก็ต้องให้คุณทำ นี้อุณหภูมิเท่าไหร่? ยังมีฝนตกอีก ซูยุ่น คุณเข้าใจว่าตัวเองเป็นซูเปอร์แมนหรือว่ามนุษย์แมงมุม ไม่สามารถจะป่วยเหรอ?”

“พูดอะไรเช่นนี้ ครั้งนี้ก็ถือว่าเธอบาดเจ็บระหว่างการทำงาน ถ้าไม่ใช่สองวันนี้ยุ่งมาก เธอก็คงไม่เหนื่อยจนกระทั่งล้ม ฉันกลับก่อน พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมเธออีก!”

ฉันพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเธอเดินทางปลอดภัยนะ!”

“พอแล้ว เธอรักษาตัวดีดี!”

เวลาที่เธอไปก็นำประตูปิดลง ห้องด้านในก็เหลือไว้แค่ฉันกับลู่จือสิง ห้องผู้ป่วยที่มีขนาดสิบสองตารางเมตรกว่าเงียบสงบมาก

จริงๆแล้วฉันหิวมาก อดไม่ได้ที่ตัวเองจะยื่นมือออกไปเปิดถุงโจ๊กดื่ม

ลู่จือสิงตีมือของฉัน “รีบทำไม ยังร้อนมาก!”

เขาพูดพลาง ตัวเองก็ช่วยฉันเปิด หลังจากนั้นก็ยกขึ้นมา เริ่มป้อนให้ฉันกิน

“ฉันกินเองได้”

เขาถอยหลังไปเล็กน้อย มองฉันพร้อมขมวดคิ้วขึ้น “คุณยังมีเรี่ยวแรง?”

ความจริงเขาก็พูดไม่ผิด ตอนนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ

ในเมื่อลู่จือสิงยินยอมที่จะปรนนิบัติฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ต้องเกรงใจเขาแล้ว

ฤดูหนาวนี้ โจ๊กก็เย็นเร็วมาก ฉันกินไปครึ่งหนึ่ง ทั่วทั้งตัวก็รู้สึกว่ามีชีวิตกลับมา “คุณก็กินเถอะ ที่เหลือฉันกินเองก็ได้”

“อย่าพูดไร้สาระ”

เขาไม่ยอมให้ฉันกินเอง ต้องการที่จะป้อนโจ๊กครึ่งหนึ่งที่เหลือให้ฉัน

การเจริญอาหารของฉันไม่ค่อยจะดี กินโจ๊กถ้วยเดียวก็รู้สึกว่าในท้องมีอาหารก็กินไม่ไหวแล้ว ในเวลาที่ลู่จือสิงถามฉันว่าอยากกินอีกไหม ฉันก็ส่ายหน้า “ฉันอิ่มแล้ว คุณรีบกินเถอะ ไม่อย่างนั้นเย็นแล้วจะไม่อร่อย”

เขามองฉัน นำมือและเท้าของฉันยัดกลับไปในผ้าห่ม. “อย่าขยับมั่ว”