หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 74

ซวี่ชิงหนานที่ขับรถอยู่ข้างหน้าเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองกระจกมองหลัง "สายจากประธานลู่เหรอ?"

ฉันลำบากใจเล็กน้อย "ใช่"

"ไม่รับเหรอ?"

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฉันยังคงคิดว่าจะตอบคำถามของเขาอย่างไร หยางหมิงหมิงที่อยู่ด้านข้างก็เอียงตัวมาหาฉัน "ฉันอยากอ้วก ซูยุ่น----"

เมื่อฉันได้ยินคำพูดของหยางหมิงหมิง ฉันก็ตกใจและรีบพูดกับซวี่ชิงหนาน "คุณชายซวี่ ช่วยจอดรถก่อน!"

รถหยุดอย่างรวดเร็วและหยางหมิงหมิงหมอบลงกับพื้นทันทีที่เปิดประตูและเธอก็อ้วกออกมาในทันใด

"โอเคหรือเปล่า?"

ซวี่ชิงหนานยื่นขวดน้ำแร่ให้ฉัน ฉันมองไปที่ซวี่ชิงหนานด้วยความเก้ๆกังๆเล็กน้อย "วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี"

เขายิ้มละไม่รังเกียจอะไร "ไม่ได้ว่าอะไร"

หยางหมิงหมิงอาเจียนเกือบสิบนาที พวกเราจึงขึ้นรถและมุ่งหน้ากลับโรงแรม

โชคดีที่บาร์อยู่ไม่ไกลจากโรงแรม เรามาถึงโรงแรมก่อนห้าทุ่ม

หยางหมิงหมิงหลับไปทันทีหลังจากอาเจียน ฉันมองไปที่หยางหมิงหมิงที่หลับอยู่และไม่รู้ว่าจะพาเธอออกจากรถได้อย่างไร

ซวี่ชิงหนานลงจากรถไปแล้วและเดินมา "ให้ฉันช่วย"

ฉันเพียงคนเดียวนั้นไม่สามารถจัดการหยางหมิงหมิงได้ ฉันจึงไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือจากซวี่ชิงหนาน

ฉันก้าวถอยไปและให้ซวี่ชิงหนานช่วยประคองหยางหมิงหมิงออกจากรถ

ในเวลานี้มีคนจำนวนมากเดินทางกลับโรงแรมเพื่อพักผ่อน ภายในลิฟต์จึงไม่ได้มีเพียงฉัน ซวี่ชิงหนานและหยางหมิงหมิงเท่านั้น ยังมีคนอื่นอีกด้วย

โชคดีที่หยางหมิงหมิงไม่เป็นโวยวายหลังจากเมา ยกเว้นเพียงแต่อาการอาเจียนเท่านั้นหลังจากนั้นเธอก็หลับมาตลอด

ซวี่ชิงหนานยังคงประคองหยางหมิงหมิงเข้าไปในห้องของโรงแรม เดิมทีฉันคิดอยากชวนซวี่ชิงหนานดื่มน้ำก่อน แต่หลังจากที่คิดดีๆแล้ว มันคงไม่ดีเท่าไหร่จึงทำได้เพียงแค่ส่งเขากลับ

"ไม่ต้องส่งฉันหรอก คุณกลับไปดูแลเพื่อนของคุณเถอะ เธอเมามาก"

ฉันกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับหยางหมิงหมิง เนื่องจากซวี่ชิงหนานได้กล่าวเช่นนั้นแล้วฉันจึงหยุดอยู่เพียงเท่านี้ ยืนอยู่ที่ประตูห้องมองไปที่เขา "คุณชายซวี่ สำหรับคืนนี้ขอบคุณมาก"

"คุณเกรงใจเกินไปแล้วซูยุ่น เราเป็นเพื่อนกันนี่ใช่ไหม?"

ฉันยิ้ม "แน่นอน เป็น---"

“พวกคุณทำอะไรกัน?”

ก่อนที่ฉันจะพูดจบ ลู่จือสิงก็ได้ปรากฎตัวขึ้น เขามองมาที่ฉันและใบหน้าของซวี่ชิงหนาน ใบหน้าเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ฉันรู้ว่าเขาเข้าใจผิดอีกแล้วดังนั้นฉันจึงทำได้แค่บอกซวี่ชิงหนาน "ดึกแล้ว คุณชายซวี่กลับไปเถอะ"

ซวี่ชิงหนานพยักหน้า "ฉันกลับก่อน" เขาพูดและหยุดลงชั่วคราวจากนั้นมองไปยังลู่จือสิง "ประธานลู่ ขอตัวก่อน"

"รองประธานซวี่ดูเหมือนจะปรากฏตัวในที่ที่ภรรยาของฉันปรากฏตัวเสมอ"

คำพูดของลู่จือสิงนั้นเกินไปแล้ว ฉันจึงรีบดึงมือของเขา "คุณอย่าพูดไร้สาระ เมื่อกี้คุณชายซวี่เขาช่วยฉัน---"

"ช่วยอะไรคุณ? ซูยุ่น ดึกดื่นป่านนี้แล้วโทรศัพท์ก็ไม่รับ ทำอะไรอยู่?!"

คำถามที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเขาทำให้ฉันเสียหน้ามาก ทางเดินเงียบมาก แม้ว่าเสียงของลู่จือสิงนั้นจะไม่ดัง แต่ก็ทำให้พวกเราสามคนได้ยินอย่างชัดเจน

ซวี่ชิงหนานขมวดคิ้ว "ประธานลู่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่----"

"รองประธานซวี่ นี่เป็นเรื่องระหว่างสามีและภรรยาซูยุ่น ยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะต้องมาอธิบายอะไร"

ลู่จือสิงไม่มีเหตุผลเลย ตอนแรกฉันรู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนนี้เขากำลังงี่เง่า ฉันไม่มีความคิดที่อยากจะอธิบายอะไรให้เขาฟัง ฉันก็เหลือบไปมองเขาอย่างเย็นชา "ฉันง่วงนอน ฉันไปนอนก่อน"

ฉันขมวดคิ้ว "มีอะไรหรือเปล่า?"

เธอชี้ไปที่ประตู “ประธานลู่กำลังรอเธออยู่ด้านนอก”

สีหน้าของฉันเริ่มนิ่ง "เธอช่วยไปบอกเขาว่าฉันกำลังทานอาหารเช้า"

"สีหน้าประธานลู่นั้นไม่ดีเลย"

อย่างไรก็ตามหยางหมิงหมิงก็ยังคงอยู่ที่นี่และฉันไม่ได้อยากสร้างปัญหาอะไร ฉันทำได้แค่ทานอาหารเช้าแล้วเดินออกไปหาลู่จือสิงด้วยสีหน้าว่างเปล่า "ประธานลู่ ฉันยังไม่ทานอาหารเช้า ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร?"

ฉันจงใจพูดคำว่าเป็นทางการ สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนักในตอนแรกและเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ฉันพูดใบหน้าของเขาก็เย็นชาอีกครั้ง "มากับฉัน!"

เขาไม่ได้บอกว่าเป็นทางการหรือส่วนตัว แต่ฉันเห็นเขาเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

การเดินทางเพื่อติดต่อธุรกิจครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับฉันและเขาเท่านั้น ฉันไม่อยากจะสร้างปัญหา หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดฉันก็ก้าวเท้าตามเขาไป

ก่อนจะเข้าไปในห้องฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ฉันก็เข้าไปอยู่ดี

ลู่จือสิงปิดประตูเสียงดัง ปัง "ซูยุ่น ตอนนี้คุณกำลังจริงจังกับฉันน้อยลงหรือเปล่า?"

ฉันรู้ว่าเขายังคงห่วงใยในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ในช่วงนี้เราเดินทางมาติดต่อธุรกิจ ฉันไม่ต้องการสร้างปัญหาให้น่าเกลียดและหลังจากที่ผ่านไปหนึ่งคืนแล้ว ฉันก็หายโกรธไปมากฉันจึงพูดเบาๆกล่าวขอโทษเขา "ขอโทษ"

ลู่จือสิงไม่ได้คาดหวังว่าฉันจะขอโทษ เขามองฉันด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป แต่ในไม่นานมันก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง "คุณคิดว่าคุณจะจบเรื่องด้วยการขอโทษได้งั้นหรือ?"

เขากล่าวพร้อมกับเดินมาด้านหน้า

ฉันมองเขาแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ประธานลู่ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณมีท่าทางเหมือนอะไร?"

ลู่จือสิงนั่งบนโซฟา เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน "เหมือนอะไร?"

ฉันจงใจทิ้งปัญหาเอาไว้ "เหมือน---คุณก็เดาเอาเองสิ!"