หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว นิยาย บท 9

เหอซิ่วฟางอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าอึดอัดใจ เห็นได้ชัดเลยว่าสองแม่ลูกบุกเข้ามา

ใบหน้าของหลิงเฟิงครึ้มขึ้น คนมีหน้า ต้นไม้มีเปลือก หญิงเลวเขาเคยเห็น แต่หญิงเลวขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอ!

ถ้าเขาบอกว่าตนเองจับเย่อวี่หลิวได้แล้ว สองแม่ลูกคู่นี้ก็จะเข้ามาเลียแข็งเลียขาเขา เพื่อหวังจะเกาะภูเขาทองคำอย่างเย่อวี่หลิวไปด้วย

เขาทำเพียงพูดจริงครึ่งเท็จครึ่ง

“ทำให้ทุกคนผิดหวังแล้ว เย่อวี่หลิวเป็นเจ้านายของผม เธอมาหาผมเมื่อวานเพราะเรื่องงาน พูดคุยเรื่องงานเสร็จแล้วก็จากไป”

เมื่อเฉินเหม่ยหลิงกับจางหลานฮวาได้ยินแบบนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วพูดว่า

“อะไรนะ? ที่แท้เธอเป็นเจ้านายของแก ฉันก็น่าจะรู้ ผู้หญิงที่น่าภาคภูมิใจแบบเย่อวี่หลิวจะมาสนใจคนธรรมดาตัวเหม็นอย่างแกได้ยังไง?”

“ทำให้พวกเราดีใจเก้อ! เฮงซวย!”

พวกเธอด่าทอหยาบคาย แล้วจากไปโดยเอาของขวัญที่พวกเขาเอามาไปด้วย

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของหลิงเฟิงได้รับข้อความจากชิงหลง

“ราชาแห่งความมืด ในบัตรประจำตัวของท่านถูกใส่ไปห้าพันล้านแล้ว ผู้น้อยทำนอกเหนือคำสั่ง ช่วยคุณซื้อหมู่บ้านเล็กๆ คุณสามารถใช้บัตรประจำตัวจัดแจงพื้นที่เหล่านั้นได้อย่างอิสระ”

หลิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว ชิงหลงเจ้าเด็กคนนี้ชอบทำแบบนี้

เหอซิ่วฟางพูดอย่างเป็นกังวล "ลูกชาย อย่าสนใจพวกเขาเลย ลูกไปอยู่ที่ไหนมาทั้งคืน? ทำให้แม่เป็นห่วงมากรู้มั้ย!"

หลิงเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ครับ แม่วางใจเถอะนะ ผมไม่ได้ไปอยู่บนถนนหรอก ผมจำได้ว่าบ้านพวกเรายังเป็นหนี้อีกตั้งแสนหยวนยังไม่ได้ใช้คืนใช่มั้ย? อยากใช้เงินผม.... ”

เหอซิ่วฟางพูดอย่างประหม่าว่า

“ลูกชาย ลูกเป็นแค่พนักงานธรรมดา เงินเดือนแค่ไม่กี่พันหยวน จะเอาเงินจากไหนมาจ่ายหนี้? ไม่ใช้ว่าไปทำอะไรไม่ดีมาใช่มั้ย?”

หลิงเฟิงรีบพูดว่า “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะแม่ แม่คิดมากไปแล้วนะครับ”

“งั้นก็ดีแล้ว ในตอนนั้นพ่อของลูกอยากได้เงินเยอะเลยไปทำงานเหมืองดำกับคนอื่น ผลสุดท้ายก็ถูกดินถล่มจนตาย ลูกต้องปฏิบัติตามกฎหมายเท่านั้นนะ! "

เหอซิ่วฟางพูดเกลี้ยกล่อมอย่างเจตนาดีว่า “เรื่องเงินพวกเราค่อยขยันหาทางออกด้วยกัน อย่ากดดันตัวเองมากไปนะ”

หลิงเฟิงพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม

เขากลัวว่าแม่จะเอาจริงเอาจังเกินไปแล้วอยากตรวจสอบที่มาที่ไปของเงินของตัวเองเลยจึงต้องล้มเลิกความตั้งใจที่จะใช้เงินในบัตรประจำตัวของเขา

หลังจากปลอบใจแม่แล้ว หลิงเฟิงก็รีบไปที่สถานีรถไฟใต้ดินเพื่อไปทำงาน

ตำแหน่งที่เขาทำอยู่เป็นแผนกเล็กๆ ภายใต้แผนกขายของบริษัทหลีห่าว ขนาดไม่ใหญ่แต่ความกดดันเรื่องผลงานไม่น้อยเลย

เขาเดินมาถึงแผนกก็พบว่าเพื่อนร่วมงานของตัวเองหลายคนถูกผู้อำนวยการ ซู่ฉวน ตำหนิ

“แม่งทั้งหมดเป็นขยะเหรอไง? จะสองเดือนแล้ว ทำยอดขายไม่ถึงมาตรฐาน! ในหัวพวกคุณมีแต่เรื่องไร้สาระอะไรอยู่เหรอห๊ะ?”

เพื่อนสนิทของหลิงเฟิงสองคน เสี่ยวเหม่ยกับต้าจ้วงก็ถูกด่าเอาเลือดหมามารดหัว

โดยเฉพาะเสี่ยวเหม่ย ยังถูกซู่ฉวนตบจนใบหน้าบวมแล้ว!

หลิงเฟิงทนมองไม่ได้เดินไปด้านหน้าผู้อำนวยการซู่ฉวน

“ผู้อำนวยการซู่ ผมจำได้ว่าข้อบังคับของบริษัทมีบอกไว้ว่าไม่สามารถดุด่าทุบตีพนักงานได้... ”

ซู่ฉวนมองหลิงเฟิงด้วยสายตาดุร้าย

“หลิงเฟิง? แม่งก็แค่เป็นพนักงานใหม่ยังไม่ผ่านฝึกงาน กล้าต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ? อย่าลืมนะ ว่าผลงานของตัวเองไม่ได้ดีขนาดนั้น ไม่อยากทำแล้วใช่มั้ย?”

“พี่เฟิง พี่ใจเย็นหน่อย พวกเราไม่เป็นไรค่ะ”

เซียวเหม่ยและต้าจ้วงรีบจับหลิงเฟิงและวิงวอน

พวกเขาเป็นพนักงานประจำถูกซู่ฉวนด่าก็รู้สึกแย่ไม่กี่วัน แต่หลิงเฟิงยังอยู่ช่วงทดลองงานถ้าเขาทำให้ผู้อำนวยการซู่ฉวนไม่พอใจก็จะถูกออกได้ตลอดเวลา!

หลิงเฟิงพูดอย่างแน่วแน่

“ไม่มีใครมีสิทธิ์ทุบตีหรือดูหมิ่นพนักงาน ผู้อำนวยการซู่ แม้ว่าคุณจะเป็นเจ้านายของเราก็ตาม กรุณาขอโทษด้วย!”

ปกติอีกฝ่าย กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดีภายในแผนก กลั่นแกล้งคนมาใหม่ เต๊าะพนักงานหญิง

เขาสามารถนั่งเฉยๆ แล้วไม่สนใจมันก็ได้ แต่ในเมื่อคนที่โดนเป็นเพื่อนของเขา หลินเฟิงก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน