หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1976

เมื่อมองทะลุผ่านรูบนผนังออกไปคนที่อยู่ภายในห้องไม่ว่าจะเป็นหลินมั่ว หรืออู๋เซวี๋ยนพวกเขาล้วนมีใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจกันทั้งสิ้น

ดาบเล่มนี้สามารถฆ่าปรมาจารย์ได้เลยทีเดียว

ในเวลานี้คนที่ตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นไท่จื่อ

“ฮ่า ๆ ๆ ฉันว่าแล้ว!

ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปตั้งมากมาย จะเป็นไปได้ยังไงที่จะเป็นการเคลื่อนย้ายเศษเหล็ก”

“พลังที่บำเพ็ญของพี่ฟื้นฟูมาแล้วหรือยัง?“

เมื่อเทียบกับเรื่องดาบยาวแล้ว อู๋เซวี๋ยนเป็นห่วงร่างกายของหลินมั่วมากกว่า หากเมื่อครู่ตัวเองเผชิญหน้ากับดาบนั้นจัง ๆ ผลลัพธ์เดียวก็คือเสียชีวิตคาที่ทันที

เมื่อลองรู้สึกถึงร่างกายตัวเองสักพัก ที่จุดตันเถียนยังคงรู้สึกถึงความว่างเปล่า ไม่มีลมปราณภายในแม้แต่น้อย

หลินมั่วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่มีเลย! พลังของดาบเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ผมที่เป็นคนปล่อยมันออกมาดูเหมือนว่าจะเป็นพลังที่หลงเหลือมาจากเจ้าของเดิมของดาบเล่มนี้ทิ้งเอาไว้”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาเองก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร พี่ลองดูอีกครั้งเถอะ”

ไท่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างเสนอความคิดขึ้น

หลินมั่วจึงพยักหน้าเพราะตั้งใจจะทำเช่นนี้เหมือนกัน อย่างไรก็ตามนี่คือความหวังที่จะฟื้นฟูตันเถียนให้กลับมาได้

หลังจากทำการรักษาอารมณ์ให้คงที่แล้ว ขณะที่เขาตั้งใจจะถือดาบขึ้นมาอีกครั้ง

พลังของดาบก็หายลงไปทันที

และดาบยาวในมือของเขาก็หนักอึ้งขึ้นมาอย่างกะทันหันและดูเหมือนจะมีพลังมหาศาลเกิดขึ้น

ยังไม่ทันตั้งตัวทัน ดาบยาวก็หลุดออกจากฝ่ามือทันที

และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ เมื่อดาบยาวกระทบลงสู่พื้น มันก็ส่งเสียงกึกก้องก้องกังวานเสียงดัง

แต่ไม่ใช่เสียงของสิ่งของที่หนัก ๆ ตกลงบนพื้นอย่างนั้น

อืม?

หรือว่าความรู้สึกเมื่อกี้นี้จะคิดไปเอง! เมื่อหลินมั่วก้มตัวลงจับด้ามดาบอีกครั้ง! เพียงแค่แขนของเขาขยับ ความรู้สึกหนักอึ้งบนดาบยาวเล่มนั้นก็โจมตีขึ้นมาอีกครั้ง

หยิบมันไม่ขึ้นเลย!

หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขาก็ลองพยายามดูอีกครั้ง

“ขึ้นมาให้เสียดีๆ!”

และแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงฉาน เส้นเลือดใหญ่ตรงหน้าผากผุดขึ้นมา

ดาบยาวยังคงแน่นิ่งไม่ขยับ

จากนั้นก็ตามมาด้วยการล้มก้นจ้ำเบ้าล้มลงกับพื้น

“วิเศษไปเลย ดาบเล่มนี้ฝังอยู่ในดินหรือนี่?”

หลังจากปัดฝุ่นที่ก้นออก ไท่จื่อก็นั่งยองลงอยู่ข้าง ๆ ดาบยาวเล่มนั้น และค่อย ๆ เริ่มมองสำรวจอย่างละเอียด

และในตอนนี้นั่นเอง เขาก็พบว่าสนิมส่วนที่เชื่อมต่อระหว่างดาบและด้ามจับมีสนิมลอกออกมาเล็กน้อยด้วยความสงสัยเขาจึงเอื้อมมือไปปัดมันและสนิมที่ติดอยู่พวกนั้นก็หลุดออกมาด้วย

“เอ๋ ตรงนี้มีตัวหนังสือด้วย เอ๋ เอะ มันอ่านว่าอะไรเนี่ย! ตัวอักษรพยัญชนะด้านบน มันสลักว่าอะไรเนี่ย ดูยุ่งเหยิงไปหมด อ่านแล้วไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

หลังจากได้ยินคำพูดของไท่จื่อ หลินมั่วและอู๋เซวี๋ยนก็เดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้

“ตัวอักษรโบราณ!”

เมื่อนั่งลงย่อง ๆ แล้วมองดูครู่หนึ่งอู๋เซวี๋ยนก็รู้ได้ทันที ทุกคนจึงพากันมองไปที่อู๋เซวี๋ยนด้วยความประหลาดใจ และไท่จื่อก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที

“เจ้าอู๋ นายจะเทพไปแล้วนะ ตัวอักษรโบราณนายก็รู้จักกับเขาด้วยหรือ

เร็ว ๆ รีบบอกพี่ทีว่า สองคำนี้มันหมายความว่าอะไรเหรอ?”

แต่ว่าอู๋เซวี๋ยนรู้แค่ว่าอักษรแบบนี้คืออักษรอะไรเท่านั้น หากต้องการให้เขาแปลออกมาจริง ๆ ก็ประเมินเขาสูงเกินไปแล้ว

“เออ อันนี้ผมต้องลองไปค้นหาดูก่อน พวกพี่รอผมสักครู่”

ในขณะที่พูดก็ลุกขึ้นยืนและก็วิ่งไปที่ห้อง